من به‌خاطر حس و حال قدیمی‌اش دوستش داشتم. شعرش خیلی به دلم نشست. با این حال داستان معمولی داشت و برایم خیلی مشخص نبود نخودی بچه است یا بزرگ‌ساله، مخصوصاً آنجا که نخودی به خودش رسیده بود بلکه از تنهایی دربیاید! تصاویرش هم همان حس قدیمی بودن را داشت و خیلی مناسب کودکان نبود. یک نکته آموزنده‌ای که دوست داشتم در شعر این بود: 
هر چی که جادو جنبله، کار آدمای تنبله. منم اگه زرنگم، می‌رم با دیو می‌جنگم.  
اینجا من جادو را خیلی وسیع‌تر می‌بینم مثل اینکه بخواهی راه صدساله را یک شبه بروی، اینکه برای موفقیت دنبال معجزه باشی! و البته اینکه  دنبال دعانویس و ... نخواهی بروی!
      

        تصاویر استفاده شده اصلاً مناسب گروه سنی کتاب (+۴) نیست . درباره داستانش من کمی دودلم که بگم مناسب هست یا نه از این لحاظ که همه‌شان دختر داستان را طرد می‌کردند که برود. ولی از یک منظر طبیعی بود اینکه زنبور نیش می‌زند، کلاغ اگر مزاحمش شوی ممکن است نوک بزند، بز ممکن است شاخ بزند و ابر شرشر ببارد (برای قورباغه چیزی پیدا نکردم) و آن زمان بغل پدر جای امنی است که می‌توانی سراغش بروی. ولی شاید گفتن این موضوع به شکل دیگر بهتر بود تا این چنین طبیعت را خصومت‌ورز نشان دهی!
      

        آهنگین بودن کتاب و انتخاب کلماتش را دوست داشتم! ولی چرا کسی جلوی اجی مجی را نمی‌گیرد؟
      

        این داشته‌هایت نیستند که تو را خوش‌حال می‌کنند، فایده داشتن چیزها چیست، اگر هیچ‌کسی نباشد تا با او شریک شوی؟
      

        کتاب از نظر من داستان خاصی ندارد. صرفاً یک ایده بامزه دارد: «هفت سین غول‌ها چه شکلی است.» نقطه اوج و فرودی در داستان وجود ندارد.
      

        من خیلی طرفدار داستان کوتاه نیستم و به‌نظرم داستان کوتاه نوشتن هنر خاصی را می‌طلبد. این کتاب را خیلی وقت پیش دوستی به من هدیه داده بود. دیشب که دنبال کتاب کم‌حجمی بودم که بخوانم، سراغش رفتم. بیشتر داستان‌ها درون‌مایه مذهبی داشتند و خیلی به فضای محرم و صفر هم نزدیک بود اما داستان‌ها آن‌قدر برای من جذاب نبودند.
      

        کتاب «پسر عزیزم، ما اعتصاب کردیم» کتاب روان و سریع خوانی هست. ایده جالبی پشتش دارد که شاید خیلی از پدرمادرها وقتی از دست  فرزندانشان عاصی می‌شوند به آن فکر کنند: اینکه از نقش و وظایف پدر و مادری‌شان برای مدتی فاصله بگیرند که تو این کتاب با اعتصاب کردن آن را نشان داده بود. 
موقع خواندن این کتاب من احساسات متناقض داشتم مثل خود فلیپه نوجوان نقش اصلی کتاب با خودم می‌گفتم آیا واقعاً پدر و مادر حق دارند همچین کاری کنند؟ مخصوصاً آن جایی‌اش برایم جالب بود که فلیپه و دوستش آنخل در اینترنت حقوق کودک را جست‌وجو کردند و هزاران صفحه مرتبط آمد اما برای حقوق والدین نتایج زیادی عایدشان نشد. قشنگ مشخص بود نویسنده کتاب خودش والدی هست که این کتاب را برای پدر و مادرها نوشته است نه بچه‌ها. احساسات متناقضم از این بابت بود با اینکه می‌توانم بفهمم داشتن یک فرزند طلبکار تنبل چقدر می‌تواند سخت باشد؛ اما همین فرزند نتیجه فرزندپروری پدر و مادرست.حاصل افراط و تفریط در آسان‌گیری و سخت‌گیری است. دنبال مقصر نیستم و همیشه می‌شود روابط را از همان جایی که هست بهبود داد؛ ولی به‌نظرم کتاب واقعاً نقش پدر و مادر را در این سمت کمتر دیده بود و رفته بود سراغ یک ایده جنجالی که اگر ما هیچ کاری به کار فرزندمان نداشته باشیم آخر سر خودشان با ما وارد مذاکره می‌شوند تا اوضاع را تغییر دهند و می‌توانستم درک کنم که چقدر این وضعیت برای فلیپه ترسناک و اضطراب‌آور بود.  البته نکته مثبتش این بود که با وجود این اعتصاب پدر و مادر تأکید داشتند همچنان فرزندشان را دوست دارند از بوس‌های روزانه محرومش نکرده بودند.
بخشی هم که توی کتاب دوست داشتم نشان دادن مفاهیم مثل اعتصاب، مذاکره، مصالحه،  مطالبه حقوق و...  با مثال‌های ملموس و ساده بود.
      

        جفرز به‌جای اینکه با کلماتش قصه بگوید با تصاویرش قصه می‌گوید.
      

