توفیق اجباری داشتم در خواندن این کتاب به زبان اصلی. اجباری چون برای درس رمان انگلیسی دانشگاه بود و امتحان داشت، توفیق چون داستانش جذاب بود و از آن کتاب‌هایی بود که دوست داشتم حتما بدانم آخرش چه می‌شود.
همه چیز از آن پرتره نقاشی شده مرد جذاب شروع می‌شود.
        

          به نام او

بالاخره یک نویسنده بریتانیایی دوست‌داشتنی پیدا کردم. البته بگویم زیاد داستان بریتانیایی نخوندم و هنوز هم که هنوز است هیچ داستانی از چارلز دیکنز را نخوانده‌ام ولی با توجه به  همینهایی که خوانده‌ام با اطمینان می‌توانم بگویم ادبیات انگلیسی ادبیات مورد علاقه من نیست یعنی یک رمان‌نویس صرف آنکه یک قصگوی درجه یک باشه نمی‌تونه نظر من رو به خودش جلب کنه باید که ذوق و جنونی در لابه لابه‌ی سطور داستان یا رمانش باشه
و اسکار وایلد در  نمایشنامه سالومه و رمان تصویر درویان گری این جنون ذاتی رو به رخ می‌کشه
در کل رمان یکی از رمانهای مورد علاقه منه ولی به شدت معتقدم که اگر تصویر درویان گری به مانند غالب کارهایش نمایشنامه بود با یک اثر به مراتب قویتر و جاندارتر روبرو  بودیم، اصلا اساس داستان و تقدیرگرایی آن، اثبات کننده این نکته است که با یک تراژدی روبرو هستیم و به نظرم اگر درویان گری نمایشنامه بود حتما در رده شاهکارهای شکسپیر قرار می‌گرفت، هرچند الان هم به خودی خود اثر قابل توجه و خوبی است
 در بعضی از فصلها عملا با پس و پیش کردن پارگرافها به راحتی می‌توانیم آن را به شکل نمایشنامه دربیاوریم و باز هم به نظرم اگر وایلد درویان گری را در قالب نمایشنامه می‌نوشت بسیاری از زواید داستان خود با خود از بین می‌رفت مثلا به راحتی می‌شود بعضی از قسمتها و حتی فصلها رو حذف کرد، فی المثل فصل پانزده به تمامی، یا فصول اولیه را خلاصه‌تر کرد کلا داستان خیلی دیر شروع می‌شود صفحه ۱۴۰ تقریبا نیمه حجم کتاب

با این حال کتاب کتاب بسیار خوبی است از آن کتابهایی که در رده رمانهای کلاسیو خواندی قرار می‌گیرد. و نکته‌ای که با نگاه کردن به زندگی وایلد به آن پی میبریم این است که انگار وایلد در تصویر درویان گری سالها پیش از مرگش داستان زندگی خود را نوشته است.
        

          یه رمان واقعن جذاب که نمی‌تونی بذاریش زمین تا تموم نشده...

        

          میشه گفت خیلی قشنگ بود..یعنی یکی از قشنگترین کتابها بود..اینکه چجوری انسانها به ظاهر دیگران نگاه میکنند و او را قضاوت میکنند یا اینکه چقدر راحت میتوان پنهانکاری کرد! چه انسانهای دورویی که درکنار ما هستند اما ما انها را بهترین خودمان میدانیم!!... 
        

          وجدان خالق کجاست؟

انسان زیبایی به‌واسطۀ کلمات خلق شده است؛ کنارش هنرمندی آفریده شده که تصویر این زیباییِ خلق‌شده را در میان کلمات خلق می‌کند. زیبایی در کدام یک جاودانه خواهد شد؟ در کلمات یا تصویری که کلمات با خود می‌آفرینند؟ واژه به خدمت اخلاق درمی‌آید یا زیبایی؟ در برابر گناه، وجدان خالق کجاست؟ در تجلی ذهن مخلوق؟ اخلاق تا کجا در برابر زیبایی و جاودانگی هنر دوام می‌آورد؟ سنگینی اخلاق و تباهی آن بر ذهن خالق می‌نشیند یا هنر او؟ کدام آفریننده می‌تواند آن را به‌واسطۀ کلمات به هنر تبدیل کند؟ اصلاً ممکن است مرز اخلاق و هنر چنان در هم تنیده شود که محصول درخور توجهی از این مرز بیرون بزند؟ اگر آفریننده قدرت  آفرینش را ابدی در نظر بگیرد و اخلاق را گذرا، شاید بتواند چنین مرزی ترسیم کند. زیبایی ابدی نیست، اما تصویر زیبایی می‌تواند رنگ جاودانگی به خود بگیرد و اخلاق هرچقدر خود را بر هنر بگستراند و آن را فاسد کند، گذراست و هنر به ذات زیبایی بازخواهد گشت.

