دو و نیم ستاره برای فرم ، قلم خوب و اینکه از تکنیک برای رساندن مفهوم ، خوب استفاده شده. اگر بنا را بر این بگذاریم که مفهوم، سیاهی و تلخ بودن زندگی یک زن است، که به واسطه تجربه‌های تلخ خودش، به قول این روزها، تروما! زندگی به شیوه بقیه مردم را از دخترش هم می‌گیرد. 
پایان خاطرات خوش زن، وشروع بیماری‌اش، با مرگ پدرش اتفاق می‌افتد اما همزمان، شروع تغییر دختر را هم مشاهده می‌کنیم. شخصیت مادر، به اندازه شخصیت خود دختر برجسته است. هرچند نهایت و پایانِ کار مادر را می‌فهمیم ولی  سوالاتی درباره دختر، بی پاسخ می‌ماند.
تلخی مثل بوی خون توی داستان جریان دارد و این محتوایی است که نمی‌پسندم، دوستش ندارم و به کسی توصیه‌اش نمی‌کنم.

      

        داستانهای اشمیت کوتاه، ساده و درباره عشق و روابط انسانی است. شخصیت‌ها گاهی چنان پیچیده می‌شوند که نمی‌شود پیش‌بینی شان کرد و گاهی آنقدر ساده، که راحت می‌شود حرکت بعدی را حدس زد.
عبارت‌ها و جملات، ساده و روان هستند و قرار نیست شاهکار ادبیات خلق شود اما به جنبه‌های مختلفی از زندگی انسان‌ها و روابطشان با خود، دیگر انسان‌ها و طبیعت اشاره می‌کند.
از خواندن این کتاب لذت بردم و داستان‌های شیرینی داشت.
      

        بالاخره کتاب را شروع کردم.  شروعش به دلم ننشست، بهش مهلت دادم. هی ورق زدم، هی سعی کردم ادامه بدهم. اما...
نثر کتاب اصلا نه تنها دوست داشتنی نبود برایم، بلکه حالم را می‌گرفت و عصبانیم می‌کرد.  
حوصله ندارم آن کلمه‌ها و جملاتی را که برایم هضم‌نشدنی بودند اینجا بنویسم...
ادامه‌اش ندادم دیگر
اصلا دوستش نداشتم
      

        خانم عایده سرور، بانویی که قسمت نشد در امضای کتاب ببینمشان، چون همان روز خبر شهادت پسرشان را به ایشان دادند و به جمع ما نیامدند. بانوی مقاومت و نمونه‌ای بسیار خوب از زن طراز انقلاب اسلامی، بله انقلاب اسلامی، چون این یک تفکر و ایدئولوژی است و محدود به جغرافیا و مرز خاصی نمی‌شود.
کتاب خوش‌خوان و روانی بود با اینکه نویسنده ابتدا باید ترجمه می‌کردند و بعد می‌نوشتند اما متن یک دستی داشت.
اطلاعات خوبی درباره لبنان در پاورقی‌ها آورده شده و خواننده را با حال و هوای داستان و مکان این اتفاقات بیشتر همراه می‌کند.
شخصیت این بانو، جستجو و شجاعت او برای رسیدن به حقیقت و بعد پایداری در این مسیر، مساله‌ای بود که من را تحت تاثیر قرار داد.

نوشتن یادداشت به این کوتاهی برای این کتاب و این بانو و شهید بزرگوار و با کراماتشان، حق مطلب را ادا نمی‌کند.
توصیه می‌کنم اگر از روحیه‌ی حماسی، مقاومت و انقلابی خوشتان می‌آید حتما این کتاب را بخوانید.
      

        اگر می‌خواهین شروع کنین به فیلمنامه نوشتن و یادگیری این کار، و مانع ذهنی دارین یا اینکه گیج هستین و نمیدونین از کجا شروع کنین، این کتاب یه هندبوک عالی برای یاد گرفتن و زدن به دل کاری هست که ازش می‌ترسین.
      

        شاید بشه گفت معدود نویسنده‌هایی هستند که می‌توانند از قالب نامه‌نگاری درست استفاده کنند و مفهوم مورد نظر خودشان را به خواننده منتقل کنند.
در داستان بیچارگان، فرم نامه‌نگاری خودش شیوه‌ی درست انتقال رنج و بدبختی شخصیت‌های کتاب است. کارمند فقیر و  ساده‌ی دون‌پایه‌ای  که هیچ ندارد جز نوشتن برای کسی که دوستش دارد. و  تلاش  می‌کند هربار بهتر بنویسد .

