یادداشت‌های حنانه علی پور (29)

            کتاب رو نصفه نیمه خونده پس دادم. نه اینکه بد باشه ، نه . ولی کتاب ایده اش رو همون اول تقدیم میکنه. البته نزدیک صد صفحه پشت سر هم از خودت بگی کم چیزی نیست.
این کتاب ضربه اش رو اون جایی زد که فهمیدم نمیتونم از خودم بنویسم.پس تصمیم گرفتم یه کانال برای خودم بزنم تو‌ تلگرام با همین اسم. باعث میشه فراموش نکنم کی ام و چی دوست دارم. شاید یه روزی فراموشی گرفتم و به دادم رسید😁
          

            چیزی از این کتاب نفهمیدم ،یکی از نشونه هاش همین که آخرای کتاب به زور خودمو میکشوندم تا تموم بشه
حالا چرا اصرار به تموم کردن ؟ 
۱. چون نحوه ی روایت اش رو دوست داشتم : حضور نویسنده و حرف زدن باهات طی کتاب
۲. فضای جنگ جهانی اول و دوم تو آلمان نازی و بعدش ( اونقدری که از این فضا خوشم اومد از موضوع اصلی کتاب خوشم نیومد) 
۳. کنایه های ریز و درشت نویسنده که توی متن داستان پخشه ، نبوغ نویسنده رو نشون میده
ولی در نهایت هدف نویسنده رو متوجه نشدم از روایت این داستان
          

            سالی که نکوست از کتابی پیداست که موقع سال تحویل میخونی😄
سلیقه ام از اول رو کتابایی بوده که خودمو برای خودم و  آدما رو برام رو کنه ، بهم نشون بده این موجود دوپا دقیقا چیه و چی کار می‌کنه، به چی فکر می‌کنه ، تا کجا می‌تونه خودش رو قانع کنه و پیش بره و ... .
داستایوفسکی چه عالی این رو نشون داد و قطعا تجربیات زندگی سختش به این درون بینی نافذ و برنده کمک کرد.
از یه جایی به بعد حساب صفحه هایی که باید دوباره بخونم از دستم رفت🧑‍🦯
باید چندبار خوند این شاهکار رو.
          

            نمیتونم راجع به کتابایی که خیلی دوستشون دارم یادداشت بنویسم. 
برای هرکس یک یا چند کتاب وجود داره ( صرف نظر از اینکه اون کتاب شاهکار باشه یا نه ) که یه بخشی از قلبش رو ، یه بخشی از تجربیاتش رو لمس می‌کنه. یه بخشی از کتاب هست که کامل میفهمیش . یه جمله ای که زندگی کردیش.
این کتاب برای من اینجور بود. متشکرم آقای داستایوفسکی. 
          

            چرا یه جوری بود ؟!
ولی یه جور خوبی بود😄
جمله ی آخرش تاثیر گذار بود: آن چه زیر نشیمنت است دینامیت است. بلند شو و بزن به چاک .کار تمام است. این بار دیگر کار تمامِ تمام است.
          

            خیلی خوشخوان بود و خوب پیش رفت. نقد بلینسکی آخرش هم که دیگه هیچی . 
فقط نمی‌دونم چرا حتی بعد خوندن نقد و تشریح شخصیت کاچکاریوف ، درکش نمیکنم . چرا باید هدف یه آدم این باشه که همه در نهایت بگن «اون همه کاره است».
این کتاب کاری که کرد این بود که واقعیت لخت و عور افکار آدما رو بهت نشون میده و تو انکار میکنی . میگی مگه میشه ( و حتی به خودت میقبولونی که خب این طنزه که قاطی ماجرا هست و طبیعیه) ولی  اگه دقت کنی آروم آروم میپذیری که شاید هم بشه ... .
          

            نمیتونم انکار کنم که خیلی زیبا بود،  اونم در درجه اول به خاطر موضوعش که تا به حال جایی نخونده بودم. کلا ایده ی جدید جزء اولویت هامه. بعدش هم به خاطر رنج هاشون که خیلی ظریف و شکننده و غمگین  نشونم می داد .
 ولی چون شخصیتش یه نوجوونه فضای کتاب  ناخودآگاه شبیه کتابهای این سنین میشه.تصویر سازی هاش  منو یاد مجموعه  «مدرسه ... است » دوران راهنمایی مینداخت 😄
داشتم فکر میکردم اونقدر عمیق که همیشه مدنظرمه نژاد پرستی رو نشون نداد. مثل بیچارگان فقر رو نشون نداد. بعد گفتم دقیقا چی رو میخوام که نشون بده؟؟ اتفاقا انقدر فقر و بی عدالتی و  چه و چه رو در قالب طنز پیچید که باورش نکردم . اگه داستان صد در صد واقعی باشه چقدر سخته زندگی کردنش...
          

