توفیق اجباری داشتم در خواندن این کتاب به زبان اصلی. اجباری چون برای درس رمان انگلیسی دانشگاه بود و امتحان داشت، توفیق چون داستانش جذاب بود و از آن کتاب‌هایی بود که دوست داشتم حتما بدانم آخرش چه می‌شود.
همه چیز از آن پرتره نقاشی شده مرد جذاب شروع می‌شود.
        

          به نام او

بالاخره یک نویسنده بریتانیایی دوست‌داشتنی پیدا کردم. البته بگویم زیاد داستان بریتانیایی نخوندم و هنوز هم که هنوز است هیچ داستانی از چارلز دیکنز را نخوانده‌ام ولی با توجه به  همینهایی که خوانده‌ام با اطمینان می‌توانم بگویم ادبیات انگلیسی ادبیات مورد علاقه من نیست یعنی یک رمان‌نویس صرف آنکه یک قصگوی درجه یک باشه نمی‌تونه نظر من رو به خودش جلب کنه باید که ذوق و جنونی در لابه لابه‌ی سطور داستان یا رمانش باشه
و اسکار وایلد در  نمایشنامه سالومه و رمان تصویر درویان گری این جنون ذاتی رو به رخ می‌کشه
در کل رمان یکی از رمانهای مورد علاقه منه ولی به شدت معتقدم که اگر تصویر درویان گری به مانند غالب کارهایش نمایشنامه بود با یک اثر به مراتب قویتر و جاندارتر روبرو  بودیم، اصلا اساس داستان و تقدیرگرایی آن، اثبات کننده این نکته است که با یک تراژدی روبرو هستیم و به نظرم اگر درویان گری نمایشنامه بود حتما در رده شاهکارهای شکسپیر قرار می‌گرفت، هرچند الان هم به خودی خود اثر قابل توجه و خوبی است
 در بعضی از فصلها عملا با پس و پیش کردن پارگرافها به راحتی می‌توانیم آن را به شکل نمایشنامه دربیاوریم و باز هم به نظرم اگر وایلد درویان گری را در قالب نمایشنامه می‌نوشت بسیاری از زواید داستان خود با خود از بین می‌رفت مثلا به راحتی می‌شود بعضی از قسمتها و حتی فصلها رو حذف کرد، فی المثل فصل پانزده به تمامی، یا فصول اولیه را خلاصه‌تر کرد کلا داستان خیلی دیر شروع می‌شود صفحه ۱۴۰ تقریبا نیمه حجم کتاب

با این حال کتاب کتاب بسیار خوبی است از آن کتابهایی که در رده رمانهای کلاسیو خواندی قرار می‌گیرد. و نکته‌ای که با نگاه کردن به زندگی وایلد به آن پی میبریم این است که انگار وایلد در تصویر درویان گری سالها پیش از مرگش داستان زندگی خود را نوشته است.
        

          یه رمان واقعن جذاب که نمی‌تونی بذاریش زمین تا تموم نشده...

        

          خب متاسفانه معمولا در مورد کتابایی که نسبتا خوشم میاد چیزی به ذهنم نمیرسه که تو ریویو بگم
        

          کتاب، کتاب عجیبی بود. از ابتدای کتاب تا فصل 10 رو توی چند روز خوندم ولی تا چند فصل بعد کتاب جذابیتش رو تا حدودی برام از دست داد، اما فصل های پایانی با غافلگیری های پی در پی ش، نگاهمو به کتاب قفل کرد.
داستان، روایت نگاره ایه که برای حفظ زیبایی تحسین بر انگیز«دوریان گری» کشیده میشه، ولی در نهایت روحش رو درونش محبوس می کنه. این کتاب، بیشتر از داستانش، بخاطر جملات فلسفی گونه ش درباره ی زیبایی، بدی و زشتی، خوبی  و... برام جذاب بود. داستان، یک سیر آروم بود که هرازگاهی، بالا و پایین می شد و دوباره به آرامش قبلی ش برمی گشت.
با توجه به پایانش که مورد علاقه م بود و بعضی از جملات و توصیفات درخشانش_که البته بعضی اوقات زیاد و خسته کننده می شد_ به نظرم به یکبار خوندن می ارزه.
        

          واقعا از اون دسته کتاب ها بود که تا عمر دارم فراموش نمیکنم. انگار با بخشی از روحم ارتباط گرفت که اصلا نمیدونستم وجود داره!
        

          آموزش گام به گامِ «چگونه یک شاهکار ۶٠ صفحه‌ای را به یک حوصله سر برِ ۳٠٠ صفحه‌ای تبدیل کنیم». با وجود این، به لطفِ ۶٠ صفحه‌ی مذکور همچنان ارزش خواندن دارد. 
        

