اولین کتابی که از آگاتا کریستی خواندم. کمتر از چیزی که فکر می‌کردم دوستش داشتم و احتمالاً سراغ سایر کتاب‌های آگاتا کریستی نخواهم رفت. یا این ژانر مناسب من نیست، یا با کتاب خوبی شروع نکردم...
        

          تا به حال نشده بود که یک کتار را دوبار پشت سر هم بخوانم. قبلاً کتابی را دوبار خوانده بودم ولی مدت زمان زیادی از خوانش اول آن می گذشت. اما به محض تمام شدن کتاب «قتل راجر آکروید» دوباره به اول کتاب رفتم و از نو شروع به خواندن آن کردم. پایان کتاب آنقدر غیر منتظره و دور از ذهن بود که برای روشن تر شدن موضوع و نظم دادن به ذهنم مجبور شدم آن را دوباره بخوانم.
هرکول پوآرو جهت گذراندن دوران بازنشستگی و استراحت و دور بودن از محیط کاری که داشت، در یک روستا به طور ناشناس زندگی می کند. او همسایه دکتر شپارد است. داستان از زبان دکتر شپارد بیان می شود. طبق معمول قتلی صورت می گیرد و پوآرو پس از تحقیقات زیاد به راز قتل پی می برد.
این کتاب در سال 2013 از سوی انجمن نویسندگان داستان جنایی انگلستان British Crime Writers Association به عنوان بهترین رمان جنایی که تاکنون به نگارش درآمده، انتخاب شد.
«قتل راجر آکروید» از آن دست کتاب هایی است که با پایان خود خواننده را غافل گیر می کند. شاید درصد خیلی خیلی کمی از مردم بتوانند که قاتل را شناسایی کنند و یا حدس بزنند که قاتل چه کسی است. به همین علت اغلب خوانندگان بعد از اینکه قاتل را شناختند کتاب را دوباره می خوانند تا ببینند آیا با شناخت قاتل خللی در داستان ایجاد می شود یا نه و یا همه چیز واضح است و اگر دقت می کردیم می توانستیم قاتل را شناسایی کنیم. و این امر هنر نویسنده را نشان می دهد و لقب «ملکه جنایت» بودن خود را به رخ می کشد.
در بین آثاری که تا کنون خوانده ام یکی کتاب «دیگر کسی آنجا باقی نماند» و دیگری کتاب «قتل راجر آکروید» کتاب هایی بودند که مرا شگفت زده کردند و می توانم بگویم از بهترین آثار ادبی جهان به خصوص آثار جنایی است. داستان مرموز و پایان غافل گیر کننده و پایان غیر قابل پیشگویی از دلایلی است که این آثار را برجسته می کند.
من بعد از اینکه یک بار کتاب را خواندم فیلم آن را دیدم. فیلمی که هنرپیشه آن David Suchet نقش پوآرو را بازی می کند (یادم می آید قبلاً تلویزیون فیلم پوآرو را با بازی این شخص پخش می کرد). اختلاف های فیلم با کتاب بسیار زیاد بود و خیلی تحریف در آن صورت گرفته بود. مهم ترین آن ها حذف سه نفر از شخصیت ها بود که به طبع آن وقایعی که به این سه شخص مربوط می شد در فیلم وجود نداشت. دیگر اینکه پارکر مستخدم آقای آکروید در فیلم کشته می شود ولی در کتاب او زنده باقی می ماند. همچنین نحوه مرگ قاتل در آخر داستان، زمین تا آسمان فرق داشت. و خیلی نکات دیگر.
احساسی که هنگام دیدن فیلم به من دست داد این بود که انگار کارگردان عجله داشت تا فیلم زودتر تمام شود. نمی دانم این حس درست بود یا نه ولی باعث شد که از فیلم لذت نبرم. قطعاً ترجیح می دهم که اول کتاب های پوآرو را بخوانم و بعد اگر فرصت شد فیلم آن را ببینم.

