این کتاب موعظه ای دربارهٔ نیکی ذاتی مردم نیست. مشخص است که ما فرشته نیستیم. موجوداتی پیچیده ایم، با وجهه ای نیک و وجهه ای نه چندان نیک. مسأله این است که به سراغ کدام وجهه می‌رویم. بیان سادهٔ استدلال من این است: ما _طبق سرشت خود، به عنوان کودک، در جزیره ای نامسکون، هنگام آغاز جنگ، هنگام وقوع فاجعه_ تمایل شدیدی به سویهٔ نیک خود داریم. شواهد علمی زیادی ارائه خواهم کرد که نشان می دهند دیدگاه مثبت تر به سرشت انسان تا چه حد واقع بینانه است. در عین حال متقاعد شده ام که اگر شروع به باورش بکنیم، می تواند بیشتر واقعی بشود.

دیکتاتور ها و مستبد ها، فرمانداران و ژنرال ها، همهٔ آنها اغلب برای جلوگیری از سناریو هایی که فقط در ذهن خودشان است به خشونت شدید روی می آورند چون فرضشان این است که فلان فرد عادی تابع نفع فردی خودش است، درست مثل خودشان.

بنا بر افسانه ای دیرپا، انسان به واسطهٔ سرشتش خودخواه و تهاجمی و زودترس است. در واقعیت، برعکسش حقیقت دارد. وقتی بحران رخ می دهد، وقتی بمب ها فرو می بارند یا سیلاب بالا می آید، ما انسان ها به بهترین نسخهٔ خود تبدیل می شویم.