با فیلمش بهتر میشه ارتباط گرفت
        

          قشنگ بود ...آروم و ملایم ولی جذاب شروع شد و با آخر کتاب دلهره شخصیت اصلی کتاب تو وجود منم موند.قلم نويسنده جوری بود که کاملا می تونستی با شخصیت ها همراه بشی و احساساتشونو درک کنی.یه جاهایی از کتاب لابلای مسائل روزمره زندگی بیل بود که یه سیاهی تلخ رو نويسنده وارد کتاب می کرد.اولش میخواستم امتیاز کم کنم بخاطرش...اما بعد دیدم دارم نه تنها از تلخی بلکه از حقیقت نهفته در مساله پیش اومده فرار می کنم.دلم خواست به اندازه بیل شجاع باشم. 
با خودم فکر کردم ممکنه از شجاعت بیل خوشم بیاد و آیلین رو بخاطر خودخواهی شماتت کنم اما واقعا در عمل خودم شبیه کدوم اونا بودم؟
و مگه غیر از اینه که کتاب ها قراره برای ما تلنگر باشند؟این کتاب ۸۰صفحه ای برای من تلنگر بود.پس استحقاق امتیاز ۵ رو داشت.
        

          کتاب «چیزهای کوچک اینچنینی» رمانی‌ست کوتاه در ۸۲ صفحه که در قالب هفت فصل روایت می‌شود. «کلر کیگن» نویسنده‌ی این رمان، داستانی خیالی را در یکی از روستاهای کوچک ایرلند روایت می‌کند. روایتی درباره‌ی «بیل فرلانگ» که با همسر و دو دختر خود زندگی آرامی را می‌گذراند. اما در یکی از این روزها او با وضعیتی غیرانسانی در صومعه‌ی روستا مواجه می‌شود که نقطه‌ی شروع چالش‌های او و رمان است. بیل نمی‌تواند موضوع را فراموش کند و در یک دوراهی اخلاقی قرار می‌گیرد. همانطورکه بالاتر اشاره کردیم داستان و شخصیت‌های آن خیالی هستند اما کلیت رمان ارجاعی‌ست به وقایعی که در مجموعه رختشویخانه‌های مگدالن در ایرلند رخ داد که تعداد زیادی از زنان و دختران در این موسسات محبوس نگاه داشته شده و مجبور به کار اجباری بودند. همانطور که از اسم رمان می‌شود فهمید کلر کیگن اتفاقات کوچک و پیش پا افتاده را به شکلی دقیق و تاثیرگذار شرح داده. این امر سبب شده تا پرداخت شخصیت‌ها به خوبی انجام شود و خواننده به فکر فرو برود. من رمان را با ترجمه «محمد حکمت» از نشر نون مطالعه کردم. توضیح جزییات و المان‌های فرهنگ بومی ایرلند در پانوشت‌ها به فهم بهتر داستان کمک زیادی می‌کند. رمان را به کسانی که تمایل دارند با فرهنگ ایرلند آشنا شوند و به دنبال یک رمان کم‌حجم هستند که از کیفیت بالایی برخوردار باشد پیشنهاد می‌کنم. همچنین از این رمان فیلمی به همین نام به کارگردانی «تیم میلانتس»‌ و نویسندگی «اندا والش» ساخته شده که در سال ۲۰۲۴ اکران خواهد شد.
        