امین پازوکی 1401/05/11
        

          اگر می‌خواهید جنایت‌کار زبردستی از کار دربیایید، حتما کتاب‌های حاج خانم کریستی را بخوانید، مخصوصا کتابِ قتل راجر آکروید رو.
        

          فقط میتونم بگم با خوندن این کتاب حظ کردم .. 😍🤩👌
واقعا قلم این نویسنده بی نظیره .. 🤩
        

          من هنوز هم با شیوه‌ی نگارش کتاب‌های کریستی نتونستم کنار بیام و نمی‌دونم دلیلش چیه... حس می‌کنم دارم رمان کودک می‌خونم (البته فقط به خاطر نگارشش) اما جدای از اون از همون اولین رمانی که از کریستی خوند (ماجرای اسرارآمیز در استایلز) تا الآن گفتم که هیچکس مثل کریستی نمی‌تونه یه معمایی براتون طرح کنه که حل کردنش کار شما نباشه و وقتی حل شد ببینید واقعاً می‌شد حلش کرد. قتل راجر آکروید هم که جز گل سر سبدهای پوآرو و حتی کریستیه... فکر کنم اگه بخواید از رمان‌های خوب کریستی حرف بزنیم حتماً این کتاب جز رده‌های بالا قرار می‌گیره
        

          بعد از "قتل در قطار سریع السیر شرق" این دومین کتابی بود که از آگاتا کریستی خواندم. به لحاظ غافلگیری قتل در قطار سریع السیر را بیشتر پسندیدم، گرچه این کتاب را هم تا فصل ۲۳ ابدا نتوانستم حدس بزنم ولی در این فصل تقریبا فهمیدم. با این حال لحن، بیان و زاویه دید این کتاب را بیشتر دوست داشتم چرا که حس کردم جزئیات قابل درک تر و ملموس تری را بیان میکند.
و در نهایت اینکه: واقعا تو که هستی؛ ای آگاتا کریستی...🥲

        

          و بالاخره به پایان رسید ....
نفسی تازه میکنم 
چقدر زیبا بود . واقعا ، یعنی میشه یکی آنقدر ذهن خلاقی داشته باشه؟؟؟
آگاتا کریستی یه نابغه است .
اگر هنوز کتاب رو نخوندید یا در حال خواندن هستید ، شاید بقیه متنم ، قضیه رو لو بده . پس حواستون باشه :😐
هیج جوره به ذهنم هم خطور نکرد که کی می می‌تونه قاتل باشه .
همه چی بر علیه رالف بود اما پشت صحنه خبری دیگر است ...
بعضی از قسمت هاش آنقدر هیجانش بالا بود که می خواستم جیغ بکشم .
از شخصیت دکتر شپارد خیلی خوشم می اومد . 
در ظاهر آدمی احمق و به قول خواهرش کارولین ، هیچ قوه تخیلی نداشت اما در باطن کارش رو از همه بهتر انجام داده بود 
و در آخر ممنون از چالش بخوان که باعث شد این کتاب رو بخونم .
        

          شنیده بودم که کتاب معمایی خیلی جالبی هست و نمیشه حدس زد که قتل کار کیه.
اما من تا اخرین لحظه به خودم میگفتم نه! من میتونم حدس بزنم قاتل کیه🤣🤣🤣
نشد آقا!نتونستم!
ولی لذت بردم از این بازی ذهنی
        

          پایانش شگفت زده ام کرد. 
        

