بیشتر آدم‌های دنیا دیوانه بودند. آن بخشی هم که دیوانه نبودند، عصبی بودند. آن بخشی هم که دیوانه یا عصبی نبودند، احمق بودند. هیچ شانسی نداشتم. انتخابی نداشتم. 
فقط ادامه بده و منتظر پایان باش. کار سختی بود.
- از متن کتاب-

راوی با موقعیت‌های غریب مواجه می‌شود، موقعیت‌های احمقانه و فانتزی.. اما همانطور که می‌گوید سختی کار همین ادامه دادن است، ادامه دادن پوچی تا انتهای یک گردباد..
        

          انقدر این کتاب روون هست که باور نمی‌کنید که یک نویسنده محشر پشت داستانه . در کل داستان  با ازاد بودن شخصیت همراه میشید و لذت میبرید
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          اوایل داستان خیلی بهتر بود. سرعت بالاتری داشت. ابهام شیرینی توی اتفاقات تودرتو و بی‌ربط وجود داشت. ولی پایان و جمع بندی کار را دوست نداشتم. کتاب یک داستان pulp یا همان عامه پسند و شاید گفت مزخرف است. از این چیزهایی که آدم‌های بیکار زیاد میخوانند و خوش می‌گذرانند و چیزی از ادبیات و اینها حالی شان نمی‌شود. در واقع، انتظار این است که وقتی کسی اسم رمانش را شخصا میگذارد عامه پسند، واقعا چنین چیزی ننویسد و صرفا با استفاده از پوسته‌ای عامیانه، حرف متفاوتی را بزند. حالا اگر چنین کاری هم کرد، من خیلی حالی ام نشد. ولی بد نبود. برای گذران وقت.
        

          به خودم فکر کردم
تصمیم گرفتم که تا آخر روز دیگر کاری نکنم.
زندگی آدم را فرسوده میکند، نحیف میکند.
فردا روز بهتری خواهد بود.
        

          واقعیت‌ش رمان عجیبی بود، یعنی جا داره حرف درباره‌ش زیاد زد.
در‌ واقع می‌شه مضامین‌ش رو سطح‌بندی‌کرد. یعنی در یک سطح بیرونی، متنِ روان، ترجمهٔ خودمونی، شیوا و بدور از ادبی سازی داشت.
از طرفی وقتی در قالب موقعیت‌ها و سناریوهای داستان کلی می‌بینی، انگار یکسری اتفاقات دنیای روزمره خودمون داره به بازی گرفته می‌شه. با فراز و نشیب‌‌های روزمره شروع می‌کنه به تلنگر زدن.
به نظر می‌آمد یک مقدار نویسنده انگار دچار افسردگی یا زدگی از محیط اطراف‌ با بحران روحی شده بوده.
در پایان من خودم به شخصه انتظار نقطه ختم شگفت‌انگیزتری داشتم، حداقل این‌گونه پر شتاب تمام نمی‌شد!
        

          اثری به شدت خواندنی و جذاب. اثری که می‌توان همراه آن لبخند زد و حتی با دیدی موشکافانه جامعه‌ای که بوکوفسکی آن را موردنظر قرار داده است را شناخت. 
بوکوفسکی در حالی که آثارش دچار شلختگی‌های عمدی است، همیشه حرفی برای گفتن دارد که مخاطب آن را برای مدت زیادی در گوشه‌ای از ذهنش نگاه دارد.
        

          Pulp، یا «عامه پسند» که در سال ۱۹۹۴ منتشر شد، آخرین رمان چارلز بوکوفسکی است؛ نویسنده‌ای که به خاطر توصیف‌های بی‌پرده، خام و بی‌تعارف از زندگی در حاشیه‌های جامعه شناخته می‌شود. برخلاف بسیاری از آثار نیمه‌زندگی‌نامه‌ای بوکوفسکی، Pulp یک هجویه‌ای از ژانر کارآگاهی کلاسیک است که پوچی، طنز تلخ و مضامین وجودی را با هم ترکیب می‌کند. این کتاب خداحافظی بوکوفسکی با خوانندگانش است، زیرا اندکی پیش از مرگش تکمیل شد. این رمان به "نوشته‌های بد" تقدیم شده و نشان‌دهنده لحن شوخ‌طبعانه و نقد بازیگوشانه او به قراردادهای ادبی است.

