چقدر غمناک و غیر قابل پیش بینی... جزئیات زیادو دوست ندارم و ازش میگذرم... ولی خیلی داستانش زیبا و غمناک و غافلگیر کننده بود
        

          یکی از بهترین رمان هایی که تا به حال خوانده‌ام. داستانی به شدت هیجانی و پر فراز و نشیب و غیر قابل پیشبینی.
جالب است بدانید شخصیت معروف "جوکر" از این کتاب گرفته شده!
اما اگر به دنبال پایانی شاد شبیه به سریال های ایرانی ( زندگی شیرین می‌شود یا شاهنامه آخرش خوشه ) هستید خواندن آن را به شما پیشنهاد نمی‌کنم!
        

          یک کتاب بی نظیر دیگر از ویکتور هوگو که با خلق شخصیتهای درخشان یاد آن را در ذهن خواننده تا ابد زنده نگه می دارد. رمانی کلاسیک درباره ی تقابل ثروتمندان و مردم فرودست.
        

          این کتاب رو هم به صورت صوتی و در قالب نمایش شنیدم  و هم فایل پی دی اف با ترجمه ی رضا فکور که مربوط به سال ۱۳۴۹ بود ، خواندم .
فایل صوتی خیلی خلاصه شده بود ، فایل پی دی اف هم ۲۸۰ صفحه بود که علت این همه تفاوت تعداد صفحات با نسخه ی چاپی که در باشگاه خوانده شد را نمی‌دانم. 
اما داستان تأثیرگذار و قابل تاملی داشت ، فکر نمیکردم قلم ویکتور هوگو انقدر  روان و راحت خوان باشد و وقتی شروع به خواندن کردم از داستان و سادگی آن لذت بردم .
پرداختن به قشر فقیر جامعه‌ و بیان تفاوت قابل توجه طبقاتی  میان قشر مرفه بی درد و کارگر ، و همینطور تبعيض در میان انسان ها از موضوعات مورد علاقه ی من است که ویکتور هوگو به خوبی به آن پرداخته بود . 
سعی میکنم در اولین فرصت حتما نسخه ی چاپی را نیز بخوانم .

        

          مردی که می‌خندد اثر ویکتور هوگو، داستان مردی به نام گوین‌پلین را روایت می‌کند که خنده ی او تا بناگوش دیده میشود. این شخصیت، که نماد قربانی شدن انسان در برابر قدرت و بی‌عدالتی است، سفری را آغاز می‌کند که سرشار از چالش‌های احساسی، اجتماعی، و اخلاقی است.
داستان در انگلستان قرن هفدهم می‌گذرد، در دورانی که شکاف طبقاتی عمیق و فساد سیاسی بیداد می‌کرد. گوین‌پلین در دل این شرایط سخت، با عشق، دوستی، و تلاش برای یافتن جایگاه واقعی خود روبه‌رو می‌شود.
رمان با فضایی تراژیک و قلم پرقدرت هوگو، تصویرگر مبارزه یک انسان در برابر قضاوت‌ها و محدودیت‌های جامعه است. بدون شک، این کتاب شما را با پرسش‌هایی عمیق درباره عدالت، شرافت، و معنای واقعی انسانیت مواجه خواهد کرد.
        

          ویکتور هوگو در «مردی که می‌خندد» زشتی برونی را با زیبایی درونی یکجا گرد می‌آورد.
این نثر غنائی و حماسی و نمایشی، زائیده تخیل فوق‌العاده هوگو است.
        

          "از اعماق نابودی آمدم ،از درون زندگی"
چقدر داستان عجیبی بود روایتی تکان دهنده از تقابل عشق و قدرت ،داستان مردی که ناگزیر مجبور به خندیدن است .
رسیدن او از هیچ به همه چیز و پایانی تاثیرگذار و به نظرم بسیار زیبا.
        

