مجموعه متل‌واره‌های کانون به نویسندگی طاهره ایبد از متل‌های معروف کودکانه استفاده کرده و  متل‌واره‌ای بامزه‌ای برای بچه‌ها از توی آن‌ها پدید آورده.  همان طور که از اسمش پیداست نباید از متل و متل‌واره انتظار معنا و قصه خاصی داشت بیشتر به‌خاطر آهنگین بودن و قافیه و تکرار برای بچه‌ها می‌تواند بامزه باشد.
من خودم این جلدش را بیشتر از همه دوست داشتم. 
      

        من واقعاً تصویرگری‌های علی خدایی را دوست دارم: کودکانه و پرنشاط.
این هم یک کار بامزه بدون متن از این بود برای بچه‌های خردسال.
      

        نام آقای شیخ رضایی را روی کتاب‌های فلسفی دیده بودم اما اینجا روی کتاب کودک و نوجوان که دیدم برایم تعجب‌برانگیز بود. کتاب را که خواندم دیگر تعجبی نداشتم!
این کتاب بیشتر شاید مناسب نوجوان باشد. داستانی ندارد. حالت معماگونه دارد در تمام کتاب چیزی را توصیف می‌کند که ما انسان‌ها را از بقیه موجودات متمایز کرده است و در آخر آن را بیان می‌کند. حالا به‌نظر شما آن چیست؟
      

        نگذارید بچه‌ها این کتاب را ورق بزنند چه برسد به اینکه بخوانند!
پ ن: منِ الان (در مقایسه با چند سال پیشم) واقعاً دوست ندارم کتاب کودک را بدون درنظر گرفتن خود کودک بخوانم و بررسی کنم برای همین امتیازهایم هم بر همان اساس است. 
      

        یک روز دختر داستان مامانش را به مهد کودکش دعوت می‌کند اما انگار مامان تا حالا به مهدکودک نرفته چون هیچ‌کدام از قوانین مهدکودک را نمی‌داند و رعایت نمی‌کند!
      

        امروز در غرفه چ نمایشگاه کتاب، این کتاب روی میز کنار کلی کتاب کودک دیگر گذاشته بود در حالی که تصاویرش می‌تونه کابوسی بشه برای بچه‌ها! 
ابتدای کتاب هم نوشته بود هم برای کوچولوها هم بزرگ‌ترها.
برای بچه‌ها نخوانید و نگیرید!
      

         تیل اولن‌اشپیگل ظاهراً یک شخصیت مشهور در ادبیات فولکلور آلمان است که نماد مسخره بازی و به سخره گرفتن است.  
حالا در این کتاب اریش کستنر ۱۲ ماجرا از تیل را تعریف می‌کند که چطور مردم را مضحکه خودش کرده بود. قصه‌ها کوتاه هستند بیشتر مثل یک حکایت کوتاه هستند.
کتاب من را یاد مردم شیلدا می‌انداخت  اما  چه شد که این شباهت برایم رنگ گرفت؟ کستنر آخر کتاب نوشته بود: «تیل تا آخر عمرش همین کارها را می‌کرد و همیشه هم دهکده یا شهری را پیدا می‌کرد که مردمش زود گول او را می‌خوردند، چون آن‌وقت‌ها احمق‌ها نمی‌مردند.» اینجا بود که جرقه شباهت خورد ظاهراً آقای کستنر خیلی از حماقت بدش می‌آید که موضوع این دو کتابش شبیه هم هستند. 
ترجمه کتاب خوب نبود لحن طنز را درنیاورده بود و زمان فعل‌ها کمی گیج‌کننده بود و روانی کتاب را کم کرده بود. 
      

