یادداشت yasmn.moeini

        وقتی چوب به‌دست‌های ورزیل را می‌خواندم، مدام سنگینی ترس را حس می‌کردم‌. ترسی که مثل مه همه‌جا را گرفته و آدم‌ها را به موجوداتی بی‌اراده بدل کرده. آن چوب‌هایی که باید ابزار دفاع باشند، کم‌کم نشانه‌ی اطاعت و بی‌فکری می‌شوند. برایم تلخ است که ببینم چطور جمعی از آدم‌ها به‌نام امنیت، آزادی و هویتشان را می‌سپارند. این نمایشنامه بیشتر از یک روایت روستایی، هشداری است درباره اینکه ترس اگر جا خوش کند، می‌تواند هر جامعه‌ای را از درون تهی کند.