اسکار وایلد، خالق شخصیت دوریان گری، با کمک جادو هنری را در هنری دیگر خلق کرده است و از جاودانگیِ تصویرِ زیباییِ دوریان تا ویرانی‌اش با تباهی اخلاق به‌نرمی حرکت می‌کند و به جای نابودی مخلوقش، تصویر او را ویران می‌کند تا زیبایی ابدی را به مخلوقش هدیه کند. اما مخلوقش ناراضی از تباهی تصویر خود، این هویت دوگانه را نمی‌پذیرد و علیه خالق و علیه تصویری که هویت نابودشدۀ او را بر خود حمل می‌کند، دست به طغیان می‌زند اما شکست می‌خورد. دوریانِ زیبا با مرگْ هویت واقعی خود را به دست می‌آورد؛ آن خود تباه؛ هویتی که ذره‌ذره در عمر کوتاهش شکل گرفته اما بازتابی در نگاه خودش در هیچ آینه‌ای نداشته است. دوریانِ جوان زیبا بود اما آن که در پی سال‌ها زیبا مانْد، دیگری بود. میان دیگری زیبا و خود زشت، کدام را باید انتخاب می‌کرد؟ دوریان تا لحظۀ مرگ دست به انتخاب نمی‌زند، خود را به صورت رازی پنهان می‌کند و دیگری را زندگی. بالأخره لحظه‌ای فرا می‌رسد که او تصمیم می‌گیرد انتخاب کند. او مرگ خود را انتخاب می‌کند اما هنر بر او چیره می‌شود. جاودانگی زیبایی دوباره به جای اصلی خود، به چهرۀ هنر بازمی‌گردد. پایان انسان-خالق، پیروزی بر مرگ است و پایان انسان-مخلوق شکست از آن. پایانی در پایان.
        

          ۳.۵
من عاشق کتاب هاییم که موضوع جدید و اورجینالی داشته باشن و به نظرم تصویر دوریان گری یکی از اونها بود. 
اما متاسفانه به نظرم اونقدری که باید و شاید درست به این موضوع پرداخته نشده بود. درسته که تغییر شخصیت دوریان به خوبی به تصویر کشیده شده و انحطاط اش به وضوح بعد از هر ورق زدنی مشخص میشه ولی به غیر از یکی دو مورد به گناهانش به صورت مستقیم اشاره نشده بود. طوری که من نمیتونستم خیلی از دوریان گری متنفر بشم.
در نتیجه اواسط کتاب بسیار کسل کننده بود و حرف هایی زده میشد که وجودشون از نظر من بی مورد بودن.
با این حال کلیت و ۷۰ درصد داستان و خیلی زیاد دوس داشتم و حتی ترجمه و ویراستاری افتضاح کتاب (طوری که حس میکردم دارم نسخه اولیه و ویرایش نشده رو میخونم!) هم نتونست این لذت و برام کمرنگ کنه.
        

          تا کنون از مطالعه‌ی یک کتاب تا این اندازه زجر نکشیده بودم. ترجمه و ویرایش کتاب به قدری نامناسب و اذیت‌کننده بود که گاهی حتی رغبت نمی‌کردم کتاب را در دست بگیرم چه برسد به این‌که مطالعه‌اش کنم.
و اما در مورد اصل داستان:
ماجرای یک اشراف‌زاده‌ی بی‌قید و بند انگلیسی‌ست که در ابتدای دوران جوانی‌اش واقعه‌از رخ می‌دهد که به گفته‌ی خودش روحش را می‌بازد. دو سوم ابتدایی داستان کمی کسل‌کننده و کند پیش می‌رود اما یک سوم نهایی عجیب مخاطب را مجذوب و میخکوب خودش می‌کند. جایی که دوریان گری، این اشراف‌زاده‌ی لاقید، به منتهی الیه فساد می‌رسد.
        

