من این کتاب رو زمان نوجوانی مطالعه کردم و بسیار لذت بردم
قلم خوبی دارند و شما رو با داستان همراه می‌کنند این کتابی بود که همه جا همراه خود می‌بردم و زیر پتو با نور چراغ موبایل میخوندم
ولی چند بار مجبور شدم توقف کنم چرا که داستان بسیار ناراحت‌کننده‌ای است و روحم رو آزار می‌داد دلم میخواست وارد داستان شوم و بر سر شخصیت زن فریاد بکشم که به خود بیاید یا با یه سری از آدم های داستان وارد درگیری فیزیکی شوم (نوجوان بودن و شور و حرارت آن هم بی تاثیر نبود) 
داستان درباره یک خانواده است که درگیر فرقه بهائیت می‌شود و هزینه زیادی بابت این مسئله پرداخت می‌کنند
داستان طبق گفته نویسنده بر پایه واقعیت نوشته شده و افراد و اسناد آن موجود است
خود نویسنده خانم مهناز رئوفی هم مدتی درگیر فرقه بهائیت شده بودند و پس از جدایی از فرقه تصمیم گرفته بودند که به بقیه افراد درگیر فرقه کمک کنند و کتاب های خود را بعد از آشنایی با این انسان‌های پر محنت و پر داستان نوشتند 
اگر از این دست کتاب‌ها میخوانید می‌توانید چند کتاب دیگر این نویسنده مانند مسلخ عشق و سایه شوم را نیز مطالعه کنید
      

        من زمان نوجوانی این رمان رو خوندم و حقیقتا طعم قلم شیرین و روان و داستان‌های جذابی که در فرایند کتاب جریان داره رو هنوز یادمه
این کتاب یکی از سری های خودش هست چند تا کتاب دیگه هم شبیه به این توسط خانم مهناز رئوفی نوشته شده
خانم مهناز رئوفی کسی بودن که در دوره‌ای درگیر فرقه بهاییت بودن و بعد از جدا از فرقه، رسالت خودشون دونستن که به بقیه برای رهایی کمک کنن و در حین این کمک‌ها با این داستان ‌ها مواجه میشن و تصمیم میگیرن به نوشتار تبدیل و به دست خوانندگان بیشتری برسونند
من از این سری که ایشون نوشتن کتاب مسلخ عشق رو خوندم که بسیار لذت برم و کتاب فریب
فریب هم واقعا زیبا بود ولی مسلخ عشق بهتر هست
و اینکه کسایی که فریب رو میخونن باید آرامش اعصاب بیشتری داشته باشند چرا که بسیار داستان ناراحت‌کننده ای هست
      

        مصداق بارز یک عاشقانه کلاسیک
به حدی شبیه به معیارهای آن بود که چندین بار در طول مطالعه کتاب اسامی را سرچ می‌کردم تا از واقعی بودن آن اطمینان حاصل کنم. 
بلاخره جایی رویاهای ذهنی عاشقانه‌ها به واقعیت تبدیل شده بود و برایم جالب به نظر می‌آمد
نکته جالب دیگری به تصویر کشیدن وضعیت مردم و ملازمات دربار و..  بود. در کل دقت در جزئیات و روزمرگی‌ها در آن زیاد به چشم می‌خورد. 
حتی تصور شکست در جنگ را نیز آنقدر با دقت و جزئیات توضیح می‌داد که گاهی تصوراتت به صورتی واقعی جلوی چشمت جلوه‌نما می‌شدند و می‌توانستی ببینی و حسشان کنی. 
این بیان جزئیات در علت و معلول‌ها هم وجود داشت و تو را مدام به این فکر وادار می‌کرد که اگر ژوزف چیزی نمی‌گفت  ...  اگر دزیره آنجا نمی‌رفت...  اگر ناپلئون آن کار را می‌کرد
جالبه گویی همه چیز در جای خودش اتفاق می‌افتد تا تاریخ را رقم بزند.. 
      

