خوب بالاخره اومدم تا درباره مومو حرف بزنم.
راستش اولین بار اسم کتاب را از خانم توکلی شنیدم یا درواقع دیدم. 
اولین چیزی که در ذهنم تداعی شد ، مومو شخصیت ترسناک واتس اپ بود 😱
واصلا جذب کتاب نشدم.
چندماهی گذشت تا اینکه تعریف کتاب رو بیشتر شنیدم 😍
آنقدر تعریف کردن تا به خوندنش مصمم شدم.

کتاب رو شروع کردم…
میشائیل انده قلم جذاب و محسور کننده ای داره و از همون ابتدا میون کلمات کتاب غرق شدم.

انگار که موضوع کتاب گمشده ی این روز های من بود…

*زمان*

و من کتاب را جرعه جرعه نوشیدم…
از همون صفحات اول تعریف مومو برام جالب بود…

*کاری که موموی کوچک بهتر از هر کسی بلد بود: گوش دادن به حرف دیگران بود. شاید بعضی از خوانندگان فکر کنند، خب اینکه چیز مهمی نیست، هر کسی می تواند گوش بدهد.
ولی تصورشان اشتباه است. چون گوش دادن واقعی فقط از تعداد کمی از آدم ها بر می آید. و مومو در گوش دادن راستی راستی بی نظیر بود و کسی نمی توانست به گرد پایش برسد.
مومو طوری با دقت گوش می داد که در ذهن آدم های احمق و نادان هم یکهویی فکرهای زیرکانهای جرقه می زد. نه اینکه مومو چیزی گفته یا سؤالی کرده باشد و این طوری طرف را به فکر انداخته باشد. نه. مومو فقط می نشست و سراپا گوش می شد، با تمام وجودش گوش می داد. در آن حال با چشم های درشت و سیاهش زل می زد به آدم. و آدم يكهو احساس می کرد که به فکرهای جالبی دست پیدا کرده است. فکرهایی که همیشه در مغزش بوده اند و او تا آن موقع از وجودشان بی خبر بوده ...
مومو طوری گوش می داد که آدم های دودل و نا امید یکهو دقیق می دانستند چه می خواهند و باید دنبال چه باشند. یا مثلا خجالتیها و ترسوها یکهویی احساس می کردند با شهامت و نترس شده اند….*

بعد از این صفحات حس کردم چقدر با مومو فرق دارم و چقدر مومو شدن سخته 😅
روز بعد از شروع کتاب مهمان دوستی بودم که در شرایط سختی از زندگی قرار گرفته بود…
خیلی سعی کردم مومو باشم هرچند من کجا مومو کجا 😁
.
.
.
هرچی بیشتر با کتاب پیش میرفتم حس میکردم داستان مومو گمشده زندگی امروز همه ماست…
حتی شاید شهر ما هم اسیر دزدان زمان شده و ما بی خبریم...

حس کردم دزدان زمان چقدر به من نزدیک اند
حس کردم مدتهاست دلم برای خیلی کارها تنگ شده اما وقت ندارم وچرا وقت ندارم؟ 
نکند دزدان زمان با من هم قرارداد امضا کرده اند؟ 🤔😱

حالا مومو باید دوستانش را نجات دهد چون دزدان زمان شهر را تسخیر کرده اند...

پی نوشت۱؛ 
مومو رمان کتاب کودکه ولی قابلیت استفاده برای ۹تا ۹۹ سال داره😉
و من دوست دارم به خیلی ها بدم که بخونن .قشنگ میشه در کتاب غرق شد و باهاش خیال پردازی کرد و کنارش به مفاهیم عمیقش فکر کرد.
راستی مومو صوتی رو هم فیدیبو داره...
        

          سخته از این کتاب گفتن...
حتی با وجود اینکه چندماه از خواندنش گذشته و بارها ذهنم درگیرش شده و با خودم مرورش کردم، باز نمیتونم کامل در چند جمله حق محتواش رو ادا کنم.
شاید خیلی خلاصه اش بشود، داستان شگفت‌انگیز دزدان زمان و کودکی که زمان‌های دزدیده‌شده را به آدم‌ها برگرداند،
اما اینکه این کودک که بود و  از کجا امده بود، دزدان زمان چه کسانی بودند، زمان مگر دزدیدنی است، چه کسانی و چه طور کمکش کردند یا نکردند را باید بازگو کرد.