          احتمالا مشکل از منه که نمی تونم با این سبک رمان‌ها جنایی ارتباط برقرار کنم. به سختی خوندنش تموم شد
        

          مثل اغلب رمان‌های آگاتا کریستی ماجرای جذابی داشت همراه با غافلگیری‌های متعدد و از همه مهم‌تر؛ پایانی غیرقابل پیش‌بینی که باعث می‌شد مخاطب با رضایت کتاب رو ببنده و اون‌چه که تابحال خونده رو یک دور دیگه مرور کنه و مخاطب رمان پلیسی-کارآگاهی مگه چه چیز دیگه‌ای از یه رمان خوب می‌خواد؟؟
تنها نقطه‌ضعفی که توش دیدم عدم رعایت ملزومات روایت از دیدگاه راوی اول شخص بود که دو سه جا خیلی به چشم میومد. یکی دو جا ممکن نبود راوی از مسائل آگاه باشه ولی آگاه بود و یک‌جا هم فاصله راوی با شخصیت‌ها اونقدر زیاد بود که نمی‌تونست صداشونو بشنوه و با اون جزئیات اتفاق رو گزارش بده ولی داد.
در کل با اینکه نسبت به تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم، معمولی‌تر بود ولی در مجموع دوستش داشتم.
        

          اولین کتابی بود که از آگاتا کریستی می‌خوندم و فک کنم که آگاتا کریستی‌خون شدم -البته به شرط اینکه بقیه کتاب‌ها هم خوب ترجمه شده باشن- 🫠 خیلی دوسش داشتم و جذاب بود برام 👌🏻
        

          خودم موندم، برگام ریخت🍃😶
کتاب‌های آگاتا رو دوست نداشتم ولی خوندن این یکم نظرم رو عوض کرد👀

        

          اول از همه ممنونم از بهخوان و چالش کتابخوانی ش چون باعث شد علیرغم داشتن کتاب های آگاتا کریستی بالاخره شروع کنم به خواندن شون ، البته که کتاب چالش رو نداشتم و از کتابخانه گرفتم ولی خوب عامل خوبی بود برای خواندن کتاب های بعدی این نویسنده. 
خواندن کتاب های معمایی جنایی رو اولین بار در دوران دبیرستان  تجربه کرده بودم و بعد از اون دیگرهسراغ شون نرفته بودم ، هر چند فیلم های معروف پوآرو رو زیاد دیده بودم و از علایقم بود .
این کتاب هم یکی از کتاب های مجموعه ی پوآرو بود ، که به محض شروع مورد علاقه ام واقع شد و حس کنجکاوی و دوست داشتن ماجراجویی باعث شد زمین نگذارم ش ، هرچند که مشغله های روزمره نگذاشت در یک روز اون رو بخونم . اما سریع تر از کتاب های دیگه خوندمش .
و واقعا من رو شگفت زده کرد در پایان ، چون اصلا نتیجه برام قابل حدس نبود .
واقعا خواندنش لذت بخش بود و باعث ایجاد قلقلکی در ذهن و قدرت تفکرم شد . 😊😊😊
اگر به ماجراجویی و هیجان علاقه دارید حتما کتاب های آگاتا کریستی رو بخونید .
        

          برخلاف اکثر کسایی که آگاتا کریستی می‌خونن، من توی کتاباش مخصوصا سری داستان‌های پوآروش خیلی دنبال هیجان نمی‌گردم. بله، صددرصد plot twist های ماهرانه و عجیب غریبش لذت ماجرا رو برام چندین برابر می‌کنه ولی از همه اینا مهم‌تر، به طرز عجیبی کتابای کریستی مخصوصا وقتی به نسخه صوتیشون گوش میدم، برام آرامش‌بخشن! برای من وقت گذروندن با کارآگاه و یکی از شخصیت‌های مورد علاقم تو ادبیات از راه‌هاییه که می‌تونم از همهمه روزهام فرار کنم. برای همین هرچند وقت یک بار یه کتاب جدید از مجموعه‌های مختلفش رو شروع می‌کنم. و این بار قرعه افتاد به اسم این کتاب معروف و محبوب! 

داستان قتل راجر اکروید، یکی از تاثیرگذارترین داستان‌های ژانر ادبیات جناییه؛ اما داستان موردعلاقه من از کریستی نیست. ماجرا توی یک روستای کوچیک اتفاق میفته و برخلاف بقیه کتاب‌های مجموعه پوآرو drama زیادی نداره. داستان ساده است اما پایانش ساده نیست. و دقیقا به خاطر همین پایان عجیب غریب و غیرمنتظره است که تا به امروز انقدر تاثیرگذار بوده. 