        دوستان بیاید مسالمت آمیز با هم گفتگو کنیم
انقدرام کتاب محشری نبودا🫠
حس می‌کنم وضعیت طوری هست که انگار گاهی تلاش می‌کنیم به زور باید از یه کتابی خوشمون بیاد و ازش تعریف کنیم
اصلا هرآنچه که راجع به زن‌ها گفته شد رو بذاریم کنار 
بحثش مفصله  (گفته‌هایی داشت و شخصیت‌های توصیفی خودش در رمان گفته‌هایش را تایید می‌کرد.  بنا بر اینکه ممکنه چندان آشنایی با زنان آن دوره و آن منطقه نداشته باشم خیلی اصراری نمی‌کنم ولی واقعا خود گویی و خود خندی برادر؟) 
نکته بعدی که می‌فرمایند دوستان این هست که فلسفه زیبایی در رمان جریان دارد و... 
دوستان چه فلسفه‌ای؟  کی؟ چی؟ کجا؟ 
اصلا فلسفه که بود و چه کرد؟ 😅
چند تا جمله سطحی و نظرات خام درباره زنان و اینها شد فلسفه؟ 
ته ته ته حرفاش این بود در لحظه زندگی کنید، دنیا را بر بند کیف خود بگیرید، نگذارید چیزی در دلتان بماند، 
زنده باد تنبلی و جنون، مرگ بر عقل و دوراندیشی، 
زنان بلا بلا بلا. 
این‌ها بیشتر به نظر حرکت در سطح میاد نه عمق! 
بازم تعصبی ندارم دوست دارم بدونم چه چیزی جذاب هست درباره این رمان شاید از نظر من دور مونده چمیدانم
(دلم برای بهلول خودمان تنگ شد حقیقتا!) 
      

        نقد حکومت‌های کمونیستی از نگاه نویسنده‌ای با تعلقات سوسیالیستی.... 
از نظر داستانی چندان قوی نیست اما مفاهیم پیچیده و بزرگی مانند توتالیتر رو به زبان ساده توضیح داده است
ترجمه آقای کاوه میرعباسی هم خوب بود
      

        نمیدونم چی بگم هنوز در خلسه‌ای به سر میبرم که ناشی از همذات‌پنداری با شخصیت اول داستان هست و صرفا چیزهایی که الان توی ذهنمه رو بیان میکنم این یادداشت رو برای کسانی می‌نویسم که دنبال زاویه نگاه دیگری به این اثر هوگو هستند
از بحث تعاریف فرم آن که شخصیت پردازی فوق العاده و همراهی داستان با اطلاعات تاریخی و علمی پدیده ها و توصیف مکان ها و شرایط و شروع ساده و رمز آلودی آن که در دل آن تراژدیِ اجتماعی و واقعی وجود داشت و... که بگذریم
و به محتوا برسیم
اوایل کتاب از پسربچه‌ای صحبت شد که در جهان ناشناخته رها شده و در مواجهه با هرچیز مبهوت و ترسیده است و تفاسیر عجیبی از اتفاقات اطراف خود دارد با خود میگفتم چه جالب! چقدر این داستان شبیه داستان ابتدای تولد فلسفه است!
اما ابدا هوگو همچین تصمیمی نداشت از قضا او برخاسته که هرآنچه که هست را به چالش بکشد 
فلسفه را به سخره بگیرد، کلیسا را زیر سوال ببرد، قانون را مواخذه کند، ساکنین طبقات اجتماعی را شماتت کند، آداب و سنن را رد کند و برای نقد وضع موجود خود تاریخ را به سخن با آیندگان وادار کند.
داستان "مردی که می خندد" داستان تناقض هاست.
خیابانگردی که زبان تیز و دل مهربانی دارد.
متقابلا بارکیفلدو مشاور ملکه که زبان نرم و دل پر کین دارد.
لردی که مانند لردها نیست و علایق طبقات پایین جامعه را دنبال می‌کند.
دوشیزه اشرافی که همه چیز به آن داده شده و ظاهر آن چون الهه و باطن آن شیطان است.
و دختر عامی که زندگی از اون دارایی‌هایش را می‌ستاند و اما او درخشنده و زلال است.
ملکه‌ای به فکر نفع خود است و به زیر دستان خود حسد می‌وزرد.
انقلابیونی که تنها در زبان با انقلاب همراه هستند و وقتی زمانش برسد خود، جمهوری را سر می‌برند.
مردی که روزگار رنج خود را بر صورتش چونان لبخند حک کرده و هرگاه گریه میکند انگار میخندد.
دین و آیینی که رستگاری ندارد.
قوانینی که عدالت ندارند.
عدالتی که قدرت ندارد.
آداب و سننی که اشراف آن را تعیین می‌کنند و بر  قدرت خود می افزایند و چونان زنجیری بر پای مردم است و آنها را به بند می‌کشد.
زندگی که برای برخی زندگی نیست و چهره‌ی دیگری از مرگ است.
و مرگی که در آن رهایی و آزادی و زندگی است.
پسر بچه‌ای که همه چیز داشت و او را در قعر فقر و نداری و تنهایی رها کردند.
و مردی که هیچ چیز نداشت و در یک شب همه چیز به او بخشیدند.
مردی که می‌خندد داستان ظلم زندگی است
قدرتمندانی که اگر دلشان بخواهد میبخشند و باز هم اگر دلشان بخواهد به ناگاه بازمی‌ستانند.
و فلسفه و قانون و عدالت و وجدان و شرافت تنها خطوط سیاه بر کاغذاند.
هوگو این زهر تلخ حقیقت را با واقعیتی تاریخی ذره ذره بر جانت میریزد که مسمومیت آن ناگاه در پایان داستان خود را بر تو نشان می‌دهد و تو خود را در واقعیت‌های زمان خود غوطه‌ور میبینی.
هوگو در این داستان گاهی ایلیاد وجود خود را در اشخاص متبلور می‌کند تا از طریق سخنان آنان اعتراض خود را بیان کند.
اگر تراژدی پسند نیستید، نخونید....
      