به امید انکه بعد از بازخوانی، یک ریویو خوب بنویسم.
        

          مومو در خرابه‌های آمفی تئاتر خارج از شهری،بی نام زندگی می کند.دختر کوچک و مرموزی که بی سواد است و نمی تواند حساب کند و نمی داند چند سال دارد، اما توانایی شگفتی در گوش دادن دارد.مومو به مردم گوش می دهد تا مشکلاتشان را حل کند،طوری که مردم به هم توصیه می کنند "برو مومو رو ببین!". مومو دوستان زیادی پیدا می کند،اما با ورود مردانی ناشناس همه چیز تغییر می کند.

درسته مومو برای کودک و نوجوانه اما بنظرم بزرگسالا بیشتر درکش میکنن.چون این کتاب در مورد اهمیت زمان و گوش دادن به حرف همدیگه وروابط اجتماعی و دوستی و مشکلات جامعه و هست
میدونید مردای خاکستری شبیه چی ان؟شبیه همین گوشی های تو دستمونه.قبول دارم که میشه باهاش کارهای مفید هم انجام داد اما در ۹۰درصد اوقات فقط زمان برامون بی ارزش میشه و روز به روز بدخلق تر و غرغرو تر میشیم😑
کاسیوپایا هم خیلی گوگولی بود🥺🐢
        

          [بیست‌ویک از صد] 

مرد، پنجاه‌ویک‌ سال قبل، کتابش را منتشر کرد و احتمالاً نمی‌دانست که قصه‌ای که نوشته را سال‌ها بعد آدم‌ها به چند زبان می‌خوانند و  بعد نیم‌قرت، باز برایشان تازه است.
من اواسط کتاب که اسم نویسنده را جست‌وجو کردم و سال انتشار کتاب را که دیدم، خیلی جا خوردم. انگار که قصه قصه‌ی امروز است و مومو دخترکی که هر کداممان توی زندگی لازمش داریم.
مثل این آگهی‌های تبلیغاتی:
اگر اهل گوش‌دادن به آدما نیستید،
اگر کسی نیست که گوش شنوای شما باشد، 
اگر همه همیشه دارند وقتتان را تلف می‌کنند،
اگر کیفیت را فدای سرعت می‌کنید،
یا اگر در زمانه‌ی سرعت، می‌ترسید یواش باشید، قصه‌ی مومو را خیلی دوست می‌دارید.
مثل من. :) 
        

          دوست دارم بلد بودم مثل مومو گوش بدهم، همان‌قدر دقیق، همان‌قدر مشتاق و همان‌قدر ساکت.. 

ممنونم آقای میشائیل انده! درست گفتی. زندگی همین لحظه‌ای است که می‌گذرد، عجله نکن!
        

