بریده‌ای از کتاب درد که کسی را نمی کشد: پنج جستار درباره ی گم شده های خلوت و شلوغی اثر جاناتان فرانزن

چطور می‌شود در چیزی که می‌نویسم بیشتر به نظر خودم واقعی بیایم تا در کالبد خودم؟ چطور می‌شود موقع خواندن کلماتی که فرد دیگری نوشته به او احساس نزدیکی بیشتری کنم تا وقتی که روبه‌رویش نشسته‌ام؟