          چند فصلِ آخر و پایانِ کتاب عالی بود
اگر طبق فصل هایِ اولش پیش میرفت امتیازی بهش نمیدادم
و چون جملاتِ قلمبه و سلمبه زیاد داشت که من چندبار اسلوموشن و کلمه به کلمه خوندم و نهایتا نفهمیدم نویسنده چی گفته یک امتیاز کم میکنم وگرنه کتاب خوبیه و خوشم اومد👍🏻
        

          این قصه را خیلی دوست داشتم‌. جوانی که زیبا روست و در آرزوی جاودانگی! او به آرزویش می‌رسد و حالا دنیا برایش دگرگون می‌شود...
ما با قصه عجیب و جالبی همراه خواهیم شد. من از پایان قصه لذت بردم.
.
«تصویر دوریان گری» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/121312
        

          «معرفی رمان تصویر دوریان گِرِی از اسکار وایلد»
▪️ «#تصویر_دوریان_گری» اولین بار در سال  ۱۸۹۰ منتشر شد و یکی از بهترین رمانهای قرن نوزدهم است . این کتاب در واقع یک رمان فلسفی و نمادین است. اگر بگوییم این کتاب یک اثر شگفت انگیز و خارق العاده از اسکار وایلد است ، سخنی به گزافه نگفته‌ایم.

«تصویر دوریان گری» داستان زندگی پسری خوشچهره و متموّل است که پس از دیدن نگارهای زیبا که دوست هنرمندش از وی خلق کرد ، آرزوی جوان ماندن و جاودانگی در دلش ریشه دواند.
همه چیز از همنشینی دوریان با مردی به نام «لُرد هنری » و تاثیرپذیری از وی شروع شد که باعث شد دوریان در سراشیبی سقوط قرار گرفته و به آرزویش نزدیکتر شود ؛ فروختن روحش به شیطان. 

 کتاب آمیزهای است از خیال و واقعیت و بهم پیوستگی این دو عنصر چنان هنرمندانه صورت گرفته که برای خواننده کاملاً ملموس و قابل باور است .تصویرسازی‌های وایلد از عناصر مختلف و حالات و رفتار انسانی و همچنین استفاده‌ی استعاری او از عنصرهای طبیعی برای بیان مفاهیم عمیق‌تر، خواننده را مجذوب نثر شاعرانه‌اش می‌کند . 

🖇️ظاهراً این ترجمه از بهترین ترجمه‌های موجوده ‌. مترجم سعی کرده به سبک نویسنده وفادار بماند و ترجمه‌ای روان و خوشخوان ارائه دهد که البته تاحدودی موفق بوده .البته ناگفته نماند که در بعضی قسمت‌ها اشکالاتی در ترجمه به چشم می‌خورد . یکی دو مورد هم غلط املایی و اشتباه تایپی در متن وجود داشت . اما در کل ترجمه قابل قبول بود.

🖇️تلفظ درست عنوان کتاب : «دوریان گِرِی »

  🖇️فیلمی که براساس این رمان در سال ۱۹۴۵ توسط «#آلبرت_لوین» ساخته شده ، یکی از شاهکارهای هنری در سینمای کلاسیک محسوب میشود.


        

          برای من که جذاب و هیجان انگیز بود.
 کتاب روایتی بسیار زیبا دارد و پر از جملات تامل برانگیز است. هرچند که روند داستان در بعضی فصل ها بسیار کند می‌شود و این جذبه و هیجان ماجرا در فصل های آغازین با اختلاف از فصول پایانی کم‌تر است (البته اگر خوش‌بین باشیم میتوانیم بگوییم: به هیجان و زیبایی ماجرا، صفحه به صفحه افزوده می‌شود.) بجز این دو نکته (که در هنگام مواجهه با متن روان و دوست داشتنی کتاب، بسیار ناچیز می‌نماید) عیب دیگری به ذهنم نیامد. برای تعریف داستان کتاب هم حرف چندانی نمی‌ماند، زیرا کتاب پر از غافلگیری های ناگهانی و پایانی غیرمنتظره است. ارزش خواندن هم که قطعا دارد!
پ.ن: از نشر نگاه خواندم. ترجمه‌ی آقای تهامی نسبتا روان و خوب بود اما جا داشت ویراستاری کتاب با دقتی بیشتر بازنگری شود.
        

          نشر افق
ترجمه محسن سلیمانی
        

          ۳.۵
من عاشق کتاب هاییم که موضوع جدید و اورجینالی داشته باشن و به نظرم تصویر دوریان گری یکی از اونها بود. 
اما متاسفانه به نظرم اونقدری که باید و شاید درست به این موضوع پرداخته نشده بود. درسته که تغییر شخصیت دوریان به خوبی به تصویر کشیده شده و انحطاط اش به وضوح بعد از هر ورق زدنی مشخص میشه ولی به غیر از یکی دو مورد به گناهانش به صورت مستقیم اشاره نشده بود. طوری که من نمیتونستم خیلی از دوریان گری متنفر بشم.
در نتیجه اواسط کتاب بسیار کسل کننده بود و حرف هایی زده میشد که وجودشون از نظر من بی مورد بودن.
با این حال کلیت و ۷۰ درصد داستان و خیلی زیاد دوس داشتم و حتی ترجمه و ویراستاری افتضاح کتاب (طوری که حس میکردم دارم نسخه اولیه و ویرایش نشده رو میخونم!) هم نتونست این لذت و برام کمرنگ کنه.
        

