وقتی چوب به‌دست‌های ورزیل را می‌خواندم، مدام سنگینی ترس را حس می‌کردم‌. ترسی که مثل مه همه‌جا را گرفته و آدم‌ها را به موجوداتی بی‌اراده بدل کرده. آن چوب‌هایی که باید ابزار دفاع باشند، کم‌کم نشانه‌ی اطاعت و بی‌فکری می‌شوند. برایم تلخ است که ببینم چطور جمعی از آدم‌ها به‌نام امنیت، آزادی و هویتشان را می‌سپارند. این نمایشنامه بیشتر از یک روایت روستایی، هشداری است درباره اینکه ترس اگر جا خوش کند، می‌تواند هر جامعه‌ای را از درون تهی کند.
      

        
برای من مالویل بیش از هر چیز یاداور این است که حتی وقتی همه‌چیز ویران می‌شود، آدمی هنوز نیاز دارد جمعی بسازد و معنا پیدا کند. انگار ویرانی هسته‌ای در رمان، فقط بهانه‌ای است برای این پرسش که چه چیزی ما را کنار هم نگه می‌دارد؟ 
در حین خواندن، مدام فکر می‌کردم اگر روزی چنین چیزی برای ما رخ دهد، آیا من جزو آن‌هایی خواهم بود که همکاری و اعتماد می‌کنند یا آن‌هایی که برای بقا به خشونت پناه می‌برند. همین پرسشِ ساده اما عمیق باعث شد کتاب برایم مثل یک آیینه عمل کند.

      

        برای من آن‌سوی رودخانه، زیر درختان بیشتر از یه رمان عاشقانه، روایت یک سرباز بازنشسته بود که نمی‌تونست از جنگ جدا بشه. هرچند قصه‌اش با عشق به رناتا پیش می‌ره، ولی تقریباً همه‌جا جنگ و خاطراتش حضور دارن، از حرف‌ها و خاطرات کانتول گرفته تا نگاهش به زندگی. ریتم کند کتاب باعث می‌شه این حرف‌ها سنگین‌تر و گاهی تکراری به نظر برسن، اما در عین حال به ما نشون می‌ده که همینگوی چطور پیری، عشق و زخم‌های جنگ رو به هم گره زده.

      

        از خواندن این کتاب لذت بردم، جستارهایی با نثری ظریف و زبانی شاعرانه که هرکدام مثل جرقه‌ای کوچک، اندیشه‌ای بزرگ روشن می‌کنند.
      

        یه رمان جنایی‌ روان‌شناسانه که می‌بردت وسط یه شهرک نظامی تاریک و پر از خرافات. ربانی، روان‌شناس داستان، دنبال قاتله... و شاید دنبال خودش!
همه‌چیزش سیاهه، بدون حتی یه نقطه‌ی امید، اگه دنبال نور تو تاریکی می‌گردی، اینجا پیداش نمی‌کنی. اما اگه عاشق تعلیق و فضای سنگین باشی، این کتاب تا آخر میخکوبت می‌کنه.
      

        کتاب «چرا جنگ؟» از نشر نی، در واقع چند تا نامه‌ست بین اینشتین و فروید. اینشتین می‌گه: «چرا ما آدما همش سر جنگ داریم؟ نمی‌شه تمومش کرد؟» فروید هم جواب می‌ده که جنگ ریشه تو غرایز و حسای عمیق ما داره و پاک کردنش از دنیا راحت نیست. کتاب کوتاهه، ولی جوری حرف می‌زنه که آدم بعدش یه جور دیگه به صلح و جنگ نگاه می‌کنه.


      

        « تمام هول و هراس‌هایی که نویسندگان آن‌ها را آفریده‌ی تخیل خود می‌شمرند در برابر حقیقت هیچ‌اند. »
      

        کار برای زندگی یا زندگی برای کار! مسئله این است
 تصویر سازی و محتوای خوبی داشت اما برای گروه سنی مشخص شده نامناسب بود. 
      

        «لازم نیست همه چی رو بپرسی، بعضی چیزا رو باید خودت بفهمی»
      

        ابتدا کمی روزمره‌گی داشت و در انتها کمی چاشنی انسانیت که معنا ببخشه به زندگی👍