            نمی‌دونم از قلم داستایفسکیه یا همه ی آدمایی که زیر چرخ دنده های روزگار میفتن ، احساساتی میشن و همه ی وجودشون رو بروز میدن؟ انگار دلیلی وجود نداره تا خودشونو ، خود واقعیشونو بروز ندن.
به قول آلکسیوییچ :« ...خوب می دانم که این احساسات من، راه به جایی نخواهند برد ، و دل سوزاندن به حال خود فایده ای ندارد ، اما احساس میکنم بالاخره آدم باید یک جوری حق مطلب را در مورد خودش  ادا کند ...»
چه کسی تعیین می‌کنه یکی از اون یکی آدم تره و شریف تر؟ پول؟ شأن ؟ شانی که با پول و شانس و موقعیت ساختی ؟ 
«... می دانی چه چیزی مرا خرد می کند وارنکا ؟ پول نیست ، نگرانی های روزمره است . این پچ پچ های آدمها ، این لبخند هایشان ، این لطیفه هایشان .»
چه چیز باعث میشه ما به دنیا یه جور دیگه نگاه کنیم و اونا ( اونا ! حتی خودمونو از اونا جدا میکنیم ...) یه جور دیگه ؟ 
« ... آدم بیچاره همیشه مظنون است؛ به دنیای خداوند از زاویه ی دیگری نگاه می کند و پنهانی هر آدمی را که می بیند گز می کند ، با نگاه خیره مشوشی او را نگاه می کند ، و با دقت به هر کلمه ای که به گوشش می رسد گوش می دهد - آیا دارند درباره او حرف می زنند؟ آیا دارند می گویند به چیزی نمی ارزد، آیا فکر می کنند که این آدم چه احساساتی دارد و از این منظر و آن منظر به چه می ماند؟... » 
خلاصه که تک تک بندهاش تو وجودم رسوخ کرد.
          

            اولش نمی‌دونستم چه یادداشتی برای این کتاب بنویسم.
ولی نصفه شبی فکر کردم کلمه ی استیصال می‌تونه کاملا این کتاب رو توصیف کنه. ناامیدی از زندگی ، ناامیدی از مرگ .

« آن پیرمرد اقلا وقت کرده بود که از زندگی سیر شود اما من؟ بیا و مرگ را انکار کن . خیر ، مرگ تو را انکار خواهد کرد.»
فضای کتاب آرومه و همراهی شما با دو دوست جوان و تقابلشون با خانواده  سنتی شون لذت بخشه. کنار اینها، داستان راجع به  شور جوونیه ، پیشرو و پیرو بودنه ، جسور بودن و کنار کشیدنه. با خودت میگی این شور و شعف  شخصیت اول ، انکار کردنش و مخالفتش با همه چیز تا کجا قراره پیش بره ؟ 
انتهای داستان شاید یه کوچولو جوابو روشن کنه.
          

            نمی‌دونم از کجا شروع کنم ؛  بعضی قسمتای این کتاب حس بد زرد بودن میداد و بعضی جاهاش به واقعیت نزدیک بود ؛ شایدم صرفا چون با فرهنگ مردم اون زمان ایتالیا آشنا نیستم فکر میکنم اینطوریه.
داستان حول یک زن ایتالیایی میگرده که از بی مسئولیتی و اشتباهات همسرش به ستوه اومده و می خواد مدتی اون رو تنها بذاره تا کار های خونه و مدیریت وضع بچه ها و غیره و ذلک رو به دوش بکشه و درک کنه. 
بدنه داستان از موضوع بی وفایی ( نه تنها از شخصیت اول داستان بلکه در سه نسل و اطرافیان این سه نسل) تشکیل میشه و مشکلات زندگی و روزمرگی ،شاخه هاش هستن.
- یه سوالی برام بعد خوندنش پیش اومد؛ واقعن بافت فرهنگی اجتماعی ایتالیا اینجوریه ؟!؟