اوایل کتاب کمی گیج شدم اما کم‌کم وارد فضای داستان و خانه‌ی شخصیت‌ها شدم و حتی با آن‌ها خو گرفتم.  هربار، ماکار، کارمند پیر را تصور کردم با لباسهای وصله‌دار و اتاقی خالی، که نشسته و می‌نویسد.
داستایوسکی در جوانی چنین داستانی نوشته و شاهکار کرده.
      

        اگر مثل من در ابتدای شروع فیلمنامه‌نویسی هستید، یا وسطهای راه یا حتی اواخرش، حتما به این کتاب نیاز خواهید داشت.
سیدفیلد شفاف، بی رودربایستی و کامل هرچه را که نیاز دارید به شما آموزش می‌دهد. 
حتی موانع سر راه یا افکار مقاومت کننده‌ی توی ذهنتان را می‌خواند و راهکار ارائه می‌دهد.
از فیلمهای برتر و خفن دنیا مثال می‌زند و گاهی نشان می‌دهد که نویسنده کجا چه کار کرده که فیلمنامه‌ش این شکلی شده.
از حجم کتاب نترسید. روان است و خیلی به دردبخور. ترجمه‌ی خوبی هم دارد.
من ویراست سوم را خواندم و سه فیلمنامه‌ی ایرانی هم ضمیمه شده برای اینکه با مدل نوشتن فیلمنامه در ایران آشنا بشوید.
      

         از سفرنامه‌هایی که نویسنده در آن به کشف و شهودی می‌رسد و خودش را  قاطی متن می‌کند، بیشتر خوشم می‌آید.
سباستین، از آن سفرنامه‌ها نیست. اطلاعات زیادی هم درباره مکان‌های تاریخی نمی‌دهد.
منصور ضابطیان برای شناخت وارتباط با آدمها رفته و همین‌ها را در کتابش می‌نویسد.
البته به نظرم رسید، از اول سفر ما را با خودش همراه کرد تا با هم به خانه همینگوی برسیم و آنجا کمی از خودش و علایقش  بگوید.
کتاب روان و خوش‌خوانی‌ست. انگار که نشسته جلوی رویت و دارد برایت تعریف می‌کند.
به درد همه جور مخاطبی هم می‌خورد.
      

        نویسنده در یک فضاسازی بی‌نظیر، سردی، یأس ، خفقان و گرد مرگی را که بر هرجا حتی بین برادرها پاشیده شده، نشان می‌دهد.
کتاب داستان تلخی دارد و شاید مناسب هر مخاطبی یا مناسب هر زمانی نباشد.
تلخی آزار دهنده است اما هنرمندانه نوشته شده، ساختار محکمی دارد و مخاطب را تا آخر پیش می‌برد.
هرچند باید اعتراف کنم اوایل فصل آخر که موومان یکم بود، کمی برایم خسته‌کننده شد اما دوباره اوج گرفت و من را تا آخر کتاب با خود کشاند.

      

        کتاب ضعیفی بود، ساختار محکمی نداشت. 
      

        این کتاب همانطور که روی جلد نوشته یک مجموعه جستار درباره زندگی در  کنار یا در دامان ادبیات و هنر است. 
(جستار به روایت‌هایی شخصی و صمیمی گفته می‌شود که به موضوعی کمابیش تخصصی و علمی می‌پردازد و در عین حال، سختی یک متن علمی را ندارد.)
زیدی اسمیت نویسنده ای که در اوایل جوانی به فردی مشهور با کتابی پرفروش تبدیل شده، اعتقاد دارد که بی ثباتی در عقیده و تغییر باور، می‌تواند اتفاق بیفتد و   لزومی بر پوشاندن آن نیست.
او در این جستارها، بلوغ فکری و رشدی را که در مسیر نوشتن به آن دست یافته به خواننده نشان می‌دهد. 
اسمیت  می‌گوید که زندگی وجوه متفاوتی دارد و ما همیشه، همه‌ی آن‌ها را در نظر نمی‌گیریم.
جستارهای این کتاب، از نوشتن درباره رمان‌هایش، زندگی خانوادگی‌اش تا بررسی تفکر و نگاه فلسفی دو نویسنده معروف درباره نوع متن و نوع خواننده را در بر می‌گیرد.
به نظر من این کتاب برای مخاطب علاقه‌مند به نوشتن یا به مطالعه جستار،  یا در حالت کلی‌تر مخاطبان نشر اطراف، کتاب جذابی‌ست. 