          خوب بود. صرفاً خوب.
        

          بسم الحق؛
۱. پیش از هر چیز سفارش می‌کنم این رمان (و هر رمان دیگری) را با ترجمه‌ی خوب بخوانید. من با ترجمه‌ی‌ «رضا مشایخی» (نشر جامی) خواندم که هرچند کامم تلخ شد ولی داستان آنقدر جذاب بود که مرا مشتاق دوباره خواندن خود کرد. این بار با ترجمه‌ای بهتر البته.
۲. مانند بیشتر رمان‌های کلاسیک، پر است از اضافه‌گویی‌ها و توصیف‌های غیر ضروری. اما تحمل کنید و بخوانید. می‌ارزد!
۳. رمان، سرشار است از لحظات غافل‌گیرکننده و پایانی شگفت‌آور دارد که در حکم تیر خلاصی است بر پیکر نیمه‌جان خواننده!
۴. خود رمان از نظر من ۴ ستاره را به راحتی می‌گیرد. اما به خاطر این ترجمه‌ی افتضاح، به دادن ۲ ستاره بسنده می‌کنم.
        

          تصویر دریان گری، داستانی از واقعیت‌های پنهان و تاریکِ روحِ یک انسانه.مهم نیست دیگران چقدر ما رو خوب، زیبا یا پاک بدونن؛ خودمون بهتر از هر کسی می‌دونیم در واقعیت چی و کی هستیم.

“دریان گری”مرد جوان و جذابیه که زیباییِ چشم‌گیری داره، تا جایی‌ که “بازیل هالوارد” شیفته‌ی اون می‌شه و تک چهره‌ای از دریان گری می‌کشه ولی تمایلی نداره که این نقاشی رو به دیگران نشون بده چون معتقده بخش زیادی از وجود خودش رو تو این نقاشی جای داده.
سومین شخصیت هم“لرد هنری”، دوستِ بازیله، که زیا‌د هم به اصول و اخلاقیات پای‌بند نیست. در واقع داستان از دیدارِ لرد هنری و دریان گری شروع می‌شه. 
لرد هنری برای من اون بخشی از وجودِ انسانه که سعی می‌کنه خودش رو فریب بده و برای اشتباهاتش دلایل منطقی جور کنه تا وجدان خودش رو آسوده کنه.
زمانی‌ که همه شیفته‌ی زیبایی‌های ظاهریِ دریان هستند، خودش تاریک‌ترین قسمت‌های وجودش رو می‌بینه و بیشتر و بیشتر سقوط می‌کنه. دریان گری نگرانِ گذرِ عمر و تاثیرش بر ظاهر و جسمشه، ولی انگار نمی‌دونه چیزی که باید بیشتر براش نگران باشه روحشه.

زمانی این کتاب رو یک کتابِ غیر اخلاقی می‌دونستن، و تو بخشی از کتاب جوابِ خوبی به این برداشت داده شده:
«کتاب‌هایی که همگان آن را غیراخلاقی می‌نامند صرفا کتاب‌هایی هستند که ننگ‌های آدمیان را در چشمشان باز می‌نمایانند.»

پایانِ کتاب فوق‌العاده بود و فکر می‌کنم خیلی وقت بود کتابی نخونده بودم که انقدر از پایانش لذت ببرم.
به نظرم این کتاب رو همه‌ی ما باید بخونیم.چرا؟ چون انسانیم.
        

          داستان گیرایی است البته باید با ترجمه خوب بخوانید اما پیشنهاد میکنم این کتاب را با صدای آقای آرمان سلطان زاده عزیز بشنوید 

        

          چند فصلِ آخر و پایانِ کتاب عالی بود
اگر طبق فصل هایِ اولش پیش میرفت امتیازی بهش نمیدادم
و چون جملاتِ قلمبه و سلمبه زیاد داشت که من چندبار اسلوموشن و کلمه به کلمه خوندم و نهایتا نفهمیدم نویسنده چی گفته یک امتیاز کم میکنم وگرنه کتاب خوبیه و خوشم اومد👍🏻
        

