یادداشت ت

یه جورایی تفسیر "خوب"، خیلی خوب نیست.
استانداردهای داستان‌نویسی می‌گن نویسنده نباس زیاده‌گویی کنه تا روند اتفاق‌ها از نظر خواننده کند و حوصله‌سربر نشه. خب اگه بخوایم صادق باشیم اسکار وایلد یه جاهایی واقعاً دیگه زده بود توی کار پرت‌وپلاگویی! بهش حق می‌دم چون ایده‌ش حرف زیادی نداشت که بزنه، برای همین هم به حواشی بها می‌داد. 

خب این روند خواب‌آور داستان، باعث می‌شه این کتاب حتی پیش کتابخوارا مهجور باشه با اینکه ایده‌ی داستان واقعاً معرکه‌س.
استانداردهای داستان‌نویسی می‌گن، وایلد شروعی افتضاح‌تر از این نمی‌تونست داشته باشه. واقعاً من نمی‌فهمم چرا باید بره از توی باغ و گل و سوسن و سنبل بیاد داستان به این خوبی رو شروع کنه!
استانداردها شعاری حرف زدن رو نفی می کنن. استانداردها اگه با ترجمه‌ش روبه‌رو بشن، اُوِردوز می‌کنن چون نصفش محاوره‌س، نصفش ادبیه....
استانداردها ممکنه چیزهای دیگه‌ای هم بگن اما، من بهش می‌گم داستان خوب و یکی از محبوب‌ترین چیزهایی که خوندم به شمار می‌ره. چرا؟ چون من عاشق کتاب‌های کسل‌کننده و آرومم. کتاب‌هایی که در واقع شعاری و پرشور و انقلابی‌ان اما زیرپوستی کارشون رو می‌برن جلو.
ستاره‌ش رو هم کم دادم چون اون موقع حوصله نداشتم از سلیقه‌ی شخصی‌م دفاع کنم اما حالا که تا این‌جا تایپ کردم، ستاره‌ش رو هم بیشتر می‌کنم. 

اولا خداروشکر که بیشتر نوشتید
ثانیا شما کارمند سازمان استاندارد هستید؟:-)
@neuo