          مومو، غریبه‌ای آشنا.
روزگاری که وقت ها در آن آلوده‌اند. 
با این که کتاب تمام شده هنوز نمیدانم چه حسی دارم، هم یک داستان کودکانه بود که می‌شد شب برای کودکی‌ خواند، هم داستانی بسیار عمیق و فلسفی. نگاهی حقیقی و بی پرده به امروز و واقعیت زندگی.
البته بی درنگ‌ نسخه‌ی  الکترونیک کتاب را خریدم، چندین جمله‌ی زیبا و ناب بود که میخواستم منتشرشان کنم، اما چون نسخه صوتی بود، برایم دشوار بود.
نسخه‌ی صوتی بسیار زیبا ، روان و شیرین بود، داستان به همین شکل، روان، شیرین و زیبا(در حال بدی کتاب را شنیدم، این سادگی و حلاوت باعث میشد ادامه بدهم و خسته نشوم).
با این وجود مانده ام  که آیا کتاب را عمیقا و از منتهای وجودم دوست دارم یا نه؟ آیا این کتاب یک کتاب معمولی‌ است یا یک شاهکار؟ داستان ساده اش را نقد کنم یا بستایم؟
روایت کتاب، روایت امروز ماست، تصویری بدون روتوش از جامعه‌ی بشری، تصویری شفاف از کسالت، افسرگی، بی‌حوصلگی مرگ‌آور، سقوط بشر تا اعماق تونل های سردی که وقت‌ها در حال مردن هستند.
بله وقت‌ها در حال مرگ‌ هستند، وقت‌های ما آلوده اند، ما همه مردانی هستیم خاکستری پوشیده، سرد چون شب‌های بی ابر زمستانی، با کلاه‌هایی شق‌و‌رق، دائما در تکاپو برای ربودن ته سیگارهایی که زنده‌ نگاهمان دارد، مرده‌ایم و از وقت‌های مرده‌ سر برآورده‌ایم، قلب‌هامان مرده، گلبرگی نمانده، مو‌مویی هست که نجاتمان دهد؟ خداوندگار عالم انتظار دارد بشر خودش به داد خودش برسد....ولی کار از کار گذشته....
بنشینیم شاید یک منجی هم برای یاری ما بیاید، شاید زنده شویم، شاید‌ روحی دوباره در ما دمیده شود.
من امید به آینده را در صفحات کتاب دیدم، حال خراب امروزمان را، امید به منجی و نجات یافتن، آخرین قدمی که خالق یک هستی برمیدارد تا ما را به سوی خودش بازگرداند اما هنوز نمی‌دانم چه احساسی به کتاب دارم، فقط میدانم امیدوارم و شاید همین کافی باشد....
        

          مومو
میشائیل انده
رمان آلمانی

موضوع : 
روابط اجتماعی 
دوستی 
راه حل مشکلات
اهمیت زمان 
مشکلات جامعه مدرن


موضوع داستان : .مومو دختری کوچک و فقیر و بی خانمانی است .
او که تنها زندگی می کند باعث خیر و برکت فراوانی برای اهل روستا شده است .
او با قدرت عجیبش باعث اشتی دادن انسانها می شود . بچه ها در کنار او خلاق می شوند و احساس خوبی دارند . نویسنده در خلال داستان جذابش طریقه زندگی کردن و کار کردن و مواجه با مشکلات و ارتباط برقرار کردن را نشان می دهد
تا اینکه گروهی مرموز از دزدان زمان  در پی اغفال مردم به صرفه جویی وقت و ذخیره در بانک زمان هستند .اما چه حیله ای پشت این تصمیم نهفته است و چه چیزی انتظار مردم را می کشد .

        

          رابطه عجیبی با این کتاب برقرار کردم. اگرچه نه ژانرش موردعلاقه‌م بود و نه رده سنی‌ش مناسبم اما احساس نزدیکی با کتاب داشتم.‌ این هم از تیزهوشی نویسنده‌ست که اثری خلق کند که گذشت زمان، نه‌تنها از اعتبار آن نکاهد بلکه آن‌را معنادارتر کند.
        

          یادم است اولین باری که نام داستان مومو را شنیدم، در کلاس های مباحثه و گفتگو بود، مدیر آن دوره ی کلاس بخش کوچکی از کتاب را بلند در کلاس خواند و تحلیلش ماند برای جلسه ی بعد، تقریبا اکثر افراد حاضر در آن کلاس فارغ از هر سنی که بودند، این داستان را به خاطر کودکانه بودنش تحقیر کردند و لایق تحلیل و نقد ندانستند! اما خوب به یاد دارم همان روز کتاب را در راه خریدم و دو سه روزه تمامش کردم و هرگز طی مدتی که آن را میخواندم، نه تنها متوجه سن و سالم نبودم، بلکه متوجه هیچ چیز دیگری نبودم و همه ی وجودم معطوف به مومویی بود که هر کسی دلش میخواست یکی از آن را در زندگی داشته باشد. شنونده ای دانا، مهربان و دلسوز در دنیای مدرنی که همه ی ما در حال دست و پا زدن در درگیری های آن هستیم، موجود کمیابی ست. مومو فقط تفسیر شخصیت او و خوبی هایش نیست، بلکه می‌تواند جرقه ای برای ورود هر یک از خواننده های داستانش به مسیری باشد که منتهی به صلح و آرامش است:)
به عقیده ی من، غیر ممکن است این کتاب را بخوانید و وقتی تمام شد، احساس سبکی و ارامش نکنید!
        

