کابینت سازی ما به خاطر نگاه فنی من و برادرانم با بقیه کابینت سازی‌های شهر فرق می‌کرد؛ تنها کابینت سازی‌ای بودیم که روی درهای کابینت، نقش گل کاشی‌های آشپزخانه را چاپ می‌کردیم. کاشی‌هایی که برای آشپزخانه استفاده می‌شد، نقش‌های متنوع و پیچیده‌ای نداشت. با نوعی چاپ سیلک دستی آنها را روی کابینت می‌انداختیم و همین باعث شده بود کارمان رونق زیادی بگیرد. ابتکار، چیزی بود که مرا در آن کابینت سازی نگه داشت.

صحبت‌های اولیه که بین ما رد و بدل شد، جعبه وسایل را به او نشان دادیم. درِ جعبه را باز کرد و وسایل را یکی یکی درآورد و نگاه کرد. می‌دانستم کیفیت کار من حداقل برای آن مقطع زمانی عالی بود، اما نمی‌دانم چرا جلوی شیرازی کمی هول کرده و نگران شده بودم. صیاد شیرازی همه وسایل را که دید، رو به آقای تهرانی کرد و گفت: «حاج آقا، از این‌ها به ارتش هم بدین دیگه. واقعا دست مریریزاد! جهاد واقعی رو بچه‌های شما کردند که این‌ها رو ساختن.»

تخته و وسایل را برداشتم و رفتم توی اتاق. کمی طول کشید تا بتوانم خودم را جمع و جور کنم. نمی‌توانستم روز بعد وسایل را به مدرسه ببرم و بگویم من نتوانستم درست کنم. نشستم و شروع کردم به وصل کردن سیم‌ها. آن شب تا صبح بارها کنتور برق خانه پرید و من در تاریکی در حالی که سعی می‌کردم کسی را بیدار نکنم از پله‌ها پایین می‌آمدم، رفتم توی حیاط و کنتور را بالا می‌زدم و دوباره جای سیم‌ها را عوض می‌کردم. بنده خدا مادرم هر وقت که از رفت و آمد من بیدار می‌شد، می‌گفت: «علی، خودت رو می‌کشی مادر! ولش کن بزار بهت صفر بدن!» یا: «این چه درس‌های خطرناکیه که به شما میدن؟مگه برقْ اسباب بازیه؟! حسن پاشو کمکِ این بچه بکن تا بتونه کارش رو انجام بده!» و من هر بار می‌گفتم: «الان میرم می‌خوابم مادر. دیگه اگه نشد، ولش می‌کنم. شما بخواب.»