        این کتاب چند روایت از نویسنده در زمان جنگ یوگسلاوی است.
شاید موضوع تکرارشونده در خیلی از فصل‌ها این بود که جنگ آدم‌ها رو به عناصر جمعی تقلیل می‌دهد که فردیت و حتی بیشتر انسانیت را از آدم‌ها می‌گیرد تا تصمیم‌گیری درباره آن آدم را ساده‌تر کند: محدود شدن به ملیت، اهل بالکان‌بودن، اروپایی بودن، پناهجو بودن/نبودن، سابقاً کمونیست بودن و ... . و می‌خواست نشان دهد که هر کدام از این دسته‌بندی‌ها چه مسائلی ایجاد می‌کنند و چطور خود مردم تداوم‌دهنده  این دسته‌بندی‌ها هستند. یک بخشی از کتاب بود که پشت  جلد هم آمده: آنچه متوجهش نیستیم این است که با چنین مرزبندی‌هایی داریم خودمان را هم گول می‌زنیم. با این کار در واقع خودمان را هم در معرض این خطر قرار می‌دهیم که در شرایطی متفاوت تبدیل به آن «دیگری» شویم.
      

        موضوع و پیرنگ اصلی داستان خوب و ارزشمند است اما  روایت آن ضعیف بود. انگار خود نویسنده دو بار داستان را نخوانده که روایتش را یکدست کند. بعضی طنزهایش که به داستان مربوط می‌شد بامزه بود اما نویسنده بعدش در مقام راوی حرف‌هایی می‌زد که با خودت می‌گفتی داشتی خوب پیش می‌رفتی چرا خرابش کردی؟ یا این چه ربطی به داستان داشت؟ در نیمه دوم کتاب هم که فضای مربوط به جنگ پررنگ‌تر می‌شد از طنز کاسته شده بود ولی لااقل داستان با دست‌انداز کمتری پیش رفت و تازه انگار قصه شروع شده بود و نویسنده می‌توانست به جای مزه پراکنی در ابتدای کتاب روی شخصیت‌هایش بیشتر کار کند.
جدای از خود داستان نام کتاب طراحی جلد و معرفی پشت جلد کتاب اصلاً مشخص نمی‌کند کتاب مرتبط با دفاع مقدس است حتی در شناسنامه کتاب تنها موضوع داستان فارسی خورده است که این هم ضعف دیگری است برای اینکه کتاب به دست مخاطبش برسد.
      

        توی این کتاب با  به تصویر کشیدن روزمره اروپای شرقی به‌طور خاص زنان در دوران کمونیسم، نشان داد که کمونیسم چطور ناکام ماند و نتوانست آرمان‌های خودش را تحقق بخشد. شاید به‌خاطر اینکه این ایده در عمل با ذات انسان‌ها همخوانی ندارد و پر از سرکوب زوری است.
از آن طرف بخش‌های دیگری از کتاب که من دوست داشتم مواجهه نویسنده و افراد دیگر با کاپیتالیسم غرب بود. وقتی درباره مصرف‌گرایی و جمعیت زیاد فقرا در  آمریکا و برلین غربی می‌گفت. جایی که اتفاقاً همان ذات انسان را آزاد و رها گذاشتند. انگار هیچ‌کدام نمی‌توانند پاسخ درست و درخوری برای شیوه زیست بشر باشند.
چه بسا که با پایان کمونیست در اروپای شرقی اختلاف‌ها و خصومت‌های زیر خاکستر جرقه زدند جنگ‌های یوگسلاوی شروع شدند. چون کمونیست فشاری بود از بیرون و تغییری از درون برای مردمش ایجاد نکرده بود و چقدر خوب کتاب نشان داده بود بعضی از مسائلی که مردم در دوران کمونیست از آن رنج می‌بردند دقیقاً به‌خاطر خودشان بوده، نه به‌خاطر دولت و هیچ انقلاب و تحول بیرونی آن را عوض نمی‌کند.
 
      

        یک کتاب دیگر برای بزرگسالان در قالب کتاب کودک!
      