          این کتاب شگفت زدم کرد و در عین حال غمگینم کرد بشدت😔
        

          "چیزهای کوچکی مانند این" داستان مردی است که با دیدن ظلم‌هایی که به زنان می‌شود، دست به اقدامی انسان‌دوستانه می‌زند. 
شخصیت بیل فِرلانگ، تاجر زغال‌سنگ و از اهالی نیوراس ایرلند است که پنج‌دختر دارد. او به ندای قلبش گوش می‌دهد و تبعاتِ کاری که انجام می‌دهد را به جان می‌خرد. داستان حوالی سال ۱۹۸۵، در آستانهٔ کریسمس می‌گذرد و به مسائلِ ظاهراً کوچک در روزهای عادی می‌پردازد که برخلاف تصور، تأثیر بزرگی بر زندگی آدم‌ها به جای می‌گذارند. 
تقریباً اواخر رمان است که نویسنده با عبور از اتفاق‌های روزمره و کوچک، کُنش شخصیت اصلی را به نمایش می‌گذارد؛ بیل که نمی‌تواند ساده از کنار مسائل بگذرد، دست به انتخابی می‌زند که شخصیت حقیقی‌اش را آشکار می‌کند. 
این داستان برگرفته از واقعیت است و به اواسط قرن ۱۸ میلادی برمی‌گردد. زمانی‌که کلیساهای کاتولیکِ ایرلند، یتیم‌خانه‌ها و مؤسساتی را برای پناه دادن به زنان بی‌پناه می‌ساختند. رختشورخانهٔ مَگدالِن نمونه‌ای از این مکان‌ها بوده که با پنجره‌های آهنین شباهت بیشتری به زندان داشته. زن‌ها مورد خشونت، وحشی‌گری و کشتار ازسوی راهبان قرار می‌گرفتند و رنج بسیاری را متحمل می‌شدند. آمار به دست‌آمده نشان می‌دهد چیزی حدود نُه هزار کودک جانشان را در این مؤسسات از دست داده‌اند. با این حساب جای تعجب نیست اگر مردم ایرلند دیدِ بدی نسبت به راهبه‌ها داشته باشند!
کتاب، برندهٔ جایزهٔ "اورول" و نامزد جایزهٔ "بوکر" شده است. داستان، ساختار کلاسیکی دارد. یک‌سوم‌ کتاب به معرفی شخصیت‌ها و فضا مربوط می‌شود که نویسنده به‌خوبی از پسشان برآمده است.
ترجمهٔ نشرِ "گویا" معمولی است و طراحی جلدِ کتاب برگرفته از نقاشیِ بی‌نظیر "شکارچیان در برف" از پیتر بروگل می‌باشد.
نسخهٔ سینمایی این اثر در سال ۲۰۲۴میلادی، به کارگردانی تیم میلانتس و با بازی کیلین مورفی، روانهٔ بازار شد که از ریتم سرد و مشابهی برخوردار است.
        

          یک رمان کوتاه و جمع و جور ایرلندی. شخصیت اصلی پدر یک خانواده با پنج دختر است. کسی که تمام تلاشش را برای خوب بزرگ کردن فرزندانش و آسایش خانواده‌اش می‌کند و البته خودش کودکی سختی را گذرانده است. 
کریسمس است و دختری به او پناه می‌آورد. او چه باید بکند؟ سال‌ها اعتبار و آبرویش را به خطر بیندازد و به دختری مشابه دوران کودکی خودش کمک کند یا به فکر زندگی و دختران خودش باشد؟


رمان خوبی بود. خوشخوان و عمیق.
        

          آیا برای شما هم پیش آمده تا از گذشته درس و جلوی یک فاجعه را در آینده بگیرید ؟ 

بیل فرلانگ، تاجر و سرپرست یک کارگاه ذغال سنگ و چوب است که پنج دختر دارد . او کودکی بسیار سختی داشته و مادرش خدمتکاری بوده است در خانه ی زنی ثروتمند . فرلانگ با تجربه ی زندگی سخت خودش و مادرش و هم چنین اتفاقات شوم گذشته، می خواهد هر طور شده است زندگی دخترانش را به بهترین شکل تامین کند و مانع از بیراهه رفتن آنها از مسیر سعادت و حال خوبشان شود . در این بین جنگ او با کلیسا بر سر زندگی دختر بیچاره ای که مظلومانه برای آنها و در رخت شوی خانه ی شهر کار می کند شروع می شود . آیا باید دختر را رها کند تا به سرنوشت مادر بیچاره ی خودش دچار شود یا او را مثل دخترانش دوست بدارد و از او حمایت کند ؟ 

کلر کیگن را با آنتون چخوف مقایسه می کنند و این کتاب او برنده ی جایزه ی اورول ۲۰۲۲ برای رمان سیاسی شده است . هم چنین این کتاب از نامزدهای جایزه ی بوکر ۲۰۲۲ نیز بوده است .
        

          کتابی در ستایشِ هم‌دلی با دیگران.