داستان رمان درباره نیک بلین، یک کارآگاه خصوصی بداقبال در لس‌آنجلس است که فاصله زیادی با کارآگاهان شیک و توانمند داستان‌های نوآر کلاسیک دارد. بلین ورشکسته، دائماً‌الخمر و گرفتار اضطراب وجودی است. پرونده‌های او عجیب‌وغریب هستند، از یافتن نویسنده گم‌شده‌ای به نام سِلین (که گفته می‌شود مرده است) گرفته تا بررسی اینکه آیا زنی که خود را بانوی مرگ می‌نامد، واقعاً همان شخصی است که ادعا می‌کند یا نه. در طول مسیر، بلین با بیگانگان، شخصیت‌های مشکوک و موقعیت‌های سوررئالی مواجه می‌شود که مرزهای واقعیت و توهم را محو می‌کند.

با وجود عناصر کمدی و پوچ‌گرایانه، Pulp به موضوعات عمیق‌تری مانند مرگ، بیهودگی و جستجوی معنا در دنیایی آشفته می‌پردازد. تحقیقات بلین که از کنترل خارج می‌شود، بازتابی از آگاهی بوکوفسکی نسبت به مرگ قریب‌الوقوع خودش است و این رمان را نه‌تنها به یک هجویه بلکه به تأملی بر شرایط انسانی تبدیل می‌کند.

ترکیب طنز، بی‌پروایی و تأملات وجودی، Pulp را به اثری منحصربه‌فرد در کارنامه بوکوفسکی تبدیل کرده که هم نشانه‌ی جدایی از و هم در عین حال تکمیل‌کننده مضامین و سبک اوست.

چند نکته جالب درباره Pulp اثر چارلز بوکوفسکی

ادای احترام هجوآمیز
این رمان یک هجویه از ژانر کارآگاهی کلاسیک است و کلیشه‌ها و تکرارهای این سبک را به سخره می‌گیرد. کارآگاه خصوصی بوکوفسکی، نیک بلین، به طرز خنده‌داری بی‌عرضه، دائما‌الخمر  و بسیار دور از قهرمانان شیک و تیزبین داستان‌های نوآر کلاسیک است.

 تأمل در مورد مرگ
بوکوفسکی هنگام نوشتن Pulp با بیماری لوکمیا مبارزه می‌کرد و این رمان بازتابی از آگاهی او نسبت به مرگ است. شخصیت بانوی مرگ، که در طول داستان حضور دارد، می‌تواند نمادی از رویارویی بوکوفسکی با مرگ خودش باشد.

 دنبال‌کنندگان خاص
Pulp ممکن است مشهورترین اثر بوکوفسکی نباشد، اما به دلیل ترکیب منحصربه‌فرد طنز، وجودگرایی و هجویه ژانر، دنبال‌کنندگانی خاص پیدا کرده است. طرفداران، لحن سبک‌تر و پوچ‌گرایانه این رمان را در مقایسه با موضوعات تاریک‌تر آثار قبلی او تحسین می‌کنند.

اهمیت عنوان
عنوان Pulp اشاره‌ای به مجلات و رمان‌های عامه‌پسند اوایل قرن بیستم است که به خاطر داستان‌های مهیج و گاهی پر از اغراق خود شناخته می‌شدند. رمان بوکوفسکی همزمان این سبک را هم به سخره می‌گیرد و هم به آن ادای احترام می‌کند و ترکیبی منحصربه‌فرد از هجویه و بزرگداشت خلق می‌کند.