          بسم‌الله 
برای اولین تجربه از دنیای ژانر فانتزی سراغ مو مو رفتم. الان بعد از تمام کردنش قوی‌ترین حسی که در من ایجاد کرد، خستگی است. واقعا ذهنم از اینهمه تصور کردن، درد گرفت. حس آدمی را داشتم که دارم جنسی را می‌خرم که خیلی زیباست، اما خودم و بقیه می‌دانیم نسبت به کارایی‌اش نمی‌ارزد. کتاب برایم یک تور مسافرتی پر از زرق و برق بود که در آخر ما را به دیدن یک کلبه‌ی کاهگلی ساده می‌برد. حتی با احتساب مخاطب نوجوانش هم از سبک و سیاقش خوشم نیامد.
یک چیز دیگر راجع به این اولین ملاقاتم بنویسم و بروم سراغ کتاب. 
هر هنرمندی ما را درگیر داستان خودش می‌کند. وقت و انرژی و پول می‌دهیم و دیدگاه پدیدآورنده را می‌خریم. نقاش، چشم ما را درگیر می‌کند و نوازنده گوش ما؛ اما نویسنده است که مستقیما به اتاق فکر و اندیشه‌مان راهش می‌دهیم. 
حالا فانتزی خواندن _یعنی وارد شدن به یک دنیای دیگر که ساخته ذهن مولف است_ خیلی ریسک بزرگی است‌. اینکه بعد از راه دادنش به ساحت ذهنت، بگذاری کل چیدمان اتاق را هم عوض کند، دیواری را بریزد و جای نامربوطی تیغه‌ای بکشد. حالا اینهمه کارگری و عملگی نویسنده را می‌کنی که چه بشود؟ متاع دیدگاهش را روی میزی که دو پایه‌ی مقارنش را بریده و آنرا روی یخچالی که تویش کاکتوس چیده بگذارد و تقدیمت کند! 
وقتی کاغذ کادوی دیدگاه داستان باز شد، بعد از اینهمه خستگی برای تصور کردن فضای داستان و خفه کردن صدایی که بعد از هر صفحه هشدار می‌دهد «با عقل جور نمیاد آخه!»، دیگر رویت نمی‌شود به نویسنده بگویی: «فقط همین؟»

(این‌ها را راجع به مومو گفتم. باز هم فانتزی خواهم خواند و خبرتان خواهم کرد. امیدوارم برای بعدی با جمله‌ی «میخکوب‌کننده بود» نقد را شروع کنم.)

همه می‌گویند رمان مومو راجع به زمان است. اما من می‌گویم راجع به کار است؛ کاری که به زمان معنا می‌دهد. وگرنه خود مومو هم وقتی «کار» داشت، هم عجله می‌کرد، هم توسط لاک‌پشت، وقت تلف کردنش تقبیح می‌شد و هم پی زمان بیشتر می‌گشت. کارهایی که اگر مردم دیگر انجام می‌دادند، قبیح بود و نفرین‌شان محسوب می‌شد. 
از تمثیل گل ساعتی و مرگ خوشم آمد. گرچه تئوری‌های استادخان خیلی با موازین اعتقادیم میزان نبود. 
حس می‌کردم مردان خاکستری باید برای حیات حریص‌تر باشند اما خب همان تسلیم در قرعه‌کشی نابودی زوج و فردی،  تصویر و تمثیل بهتری می‌داد از تقدس منفعت گروه در دنیای سرمایه‌داری.
        

          مومو یک رمان نوجوان درباره‌ی ارزش زمانه که همه‌ی ما بزرگسالا باید بخونیم.
شاید فکر کنید کتاب میخواد بگه زمانتون رو هدر ندید، در واقع کتاب هم میخواد همینو بگه منتها نه مثل چیزی که تو ذهنمونه!
"هرچه یواش‌تر برویم، تندتر می‌رسیم."

چقدر وقتی بچه بودم برای همه‌چیز زمان داشتم 🫠 برای دیدن آسمون، زل زدن به درختا، هزاران ساعت بازی و دوچرخه‌سواری... اما حالا انگار همه‌چیز فشرده شده و هرچقدر سریع‌تر کار می‌کنی، کارات بیشتر میشه، اعصابت هم خوردتر میشه. شاید باید واقعاً دست از این جنون "بیشترین کار در کم‌ترین زمان" برداریم.
        

