بسم الله الرحمن الرحیم
تصویر دوریان گری ، روایت تازه ای از زشتی و زیباییست. روایتی از حقیقت روح و تمایلات بی حد و حصر انسانی ، که هرچه آزادش بگذاری و افسارش را نگیری ، وحشی تر و حریص تر می شود.
هنری همان شیطان انسان نماییست که با فلسفه به ظاهر زیبا اما مسمومش زندگی دوریان را نابود کرد .
احساس کردم نویسنده هم مانند بازیل خودش را درون اثرش ریخته است و تک تک انسان های درون داستان ، نویسنده را لو میدهد.
شاید برای  رمان خوانانی که به دنبال هیجان و قهرمان میگردند این کتاب حوصله سر بر باشد ، اما تصویر دوریان گری برای من آینه تمام نمای حقیقت بود با چاشنی کنایه و تخیل.
از داستان لذت نبردم و بیشتر با آن رنج کشیدم.

      

        بسم الله الرحمن الرحیم ):♡
دلم تنگ می شود ، برای پسری به نام رمی که با سازش میان خیابان ها جولان می دهد و برای نان شبش می نوازد.
با خودم می گویم ، کاش پسرانی مانند رمی و ماتیا هرگز وجود نداشته باشند.
رمی پسرکی ۸ ساله که از مادرخوانده اش باربرین جدا می شود و قدم می گذارد به راهی که در آن هیچ خانه ای نیست. پسری که دست به دست می شود میان انسان هایی که گاهی دوستش دارند و گاهی شلاق نفرت را بر بدنش فرود می آورند.
دست سرنوشت چه زیبا قالی زندگیش را بافت ، با وجود سختی هایش اما به رویایش رسید.

میانه شب ، هنگامی که آخرین برگه کتاب را می خوانم با خودم زمزمه می کنم: دوست باید مانند ماتیا باشد ، حتی اگر نخواهی ، بماند و بجنگد برای تو.
      

        بسم الله الرحمن الرحیم:♡
در سومین روز کتاب خوانیم ، کتاب بی خانمان را برداشتم و شروع کردم به خواندن.
اما از کجا می دانستم همان روز قرار است هرچه کار است بر سرم خراب شود؟
از برگزار شدن جلسه ای در خارج شهر تا خانه داری و مرتب نمودن آن.
نمی شود کارهایی که قرار است در طی سال به وجود بیاید را پیش بینی کرد ، ولی باید برایش آماده بود ، و من آماده نبودم.
عهد کردم فردا روزی بنشینم و نه تنها کتاب را به اتمام برسانم بلکه کتاب اضافه تری هم مطالعه کنم.
اما کارها و موانع پشت هم می آیند تا تو را از راهت منحرف کنند.
بسته بندی و اساس کشی بود که باز هم من را از خواندن کتاب منصرف کرد ، دقیقا در چهارمین روز کتاب خوانیم.
اما عذاب وجدان دست از سرم بر نمی داشت و از طرفی می دانستم انسان آهسته آهسته از راهش کنار می کشد و هر بار که کار را به فردا واگذار می کند ، دیگر هرگز فردایش نخواهد رسید ، و من نمی خواستم این اتفاق بیوفتد.
پس دست به دامان کتابخانه ام شدم و میان انبوهی از کتاب های خوانده نشده دست بردم و کتابچه ای را برداشتم که رویش نوشته بود ( مریض خونه )
در طول مطالعه این کتابچه هربار با خودم تکرار می کردم : کتاب ، کتاب است دیگر کوچک و بزرگ ندارد ، همین که امروزم بدون به اتمام رساندن یک کتاب نگذشت برایم کافی بود. برای اینکه به خودم اثبات کنم هنوز هم در راه روزی یک کتابم ، استوارم.
فردا حتما کتاب روز سوم را برای روز پنجم به اتمام خواهم رساند.
و اما کتابچه مریض خانه :
کتابچه ای بود در نقد پزشکان و بیماران. گاهی در مسائل اغراق کرده بود و گاهی واقعیت را بیان کرده بود. بیش تر از مطالبش ، کاریکاتور های زیبایش بود که برایم جالب بود و به عنوان کتابچه ای کوتاه باعث شد از آن لذت ببرم...
      

        بسم الله الرحمن الرحیم:♡
کتابدار مدرسه‌ی ما می گوید هیچ وقت نمی توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنید.(پاستیل های بنفش)
راستش را بخواهید ، این کتاب را فقط بخاطر رنگ بنفش و گربه سیاه روی جلدش برای خواندن انتخاب کرده بودم.
اولین کتاب سال کتاب خوانیم ، کتاب نوجوانان از آب درآمده بود که پشت آن نوشته بود ۱۲+ و این بد جور توی ذوق می زد.
با وجود ۲۰ سالگیم ، می خواستم تجربه ای متفاوت داشته باشم از کتاب هایی که قبلا خوانده بودم.
البته باید بگویم اوایل کتاب از خواندن آن پشیمان شدم و کمی به غرور بزرگسالیم برخورد. با این حال بعد از مدتی جکسون (پسر داستان) به همراه گربه سیاهش کرنشا مرا جذب خودش کرد. 
زندگی والدین جکسون و مشکلاتشان ، دور از واقعیت های جامعه نبود و همین یکی از نقاط قوت کتاب بود.
با این حال برای من ۲۰ ساله کمی کسل کننده بود.
اگر از اتفاقات کودکانه و حوصله سر بر بگذریم بعضی دانستنی هایش جالب بود.
اینکه سگ ها می خندند ، گربه ها وقتی خوش حالند دمشان را بالا می گیرند ، خفاش ها غذایشان را با هم نوعانشان تقسیم می کنند...
      

        بسم الله الرحمن الرحیم ):♡
ساعت ۱۶:۴۹ دقیقه را نشان می دهد و من پشت لپ تابم مشغول نوشتن یادداشت برای اولین کتاب سال ۱۴۰۲ هستم.
نینا سنکویچ که در سوگ خواهرش نشسته است و با مبلی بنفش و کتابخانه ای پر از کتاب زندگی را دوباره زندگی می کند.
کتاب تولستوی و مبل بنفش به من نشان داد می توانم زندگی های متعدد و متفاوتی از هم داشته باشم. زندگی هایی که به وسعت طول عمری ۱۰۰ ساله است اما در یک روز آن را تجربه خواهم کرد.
خوشحالم قبل از تولد ۲۰ سالگی ام آن را خواندم. حداقل فهمیدم برای امسال قرار است چه بر سر زندگی ام بیاورم.
من در سوگ از دست دادن ۱۹ سال زندگی ام نشسته بودم و اکنون ، می خواهم هر روز امسال را به جای آن ۱۹ سال زندگی کنم. ۱۹ سالی که به خوشگذرانی و اوقاتی پوچ گذشت.
اوقاتی که می توانستم با کتاب و قلم سر کنم و کلمه آرامش را به تحریر در بیاورم.
خدا را چه دیدی؟ شاید بعد ازین همه کتاب خواندن ها توانستم رمان مورد علاقه ام را بنویسم.