          ۱۰۰ از ۱۰۰
نشانه بارز ویکتور هوگو، اطلاعات تاریخی و سیاسی هست که در کتاب هایش می‌گنجاند.
بینوایان برای فرانسه و مردی که می‌خندد برای  انگلستان.
جایی در این کتاب با زبان کنایه اشرافی گری را تخریب می‌کند و جایی  مستقیما به آن می‌تازد.
داستانی که داستان دارد، صرفا یک قصه برای گوش دادن نیست، حرفی برای گفتن و داستانی برای تعریف کردن دارد.
نظریات اخلاقی و دینی دقیق و دوست داشتنی در این کتاب فراوان وجود دارد.
اورسوس برایم کمی همانند اسقف بود ولی اسقف اسطورهٔ بزرگ نیک‌مردی در ادبیات غرب است به نظرم.
ترجمه جواد محیی هم به نظرم خوب آمد.

و چقدر ویکتور هوگو دوست داشتنی است...
        

          دوستش داشتم فقط پایانش اونجوری که فکر می کردم نبود، آخرش رو دوست نداشتم 🥲😂
        

          کتاب فوق العاده ای بود.قدرت مکش زیادی داشت.مثل سیاهچاله فضایی...توصیفاتش از وقایع داستان و حال و هوای اطراف باعث میشد کاملا صحنه رو حس کنی...در بین وقایع داستان نویسنده اطلاعاتی از تاریخ هم اضافه میکرد...باشگاه هایی که مخصوص نجیب زادگان بود مثل باشگاه موسوم به شوخی که هر بلایی میخواستند سر ملت می آوردند فقط برای اینکه دمی خوشحال باشند و در عیش غوطه ور شوند، اعمال کمپراچیکو ها واقعا عجیب بود هرچند نمونه اش هنوز هم در زمان حال متاسفانه وجود داره، ساختار حکومت آن زمان انگلستان و .... در داستان توصیفات زیبا از عشق صاف و ساده گویین پلین و دئا واقعا لذت بخش بود ... داستان ها به گونه ای که به نظر می‌رسیدند هیچ ارتباطی به هم ندارند بیان میشدند و به شکل هنرمندانه به هم متصل میشدند به طرزی که آدمو سورپرایز می‌کردند... خلاصه خواندن این کتاب رو توصیه میکنم...
        

          کتاب مردی که می‌خندد یکی از رمان‌های ویکتور هوگو است که در سال ۱۸۶۹ اولین بار در فرانسه منتشر شد. هوگو این کتاب را در ۱۵ ماه و زمانی که در جزیره‌های مانش زندگی می‌کرد نوشت. و در ابتدا قصد داشت تا نام کتاب جدیدش را فرمان پادشاه بگذارد اما به پیشنهاد یکی از دوستانش نام کتاب را به «مردی که می‌خندد» تغییر داد.  داستان این رمان دستمایه‌ای است که در آن ویکتور هوگو مسائل فلسفی و اطلاعات تاریخی بسیاری را طرح می‌کند.

گوینپلین کودکی بیش نبود که کومپراچیکوها (خریداران کودکان) صورتش چنان تغییر می‌دهند که یک لبخند دائمی بر صورتش نقش بسته و چهره‌ای نابهنجار پیدا می‌کند. در همین زمان پارلمان انگلیس بمنظور حمایت از کودکان قانونی تصویب می‌کند مبنی بر اینکه که چنانچه هرکس کودکی را به بیگاری وادارد مجازاتش مرگ بر چوبه دار خواهد بود . این مصوبه و مجازات آن؛ ترس را بر جان خریداران کودک می‌اندازد و آنان کودکان را در جزیره‌هایی متروک رها می‌کنند. گوینپلین نیز چنین سرنوشتی پیدا می‌کند او که برای زنده ماندن سخت در حال تلاش و تقلاست با دخترک نابینایی که چهره‌ای فوق العاده معصوم دارد و او نیز از همین کودکان رها شده است همراه می‌شود.

دوره گرد مردم گریز و خوش قلبی به نام اورسوس که خانه بدوش است و همه جا همراه با خرس و گاری خود پرسه می‌زند با دو کودک رها شده و سرگردان برخورد می‌کند و مدتی آن دو را همراه خود نگه می‌دارد. بعد از مدتی گوینپلین؛ همراه با دخترک نابینا؛ یک گروه نمایش ایجاد می‌کنند و در شهر شروع به اجرای نمایش می‌کنند. او به واسطه چهره عجیبش و نقشی که بر صورت دارد خیلی زود به شهرت می‌رسد.

