اگر با ترجمه‌های درخشان نجف دریابندری از دو رمان مشهور همینگوی، «وداع با اسلحه» و «پیرمرد و دریا»، کیف دنیا را برده‌اید، حتماً دلتان می‌خواهد کتاب‌های دیگری از همینگوی بخوانید. بازار کتاب پر است از ترجمه‌های نامرغوبی که از داستان‌های این نویسنده‌ی امریکایی منتشر شده، ولی شما که با ترجمه‌های دریابندری خاطره‌بازی کرده‌اید به‌حتم سراغ این ترجمه‌ها نمی‌روید! مجله‌ی شهر کتاب سه رمان «داشتن و نداشتن، آن سوی رودخانه»، «زیر درختان زیتون» و «خورشید هم‌چنان می‌دمد» را با ترجمه‌ی احمد کسایی‌پور (نشر هرمس) پیشنهاد می‌کند. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آخرین روزهای زندگی سرهنگ ریچارد کنتوِل، افسر کهنه‌کار امریکایی، و خاطرات تکان‌دهنده‌ی او از جنگ‌های اول و دوم جهانی، مردی تنها و زخم‌خورده، با عشق ناب و پرشور یک کنتس جوان و زیبای ایتالیایی. 



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          آن سوی رودخانه زیر درختان یه کتاب به شدت غریبه. یه سرهنگ آمریکایی که آخرای عمرشه و یهو توی ایتالیا به یه دختر هیجده ساله اصیل و زیبای ایتالیایی دل میبنده و جالبه که این ارتباط هم دو طرفست و هردوطرف یکدیگر رو عاشقانه دوست دارن. کاملا از محتوای داستان میشه حال روحی که بر همینگوی بزرگ حاکم بوده رو متوجه شد و میشه فهمید که همینگوی اون زمان چقدر دچار بحران های روحی بوده و  خودش رو یه جورایی در قالب سرهنگ آمریکایی نشون داده. این اثر بین آثار همینگوی چندان بهش پرداخته نشده ولی گیرایی و بی آلایشی متن کتاب شما رو مجذوب داستان میکنه.
        

          نه تنها بهترین رمانِ همینگوی، بلکه شخصی‌ترین اثرش نیز هست!

...با وجود این، حتی اگر این رمان را تصویر مضحکه‌آمیزی از سرنوشت خود "همینگوی" بدانیم، به اعتقاد من پرکشش‌ترین و انسانی‌ترین نوشته‌اش همین ناکام‌ترین اثر اوست.
این کتاب، همان‌طور که خود "همینگوی" نیز اذعان داشت، ابتدا در قالب یک داستان کوتاه شروع شد و بعد به بیراهه افتاد و به کلاف سردرگمی از رمان ختم شد. دشوار می توان درک کرد که این همه نقائص ساختاری و این همه خطاهای تکنیکی چطور به کار چنان استاد چیره‌دستی راه یافته است.
این کتاب نه تنها بهترین رمان "همینگوی"، بلکه شخصی ترین اثرش نیز هست، زیرا او آن را در آستانه خزانی ناشناخته نوشته بود، در حسرت سال‌های بازگشت‌ناپذیری که پشت سر نهاده بود، همراه با دلشوره اندوهناک سال‌های انگشت‌شماری که از زندگی‌اش باقی بود.
"همینگوی" در هیچ‌یک از کتاب‌هایش، تا این حد بخشی از وجود خویش را برجا نگذاشته است، همچنان که در هیچ کدام با چنین زیبایی و چنین ظرافتی راهی برای بیان سودای بنیادین زندگی و آثارش نیافته است: بیهوده بودن پیروزی.
مرگ قهرمان قصه‌اش، چنان که پیداست در کمال آرامش و به نحوی کاملا طبیعی، تجسم تغیبر چهره داده خودکشی خودش بود...

بخشی از سخنان " گابریل گارسیا مارکز"
        

          ماجرای زندگی یه سرهنگ آمریکایی خسته از جنگ به نام ریچارد کنتول در اواخر جنگ جهانی دوم که در ایتالیا است. همزمان با آخرین روزهای زندگی‌اش به خاطر بیماری، با دختری آشنا می‌شود و یک رابطهٔ منحصر به فرد بین این دو شکل می‌گیرد.


هنوز معتقدم که داستان کوتاه‌های همینگوی در یک لیگ دیگری نسبت به رمان‌هایش قرار دارند.
        