          یه جا خوندم که هر کسی با خوندن این کتاب گناهان خودش و توی دورین میبینه، بنظرم درست اومد چون توی کتاب ما خیلی از جزئیات اعمال دورین رو نمی‌بینیم، همیشه واضح نیست که دورین دقیقا چکار  کرد به به سیاهی مطلق تبدیل شد، اما این آزادی رو برای خواننده دوست داشتم، که این خودمون باشیم که تصور میکنیم، خودمون باشیم که کارهای پلید دورین رو از کوچیک به بزرگ توی ذهنمون تصور می‌کنیم.
روند تبدیل دورین معصوم رو به دورین پلید دوست داشتم، انگار توی سیر داستان سفیدی رو می‌دیدی که کم کم به خاکستری و بعد به سیاه تبدیل میشه، و این خیلی برای من جذاب بود، اینکه تغییر رو توی دورین ببینم.
اما با اینکه من دورین رو دوست داشتم، بنظرم دورین شخصیت پوچ و خالی داشت، دورین هرچی داشت از لرد هنری داشت، هر حرفی که میزد، هر حرکتی که می‌کرد و هر رفتاری که داشت همش تقلید بود. دورین مثل یه عروسک خیمه شب بازی بود که توی دستان لرد هنری به نمایش گذاشته میشد، همونقدر پوچ و تو خالی.
و اما شخصیت مورد علاقم: لرد هنری.
لرد هنری سیاه داستان بود، اما چه زیبا و فریب دهنده بود، همیشه قسمت هایی رو که لردهنری صحبت می‌کرد رو از همه بیشتر دوست داشتم، با اینکه میدونستم خیلی اوقات حرفاش چرت و پرت محضه اما همچنان دوست داشتم گوش بدم، لرد هنری حرف زدن رو خیلی خوب بلد بود.
بخاطر همین هم من دورین رو برای اینکه لرد هنری رو بجای بزیل انتخاب کرد، و بخاطر اینکه تحت تاثیر حرفاش قرار گرفت هیچ وقت سرزنش نکردم، چون میدونم اگر من هم جای دورین بودم همین کار رو میکردم، من هم گول میخوردم.

اسکار وایلد نویسنده فوق العاده ایه، رمان خیلی کوتاهه، اما هیمن کوتاه بودنش برام جذاب بود، داستان این کلاسیک مثل بقیه کتاب های کلاسیک خسته کننده و طولانی نبود، و جملات توش دم از زیرک و متبحر بودن نویسنده میزنه.
(من این کتاب رو به زبان انگلیسی خوندم و نمیدونم که متاسفانه چقدر در زبان فارسی سانسور تا تحریف شده💔)
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
تصویر دوریان گری ، روایت تازه ای از زشتی و زیباییست. روایتی از حقیقت روح و تمایلات بی حد و حصر انسانی ، که هرچه آزادش بگذاری و افسارش را نگیری ، وحشی تر و حریص تر می شود.
هنری همان شیطان انسان نماییست که با فلسفه به ظاهر زیبا اما مسمومش زندگی دوریان را نابود کرد .
احساس کردم نویسنده هم مانند بازیل خودش را درون اثرش ریخته است و تک تک انسان های درون داستان ، نویسنده را لو میدهد.
شاید برای  رمان خوانانی که به دنبال هیجان و قهرمان میگردند این کتاب حوصله سر بر باشد ، اما تصویر دوریان گری برای من آینه تمام نمای حقیقت بود با چاشنی کنایه و تخیل.
از داستان لذت نبردم و بیشتر با آن رنج کشیدم.

        

          چه‌داستانی!چه فضایی!چه شخصیت هایی!چه جملاتی!


        

          آموزش گام به گامِ «چگونه یک شاهکار ۶٠ صفحه‌ای را به یک حوصله سر برِ ۳٠٠ صفحه‌ای تبدیل کنیم». با وجود این، به لطفِ ۶٠ صفحه‌ی مذکور همچنان ارزش خواندن دارد. 
        

          چه کتابی!
چه تصویرسازی‌ای!
چه شخصیت‌هایی!
برای قلم وایلد و تمام جملات قلنبه‌سلنبه‌اش می‌میرم.
        

          فک کنم با خوندن جمله آخر کتاب قلبم آروم گرفته اصلا😒