یادداشت Mohsen Kohestani

        «بنویسید که اندوه بشر بسیار است.»
خط سیر و روند داستان به قلم ناتسومه سوسه کی به قشنگی پیش رفت و بر خلاف دیگر آثاری که از ادبیات ژاپن خونده بودم و به قسمتای پایانی که میرسیدم کمی احساس خستگی میکردم پایان این کتاب به هیچ وجه خستگی آور نبود برام و با نوعی  لذت به پایان رسید.
موضوع کتاب بی ارتباط به فلسفه ی اگزیستانسیالیسم نیست و این بار از روزنه ی تنهاییه اگزیستانسیال به انسان جهان مدرن نگاه کرده  و داستان عبور انسان سنتی ژاپنی رو از سنت به مدرنیته و تضاد این دو باهم رو بهانه ی پرداختن به این فلسفه قرار داده همونطور که میبینیم نویسنده ی کتاب هم از همین نسل عبوره.
در کتاب موضوعات شاخصی مثل عشق،خیانت،خودخواهی،هدف شخصی و فرد گرایی که‌ به نوعی نماد های مدرنیته هستن در مقابل خانواده،دوستی،وفاداری ،و در نهایت جمع گرایی که‌ در جامعه ی سنتی بیشتر دیده میشن  قرار گرفتن و شخصیت کتاب در کشمکش انتخاب مدرنیته از میان این مسائل در حالی که هنوز به سنت نگاه میکنه دچار نوعی پوچی  و سردرگمی میشه و وقتی خودش رو تنها مسوول و تصمیم گیرنده ی اصلی در برابر این مسائل میدونه(ازادی اگزیستانسیال) و مظاهر اصلی سنت مثل دین،جامعه،فرهنگ وخانواده رو در کنار خودش احساس نمیکنه عمیقا احساس تنهایی میکنه و خودش رو در جهانی با اینهمه مسئله تنها مییبینه و در آخر نگاه نویسنده به موضوع مرگ رو میبینیم ؛ انسان مدرن و آزاد که تنهایی رو عمیقا حس میکنه و داره به پوچی میرسه سایه ی سیاه مرگ را با وجود تمام تلخی ها و اضطرابش در آغوش میگیره و اونو به مثابه ی گریز از تنهایی در نظر میگیره ؛.