برای دیدن ویدئوی معرفی این کتاب و نویسنده‌ی آن به صفحه‌ی اینستاگرام podreview‌ مراجعه کنید.
(لینک صفحه در پروفایل)
        

          داستان در مورد یه کاراگاه به فنا رفته در تمام سطوح زندگیه که یهو چند تا پرونده عجیب و غریب پشت سر هم از آسمون روی سرش میوفته و زندگیش رو بگی نگی تغییر میده.
اگه بخوام سطح طنز خودم رو با یه کتاب توصیف کنم، این کتاب رو پرت می کنم توی صورت دریافت کننده.
طنز کثیفی که داشت واقعا بهم حال داد، همه چیز داشت dirty، dark و یه کوچولو offensive.
می تونم بگم موقع خوندنش اصلا زمین نذاشتمش و همینطور رفتم جلو.
شاهکار بود
تامام
        

          باحال بود
        

          کتاب اصلا مورد پسندم نبود سطح طنزش درحد طنزهای مکس امینی ... بیشتر ژانر تخیلی و فانتزی بود که سبک من نیست و در اخر کتاب پیامی برای خواننده نداشت 
        

          در مقدمه کتاب عامه پسند آمده است ؛جان مارتین مدیر نشر بلک اسپرو(گنجشک سیاه)از بوکوفسکی می خواهد کارش را در اداره‌ی پست رها کند و رمان بنویسد.دو هفته بعد بوکوفسکی با او تماس می گیرد که رمان نوشتم! جان تعجب می کند و می پرسد چطور؟! و او پاسخ می دهد از ترسم!
ترس بوکوفسکی از این بود که جان مارتین مقرری صد دلاری ماهانه اش را قطع کند.
به این ترتیب کتابی که به عقیده عده ای بهترین کتاب منثور اوست، چاپ و روانه باز شد.
در آغاز این جمله کوتاه آمده است:
تقدیم به بد نوشتن.....
رمان عامه پسند چیزی شبیه روزانه نویسی است.من راوی مردی است حدودا پنجاه ساله(سنی که خود نویسنده در زمان نگارش این کتاب داشت )که یک کارگاه خصوصی است  و چند پرونده به او محول می شود. پرونده های که از طرف افرادی عجیب به او پیشنهاد می شود و البته شخصیت کارآگاه،بلان ،نیز رفتاری عادی ندارد.
نمی شود در کتاب  دنبال منطقی بودن،گشت.نحوه سخن کردن آدم ها،دلایل کارهای آنها  ،پیش رفت داستان هیچ کدام  طبیعی نیستند و در عین حال وجه عادی و خارق العاده ندارد.
این رمان یک اثر سورئال است. در خلا یک شهر زندگی می کنیم که ممکن است یک موجود فضایی هم در آنجا باشد.درست کنار شما قدم بزند!
یا ممکن است  قرار دادی بسته شود که سر و ته اش پیدا نیست.آدم ها به هم مربوط باشند و راز هم را بدانند بدون اینکه دلیل موجهی داشته باشد.
یکی از پرونده های کارآگاه بلان  مربوط به مردی به نام جان مارتین است که سفارش یافتن گنجشک قرمزی به بلان می دهد.گنجشکی که در حالت کشف و شهود در پایان داستان یافت می شود.
این ماجرا دقیقا اشاره ای به نکته ای است که در مقدمه گفته شده است.
داستان پر از دیالوگ است.خبری از توصیف ایستا و پویا در کتاب نیست.هر فضایی با اشیایی به شدت محدود  و در حد نیاز تصویر شده اند.در کل کتاب با کاناپه،مبل،میز ،کمد و چند قلم دیگر از اشیا مواجهه هستیم.
با این وجود جای جای داستان به پوچی زندگی،تنهایی و شهوت سیری ناپذیر انسانها اشاره دارد.
دنیایی که هیچ هدف و رنگ و نشانی در آن نیست.تمام ارزش ها در پول خلاصه شده اند.خانواده اصلا وجود ندارد و صرفا لذت جویی فردی معنا دارد. واژه عشق با زبانی طنز که در سراسر دیالوگ ها جاری است،به مسخره گرفته شده است و خشونت تم کار است.
در این اثر پست مدرن گویی هیچ حقیقت اصیلی وجود ندارد که نویسنده و به طبع آن خواننده به آنها چنگ بزند.نویسنده رد پای تلخ و تاثیر گذار از زندگی بلان و آدم هایی که با او سر و کار دارند ،در روح خواننده باقی می گذارد.
فضای داستان دو احساس متناقض را در مخاطب پدید می آورد.
اول اینکه حس  بی ارزشی و پوچی زندگی پر رنگ می شود و می خندد.در عین حال  همه آدم ها افسوس می خورد و از نحوه زندگی شان غمگین می شود.