      

        این کتاب رو خیلی دوست داشتم، میخوام دوباره بخونمش و بعد یک یادداشت خوب براش بنویسم.
      

        اگر بدانید مدت زمان کمی از عمر شما باقی مانده ، بقیه‌ی عمرتان را چگونه سپری می‌کنید؟ آیا برای خلق اثری ماندگار تلاش می‌کنید؟ آیا زندگی در لحظه را ترجیح می‌دهید؟
برایان مگی نویسنده و فیلسوفی است که در این رمان، با مفاهیم زندگی، عشق و مرگ بازی می‌کند و مخاطب را به مواجهه با عمق این مفاهیم می‌برد.
جان شخصیت اول این کتاب است که به بیماری لاعلاجی مبتلا می‌شود و اطرافیانش این حقیقت را از او پنهان می‌کنند.
همسرش سعی می‌کند زندگی را در لحظه معنا کند و دیگران هریک به طریقی تلاش می‌کنند تا او باقیمانده‌ی عمرش را خوب و راحت سپری کند... 
جان و اطرافیانش در زمان رو به رو شدن با این حقیقت هرکدام واکنش‌ها و افکار و برداشت متفاوتی دارند.
این رمان پر از دیالوگهای طولانی و گاهی به شدت فلسفی است و برای مخاطبی که زمینه‌ی علاقه به فلسفه دارد ، می‌تواند کتاب آموزنده و جذابی باشد.
      

        براعت استهلال یا خوش آغازی به بررسی انواع روش‌های شروع داستان، در داستان نویسی می‌پردازه.
مرحوم نادر ابراهیمی با ریزبینی و وسواس و دقت خاصی، نمونه‌های برتر در هر یک از انواع شروع یا استهلال رو انتخاب کرده و در این کتاب، گرد هم آورده. 
این بریده‌های داستان‌ها رو توضیح و شرح داده و توجه مخاطب رو به جزییات و فرم جلب کرده.
این کتاب برای کسانی که نمیخوان نویسنده بشن هم میتونه جذاب باشه. بخاطر معرفی کتاب‌های درجه یک از ادبیات جهان و ایران.
      

        اولش جذاب بود، از جایی به بعد دیگه حوصله‌ی تموم کردنش رو نداشتم. از ریتم، جذابیت و هرچیز دیگری افتاد. حتی همین الان که نوشتم خوانده‌ام، هنوز تو صفحه‌های آخر گیر کردم و نمیخونمش.
داستان زندگی پنج برادر از یک پدر و درواقع داستان مرگ روایت میشه.
این ها همه قراره با یک لولا که داستان محسن مفتاح دانشجوی قرآن خوان سر قبرها هست، و حضور دو روح سرگردان در تاریخ، به هم چفت بشن. و نمیشن. تقریبا از داستان برادر سوم به بعد کتاب افت کرد.
کتابی پر از خون و سیاهی و تباهی و قصه‌ها و امیدهای نافرجام، که راست و دروغ تاریخ را به هم آمیخته تا حرفها و کنایه‌های خودش رو به سیاست و دین و همه چیز بزنه.
و حیف ، حیف از کلمات زیبای قرآن که در قسمتهایی از کتاب آورده شده.
نویسنده البته در مصاحبه‌ای اشاره به علاقه‌ش به فضای گوتیک و همچنین خون و خون ریزی به سبک تارانتینو داره. که این حجم از خون و خشونت توی کتابش رو توجیه میکنه.
فارغ از محتوا، فرم این داستان که ابتدا جذاب شروع میشه، کم کم قوت خودش رو از دست میده. اشتباهات ویراستاری، جابجایی بیش از حد و غیرضروری ارکان جمله و اضافه بودن بعضی جزییات، چیزهایی نیست که بشه ازش چشم پوشی کرد.