مسئله ی جذابی که در نوع نگارش کتاب بود، نوع پرداخت جزء به کل فروید بود. اینکه فروید یک به یک از اصطلاحات تا مفاهیم و منابع رو توضیح میده و بعد از اون میاد و نظریه خودش رو اعلام می کنه. شما می تونید به طور کامل منطق فروید رو برای نظریه اش درک کنید. (کاری با قبول و رد آن ندارم)
      

        دیوید بردول چه به عنوان یک تاریخ نگار سینمایی، چه به عنوان یک تئوریسین سینما فردی به شدت قابل احترام و قابل اعتماد است. 
اینکه شما با تاریخ سینما آشنایی پیدا کنید به عنوان یک فیلمساز از اهم واجبات  می‌باشد. و مسئله ای که از این بایسته به وجود می آید این است که به چه صورت و با چه ترتیبی این مسائل تاریخی همزمان را مورد مطالعه قرار دهید. جواب مشخص است؛ همان‌گونه که دیوید بردول به شما ارائه می‌دهد
      

        اطلاعات خوبی در میانه ی اضافات بسیار قرار گرفته است و همین دلیلی کافی‌ست برای آنکه نشود از کتاب لذت برد. از سویی دیگر در کتاب ما با سطر هایی نامنظم طرف هستیم که همین کتاب را که نا‌خالصی بسیاری دارد، پیچیده می‌کند و کتاب برای خواننده اش که به خاطر محتوای ناخالص اذیت کننده است غیر قابل تحمل می‌شود.
      

        شما در ابتدای داستان فکر کنید با یک داستان ساده و سرراست طرف هستید. دقیقاً در همین نقطه است که مارتین مک دونا به ما رو دست می‌زند. داستان با پیچشش مسائلی که در ابتدا اهمیت چندانی ندارند را به عناصر مهم داستان تبدیل می‌کند. 
      

        گاهی هنرمند، هنری را برای سرگرمی خلق می‌کند و گاهی نیز دغدغه‌مند دست به خلق اثر می‌زند. هرچند هنر برای سرگرمی ایرادی ندارد و قابل احترام است امّا هنر دغدغه‌مند برای من به طور بالاخص اثری والاتر است.
کوبو آبه به دلیل قلم متفکر و دارای دغدغه اش نقش مهمی را در ادبیات ژاپن ایفا می‌کند. در دوره ای که جامعه ی ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم فرو پاشیده کوبو آبه ظهور می‌کند و راهکاری را بخ مردم ارائه می‌دهد. 
اثر را اگر از لحاظ محتوا بخواهیم بررسی کنیم با مسئله ای روبه‌رو می‌شویم که آلبر کامو درباره ی آن سخن می‌گوید. زندگی کردن و لذت بردن و استفاده از آن تا جای ممکن هرچقدر هم که شرایط سخت باشد. چیزی که این اثر را خاص جلوه می‌دهد، همان است که باعث شده اسطوره سیزیف مهم ترین اسطوره ی دوران بحران و انحطاط بشر مدرن باشد. 
اثر حاصل غرور جریحه دار شده ی جامعه ی ژاپن و دید نا امیدانه ی مردم به زندگیست. مسیری که به دوران اوج ادبیات ژاپن منجر می‌شود و چهره ها و جهان بینی خاصی را به جهان عرضه می‌کند. خالی از لطف نیست که اثر اقتباس شده از این کتاب را نیز ببینیم چرا که با وجوه متفاوتی از داستان و جهان بینی ابزورد ژاپنی روبه‌رو می‌شویم.
خلاصه که دمت گرم آقای کوبو آبه ی عزیز.
      

        مارتین مک دونا را افرادی که اهل ادبیات نیستند فقط با آثار سینمایی اش می شناسند. هرچند این هنرمند آثار سینمایی جذاب و چند وجهی همراه با اعتراضات  عیانش از زاویه افرادی که به آنها پرداخت نمی شود را داراست، کم لطفی است که او را به عنوان یک نویسنده چیره دست با خلاقیت و داستان سرایی دور از ذهنش به یاد نیاوریم. 
مک دونا در این اثر شروع به پرداختن از ظاهر سازی و نژاد پرستی می کند. افرادی که شخصیت های این کتاب هستند بسیار منزجر کننده اند. مخاطب به آنان با انزجار نگاه می کند. دلیل انتخاب اندرسون و چارلز دیکنز به عنوان شخصیت های اصلی و کثیف نمایشنامه دقیقاً این موضوع را می رساند که نباید از هیچکس قدیس ساخت. اگر به اندازه ی کافی به زندگی افرادی که می پرستیم نزدیک شویم دیگر جایی برای تقدیس‌شان نمی ماند.
و اگر نه چه دلیلی داشت تا بر خلاف تمامی نمایشنامه هایی که مارتین مک دونا نوشته کاراکتر های داستان حقیقی باشند و از آن هم مهم تر نویسنده داستان های کودکان باشند؟ آن هم نه دو نویسنده ی ناشناس، دو تن از نویسندگانی که تقریبا تمام ما جدای از ملیت هایمان آثاری از آنان خوانده یا شنیده باشیم.
      

        نمره ای که به این کتاب دادم ، برای چارلز بوکوفسکی که اثری خارق العاده خلق کرده نیست. برای نشر چشمه است که اثر را حیف کرده است. سانسور کتابی که سر تا پا عصیان است را اخته کرده. جملاتی چند وجهی را به جملاتی بی معنی تبدیل کرده. 
سر جمع سانسور و ترجمه بد اثر را نابود کرده است. از نظر من اگر علاقه به خواندن اثری از چارلز بوکوفسکی دارید، یا ترجمه ای بدون سانسور و درست را انتخاب کنید یا از زبانتان کمک بگیرید و اثر را زبان اصلی بخوانید. 
      

        این اثر برایم اثری ماندگار بوده از زمانی که آنرا خوانده ام تا اکنون
      

        ترجمه ی بد تمام اثر را حیف کرده است و لذت خواندن را از مخاطب میگیرد.
اگر قرار بود هرکس که زبانی میداند مترجم خوبی باشد، من هم حاضر به ترجمه هستم.
لطفاً تا زمانی که به کاری تسلط ندارید وارد آن نشوید