          دزدها وقت شما را کش می‌روند! موجوداتی خاکستری که بعد از آنکه از شما تعهد گرفتند که زمانتان را برایشان پس انداز کنید، دیگر حتی یادتان هم نمیاد که چه شکلی بوده اند.
دخترکی به نام مومو در حاشیه‌ی شهری بزرگ در خرابه‌های یک آمفی تئاتر زندگی می‌کند. او فقط با چیزهایی که در گوشه و کنار شهر پیدا می‌کند، روزگار می‌گذراند اما استعدادی عجیب و غریب در شنیدن درددل‌های آدم‌ها دارد.

روزی سر و کله‌ی عالیجنابان خاکستری پیدا می‌شود. آن‌ها می‌خواهند وقت ارزشمند آدم‌ها را بدزدند و برای همین هر روز که می‌گذرد آدم‌ها یکنواخت‌تر و بی‌روح‌تر می‌شوند. در این میان مومو تنها کسی است که حاضر شده جلوی عالیجنابان سینه سپر کند…

میشائیل انده، فرزند ادگار انده نقاش سورئالیست، در مونیخ بزرگ شد، به مدرسه‌ی بازیگری رفت، بازیگر، نمایشنامه‌نویس و منتقد فیلم شد و بعد به نویسندگی روی آورد.
 «مومو» یکی از  رمان‌های اوست که برنده‌ی جایزه‌ی ادبیات نوجوان آلمان و جایزه‌ی ادبی نوجوانان اروپا شد. براساس این کتاب چندین فیلم به روی پرده رفته و بیش از هفت میلیون نسخه از آن منتشر شده است


پ.ن: شاید عالیجنابان خاکستری روزی سراغ ماهم آمده باشند که سبک زندگیمان این طور تغییر کرده، شاید «مومو» ی غصه ی ما، خودمون باید باشیم.


        

          
یک رمان نوجوان فوق‌العاده که برای بزرگ‌ترها هم کلی حرف و پیام دارد. داستان دخترکی معصوم به نام *مومو* که داستان زندگی‌اش از همان ابتدا جذبت می‌کند و البته در لایه‌های زیرین داستان باید پیام‌های نویسنده را پیدا و کشف کنی و به نمادها توجه داشته باشی. 
مو‌مو کیست؟
عالی‌جنابان خاکستری کیستند؟ 
استاد هورا نماینده‌ی چه کسی است؟

*باید همان‌طور که داستان را با ترجمه‌ی عالی و روان کتایون سلطانی می‌خوانی و ازش لذت می‌بری، روی تلنگرهایی که به ذهنت می‌خورد مکث کنی و فکر کنی. و این فکر کردن خیلی مهمّ است. هرلحظه‌ی کتاب تو را یاد چیزی می‌اندازد از زندگی خودت و آدم‌های اطرافت و همه‌ی بشریت و همه‌ی انسان‌ها....*

تاکید اصلی کتاب روی *زمان* است، اهمیت زمان، این گوهر ارزشمند، که دراختیار انسان قرار گرفته تا ازش استفاده کند برای رسیدن به اهدافش. این هدف‌ها مهم‌ و متنوع‌اند و واقعا فرق دارد که کدام هدف را انتخاب کنی و زمانت را صرف چه چیزی کنی، بعضی چیزها هستند که بیخودی بهشان اهمیت می دهی اما در اصل تو را از زندگی واقعی دور می‌کند و زمان گران‌بهایت را ازت می‌دزدد. از آن‌جایی که انسان‌ها ممکن است به اشتباه فکر کنند استفاده‌‌ی درست از وقت یعنی بیشتر و بیشتر کار کردن و از آدم‌های دور و بر غافل شدن، میشائیل انده با خلق داستانی فانتزی هنرمندانه و چیره‌دستانه به خواننده‌اش می‌گوید که حتی کار ساده‌ای مثل نشستن کنار خانواده‌ و وقت گذراندن با عزیزانت هم بهره بردن از زمان به بهترین شکل است. 