گفتنی در مورد  این کتاب زیاد است.می توان از زوایای مختلفی به آن نگاه کرد.نحوه نگارش و شخصیت پردازی،فضا سازی،محتوا و مضمون ، شروع و پایان بندی و جهان بینی نویسنده به دنیا، از این دسته اند.
کتاب به بزرگسالان و علاقه مندان گونه های مختلف ادبیات داستانی توصیه می شود.
        

          تصور می‌کردم که چیزهایی بیشتری از کتاب یاد بگیرم و یا دوست داشته باشم اما متاسفانه آن چنان من رو مجذوب نکرد 
        

          نمی‌دونم والا. طنز خاصیه و جهان خاصی. باید اهلش باشید که باهاش کیف کنید. وگرنه همش براتون عجیب و درک نشدنیه. خیلی معمولی بود برام. ایر خوبه، انتقاد های ظریف جذابی داره، ولی هنوز بنظرم اتحادیه ابلهان جذاب‌تر بود.
        

          آه... زیادی درگیر سانسور شده اید و حرف اصلی بوکوفسکی را نفهمیده اید ای روشنفکرنماها!

«بوکوفسکی عامه پسند را به بدنوشتن تقدیم کرده است»

این کتاب به طرز بی رحمانه ای خود را بخاطر کلیشه ای بودن به سخره می گیرد و با زبان طنزگونه ای شیوه رمان نویسی عصر خود را نقد می کند.


        

          برای من سرگرم کننده بود با ترجمه‌ی خوب پیمان خاکسار.
        

          به هیچ وجه داستان جذابی نبود و نفهمیدم اصلا چی میخواد بگه. اسمش عامه پسند بود ولی حتا عامه پسند هم نبود؛
        

          خب این کتاب هم تموم شد 
روان بود قلم نویسنده خوب بود
اما داستان دوست‌داشتنی ای نبود...
        

          این کتاب رو یا کلا نخونید یا نسخه‌ی زبان اصلی یا سانسور نشده‌اش رو تهیه کنید و بخونید. 
        

          (دلیل این فاصله‌ی چند روزه بین پایان و نوشتن این چند خط صرفا فاصله گرفتن از خشمی بود که نسبت به ترجمه‌ی "چشمه" داشتم و سعی کردم با کمی کظم غیظ، تا حد امکان ادب رو حفظ کنم.)
***
حرف خاصی نیست. فقط کمی تخلیه‌ی غصه‌ست. کلا خوندن آخرین کتاب نویسنده‌ها غم‌انگیزه. حالا تو این مورد که خود آقای نویسنده هم از یه جایی به بعد فهمیده در حال نوشتن آخرین کتابشه. و همین نکته‌ست که باعث می‌شه وقتی با خطوطی مواجه می‌شی که دارن می‌گن "حضور بانوی مرگ رو اطرافش حس می‌کنه"، برای چند ثانیه ارتباطت نه فقط با کتاب، که با کل محیط اطرافت قطع می‌شه و به اون مردی فکر می‌کنی که احتمالا سرطان خون به یه‌ورش هم نبوده و یه نیمه شبی، با سری دوّار، سیگار دود می‌کرده و این جمله رو می‌نوشته.