قبل از هرچیز اینو بگم که اگه غمِ دیگران، غمِ شما هم هست و تلاش می‌کنید در حدِ توانِ خودتون به انسان‌های دیگه کمک کنید این کتاب رو دوست خواهید داشت.

«بیل فرلانگ» با همسر و دخترهاش زندگی می‌کنه و کل هفته به فروشِ زغال سنگ و هیزم مشغوله. 
هر روزش به تلاش و کوشش و نگرانی برای آینده فرزندانش می‌گذره و از یه جایی به بعد فرلانگ به این فکر می‌کنه واقعا زندگی فقط همینه؟ همین دویدن‌های روزمره؟

داستان از جایی شروع می‌شه که نزدیک کریسمس فرلانگ برای بردن زغال و هیزم وارد صومعه‌ای می‌شه و اون‌جا با واقعیتِ این صومعه و افرادی که اون‌جا کار می‌کنن روبه رو می‌شه؛  تو موقعیتی قرار می‌گیره که باید انتخاب کنه که از چی بترسه؟ از عذاب وجدان یا از مشکلاتِ آینده‌؟

فرلانگ با خودش فکر می‌کرد که:
«آیا زنده‌بودن بدون آنکه آدم‌ها به همدیگر کمک کنند ارزشی دارد؟
آیا ممکن است که آدم‌ سال‌ها و دهه‌ها و تمام عمر به زندگی ادامه بدهد، بدون آنکه حتی یک‌بار برای مقابله با آنچه زندگی رویارویش قرار می‌دهد شهامت کافی داشته باشد و باز هم بتواند توی آینه به خودش نگاه کند؟»

و تو این داستان قراره ببینیم آدم‌ها چقدر می‌تونن با کمک به هم‌دیگه، تو زندگیِ هم تاثیر داشته باشن و به این فکر کنیم اگر ما جای فرلانگ بودیم چه تصمیمی می‌گرفتیم؟

پی نوشت:
 به نظرم کمک همیشه مادی و مالی نیست؛
گاهی گوش کردن کمکه، همدلی کردن کمکه و حتی درک کردنِ یک انسانِ دیگه می‌تونه بهترین کمک باشه براش.
        

          ۱۲۰ صفحه حرف ، ۱۲۰ صفحه پیام پنهان 
تازه میفهمم چرا این کتاب نامزد جایزه کتاب اورل شده 
یک رمان به ظاهر ساده که دلت نمیخواد ول کنه آخرش رو نویسنده، کتابی که وقتی تمومش میکنی میفهمی یک داستان چقدر میتونه دردناک و بسی عجیب باشه وقتی واقعیت داشته ، بهرحال  از انتخاب مترجم گرامی اون و نشر بیدگل برای این چاپ کتاب باید تحسین کرد
        

          رمان جذاب و تکان دهنده ایه اما مشکل اینجاس که دقیقا وقتی داستان درحال اوج گیریه کتاب تموم میشه!!!
        