        پنگوئن داستان ما کلاً در حال غر زدن درباره همه چیز است و می‌شود گفت بدبینی در وجودش رخنه کرده است. شاید ما هم خودمان گاهی این طور باشیم که دائم بهانه‌گیری می‌کنیم و بچه‌های زیادی هم دیدیدم که این شکلی هستند. این وسط پیردانایی در قالب گراز دریایی می‌آید توجه پنگوئن را به زیبایی‌ها زندگی جلب می‌کند که با وجود همه مشکلات آسمان زیباست  و خورشید می‌درخشد و پشتت را گرم می‌کند.
من مطمئن نیستم چقدر این پیام مستقیم گراز دریایی می‌تواند برای بچه‌هایی که این کتاب را می‌خوانند تأثیرگذار باشد؛ با این حال به‌نظرم پنگوئن خودش می‌تواند اینجا نماینده بچه‌ها باشد اول بی‌توجهی کرد که این عمو کیست و چه می‌گوید اصلاً! بعد کمی فکر کرد که شاید بی‌راه هم نمی‌گوید؛ ولی در نهایت همچنان غر زدن‌هایش پابرجا بود. تغییر یک‌باره اتفاق نمی‌افتد.
      

        وقتش هست که خرس برود اردک رو بی‌خواب کند!
به‌نظرم کتاب فرصت خوبی می‌دهد تا با بچه‌ها درباره تفاوت در نیازها صحبت کنیم و اینکه چطور می‌توانیم محترمانه از اطرافیانمان بخواهیم که این تفاوت را درک کنند و به نیاز هم احترام بگذارند.
      

        عنوان اصلی کتاب من بد نیستم The bad seed که می‌توان آن را به تخمه بد ترجمه کرد، در واقع اصطلاحی برای آدم بدذات هم هست. توی کتاب با تخمه‌ای روبه‌رو هستیم که کارهایی خیلی بدی می‌کند و خودش هم به بد بودن خودش اقرار می‌کند در ادامه داستان می‌گوید که از ابتدا بد نبوده و چرا بد شده و در آخر تصمیم می‌گیرد که کارهایی خوب هم انجام بدهد و کم‌کم بهتر بشود با اینکه هنوز گاهی اوقات کارهای بد هم می‌کند.
 ناشر مخاطب کتاب را کودکان ۳ تا ۷ سال معرفی کرده است. من فکر نمی‌کنم بچه‌ها تو این سن خودشان اقرار به این موضوع کنند که بد هستند مگر اینکه دیگران بهشان این را گفته باشند و گفتن این موضوع به بچه‌ها کار درستی نیست و بدرفتاری بچه‌ها در این سن می‌تواند از سر ناآگاهی و مشکلات ارتباطی باشد و به‌نظرم مسئولیتش بیشتر به عهده بزرگ‌تر هست تا خود کودکان. برای همین فکر می‌کنم این کتاب برای مخاطب ۳ تا ۷ سال مناسب نیست.
شاید این کتاب برای بچه‌ها کمی بزرگ‌تر مناسب‌تر باشد و البته با تسهیل یک بزرگ‌تر. درباره این گفت‌وگو کرد که رفتار بد داریم و ولی بچه بد نداریم. چرا بعضی‌ها بدرفتاری می‌کنند و اگر کسی خودش هم بدرفتاری می‌کند و فکر می‌کند بچه بدی است، بداند می‌تواند که کارهای خوب هم انجام بدهد و تغییر کند و ذاتاً بد نیست.
      

        فردای آن روز دوستان نویل چه واکنشی نشان خواهند داد؟
      

        چندان نگذشت که درخت تمام برگ‌های خود را از دست داد. برگک به برگل گفت:« من از مردن می‌ترسم. من نمی‌دانم بعد از آن چه پیش خواهد آمد.»
برگل به او اطمینان خاطر داد:« برگک، همه ما از چیزی که نمی‌شناسیمش می‌ترسیم و این طبیعی است؛ اما تو هنگامی که بهار به تابستان و تابستان به پاییز تبدیل شد، نترسیدی. این دگرگونی‌ها طبیعی هستند. چرا تو باید از فصل مرگ بترسی؟»
داستانی زیبا درباره چرخه حیات... .
      

        ترجمه کتاب اصلاً خوب نبود. کاش از شکسته‌نویسی در کتاب‌ها استفاده نکنند. تجربه روخوانی بچه‌ها به من نشان داده است جاهایی که شکسته نوشته شده است خواندنش برای بچه‌ها سخت‌تر است. 
چیز دیگری که در این کتاب خیلی دوست نداشتم فضای به‌شدت آمریکایی کتاب بود. از غذاها و روابط و پوشش و ... .
      

        چستر پسربچه‌ای است بدعنق و مجهز به طعنه‌های معرکه که حالا وارد مدرسه‌ای شده است که همه افراد از معلم و دانش‌آموز بسیار مهربان و ساده هستند. چستر که تا حالا توی مدارس زیادی دوام آورده بود حس می‌کند هیچ راه چاره‌ای ندارد جز اینکه تسلیم فضای مدرسه شود. در این میان بغل‌دستی چستر، یعنی جو، توجه او را جلب می‌کند. پسری شلخته و بدخط که تقریباً تو هیچ درسی هم خوب نیست و این شروع یک دوستی تازه است. 
چیزی که تو این کتاب خیلی دوست داشتم این بود که نویسنده سعی نکرد شخصیت چستر را تغییر بدهد و با یک معجزه اوضاع خط و نظم جو را بهبود ببخشد.
به‌نظرم جا داشت کتاب مفصل‌تر شود چون «آن فاین» خیلی سریعی از بعضی فصل‌ها گذشت.