شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        از اون کتابا بود که اولش خیلی میتونستم شخصیت اصلی رو درک کنم و نوع تفکرش خیلی قابل لمس بود برام، برای همین اولش خیلی سریعتر کتاب رو خوندم ولی هر چی جلوتر میرفت انگار دیگه نمیتونستم شخصیت اصلی رو درک کنم یا متوجه بشم چی تو ذهنش میگذره,قشنگ انگاری از داستان پرتاب شدم بیرون و هرکاری کردم نتونستم برگردم به مسیر اصلی ، کتاب عجیبی بود یا شاید هم من هنوز توانایی درک شخصیت هارو نداشتم.... ولی خوندنش تجربه جالبی بود.
      

        یک اسم جذاب، یک محتوای بی‌احساس

راستش من نتونستم اصلا ارتباط عمیقی با این نمایشنامه برقرار کنم. با توجه به اسم جذابش، انتظار داشتم با یک درام روانیِ درگیرکننده، پر از کشمکش‌های عاطفی و واقعی مواجه بشم، ولی چیزی که خوندم بیشتر شبیه دیوانه‌بازی دو بیمار بود تا یک تجربه انسانی ملموس

موضوع ظاهراً درباره‌ی مردی‌ است که حافظه‌اش رو از دست داده و حالا در کنار همسرش، باید رابطه‌شون رو بازسازی کنن. اما بحران اصلی بیش از حد اغراق‌شده بود.

درگیری‌هایی که روایت می‌شه، در واقع چیزهایی‌ هستند که در زندگی خیلی از زوج‌ها دیده می‌شن؛ ولی اشمیت سعی کرده با پیچیده‌کردن فضا و فلسفی‌ نشون‌دادن موقعیت‌ها، اون‌ها رو خاص جلوه بده.
 این نوع پرداخت، برای من نه‌تنها قانع‌کننده نبود، بلکه باعث شد بیشتر از داستان، حواسم به ادا و اطوارهای نویسنده پرت بشه.

یه جور حس ادایی و تصنعی‌بودن‌ توی دیالوگ‌ها وجود داشت. انگار نویسنده سعی کرده با چیدن جمله‌های قشنگ و جملات پرمفهوم، عمق بسازه؛ اما این جملات توی بستری که بشه باهاش هم‌ذات‌پنداری کرد، قرار نگرفته بودن.

قشنگ بودن دیالوگ، تا وقتی که بار احساسی و روایی نداشته باشه، کافی نیست.

با این وجود ارزش خواندن دارد.
      

        سلام و درود 
امشب از اون شب هایی است که اصلا و ابدا خواب به چشمام نمیاد و همین علت شد که بیام یادداشت کتاب بنویسم.:)
امتیاز من برای این کتاب صرفا با در نظر گرفتن رده سنی کتاب،نوجوانان، بود و اگر رده بزرگسالان همچین کتابی می خوندم و یا بخونم،قطعا امتیاز ام این نخواهد بود!!
خلاصه کتاب را میشه اینطور بیان کرد؛سی چهل سال پیش، چهارتا دوست باهم تصمیم می‌گیرند به قلعه جنی بروند! درست فردای شب عروسی برادر یکی از شخصیت ها!؛ حالا اینکه قلعه جنی کجاست و چرا این اسم گرفته و چرا اصلا این ۴ پسر قصد رفتن به اونجا را دارند، ماجرای اصلی داستان ماست.

به چند دلیل کتاب را ادامه دادم و خوندم:
_خاطره: کتاب از زبان یکی از شخصیت ها بیان می شد و  به گونه  ای بود که انگار یک نفر نشسته خاطرات  خودش برات میگه
_داستان کتاب به صورت فصل به فصل پیش میره 
_یک پیش زمینه را برای مخاطب باز می شه؛ شخصیت ها و محیط به طور کامل توصیف  میشه و بعد به ماجرای اصلی می پردازه!
_غافلگیری: به اندازه و به موقع از این عنصر داستان نویسی استفاده شده و به نظر من میتونه مخاطب نوجوان را به هیجان بندازه و غافلگیر کنه.