          آن شبی که تا نزدیک سه صبح بیدار مانده بودم و این کتاب را تمام کردم قلبم به تمامی مچاله شد،  فردایش که داشتم با محسن درباره‌ی رختشوی خانه ‌های مگدالن  صحبت می‌کردم خیلی راحت گفت اصلا چرا یک همچین چیزایی می‌خونی که اینقدر ناراحتت کنه،  این جمله را خیلی شنیده‌ام درست یک روز که داشتم توی خوابگاه سر کتاب "شوخی"  از میلان کوندرا جوری گریه می‌کردم که شانه‌هایم می‌لرزید و هق‌هق‌ام بند نمی‌آمد هم، هم اتاقی‌ام همین را به من گفت «چرا اینا رو می‌خونی،  چه لذتی داره»  آن‌موقع هم نتوانستم جوابی به این سوال بدهم تا وقتی که مقاله کوتاهی از دیوید فاستر والاس عزیز می‌خواندم که نوشته بود واقعیت زندگی چهل و نه درصد لذت و پنجاه و یک درصد رنج است و خواندن رنج دیگران این را به ما نشان می‌دهد که ما تنها جاندار روی کره زمین نیستیم که دچار فقدان،  رنج،  سوگ و تنهایی می‌شویم و خیلی وقتها نادیده گرفته می‌شویم طبیعت آدمی و واقعیت زندگی همین است.  این کتاب را دوست داشتم چون در کنار توصیف‌های معرکه‌ای که از کریسمس، کیک کریسمس و پخش شدن بوی دارچین و خوشبختی در راهروهای یک خانه‌ی گرم بود همزمان رنج را هم در یک انبار زغال سرد خیلی عریان نشان می‌داد،  جایی از کتاب شخصیت اول چراغ می‌اندازد روی زمین تا چیزی نامطبوع را نگاه کند «با بی‌ملاحظگی نور چراغ قوه را روی زمین انداخت،  روی مدفوعی که دختر به ناچار اینجا و آنجا کرده بود»  این کلمه‌ی بی‌ملاحظگی و این خط را خیلی دوست داشتم و راجب‌اش فکر کردم چرا فرلانگ این کار را کرد آیا می‌خواست رنج دختر را به تمامی‌ از آن خود کند؟  یا جایی که به  دختر نگاه کرد و دید شیری که از سینه‌هایش ریخته لباسش را خیس کرده،  و حالا دنبال بچه‌اش می‌گردد که معلوم نیست به چه سرنوشتی دچار شده.  این رنج خیلی لخت و عریان در مقابل آنهمه زیبایی و خوشمزگی کریسمس قرار می ‌گیرد درست آنجوری که جریان زندگی پیش می‌رود.  دارم با خودم فکر می‌کنم چه می‌شود که آدم در زندگی نگاهش را روی نقاط سیاه می‌اندازد و خیره خیره به آن زل می‌زند و بعد درد بیچاره‌اش می‌کند. تو می‌دانی که خیلی از دخترهای رخت‌شوی خانه های مگدالن مرده‌اند و حتی در گورهای دسته جمعی پیدایشان کرده‌اند اما انگار رنج در آن قسمت تاریخ هنوز ایستاده و زنده به ما نگاه می‌کند،  هنوز برای دخترانی که از یک رابطه خواسته یا ناخواسته باردار می‌شوند رنج و ترس و طرد شدن بیشتری وجود دارد تا مردانی که مسبب این عمل می‌شوند،  مردانی که به راحتی توانسته‌اند قسر در بروند و حتی شاید خودشان هم از این همه رنجی که در دیگری کاشته‌اند بی‌خبرند.
        

          از نظر من، چیزهای کوچکی مثل این‌ها، رمان – یا شاید بهتر باشه بگم رمانک - خیلی شسته‌رفته‌ایه. کیگان، آروم‌آروم خواننده رو وارد داستان می‌کنه و تازه اواخر کتاب، متوجه منظورش از کنار هم قرار دادن ماجراهای مختلفی که تعریف کرده می‌شیم. در خرج کردن کلمات و پروبال دادن به اتفاقات، خیلی بهینه عمل کرده و در انتخاب جایی که باید از تعریف یک ماجرا دست کشید و باقیش رو مبهم گذاشت، عملکرد درخشانی داشته.
اسم کتاب خیلی بامسماست. چیزهای کوچکی مثل این‌ها به‌واقع روایتیه از زندگی که از کنار هم قرار گرفتن همین چیزهایی کوچک، تشکیل شده که شادی‌ها و غم‌های بزرگ رو ایجاد می‌کنن. و البته روایت آدم‌هاست و نقششون در ایجاد این چیزهای کوچک که هم زندگی خودشون و هم زندگی دیگران رو تحت‌تاثیر قرار می‌ده. همه‌ی این‌ها باعث ایجاد احساسات متضاد در خواننده می‌شه؛ شادی و غم توامان و آرامش و اضطراب همزمان.
چیزهای کوچکی مثل این‌ها روایتیه از یک واقعیت تلخ تاریخی که تا همین ۳۰ سال پیش در ایرلند در جریان بوده؛ و همین به اثرگذاری کتاب اضافه کرده؛ چون خواننده رو به فکر وامی‌داره که هر اتفاقی که یه زمانی در جایی برای کسی می‌افته ممکنه مشابهش در زمان‌ها و مکان‌های دیگه و برای افراد دیگه هم رخ بده.
حال‌وهوای روزهای نزدیک سال نو میلادی که داستان اصلی درش اتفاق می‌افته، من رو یاد رمان سرود کریستمس چارلز دیکنز می‌اندازه. جالبه که در کتاب هم به این رمان اشاره می‌شه.