          من همراه نشدم با کتاب و در یک سوم ابتدایی کتاب رهایش کردم. دیالوگ ها واقعا حوصله سر بر و به نظرم زیادکی!  بهرحال امیدوارم جزء خوانده ها به حساب آید!!
        

          ماجرای زندگی یک سرهنگ آمریکایی خسته از جنگ به نام ریچارد کنتول در اواخر جنگ جهانی دوم که در ایتالیا است. همزمان با آخرین روزهای زندگی‌اش به خاطر بیماری، با دختری آشنا می‌شود و یک رابطهٔ منحصر به فرد بین این دو شکل می‌گیرد.


هنوز معتقدم که داستان کوتاه‌های همینگوی در یک لیگ دیگری نسبت به رمان‌هایش قرار دارند.
        

          یه جایی توی کتاب همینگوی می‌گه: «هر حرفی درباره‌ی جنگ حوصله‌ی آدم‌هایی رو که نقشی درش نداشته‌ند سر می‌بره. جز البته قصه‌ی دروغگو‌ها»
کتاب خیلی جاها حوصله‌م رو سر برد، پس انگار روایتی که از جنگ می‌کنه، روایت واقعی‌ای بوده. در مجموع خوندنش تجربه‌ی خوبی بود؛ جزئیات زیاد، فضاسازی‌های بکر، دیالوگ‌های خوب و ...
فکر می‌کنم یه مشکلی که با کتاب داشتم این بود که با تاریخ جنگ‌های جهانی اول و به ویژه دوم و اتفاقاتشون خیلی مأنوس نیستم. پس شاید در آینده‌ای که این مشکل حل شده، بتونم کتاب رو مجدداً بخونم و لذت و بهره‌ی بیشتری ببرم.
______________________________________
نظر گابریل گارسیا مارکز در مورد این اثر همینگوی:
حتی اگر این رمان را تصویر مضحکه‌آمیزی از سرنوشت خود همینگوی هم بدانیم، به اعتقاد من پرکشش‌ترین و انسانی‌ترین نوشته‌اش همین ناکام‌ترین اثر اوست: آن سوی رودخانه، زیر درختان.
همینگوی در هیچ‌یک از کتاب‌هایش، تا این حد بخشی از وجود خویش را برجا نگذاشته است، همچنان که در هیچکدام-با چنین زیبایی و چنین ظرافتی- راهی برای بیان سودای بنیادین زندگی و آثارش نیافته است: بیهوده بودن پیروزی. مرگ قهرمان قصه‌اش، چنان که پیداست در کمال آرامش و به نحوی کاملا طبیعی، تجسم تغییر چهره داده خودکشی خودش بود...
        

          به نظر من این کتاب بسته به سلیقه خود فرد دارد ولی از نظر من جالب بود
        

          زیر درختی کهنه، کنار رود  
نشسته‌م، بی‌صدا، بی‌وجود  
نه اشکی، نه خنده‌ای، فقط سکوت  
یه دل پر از خاطره، یه تن فرسود  

یه عشق دیر اومده، مثل نور  
افتاده رو لحظه‌هام، بی‌غرور  
می‌دونم که آخر خط رسیده  
ولی دلم هنوز بهش رسیده  

باد می‌اد، برگا می‌رقصن آروم  
مثل حرفایی که نگفتم به تموم  
یه لبخند تلخ، یه نگاه دور  
زیر درختا، اون‌سوی رود، عبور
        

          روایت جالبی بود. من نثر ارنست همینگوی رو دوست دارم کلا ولی کتاب‌های قبلیی که ازش خونده بودم داستانشون بهتر بود.
بیشتر داستان در شهر ونیز می‌گذشت ولی بجز چند مورد فرق خاصی نداشت که در خیلی از شهرهای دیگه هرکجای ایتالیا یا جاهای دیگه باشه.
شخصیت سرهنگ قابل پیش‌بینی بود که این لزوما بد نیست ولی از هیجان داستان کم می‌کنه.
من نسخه صوتی رو شنیدم که خوب بود و پیشنهاد میکنم.

        

          فکر کنم در بستر فرهنگی نویسنده کتاب مقبولی حساب بشه مخصوصاً برای افرادی که با جنگ جهانی دوم درگیر بودند. اما در مجموع شخیصت سرهنگ خیلی خوب تصویر شده بود. 
        