تو کتاب‌های پوآرو، جریان داستان برای من از پایانشون مهم‌تر هستن و دقیقا چون روند این کتاب خیلی بهم نچسبید و پایانش واسم جالب‌تر بود، از بقیه کتاباش کمتر دوسش دارم. با این حال امکان نداره به کتاب صوتی کارآگاه بلژیکی عزیزم گوش بدم و بهم خوش نگذره.
        

          پاياني كه يك درصد هم احتمالشو نمي دادم:/
        

          راستش اونقدر که باید هیجان انگیز نبود برام. پیجیدگی خودش رو داشت ولی خب از اونجایی که با سیر داستانای آگاتا کریستی آشنام، از همون اول قاتل رو حدس زده بودم. اما اون ریز جزئیاتی نسبتا بی‌اهمیتی که پوآرو روشون کلید میکرد و بعد به یه کشف راز جالب میرسید رو دوست داشتم.
        

          داستان‌های جنایی آگاتا کریستی اینجوریه که از اولش می‌دونی باید به غیرمحتمل‌ترین فرد مظنون باشی، اما حتی اگه توی کل روند داستان حواست رو جمع کرده باشی، بازم آخرش یه‌جوری بهت رودست می‌زنه. تقریبا‍ً توی تمام کتاب‌هایی که از کریستی خوندم، توی دامش افتادم. این کتاب هم همین‌طور.

یه ویژگی دیگه‌ی کتاب‌های آگاتا کریستی اینه که کرمی به جونت می‌اندازه که تا داستان رو تموم نکنی، دست ازش نمی‌کشی. نویسنده‌ی اضافه‌گویی هم نبوده، برای همین باعث می‌شه دوست داشته باشی کتاب‌هاش رو یک‌نفس بخونی. این کتاب هم همین‌طور بود.

از شخصیت‌پردازی‌های کتاب هم نباید بگذریم. چقدر شخصیت‌های متفاوتی توی داستان داشت که به‌نظرم تا حد خوبی به همه‌شون پرداخته بود. یعنی خواننده جوری با شخصیت‌ها آشنا شده بود که می‌تونست بگه چنین رفتار از فلان شخصیت برمی‌آد یا نه.

کتاب‌های جنایی-معمایی لطف‌شون به اسپویل نشدنه و کمتر کتاب جنایی هست که ارزش دوباره خوندن رو داشته باشه. اما الان فکر می‌کنم که اگه برگردم و دوباره کتاب رو بخونم، احتمالاً باز هم لذت ببرم، هرچند به شیوه‌ای دیگه. حالا که انتهای داستان رو می‌دونم و معما برام حل شده، از اول خوندن کتاب لذت متفاوتی برام داره. اینکه ببینم نویسنده با چه ظرافتی سرنخ‌هایی رو گوشه‌گوشه‌ی داستان برای خواننده گذاشته. هرچند که این کار رو نمی‌کنم، چون از قدیم گفتن So Many Books, So Little Time.

یک چیزی که توی داستان‌های پوآرو کمی آزاردهنده است، اینه که همه‌ی سرنخ‌های پوآرو در دسترس خواننده قرار نمی‌گیره، چون داستان‌ها از زاویه‌ی دید پوآرو روایت نمی‌شه و از اون طرف خود پوآرو هم آدمی نیست که همه‌ی داشته‌هاش رو برای راوی داستان رو کنه. همین باعث می‌شه که خواننده نتونه نتیجه‌ی پرونده رو کامل حدس بزنه و البته که آخرش غافلگیر هم می‌شه. این ترفند برای چندتا کتاب جواب می‌ده، اما از یه جایی به بعد ممکنه برای خواننده‌ای که دوست داره توی حل معما مشارکت داشته باشه، باعث سرخوردگی بشه. 