 اما پایان بندی کتاب از دلایل اصلی بود که امتیاز کمتر از ۵ گرفت؛یک پایان بندی عجیب و ساخته و پرداخته نشده و می‌تونم بگم سمبل کردن کامل!!!
انگار که نویسنده در قسمت پایان ماجراش خواسته فقط سریعتر بگه و بره 
دیدی مثلا وسط خاطره گفتن یه نفر، یه اتفاقی میفته و طرف سریع خاطره را جمع میکنه و میره؛ دقیقا همین حس بهم داد.🤨😐
و همچنین من به عنوان مخاطب علاقه مند بودم که سرنوشت شخصیت ها خصوصا اصلی ها را در همان تایم و حتی  بعد از گذشت این همه سال  بدانم اما این سوال جوابی نداشت! و این باز امتیاز کم کرد.🥺🥺

برای جمع بندی می تونم بگم برای یک نوجوان ۱۳_۱۵ سال ،کتاب مناسب و خوبی هست و می تونه گزینه پیشنهادی باشد!
ممنون از توجه 💚🌻
      

        "خاطرات یک ضد قهرمان" اثری از کورنل فیلیپوویچ به واقع اعمال یک ضد قهرمان را بسط می دهد اما رفته رفته اوضاع به گونه ای پیش می رود تا کورنل به خواننده ثابت کند که شرور ترین و ضد قهرمان‌ترین آدم کره زمین  هم باشید،اگر شانس بیاورید قطعا همه چیز به کام شما پیش خواهد رفت.نتیجه گیری ای که با دو پاراگراف پایانی و جمله آخر،پایان شاهکاری رو رقم زد.

و برای پیشنهاد به دیگران همیشه میگم:رمانی معمولی اما دارای معنای زیبا که از دل زشتی و بی رحمی جنگ جهانی دوم در لهستان بیرون کشیده شد.رمانی که خواست کلیشه را کنار بزند و به مانند فیلم های جنگی هالیوودی نباشد که یک "قهرمان" از پس هر چیزی بر می‌آید و داستان پایان زیبایی می آفریند.
      

        «بنویسید که اندوه بشر بسیار است.»
خط سیر و روند داستان به قلم ناتسومه سوسه کی به قشنگی پیش رفت و بر خلاف دیگر آثاری که از ادبیات ژاپن خونده بودم و به قسمتای پایانی که میرسیدم کمی احساس خستگی میکردم پایان این کتاب به هیچ وجه خستگی آور نبود برام و با نوعی  لذت به پایان رسید.
موضوع کتاب بی ارتباط به فلسفه ی اگزیستانسیالیسم نیست و این بار از روزنه ی تنهاییه اگزیستانسیال به انسان جهان مدرن نگاه کرده  و داستان عبور انسان سنتی ژاپنی رو از سنت به مدرنیته و تضاد این دو باهم رو بهانه ی پرداختن به این فلسفه قرار داده همونطور که میبینیم نویسنده ی کتاب هم از همین نسل عبوره.
در کتاب موضوعات شاخصی مثل عشق،خیانت،خودخواهی،هدف شخصی و فرد گرایی که‌ به نوعی نماد های مدرنیته هستن در مقابل خانواده،دوستی،وفاداری ،و در نهایت جمع گرایی که‌ در جامعه ی سنتی بیشتر دیده میشن  قرار گرفتن و شخصیت کتاب در کشمکش انتخاب مدرنیته از میان این مسائل در حالی که هنوز به سنت نگاه میکنه دچار نوعی پوچی  و سردرگمی میشه و وقتی خودش رو تنها مسوول و تصمیم گیرنده ی اصلی در برابر این مسائل میدونه(ازادی اگزیستانسیال) و مظاهر اصلی سنت مثل دین،جامعه،فرهنگ وخانواده رو در کنار خودش احساس نمیکنه عمیقا احساس تنهایی میکنه و خودش رو در جهانی با اینهمه مسئله تنها مییبینه و در آخر نگاه نویسنده به موضوع مرگ رو میبینیم ؛ انسان مدرن و آزاد که تنهایی رو عمیقا حس میکنه و داره به پوچی میرسه سایه ی سیاه مرگ را با وجود تمام تلخی ها و اضطرابش در آغوش میگیره و اونو به مثابه ی گریز از تنهایی در نظر میگیره ؛.
      