پ.ن.: عکس روی جلد نسخه‌ی نشر بیدگل از کتاب، نه مربوط به ایرلنده - جایی که داستان درش رخ می‌ده - و نه زمان ثبتش با تاریخ وقوع ماجراهای داستان - دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی - تطابق داره ولی به‌نظرم حسی که از دیدنش به بیننده دست می‌ده، به حال‌وهوایی که داستان توصیف می‌کنه - چه از نظر آب‌وهوایی و چه از نظر فضای حاکم بر جامعه - خیلی شبیهه.
        

          یک روزی که صرف خوندنش  کردم با ارزش گذشت.
داستانی ساده اما عمیق ...

اگر از خوندن یک روایت کوتاه، آغشته به درونیات یک انسان لذت می‌برید این کتاب گزینه بسیار مناسبیه.

از خود پرسید: آیا زنده بودن، بدون آنکه آدم‌ها به همدیگر کمک کنند، ارزشی دارد؟ 
        

          رخت‌شوی‌خانه‌های مگدالن در ایرلند که به‌عنوان پناهگاه‌های مگدالن هم شناخته می‌شدند، موسساتی بودند که معمولا زیرنظر کلیسا اداره می‌شدند و از قرن هجدهم تا اواخر قرن بیستم فعالیت می‌کردند. مکان‌هایی که در ظاهر برای اسکان زنان روسپی یا دخترانی که فرزند نامشروع داشتند، تاسیس شده‌ بود. اما به‌تدریج از اهداف خود دور شده و به مکان‌هایی تبدیل شدند که در آن‌ها از زنان بیگاری کشیده و با آن‌ها رفتاری به‌شدت غیرانسانی داشتند. هر تلاشی برای فرار با اشد مجازات پاسخ داده می‌شد.
کتاب "چیزهای کوچکی مثل اینها" به این زنان و کودکان تقدیم شده است. داستان از زبان مردی روایت می‌شود که خود فرزند نامشروع بوده اما از زمان تولد با مادرش در خانه‌ی زنی مهربان زندگی کرده که آن دو را زیر پروبال خود می گیرند. او اکنون صاحب شغلی‌ست، ازدواج کرده و سه فرزند دختر دارد. در روزهای نزدیک به سال نو، با ورود اتفاقی‌اش به رخت‌شوی‌خانه مگدالن و باخبر شدن از اتفاقات ناگوار آن‌جا، به‌فکر نجات زنان و فرزندان بی‌گناه می‌افتد.
این کتاب را می‌توان نسخه فمینیستی "سرود کریسمس" دیکنز دانست.
        

          این کتاب رو دیشب تو یک ساعت و بیست دقیقه تمومش کردم. کتاب کم حجم و تاثیر گذاری و حس و حال سرود کریسمس دیکنز رو میده. یک کتاب زمستونی مناسب هوای سرد.
داستان در مورد مردی به نام بیل فرلانگ که مردی مهربون و سخت کوش که پنج تا دختر داره و در آستانه کریسمس به حقیقت تلخی در مورد صومعه پی میبره و با خودش و وجدانش در جنگه کا کاری بکنه یا سکوت کنه. این هم بگم که بیل تو زندگی دنبال معنا میگرده از روزمرگی و زندگی تکراری خسته شده.
کتاب مضامین مذهبی و اجتماعی داره و به خوبی به بی عدالتی اجتماعی و فقر و شجاعت می‌پردازه.
در واقع کتاب شما رو به فکر فرو میبره که آیا در مقابل بی عدالتی و ظلم، توان ایستادگی دارید یا نه؟
کتاب واسه من خیلی حال و هوای خوبی داشت و بسیار زیاد از خوندنش لذت بردم و مطمئنم دوباره تو فصل سرما میخونمش‌. بخش هایی از داستان که حول محور خانواده می‌چرخه خیلی دل گرم کننده است.
قلم کلر کیگن رو خیلی دوست داشتم و امیدوارم کتاب های بیشتری ازش ترجمه بشه‌.
        

