کتابی زنده که می‌بینه داره توی زندگی آدم چه اتفاقی می‌افته و بر همون اساس صحبت می‌کنه.
      

        توقع زیادی ازش نداشتم ولی زیادی ناکافی بود. زیادی به محتوا اهمیت نمی‌داد. زیادی شعر می‌خوند. باور کنید، شنگول و منگول بیشتر از  این موجود بار محتوایی داشت!
خیلی نویسنده می‌تونست فابل رو اذیت کنه ولی انگار جداً عقیده داشت که باید لوس بار بیاد. این و از اون‌جایی می‌گم که یه ضعف عمیقی توی این شخصیت دیده می‌شد و دقیقاً از سر همین ضعف هم عاشق وست شده بود. آدم‌های مستقل هرگز این‌طوری نیستن. آدم‌های مستقلی که چندین سال رو تنها زندگی کردن و صد البته برای زنده موندن جنگیدن هرگز این ضعف و ناپختگی احمقانه به چشم نمی‌خوره. آدم‌های مستقل، آدم‌های عمیقی هستن. فابل زیادی سطحی بود.
      

        حرفی ندارم. ذهنم درگیرشه هنوز. خوب متوجه نشدم گویا...
      

        جمله‌ی خود کتاب، خیلی خوب و با اختصار درباره‌ی خودش حرف می‌زنه: خیلی زیرکانه بود، و البته بی‌نهایت احمقانه.
کلیت داستان ضعیف بود. انگاری این کلیشه‌ی پدرِ ظالم که آخرش معلوم می‌شه چقدر مهربون بوده و خوبی دخترش رو می‌خواسته قرار نیست تموم بشه. عشق وست رو هم که هیچی. به اندازه‌ی کافی این بازی تکراری هست.
ولی جزئیاتش عالی بود. فضاسازی، دیالوگ‌ها... خلاصه که خوب نوشته شده بود. واسه‌ی دهه نودی‌ها و نویسنده جماعت نسخه‌ی خوبیه.
      

        واقعاً یادداشت‌هایی که درباره‌ی این کتاب نوشته شده رو درک نمی‌کنم! آقا این کتاب زمان داره، سن داره، خب وقتی توی چهل سالگی شنگول منگول می‌خونی، تو کارت اشتباه بوده نه نویسنده‌ی شنگول و منگول! چرا ارزش کار اون و میاری پایین؟
دیگه این موضوع ابلهانه ارزش صحبت کردن نداره بریم توی کار خود رمان. به خاطر وجود دیالوگ‌های زیاد، خواننده با سرعت کتاب رو می‌خونه. از طرفی سیر محتوایی داستان، یعنی داستانِ منهای روایت، خیلی سرعت داره. از یه سمت دیگه هم ژانر هیجانی داستان سرعتش رو می‌بره بالاتر و بدین ترتیب اگه این داستان دست یه کندخون بیفته، نه تنها لذت نمی‌بره بلکه اعصابش هم خرد می‌شه.
خلاصه برای خوندن این کتاب چندتا پارامتر هست که برای لذت بردن بهشون نیازه و مهمترینش هم "خارج از چهارچوب" بودنه. همچین آدمایی می‌تونن جهرمی بخونن و لذت ببرن.
خلاصه اینکه، بخونیدش و سعی کنید واردش بشید چون کتابِ خجالتی‌ایه، خیلی با همه نمی‌جوشه.
      

        خوب بود. صرفاً خوب.
      

        از اون کتاباست که آدم دست به ریش می‌خوندش و یهو به یه جاهایی که می‌رسه کتاب رو می‌بنده و به سقف زل می‌زنه. اصلا نفهمیدم کِی تموم شد.
چاپ قدیمی‌ش رو خونده بودم.
      

        یک کلام، آسان‌کنند‌ه‌ی زندگی.
هر وقت دیدین بار زندگی داره روی شونه‌هاتون سنگینی می‌کنه این و بخونید.
      

        مثل یه چایی گرم می‌مونست توی سرمای بوران. 
      

        چررررررت، چررررررت، چرررررررت.
      

        واقعاً از یه کتاب چی می‌خواین؟ عالی بودن. خب این جز عالی بودن هیچ چیز دیگه‌ای نداره. هیچیییی! یه رمانی که واقعا نمی‌فهمی کی تموم شد. خوش‌خوان، خوش‌خوان، خوش‌خوان.
      

        از ضروریاتِ «زندگی». از ضروریات «آدم» بودن. یک کلام، اگه نخوندی‌ش پس لابد اصلا نمی‌دونی واسه‌ی چی داری نفس می‌کشی.
      

        عالی بودن که شاخ‌ودم نداره که. عالی بووود. به معنی واقعی کلمه.
یه جاهاییش احساس می‌کردم خودم این متنه رو نوشتم از بس که حرف دلم بود. دلنوشته‌های آخر درس‌ها، بهترین دلنوشته‌هایی بودن که خونده بودم و نشون می‌داد نویسنده با درس‌به‌درس کتاب‌ها زندگی کرده. زمین خورده، بلند شده و دوباره و دوباره و دوباره... از روی دلنوشته‌ها می‌شد لباس‌های خاکی و دست‌وبال خونی نویسنده رو دید.
خود درس‌ها هم که اصلا محشر. یه جورایی حالت این و داشت که خواننده رو کنجکاو کنه. بیشتر روی نتیجه کار کرده بود و می‌گفت اگه فلان‌طور باشه، فلان‌جور می‌شه و نمی‌گفت چطور باید از حالت فلان‌طور به حالت فلان‌جور رسید. در مورد راهکار صحبت نمی‌کرد. امیدوارم توی کتاب بعدی به این پرداخته باشه‌.
یاعلی.
      

        داستان‌هایی که قبلا می‌نوشتم یه همچین ساختاری داشت. وقتی داشتم این کتاب و می‌خوندم فکر نمی‌کردم کسی از این نوع ساختار خوشش بیاد ولی آخرش دیدم خودم خوشم اومده.
      

        این کتاب رو می‌شه این‌طور صدا زد:
چشم‌گردکننده
هِی آهِ حسرت درآور
موجباتِ زدن با کف دست به ناحیه‌ی فوقانی پیشانی
مرواریدهای بی‌رنگ درآور
سگرمه در هم فروکن
موجبات پوشاندن صورت با دو دست
غمگین
غمگین
غمگین...