یکی از بهترین رمان هایی که تا به حال خوانده‌ام. داستانی به شدت هیجانی و پر فراز و نشیب و غیر قابل پیشبینی.
جالب است بدانید شخصیت معروف "جوکر" از این کتاب گرفته شده!
اما اگر به دنبال پایانی شاد شبیه به سریال های ایرانی ( زندگی شیرین می‌شود یا شاهنامه آخرش خوشه ) هستید خواندن آن را به شما پیشنهاد نمی‌کنم!
          

            "...... تضرع مبهم آب‌ها، که به شکنجه ابدی محکوم‌اند شنیده می‌‎شد. از سراسر امواج، فریاد استغاثه به گوش می‌رسید. دریای بیکران به تدارکات شومی سرگرم بود."
این بخشی از رمان «مردی که می‌خنند» هستش، فضاسازی، کلمات بکار رفته، استعاره‌ها و کنایه‌ها و ... به طرز شگفت انگیزی تار و پود این داستان رو تشکیل دادن و باعث خلق این اثر هنری خارق‌العاده شدند. قطعا به هرکسی که دوست دار آثار کلاسیک هستش، پیشنهادش میکنم!
          

            داستان جذابی داشت، پسربچه ای که جراحی خاصی روی صورتش انجام شده و ظاهرش به شکلی در آمده که گویی همواره در حال خنده است، ولی تعداد کمی دلخوشی برای خندبدن دارد که هر کدام از آنها با تار مویی شکننده به زندگی وصل هستند،
توصیفات داستان نسبت به کتاب بینوایان خیلی کمتر بود و روند داستان نسبتا سریع، گویی داستان میخواد زندگی کوتاه قهرمان داستان رو تقلید کنه، کوتاه و مختصر و تا حدودی شکست خورده.
ظاهر از دست رفته، ثروت از دست رفته، خانواده از دست رفته، نتوانسته انسانیت قهرمان داستان، عشق زلال و معرفت زیباش رو تحت تاثیر قرار  بده و در نهایت این عشقه که سرنوشتشو رقم میزنه.

          

            مردی که می‌خندد داستان پسری‌ست که دزدیده شده، روی صورتش عمل جراحی انجام شده تا جوری به نظر بیاد که گویا همیشه در حال خندیدنه و این باعث شده چهره‌ای زشت داشته باشه و با این چهره‌ی عجیب نمایش اجرا می‌کنه و پول برای صاحبانش درمیاره. با اعمال قوانین جدید صاحبان کودک به نوعی مجرم شناخته شده و کودک رو رها می‌کنند و با کشتی فرار میکنند. پسرک توی سرما در حال یخ زدن یک مادر و دختر نوزاد رو میبینه، میخواد ازشون کمک بخواد ولی متوجه میشه که مادر مرده و دخترک رو بر میداره و برای درخواست کمک راهی میشه. خلاصه یکی کمکش می‌کنه و اون دو نفر رو پیش خودش نگه میداره اما با بزرگ شدن بچه‌ها اتفاقات دیگری می‌افته... داستان جالب و قشنگی بود و ایرادی که میتونم بهش بگیرم طولانی بودن بیش از اندازه‌ی کتابه. کل کتاب با تمام بالا پایین داستان حداکثر توی ۳۰۰ صفحه جمع میشد و این که کتاب به جاش در بیش از ۶۰۰ صفحه نوشته شده خسته کننده میشه اما در مجموع کتاب خوبی بود.ه
          

            ترجمه کتاب برای ٧٠ سال پیش، متن کتاب برای ١۵٠ سال و داستان متعلق به ٣٢٠ سال پیش است. این بُعد تاریخی و البته جغرافیایی، باعث شده تا بسیاری از اصطلاحات و القاب را نشناسیم و در بخش‌هایی از متن، عملاً نمی‌فهمیدم که نویسنده چه می‌گوید!.
با این همه، ویکتور هوگو بزرگ است، سوار ماهری است که عنان کلام را کاملاً به دست دارد. انگیزه‌ی اصلی من از تمام کردن این کتاب، حکمت‌هایی است که هوگو از فرامتن داستان و در گوشه‌گوشه‌ی آن بیرون می‌کشید.
فکر می‌کنم این اولین اثر کلاسیک تراژیکی است که خوانده‌ام. جالب است که دنیا عوض شده و اقبال به کمدی آن‌قدر غلبه پیدا کرده، که امروز برای تولید کمدی، از همین قالب‌های تراژیک چند سده قبل استفاده می‌کنند! 
          

            ویکتور هوگو، برای من همچنان دوست‌داشتنی‌ترین نویسنده‌ای است که میشناسم. طرح داستانی‌های خارق‌العاده‌ای دارد و سرشار از ظرافت در توصیف‌گری. "مردی که می‌خندد"ِ هوگو اگرچه روایت چندان منسجم و معقولی ندارد اما شعفِ انسانی خاصی در آن است. من عشق را همیشه در چنین تصویری میدیدم. درک‌شدن ویژه‌ای توسط کسی در شرایطی که ما از درک‌نشدگی توسط دیگران رنج میبریم. جویین‌ پلین و دئا توسط جهانشان درک نمیشوند. تحقیر میشوند. اذیت میشوند. و هر دو یک نقص عام در یکدیگر را نادیده می‌انگارند. یکی زشتی را نمیبیند و دیگری کوری را. از دید من بازنمایی هنری همین یک نکته‌ی ساده در بسترِ سیاسی اجتماعی انگلستانِ قرن هجدهم کافی است تا این کتاب را شاهکاری دیگر از هوگو بدانم. 

روایت‌های تاریخی و گاها علمی هوگو در این کتاب هم مثل همه‌ی آثارش زایدِ محض است (اگرچه به شناخت تاریخ کمک میکند ولی به هیچ عنوان عنصری پویا در ارتباط با روایت داستان نیست)

 مرگ دو دلداده در پایان داستان برخلاف رمان نود و سه (آخرین رمان هوگو) بر روی هیچگونه پایه‌ی منطقی (حتی منطقِ رمانتیکی) استوار نیست. کاملا گنگ و بی‌معنا به نظر می‌رسد. 

ترجمه‌ی جواد محیی افتضاح است. مشحون از اشتباهات دستوری و زبانیست اما چون کس دیگری هنوز این کتاب را ترجمه نکرده است چاره‌ای جز تحمل آن نداریم.