پسر و دخترک نابینا به یکدیگر انس گرفته و بسیار با هم مهربان هستند و همدیگر را دوست می‌دارند. آنان اجرای نمایش‌ها و زیستن با هم را ادامه می‌دهند تا اینکه بعد از مدتی معلوم می‌شود که پسرک همان بارون کلانچارلی یکی از افراد خانواده سلطنتی است که در کودکی ربوده شده . تمامی القاب او برگردانده می‌شود و او م‌یشود همان بارون کلانچارلی سابق و وارد مجلس لردها می‌شود . نقش صورت و کوته بینی این لرد جدید چنان است که اگر فریاد بزند و یا اگر گریه هم ‌کند به ظاهر خندان به نظر می‌‌رسد.

هوگو در قسمت بعدی داستان با بیان خطابه‌ای از قهرمان داستان به دنبال رساندن پیام اصلی رمانش می‌باشد، گوینپلین در خطابه‌ای می‌گوید که بلایی که سرش آمده در حقیقت سر بشریت آمده است. مردمی که در ظاهر می‌خندند و باطنا رنج می‌برند. در حالیکه بغض گلویش را گرفته و فریاد می‌زند و می‌گرید نمایندگان مجلس فقط نگاه کرده و پوزخند می‌زنند و او سرگشته و تنها و آکنده از نفرت از لردها می‌گریزد و سوی دخترک همبازیش می‌آید ولی …

رمان مردی که می‌خندد در سال ۱۸۶۹ و به زبان فرانسوی توسط ویکتور هوگو نوشته شده است . ماجرا در انگلستان قدیم و در اوایل قرن هیجدهم در رخ می‌دهد. در آن دوره ملکه انگلیس ؛ ملکه آنا بوده. و هوگو در این رمان وصیف بسیار خوبی از آن دوران نموده است و تصویر کاملی از جامعه خشن آن دوران ارائه کرده است.

برگرفته از سایت کتابیسم
        

          منتظری همه به وصال برسند و به خوبی خوشی  سال های مانده عمر را بگذرانند 
اما زندگی رنج مدام است ....
  وقتی از جوئین پولین در مجلس اعیان  می پرسند از کجا آمده اید اینچنین پاسخ میدهد 
"از ورطه ی نابودی ، از اعماق زندگی" 
این تعریف و دیدگاه نویسنده به زندگی رو خیلی  دوست دارم چرا که واقعیت زندگی این  است ...

        

          روند داستان ممکنه یکم خسته کننده باشه ولی  بسیار قوی و گیرا و جذاب و جزئیاتی بسیار خاص و توصیفاتی واقعی و با پایانی خاص. قطعا هوگو معلم تاریخ است.
        

          عشق... سرنوشت.... انسانیت.... ظلم....
نههههه.... بازم نمیشه این کتابو توصیف کرد،
اصن از چیش بگم براتون؟ ؟

بعله هوگو این کتابو در نقد اشرافیت انگلستان نوشت، ولی آیا فقط اشرافیت بود؟ خیر
همه چیز بود
تاریخ بود
اخلاق بود
عشق بود
طبابت بود 
الهیات بود
فلسفه بود
هنرمندی بود
اسطوره شناسی بود

نه نه.... وصفش محاله
هرچی براتون بنویسم، معنای استقامت یک کودک فوق بی پناه رو نمیتونم بیان کنم،
هرچی بنویسم نمیتونم از وحشت یک شب طوفانی بر پهنای بیکران دریا و صخره بگم براتون،
هرچی بنویسم بازم قلم در هزارتوی اشراف زادگی آن زمان از فرط ظلم و جور نمیچرخه که نمیچرخه...