        این کتاب مجموعه داستانی از گذشته‌هاست که در آن راوی داستان مردم منطقه دشتستان استان بوشهر را روایت می‌کند. 
گویی که در شبی سیاه، بر زیر کرسی کوچکی با همنامان و خویشاوندان نشسته‌ای و بزرگ خانواده در حال شرح ماجرایی است که در بیرون از پنجره‌های یخ بسته اتفاق می‌افتد. 
شلوارهای وصله دار از کسانی صحبت می‌کند که مشخصه اصلی همه آنان وصله دار بودن قیسمت‌های زندگیشان است. 
و نشان می‌دهد که چگونه فقر آنان زندگیشان را شکل داده، تلخی یا شیرینی را به آن می‌افزاید و نابرابری را در برابر دیگریِ برترِ خود شکل می‌دهد. 
قصه‌هایش صحبت از رنجی صامت می‌کند که نویسنده صدای بلندش را به وضوح شنیده است و به نگارین صورتی درآمده به نام کتاب. 
زخم‌هایش نمایان نیست اما چنان نفوذی دارد که تا عمق جانت را می‌سوزاند. 
انسان‌هایی که به پاسداری هرآنچه از ارزشمندی وجودشان باقی مانده میپردازند و چه ارزشی بالاتر از عزتمندی.... 

      

        بعضی انسان‌ها توانایی یا خواستی برای رشد ندارند
بعضی انسان‌ها می‌خواهند و رشد میکنند
عده‌ای هم گویا از ابتدای خلقتشان رشد یافته‌اند
هر سه قابل مشاهده و قابل مطالعه و قابل بررسی هستند (که این البته تا حدودی برگرفته از نظر شخصیست)
سووشون داستان این انسان‌هاست
داستان تقسیم‌بندی انسان‌ها...
      

        دریچه کوچکی رو به رنج‌های واقعی انسان‌ها
      

        کتابی که قلبم را لمس کرد...
      