          

            دومین کتابی که از فردریک بکمن خوندم.
 از روند کلی داستان خوشم اومد .شخصیت سازی ها به نظر من صفر و صدی بودن و پیچیدگی نداشتن و این منو اذیت میکنه. یعنی تا تهش می‌دونی که این شخصیت محبوب جمعه و فلان شخصیت یه آدم روی مخ و... . اونقدر جاشون تو ذهن عوض نمیشه. داستان رمز خاصی هم نداره که کشف کنی، ماجرا با سرنخ های نویسنده معلومه به کجا پیش می‌ره .
ولی در نهایت من از بودن تو این شهر که عاشق هاکی ان، لذت بردم. ( و خب مگه میشه از موقعیت جدیدی که هر کتاب تو ذهن ایجاد می‌کنه و یه نقطه ی دیگه تو مغزت روشن می‌کنه خوشحال نشد ؟) 
          

            قبل تر از این کتاب ، از خانوم پیرزاد« چراغ ها را من خاموش می کنم» خونده بودم و با دید کتاب قبلی رفتم سمت این کتاب ولی نظرمو جلب نکرد.
+ تم کلی کتاب  روابط انسان ها مخصوصا زن و شوهر هاست.
۵ داستان کوتاه داره و فقط داستان آپارتمان به نظرم جالب اومد. داستان طعم گس خرمالو برام کلیشه ای بود و از یه جایی به بعد نتونستم تمومش کنم .

          

            خوبی کتابخونه ی نزدیکی که اینجا هست اینه که ازش انتظار ندارم کتابایی داشته باشه که خیلی خوشم بیاد ولی هر دفعه غافلگیر میشم.
این کتاب رو یه گوشه ی کتابخونه پیدا کردم با ظاهر خیلی  قدیمی و فونت شبیه به ماشین تحریر و چاپ سال ۶۸. 
جذابیت این کتاب از یه طرف به خاطر این بود که اولین باری هست راجع به چین و فرهنگش کتابی میخونم و این قسمت کشف نشده ی خاوری تو مغزم روشن شد.
دوم:  اینکه ترجمه اش خیلی روون بود .
و سوم : نبرد بین چین جوان و چین کهن صد سال پیش با محوریت اصلی زن سنتی ،  موضوع این داستانه.
خیلی خوشحالم از خوندن این کتاب.
          

            قاشق چایخوری اولین کتابیه که از آقای مرادی کرمانی خوندم.
قبلش فکر میکردم فضای همه کتابهاشون شبیه سریال قصه های مجیده ولی اصلا اینطور نبود.
این کتاب داستان کوتاهه،بعضی داستانا دو صفحه ای و بعضی  بیست سی صفحه ای . نقطه اشتراک داستانا به نظرم این بود که دو سه صفحه اول خودت باید داستان رو کشف کنی . نویسنده تلاشی نمیکنه که پیشینه ی شخصیت ها رو برات شرح بده . انگاری یهویی و بی مقدمه وارد زندگیشون میشی. 
به کسایی که میخوان تو یه روز خودشونو جای سی چهل تا آدم مختلف از گذشته و حال و آینده بذارن پیشنهاد میشه.

          

            قیدار : حکمت می فرمایید ... عرض من هم همین است دیگر ...کار ما نسب ندارد ... اصل ندارد.  گاراژداری کار جدیدی هاست ...نبوده است که ... در میان انبیا و اولیا ، هیچ حضرت جرجیسی که اینرناش زیر پاش نبوده است 
آقا با عصا راه قیدار را سد می کند، می ایستد و با طمانینه می گوید : نشد، نشد ! جدیدی و قدیمی ندارد. هرکاری که رزق کسی را می دهد، نصب دارد به اسم رزاق حق جل جلاله...کار شما گاراژداری است.درست؟!یعنی بار مردم را از جایی به جایی می برید و تحویل صاحب بار می دهید.درست؟!یعنی باید امانت دار بار و بنه مردم باشید. درست؟! مومن ! این همان کار حضرت رسول، محمد امین ، صلوات الله علیه است دیگر ... کاروان داری بانوی بانوان خدیجه ، کار حضرت ایشان بوده است . اسفار که شرح نمی کنم ، سلسله را فهمیدید؟! حق؟!