اگه شما هم مثل من گاهی موقع خوندن کتاب‌های پوآرو به خودتون سرکوفت می‌زنین که چرا زودتر به فلان نتیجه نرسیدین، این رو بدونین که توی این داستان‌ها همین‌که بتونین بخش‌هایی از ماجرا رو بر اساس سرنخ‌های ناکاملی که بهتون داده شده حدس بزنین، کار بزرگی کردین. توی این کتاب خیلی سعی داشتم خودم همراه پوآرو معما رو حل کنم، اما این دفعه رویکردم این بود که خیلی هم به خودم فشار نیارم. همین که بتونم یکی دوتا گره رو باز کنم یا کمی زودتر از متن کتاب (نه ده‌ها صفحه جلوتر) بفهمم ماجرا از چه قراره، به خودم آفرین بگم. جواب هم گرفتم.

درباره‌ی ترجمه:

بعضی ترجمه‌ها از دور داد می‌زنن که چه ترجمه‌ی بدی‌ان. یعنی مشخصه ویراستاری نشدن یا ساختارهای انگلیسی به‌وضوح توی جمله‌بندی‌ها به چشم می‌خورن. تکلیف آدم با این ترجمه‌ها مشخصه. می‌دونی که ضعیفن، سعی هم نکردن ضعفشون رو قایم کنن.

بعضی ترجمه‌ها به‌نظر خوب می‌آن. جملات فارسیه، ساختارها همه فارسیه و به‌نظر می‌رسه برگردان خیلی خوب انجام شده. کلیت داستان هم خوب می‌فهمی. اما اگه یه کم دقت کنی، می‌بینی بعضی خطوط با عقل جور در نمی‌آن. بعضی جملات یا پاراگراف‌ها یا توصیف‌ها یه چیزی کم دارن. یه جمله ممکنه به‌نظر درست باشه، اما توی اون بافت جا نداشته باشه. این می‌شه که می‌ری نسخه‌ی زبان اصلی رو چک می‌کنی و... انگار فرش رو کنار زدی و آشغال‌های زیرش رو دیدی. 

این کتاب هم برای من همین بود. تا اواسط کتاب گرچه نثر فارسی روانی رو می‌خوندم، اما مدام حس می‌کردم یه‌جوریه. تا اینکه سر یه جمله که هیچ‌جوره نمی‌فهمیدم چرا اونجاست، مجبور به بررسی متن اصلی شدم و دیدم مترجم خیلی با دست باز عمل کرده. جمله‌ها رو دوتا یکی کرده، بعضی‌ها رو حذف کرده، کلماتی با معانی کاملاً متفاوتی رو انتخاب کرده (مثلاً به‌جای چکمه‌ی قهوه‌ای ترجمه کرده چکمه‌ی زرد! آخه کدوم سروانی چکمه‌ی زرد می‌پوشه و اگه اصلاً چنین رنگی بپوشه، اون‌قدر متمایزه دیگه نیازی به پرس‌وجو برای رنگش نیست!) بعضی جاها حتی دیالوگ‌ها (البته دیالوگ‌های ساده) رو اشتباهی از زبان دیگری نقل کرده. روی دوتا نقشه‌ی کتاب هم معادل‌هایی به کار برده که توی متن از معادل‌های دیگه‌ای براشون استفاده کرده و در کمال تعجب، توی یکی از نقشه‌ها، که در فهم داستان موثره، پنجره کلاً حذف شده (که این ایراد قاعدتاً به مترجم برنمی‌گرده و به گردن ناشره). 

خلاصه که این ترجمه، معنای کلی کتاب رو به شما منتقل می‌کنه. توی فهم جملاتش دچار مشکل نمی‌شین. داستان رو کامل متوجه می‌شین، اما ترجمه‌ی ناخوبیه. هرچند داستان اون‌قدر کشش و سرعت داره که احتمالاً ضربه‌ی چندانی به لذت مطالعه‌ی کتاب نمی‌زنه.

«اغلب کلمات نابجا گرفتاری‌های زیادی تولید می‌کند.»