        فهم مرشد و مارگاریتا بدون اینکه از روسیه آن زمان نویسنده چیزی بدانی، دشوار است. اینکه جامعه روسیه استالین مبتلا به چه بوده! برای همین تا نیمه کتاب من در یک سردرگمی بودم و فضای سوررئال داستان را نمی‌فهمیدم اما از آنجا که کنجکاوی‌ام اجازه نمی‌داد کتاب را ادامه دادم تا شاید بتوانم از این آشوبی که با آن روبه‌رو شدم معنایی بیرون بکشم و تازه بعد از پایان کتاب رفتم تا نقدها و نظرات بخوانم تا به فهم ناقص من کمک کند.
بولگاکف از فضای سوررئال آمدن ابلیس به مسکو برای به چالش کشیدن مردم، داستانی ساختگی از یسوعای ناصری (حضرت عیسی) و پونتیوس پیلاطس (حاکمی که حکم تصلیب داد) و عاشقانه‌ای بین یک نویسنده دلزده از جامعه(مرشد) و معشوقه‌اش(مارگاریتا) استفاده کرده بود تا جامعه پر از فساد و بی اخلاقی خودش را نقد کند.
فکر می‌کنم اگر این کتاب را چند سال پیش می‌خواندم شاید ارتباط بیشتری با آن برقرار می‌کردم؛ اما انگار گشودگی‌ام از آن زمان‌ها کمتر شده است. ابلیسی که واقعاً شیطان نبود بلکه حتی به‌نوعی قهرمان بود، عیسایی که شباهتی به پیامبران نداشت و صرفاً مردی اخلاقی با نگاه والا به انسان‌ها بود. اما کسی که اصلاً قرابتی با او پیدا نکردم مارگاریتا بود زنی که برای دوباره رسیدن به مرشد بی هیچ چون و چرایی خودش را تسلیم ابلیس کرد و من خیلی از رفتارهایش را درک نمی‌کردم. ظاهراً مرشد نماد خود بولگاکف و مارگاریتا نمادی از همسر اوست.
با این حال این کتاب همراه نوروز ۱۴۰۴ من بود و بعد از مدت‌ها که فقط کار کودک و نوجوان و غیرداستانی خوانده بودم بازگشتی موفقیت‌آمیز بود که رها نشد و چالش عید بهخوان کمک کرد که تمامش کنم. 
      

        بار اول که کتاب را خواندم به نظرم بامزه آمد بهانه‌هایی که پروانه می‌آورد که تلاش نکند برایم جالب بود. اما بار دوم که کتاب را خواندم توجهم به جملات بیشتر بود به‌خصوص نیمه دوم کتاب که پروانه بهانه‌ها را، بدون اینکه بفهمم چرا، کنار گذاشت و می‌خواست مسیر طولانی را پرواز کند. اما امان از این جملات انگیزشی که در کتاب بچه‌ها خودش را نشان می‌دهد: اگر باور داشته باشی، می‌توانی! و جملات دیگری که پی‌درپی پروانه جان به خودش می‌گفت تا ادامه دهد. متأسفانه طنز آقای بوراک مانع از این شد که بار اول متوجه این جملات بشوم. این جملات واقعاً ادبیات بچه‌ها نیست و از عینیتی که بچه‌ها نیاز دارند، به دور است.
لطفاً جملات انگیزشی را قاطی کتاب کودک نکنید!
      

        تصویرگری کار را خیلی دوست داشتم اینکه موازی داستان پوسیده شدن سیب را نشان می‌داد. اما چرا دودوکرمه دست و پا داشت؟!
پایان داستان خوب بود اما خود جمله پایانی را دوست نداشتم.
و این جمله‌ها چقدر در فهم بچه‌ها می‌گنجد منظورم به‌طور خاص جمله آخر است: تو راه برگشت با خود فکر کرد انگار همه چیز عوض شده؛ هم چیزهایی که می‌دید، هم چیزهایی که نمی‌دید.
یکی دو جای دیگر هم بود که چنین ابهام‌هایی داشت برای مخاطبی که تفکر انتزاعی هنوز به آن صورت برایش شکل نگرفته است.

      

        یک کتاب ساده درباره صرفه‌جویی در آب.
حقیقتاً هر کسی می‌توانست این کتاب را نوشته باشد اصلاً این حس را نمی‌داد که فرهاد حسن‌زاده نوشته باشد! هیچ چیز خاص و متفاوتی نداشت.