تا نخونید نمی‌فهمید که وقتی پای فروش یک بچه می‌نویسند (به فرمان پادشاه) چ آه جانسوزی گلوتون رو خواهد سوخت،

از عشق زمینی بگم براتون؟!
دیدید یک از ریخت افتاده عاشق یک نابینا بشه؟! عمرا
اینم نمیتونم وصف کنم،

حمایت برادر از برادر ناتنی دیدید؟ زیااااد
و نه اینکه بخاطرش با تمام هیمنه اشرافیت در بیفتی،

این کتاب بهتون حس عاشقی میده
حس دلدادگی میده
حس ترس و وحشت
حس تک و تنها موندن ور امواج خروشان دریا میده،
حس وحشت سیاهچال و ناامیدی محض میده،
حس هوا و هوس میده،
حس دارا بودن و بزرگ‌زاده بودن مطلق میده،
حس بی کسی میده،
حس غرور انسانیت میده،

برید بخونید بلکه آدم شیم... 🥺🥺😪

پ. ن: مث سایر آثار هوگو، فقط نقشه نداشتن رو اعصاب بود 😬😬
        

          بی نهایت  زیبا و جذاب بود و همین طور غیر قابل پیشبینی. جزئیات هم با اینکه خیلی بی ربط بودن اما از طرفی باعث جذابیت بیشتر کتاب شده بودن.بهتون پیشنهادش می کنم.
        

          سالها پیش این کتاب رو شروع به خوندن کردم اما فقط حدود ۵۰ صفحه خوندم و دیگه ادامه ندادم..توضیحات اضافه خارج از حوصله بود و مجذوب داستان نشدم..
اما الان که دوباره رفتم سراغش نظرم عوض شده، اگر جزئیات کتاب رو  فاکتور بگیریم داستان زیبایی و درحین حال غمگینی داشت..و در خلال داستان تصویری از جامعه اشرافیت انگلستان در آن دوره رو روایت میکنه...
        

          کتاب کتاب قشنگیست اما مشکلات اصلی ساختاری دارد شاید وکتور هوگو را به نحوی پدر داستان‌های ته باز  دانست🤣
        

          خوندنِ این کتاب به من ثابت کرد که چرا ویکتور هوگو جزء بهترین نویسنده‌های فرانسوی شناخته می‌شه.
کتابی که باعث بشه اشک تو چشم‌هام حلقه بزنه، کتاب خوبیه.
کتابی که باعث بشه تا این وقت شب بیدار بمونم کتاب خوبیه. 
داستانی که ۸۵۳۸۴۳۸۹ بار غافلگیرم کنه، داستانی که با قلبم بازی کنه، داستان خوبیه.
نویسنده‌ای که عصبی‌م کنه هم نویسنده‌ی خوبیه.
اون یه ستاره رو به‌خاطر اطلاعات اضافی و حقیقتاً خسته‌کننده‌ای که بین داستان وجود داشت کم کردم.
و  به‌نظرم نیمه‌ی دوم کتاب ده-هیچ از نیمه‌ی اول جلوتر بود. 
برم بخوابم.
        

          مردی که می خندد یک شاهکار ادبی  بی نظیر  از نویسنده ای توانا و ژرف اندیش است  و اشرافیت انگلستان را با تبحری  فرا ی تصور  به تصویر می کشد.
        

          ترجمه کتاب برای ٧٠ سال پیش، متن کتاب برای ١۵٠ سال و داستان متعلق به ٣٢٠ سال پیش است. این بُعد تاریخی و البته جغرافیایی، باعث شده تا بسیاری از اصطلاحات و القاب را نشناسیم و در بخش‌هایی از متن، عملاً نمی‌فهمیدم که نویسنده چه می‌گوید!.
با این همه، ویکتور هوگو بزرگ است، سوار ماهری است که عنان کلام را کاملاً به دست دارد. انگیزه‌ی اصلی من از تمام کردن این کتاب، حکمت‌هایی است که هوگو از فرامتن داستان و در گوشه‌گوشه‌ی آن بیرون می‌کشید.
فکر می‌کنم این اولین اثر کلاسیک تراژیکی است که خوانده‌ام. جالب است که دنیا عوض شده و اقبال به کمدی آن‌قدر غلبه پیدا کرده، که امروز برای تولید کمدی، از همین قالب‌های تراژیک چند سده قبل استفاده می‌کنند!