          برای من آن‌سوی رودخانه، زیر درختان بیشتر از یه رمان عاشقانه، روایت یک سرباز بازنشسته بود که نمی‌تونست از جنگ جدا بشه. هرچند قصه‌اش با عشق به رناتا پیش می‌ره، ولی تقریباً همه‌جا جنگ و خاطراتش حضور دارن، از حرف‌ها و خاطرات کانتول گرفته تا نگاهش به زندگی. ریتم کند کتاب باعث می‌شه این حرف‌ها سنگین‌تر و گاهی تکراری به نظر برسن، اما در عین حال به ما نشون می‌ده که همینگوی چطور پیری، عشق و زخم‌های جنگ رو به هم گره زده.

        

          "آن سوی رودخانه زیر درختان" ماجرای سرهنگ آمریکایی بازنشستهٔ ارتش است که از خاطرات جنگش در سفر به ایتالیا می‌گوید. سرهنگ که به بیماری لاعلاجی دچار شده و از آسیب‌های روحی ناشی از جنگ رنج می‌برد، در آستانهٔ مرگ است. او به دختری جوان دل می‌بندد که دریچه‌ای از امید به زندگی‌اش باز می‌کند؛ کسی که با اشتیاق شنوایِ خاطرات پر رنج سرهنگ است. 
ارنست همینگوی از سفر طولانی‌مدتش به ایتالیا و شهر موردعلاقه‌اش، ونیز برای نوشتن رمان الهام می‌گیرد. شخصیت معشوقه نیز با تأثیر از واقعیت ایجاد می‌شود.
"آن سوی رودخانه زیر درختان" آخرین رمانی است که همینگوی منتشر کرده.  
گابریل گارسیا مارکز دربارهٔ کتاب می‌گوید:"اگر این رمان را تصویر مضحکه‌آمیزی از سرنوشت همینگوی بدانیم، به نظرم پرکشش‌ترین و انسانی‌ترین نوشته‌اش همین اثر ناکام اوست. این داستان در ابتدا قرار بود یک داستان کوتاه باشد اما رمان شد. بهترین و شخصی‌ترین اثر نویسنده است؛ زیرا آن را در حسرت سال‌های بازگشت‌ناپذیر نوشته بود. او در هیچ یک از آثارش به این اندازه بخشی از وجودش را نگذاشته است."
در جایی از رمان، سرهنگ می‌گوید بالاخره یک روز خودم را به کشتن می‌دهم؛ همان سرنوشتی که همینگوی به آن دچار شد. ازطرفی سرهنگ مثل همینگوی عاشق ماهیگیری و شکار است.‌ ازاین‌رو رمان را شخصی‌ترین اثر همینگوی می‌دانند.
رمان عمدتاً با بازگویی خاطرات و فلش‌بک‌هایی از زندگی سرهنگ در جنگ‌جهانی پیش می‌رود. ساختاری غیرخطی که فرم را در خدمت محتوا قرار می‌دهد؛ یعنی رفت‌وآمدهای مکرر زمانی، نمایانگر آسیب‌های روحی سرهنگ می‌شود.
کتاب توصیفات خوب و زبان‌ نیمه‌طنز و سردی دارد. رمانی کلاسیک که گاه دیالوگ‌های اضافی‌اش توی ذوق می‌زند؛ مثل جملهٔ پرتکرار دوست‌دخترش که همه‌اش خواهش می‌کند کمی بیشتر برایش تعریف کند.
ازطرفی رمان پر از اسم مکان و هنرمندهای ایتالیایی است؛ که خواننده را مشتاق سفر به این کشور می‌کند.
جالب است که عنوان رمان برگرفته از آخرین کلمات ژنرال جکسون است که می‌گوید:«بگذارید از رودخانه عبور کنیم و زیر سایه درختان استراحت کنیم». در اینجا عبور از رودخانه نماد گذار مرگ و درختان، نماد آرامش ابدی هستند.
بعضی از منتقدان رمان "آن سوی رودخانه زیر درختان" را به نوعی اعتراض همینگوی به جنایات ضدبشری جنگ می‌دانند. رمانی که بر پیامدهای جنگ و پوچی آن، کهنسالی و مرگ تمرکز دارد.
فیلم Across the River and Into the Trees محصول ۲۰۲۲ و به کارگردانی Paula Ortiz بر اساس رمان همینگوی ساخته شده است.