بریده‌ای از کتاب مومو اثر میشائیل انده

«این همه تنهایی و بی کسی میدانی مثل چیست؟ مثل نفرینی بزرگ! نفرینی که لِهَت می‌کند، مثل بار سنگینی که زیرش خفه می‌شوی، مثل دریایی که تویش دست و پا میزنی و غرق می‌شوی، مثل عذابی که جزغاله ات می‌کند. تو از تمام آدمها سوا شده ای.»