یادداشت yasmn.moeini

        
برای من مالویل بیش از هر چیز یاداور این است که حتی وقتی همه‌چیز ویران می‌شود، آدمی هنوز نیاز دارد جمعی بسازد و معنا پیدا کند. انگار ویرانی هسته‌ای در رمان، فقط بهانه‌ای است برای این پرسش که چه چیزی ما را کنار هم نگه می‌دارد؟ 
در حین خواندن، مدام فکر می‌کردم اگر روزی چنین چیزی برای ما رخ دهد، آیا من جزو آن‌هایی خواهم بود که همکاری و اعتماد می‌کنند یا آن‌هایی که برای بقا به خشونت پناه می‌برند. همین پرسشِ ساده اما عمیق باعث شد کتاب برایم مثل یک آیینه عمل کند.