        من برخلاف دوستان از کتاب خوشم نیومد😅
از نکات مثبت این کتاب میشه به تصویر سازی خوبی اشاره کرد مخصوصا به تصویر کشیدن جنگ یا ایده جالبی که در درونش داشت نام برد
اما پیاده سازی آن به قدر کافی جذاب نبود 
شخصیت پردازی ضعیفی داشت ( به جز دو یا سه شخصیت ،باقی آنها در داستان رها میشدند)
اینکه داستان از زبان "مرگ" گفته شود میتوانست جالب توجه باشد اما سرانجام شاید بتوان چند بریده جذاب از آن درآورد و دیگر هیچ
اینکه مرگ از بین هزاران انسان به دنبال داستان یک نفر باشد ناخودآگاه تو را به فکر می‌برد که این فرد حتما باید فرد مهم و خاصی باشد اما لیزل به نظر چیز بسیار متمایزی از دیگران نداشت شاید اگر داستان را برپایه "هانس" یا همون پاپای لیزل مینوشت منطقی تر به نظر می‌آمد
حتی از لحاظ نزدیکی به واقعیت هم دچار اشکال بود قسمت هایی از آلمان هیتلری که مورد علاقه‌اش بود را می‌پرداخت و باقی را حذف می‌کرد
و همیشه ذهن خواننده را در ابهام خواهد گذاشت که مثلا چرا آلمان حتی قبل از جریان ترور هم از یهودی ها تنفر داشت؟ 
یا آن واژه‌هایی که ادعا می‌کند پیشوا با آن مردم را فریب می‌دهد کجاست؟ چرا هیچ وقت سخنی از هیچ کدامشان نمی‌آورد؟ گویی که او هم از آن کلمات میترسید! 
مردم آلمان را عوام و توده‌هایی همچون برگ در نظر میگیرد که با بادی میلغزند و حرکت می‌کنند اما هیچ گاه نمیگوید چرا؟ چگونه؟ گویی خواننده هم توده‌ای است که با دو جمله و یک داستان عاشقانه واقعه‌ای به بزرگی جنگ جهانی را موضوعی پیش پا افتاده و ساده ببیند
نثر کتاب و روند داستان سعی می‌کرد موضوعی اجتماعی مانند کتاب‌های زنان کوچک و Atonement را دنبال کند و در کنار آن استقلال خود را نیز حفظ کند و تفاوتی با آن‌ها داشته باشد
اما خب در این تلاش کمی ناکام عمل کرد. چه در شبیه بودن به آن آثار ادبی بزرگ و چه در تمایل به تفاوت از آن‌ها.... 
      

        اول از همه بچه های علوم اجتماعی تسلیت✋️
اما بعد 
کتاب خوبی بود
مطالب تکراری زیاد داشت مثلا نکته ای که در فصل اول و دوم گفته بود توی فصل های ۷ و ۸ و ۹ دوباره تکرار میکرد و دوباره یه فصل دیگه مختصرا میگفت
مثال هاش قدیمی بود خب معلومه چون کتاب قدیمیه:) 
فصل ابتدایی یه کم مطالب فشرده و پیچیده زیاد داره اما در فصل های بعد روان تر میشه
مباحث آمارش هم بد نبود (هرچند که من کلا با آمار هیچ وقت کنار نیومدم) 
خدا قوت به نویسنده و مترجم و دانشجوهای بیچاره که امتحان میدنش💔🚶‍♀️
      

        از قلم آقای بهزاد دانشگر در چند کتابی که ازشون مطالعه کردم باید بگم ایشون رمان نمینویسند در واقع تصاویر یک زندگی را خلق می‌کنند! گاهی این جزئیات چنان دقیق و روان گفته شده که هیچ کدامشان در تصویر ذهن شما از قلم نمی افتد
کتاب ادواردو را به نوجوانان و افرادی که سوال های زیادی ذهنشان را درگیر کرده پیشنهاد میکنم تا شاید در کنار پاسخ سوالاتشان با سوالات جدید تری روبه رو شوند:)
داستان شاهزاده ایتالیایی که به دنبال جواب هایش می‌گردد و به دنبال مسیح (ع) و محمد (ص)،خود ،به مسیح دیگری تبدیل می‌شود...
      

        مباحثی که در این کتاب مطرح شد هنوز هم بحث روز و جالب توجه است که همین خود، سوال مهمیست!
اگر از کتاب های شهید مطهری چیزی نخوانده اید و یا میخواهید منتخبی از آن را بخوانید 
از کتاب های پیشنهادیمه که البته اگه با استاد بگذرونید بهتره
      

        شاید اوایل کتاب براتون گیج کننده باشه 
اصلا متوجه نشین که شخصیت اصلی زن هست یا مرد یا یه سری اشخاص و اتفاقات براتون گنگ و مبهم باشه
نگران نباشید
از فصل ۵ به بعد قلم و داستان خیلی روان تر پیش میره و شما میتونید تا فصل ۵ به صورت روزنامه ای ازش گذر کنید 
و بعد که خوندینش دوباره بهش رجوع کنید اون موقع بهتر متوجه میشید 
تحلیل که راجبش دارم ولی در همین حد بسنده میکنم که شخصیت پردازی های داستایفسکی درجه یک هستن