        ‌
۱۴۷ صفحه در ۴ ساعت و ۲۰ دقیقه.
‌
«باریلوچه» رمان کوچک شگفت‌انگیزی‌ست، و «نئومان» از همان آغاز، توانایی خارق‌العاده‌اش را در درکی عمیق و دلسوزانه نسبت به کسانی که ما و ادبیات اغلب نادیده‌شان می‌گیریم، به نمایش می‌گذارد. روایتِ خشن، تیره و تلخ «باریلوچه»، «دِمِتریو»، یک رفتگر عبوس و بی‌خواب (اما در باطن رمانتیک) ساکن بوئنوس‌آیرس را دنبال می‌کند (که انگار از دل یکی از نمایش‌نامه‌های ساموئل بکت بیرون پریده است) که همراه با همکار پُر سروصدای ساده‌دل‌اش، شیفت کاری خود را از ساعات اولیه‌ی صبح آغاز می‌کند. آن‌ها زمانی کار خود را شروع می‌کنند که شهر هنوز در خواب است و تنها برای خوردن صبحانه‌ای مختصر از قهوه با شیر و در صورت وجود، نوعی کروسان توقف می‌کنند. پس از پایان کار، «دمتریو» به خانه می‌رود و کمی می‌خوابد، در حالی که همکارش مستقیم به سراغ شغل دومش می‌رود و شب‌هنگام نزد همسر و فرزندانش بازمی‌گردد. «دمتریو» عصرها را تنها سپری می‌کند، با چکمه‌های مشکی کهنه‌اش، مشغول حل پازل‌های ۵۰۰ تکه‌ای می‌شود، که با تصاویرشان او را به کودکی‌اش و به مناظر اطراف شهر جنوبی باریلوچه بازمی‌گردانند.
‌
جذابیت این رمان کوتاه نه در شخصیت‌های اندک آن است و نه در رابطه‌ی کم‌رمقی که میان آن‌ها شکل می‌گیرد بلکه در حرکت روان میان تصاویری‌ست که از یک‌سو کوچه‌های بدبوی شهر با سطل‌های زباله‌ی بی‌شمارش را ترسیم می‌کند، و از سوی دیگر، تصویرهای تکه‌تکه و پراکنده‌ای از دنیای درخشان گذشته را، که قهرمان ناامید داستان در جلسات شبانه‌ی پازل‌چینی‌اش تلاش می‌کند دوباره بسازدشان. «نئومان» با مهارتی شاعرانه، این دو فضای به‌شدت متفاوت را در هم می‌تند، و جهانی شاعرانه می‌آفریند که در آن، توصیف‌های تصویر یک پازل از سواحل زیبای دریاچه‌ی نَئوئِل ئوآپی (محل واقع شدن باریلوچه) با کابوس‌های زباله‌های کلان‌شهر بوئنوس‌آیرس، هم‌افزا و مکمل یکدیگر می‌شوند.
‌
«باریلوچه» اثری‌ست تاریک-روشن، خلاقانه، استادانه.
      

        درباره این کتاب یادداشت به اندازه کافی هست پس من زیاد صحبت نمی‌کنم:
یه دوره ۵،۶ ساله از زندگی یک دختر در انگلستان قدیم و ماجراهای عشقی اون با سه مرد؛ و همون داستان همیشگی برای شروع "فمینیست" و مثلا آزادی زن که نهایت کارشون اینه که زن رو ببرن بذارن در جایگاهی که یه مرد داشته و همه بگن واااووو ببینید چقدر زن خفنیه چون میتونه مثل یه مرد باشه!
از طرف یه زن میگم واقعا برام اعصاب خورد کنه که زمانی منو خوب ببینن که مثل یه مرد، خوب باشم :)
جدا از این مشکلات فمینیستی، داستان عاشقانه‌ش اصلا برای من جذاب نبود.
      

        پدر و دختری که برای چیدن گل به جنگل رفته‌اند، وقتی به خانه می‌رسند، می‎بینند در انباری باز است و بلبلی روی در آن نشسته است و مدل خاصی آواز می‌خواند. وقتی آن‌ها وارد انباری می‏‌شوند، سنجابی را می‌‏بینند که جعبه‎ای روی پایش افتاده است! پدر جعبه را برمی‎دارد و پای سنجاب را که زخمی شده است، می‎بندد.


✍️ نویسنده: مصطفی خرامان  
📚 ناشر:شهرقلم
📄 تعداد صفحات: ۱۸ص
🙎‍♂️ مخاطب: ۵ تا ۸ سال


✅ ویژگی‌ها

1️⃣ داشتن تصاویر زیبا
2⃣ تایید شده در سامانه کنترل کیفیت منابع آموزشی و تربیتی


🪴 تاثیرات تربیتی

1️⃣ تقویت احساس دوستی و مهربانی 
2⃣ آموزش کمک به دیگران
      

        ملاقات بانوی سالخورده هم نمایشنامه جالبی بود. فکر کنم با گذاشتن این بخش ازش کنجکاو بشید بخونید. ایده‌ش برای من جدید بود.

«کلر زاخاناسیان: شرط من اینه. من به شما یک میلیارد می‌دم و به جای اون عدالت رو برای خودم می‌خرم.
سکوت مطلق.
شهردار: این حرف رو چطور باید معنی کنم خانم عزیز؟
کلر زاخاناسیان: همون‌طور که گفتم.
شهردار: آخه عدالت رو که نمی‌شه خرید.
کلر زاخاناسیان: همه‌چیز رو می‌شه خرید!»

ده روز- ده نمایشنامه 
روز نهم، ملاقات بانوی سالخورده