          بی نهایت لذت بردم ازین داستان و سبک منحصر بفردی که اسکار وایلد تونست خلق بکنه. خیلی دلم میخواست شرح و (یه نیمچه نقدی) برای این کتاب بنویسم اما سپاس ریوندی بقدری شرح و تعلیقات به این کتاب اضافه کرده که شما رو از هر شرح و نقدی بی نیاز میکنه، پس پیشنهاد میکنم اگر ترجمه دیگری ازین کتاب رو مطالعه کردید حتما سری به این ترجمه هم بزنید.
        

          چه کتابی!
چه تصویرسازی‌ای!
چه شخصیت‌هایی!
برای قلم وایلد و تمام جملات قلنبه‌سلنبه‌اش می‌میرم.
        

          یه جا خوندم که هر کسی با خوندن این کتاب گناهان خودش و توی دورین میبینه، بنظرم درست اومد چون توی کتاب ما خیلی از جزئیات اعمال دورین رو نمی‌بینیم، همیشه واضح نیست که دورین دقیقا چکار  کرد به به سیاهی مطلق تبدیل شد، اما این آزادی رو برای خواننده دوست داشتم، که این خودمون باشیم که تصور میکنیم، خودمون باشیم که کارهای پلید دورین رو از کوچیک به بزرگ توی ذهنمون تصور می‌کنیم.
روند تبدیل دورین معصوم رو به دورین پلید دوست داشتم، انگار توی سیر داستان سفیدی رو می‌دیدی که کم کم به خاکستری و بعد به سیاه تبدیل میشه، و این خیلی برای من جذاب بود، اینکه تغییر رو توی دورین ببینم.
اما با اینکه من دورین رو دوست داشتم، بنظرم دورین شخصیت پوچ و خالی داشت، دورین هرچی داشت از لرد هنری داشت، هر حرفی که میزد، هر حرکتی که می‌کرد و هر رفتاری که داشت همش تقلید بود. دورین مثل یه عروسک خیمه شب بازی بود که توی دستان لرد هنری به نمایش گذاشته میشد، همونقدر پوچ و تو خالی.
و اما شخصیت مورد علاقم: لرد هنری.
لرد هنری سیاه داستان بود، اما چه زیبا و فریب دهنده بود، همیشه قسمت هایی رو که لردهنری صحبت می‌کرد رو از همه بیشتر دوست داشتم، با اینکه میدونستم خیلی اوقات حرفاش چرت و پرت محضه اما همچنان دوست داشتم گوش بدم، لرد هنری حرف زدن رو خیلی خوب بلد بود.
بخاطر همین هم من دورین رو برای اینکه لرد هنری رو بجای بزیل انتخاب کرد، و بخاطر اینکه تحت تاثیر حرفاش قرار گرفت هیچ وقت سرزنش نکردم، چون میدونم اگر من هم جای دورین بودم همین کار رو میکردم، من هم گول میخوردم.

اسکار وایلد نویسنده فوق العاده ایه، رمان خیلی کوتاهه، اما هیمن کوتاه بودنش برام جذاب بود، داستان این کلاسیک مثل بقیه کتاب های کلاسیک خسته کننده و طولانی نبود، و جملات توش دم از زیرک و متبحر بودن نویسنده میزنه.
(من این کتاب رو به زبان انگلیسی خوندم و نمیدونم که متاسفانه چقدر در زبان فارسی سانسور تا تحریف شده💔)
        

          اواخر کتاب متوجه شدم این نسخه شدیداً سانسور شده! از چشمم افتاد و تمومش نکردم.
        

          _دعای بشر به درگاه خداوند باید بیشتر به جای "گناهان ما را عفو کن" ، "ما را به سزای اعمال زشت‌مان برسان" باشد.
این کتاب و به خصوص این جمله میتونه تاثیرگذار و پر مفهوم باشه!
دوریان گری زیبا که بعد از دیدار با لرد هنری و انتخاب کردنش به عنوان دوست ؛ امضای نابودی به کل زندگیش رو زد!
بازیل که تمام زورش رو زد تا بتونه مانع این حرکت شه و عاقبتش در آخر...
چقدر صحبت های عامه مردم در مورد "جوانی کردن" میتونه مخرب باشه...
نمیخوام پرحرفی کنم ؛ فقط اینکه هر کس در زندگیش یکبار باید این کتاب رو بخونه.
        

          زیبایی‌اش ماند، ولی انسانیتش پوسید؛ این معامله‌ی دوریان بود.