*خیلی روی عالی‌جنابان خاکستری فکر کردم، همه‌اش از خودم می‌پرسیدم اینها که مدام نقشه می‌کشند که زمان آدم‌ها را بدزدند کی یا چی هستند؟ هرکس می‌تواند دور و بر خودش به وجود عالی‌جنابان خاکستری پی ببرد؟ کدام تفکر و کدام روش زندگی ما را تسلیم این خبیث‌ها می‌کند؟ و به نظرم رسید هر چیزی که ما را از ارزش زمان و حقیقت زندگی غافل کند می‌تواند عالی‌جناب خاکستری باشد.*

ترجمه‌ی کتایون سلطانی آن‌قدر خوب است که دلم می‌خواهد چندین و چند بار کتاب را بخوانم و جملات و کلمات کتاب را در ذهنم تکرار کنم، ضمن آن‌که احساس می‌کنم داستان پیام‌هایی بسیار فراتر از آن‌چیزهایی دارد که من درک کرده‌ام و نیاز دارم دوباره مرورشان کنم.

        

          کتابیست که شاید از اسم یا تصویر آن در توی آن معلوم نشود ولی کتابیست که شاید زندگیتان را تغییر دهد!
        

          من وقتی برای نوشتن یادداشت برای این کتاب ندارم. چون که باید کتاب بعدی را بخوانم!
پ ن: اگر بدانید که می‌دانید!
        

          خیلی ها فکر میکنند که زمان چیزی است مثل طلا و همین خیلی ها بیشتر از 99 درصد هستند. و خب شاید بگویید که راست می گویند دیگر! شاید این یادداشتم سبکی شبیه بی احترامی و تند حرف زدن داشته باشد، پیشاپیش عذرخواهم.
1. اگر فکر میکنید با برنامه ریزی های طلایی و حجم کار های زیاد میتوانید روزمرگی خودتان را برای خودتان شیرین کنید، به این نکته توجه داشته باشید که کار هر خر ( نه ببخشید الاغ :| ) نیست خرمن کوفتن! گاو نر می خواهد و ، مرد کهن! مومو مرد کهنی بود از گاو نر خودش که ویژگی خوب گوش دادن و زمانش بود به خوبی استفاده کرد و خرمن خودش را عالی کوفت. شاید برایتان لازم باشد بدانید باید از گاو نرتان چگونه استفاده کنید(چون همه حداقل یکی دارید، چه پنهان و چه آشکار) و بدانید که هر مرد کهنی در ابتدا جوانی برنا و بی تجربه بوده!
2. سوالی می پرسم تا جمله ای را که در ابتدا گفتم نقض کنم. شما از طلاهایتان چگونه استفاده میکنید؟ خب منطقا یا به خودتان می آویزید یا میگذاریدش در یک کمد دور از دید عموم و سه بار قفلش می کنید! چهار بار؟ چه بهتر! بسیار خوب، حالا ای مدعیانی که می گویید زمان مثل طلاست، زمانتان را چطور؟ انقدر خوب استفاده اش می کنید؟ بهش توجه می کنید؟ نگهش میدارید؟ ازش لذت میبرید؟ تا کی می خواهید کلیشه هایی را استفاده کنید که "خودتان " هم نمیتوانید درست بهش عمل کنید؟؟؟؟
3. مرگ حق همه ماست. دیر یا زود. به سراغمان می آید و در لحظه ای همه چیز تمام می شود. قطعا هم که همه تان عزیزانی دارید که برایتان مهمند، انشالله که سالیان سال با هم باشید. اما به شرطی که از این سالیان سال سود ببرید و باز هم استفاده از "زمانتان" .
امیدوارم مفید بوده باشم، یاوران همیشه مومن!
نکته: گردنم سر نوشتن این متن خیلی درد گرفت، نکته ای هست عرض کنید خواهشا.
        

          داستانی فوق العاده بود. رده ی سنیش برای نوجوانان هستش ولی بعضی قسمت هاش آدم رو به فکر عمیق میبره.
حتما بخونید
        

          مومو در زیر زمین بک آمفی تئاتر زندگی می کرد. مردم شهر اونجا رو مرتب کردند و شد یک خونه نقلی
مردم هم مومو رو دوست داشتن چون هم صحبت خوبی براشون بود.