          اصلا معمولی نبود، ولی از شدت معمولی بودنش فوق‌العاده بود، معمولی و غیر معمولی. تقریبا در خودش هیچ چیز نداشت و همه چیز داشت. نمیدونم‌ چی بود، شاید ململانی.
        

          خیلی از ما سرمون تو زندگی خودمونه، هر روز همون کارای تکراری انجام میدیم، سعی میکنیم اطرافیانو نسبتا راضی نگه داریم، زندگیمونو تامین کنیم، و غیره. گاهی به دیگران کمک می‌کنیم گاهی نمی‌کنیم. گاهی به روزمرگی زندگی و اینکه هدفی داره یا نه فکر می‌کنیم گاهی نمی‌کنیم.
بیل فرلانگ شخصیت اصلی این کتابم یه آدم معمولیه مثل ما که درگیر زندگیشه و گاهی به این چیزا فکر میکنه. اون سخت کوشه، مهربون و دلرحمه، خانواده‌شو دوس داره و فکر ذکرش کارش و تامین زندگی زنش و پنج تا دخترشه.

و ناگهان یک روز مثل خیلی از ماها، وسط همین روزمرگی، با موقعیتی مواجه میشه که میبینه یکی واقعاً و به طرز ناامیدانه‌ای به کمک احتیاج داره. یه دختر نوجوون از «رختشورخانه‌ی مگدالن»، که قرار بوده محلی برای نگهداری از دخترانی باشه که خارج از چارچوب ازدواج حامله شدن و خانواده‌شون حاضر به حمایت ازشون نشدن. ولی در اصل به نوعی زندانی بوده که در اون، راهبه‌ها از این دختران برای اهداف مالی خودشون بهره‌کشی میکردن و اهالی محل هم با اینکه حدس هایی میزدن، ولی از ترس نفوذ این راهبه‌ها و دردسرای احتمالی خودشونو به اون راه میزدن. (این مکان‌ها واقعا تو ایرلند وجود داشتن)

بیل از یک طرف فکر میکنه باید به این دختر درمونده کمک کنه، ولی از طرفی اگه این کارو بکنه، زندگی خودش، همسرش و دخترای خودش به مشکلات بزرگی می‌خوره. همه میگن «به ما چه؟»، «به تو چه؟»، «به ما هیچ ربطی نداره، تو این شرایط سخت ما باید فقط دو دستی زندگی خودمونو بچسبیم» و این دقیقا چیزاییه که خیلی از ماها دست کم وقتی منافع خودمون در خطره میگیم. چشمامونو رو بدبختی یکی دیگه می‌بندیم.

این کتاب لحن آرومی داره، و دغدغه های ذهنی بیل، خاطراتش، زندگیش و در نهایت تصمیمی رو که میگیره بیان میکنه. من با این کتاب کوتاه، گریه کردم. و ناگفته نماند بیل منو یاد زحمتایی که پدر خودم برام کشیده تو زندگی انداخت.

فیلمش هم با بازی کیلین مورفی دیدم و با اینکه ریتم خیلی آرومی داشت ولی خیلی قشنگ بود. توصیه میکنم بعد خوندن کتاب برین ببینیدش.
        

          همیشه غبطه می‌خورم به نویسنده‌هایی که می‌تونن کوتاه بنویسن و خوب بنویسن. می‌تونن قصه‌شون رو روایت کنن و تو جای درستی، جایی که کافی به نظر میاد، تمومش کنن. چیزهای کوچکی مثل اینها هم از داستان‌های کوتاه و کافیه. قصه‌ای که هم‌زمان که سیاسیه و به لحاظ‌هایی فمینیستی، روایتگری خوبی هم داره. فضاسازی خوبی داره و شخصیتی می‌سازه که آخر داستان آشنا و قابل درکه. و شاید مهم‌تر از همه برای من، این کتاب روایتی رو ثبت می‌کنه که می‌تونه به راحتی به فراموشی سپرده بشه. اما نحوه تعریف این روایت هم جالبه. اون رو با تمام جزئیات ممکن ثبت نمی‌کنه. بخشی از واقعیت تلخی رو نشون می‌ده که تو احتمالا به عنوان یه آدم عادی تو اون شهر باهاش مواجه می‌شدی. حالا اینکه بری سراغش یا نه، به خودت بستگی داره.