دشمن مردم از خیلی جهات خواندنی است، اول این که، سبک کار ایبسن در این اثر با کارهای دیگرش تفاوت دارد؛ این را باید دریابیم و اهداف احتمالی آن را بشناسیم. این نمایشنامه یک بحث جامعه شناختی مبتنی بر فلسفه سیاسی «اصحاب قرارداد اجتماعی» است که «شهروندی» را در چارچوب کلان روایت روشنگری مطرح می کردند؛ ایبسن، اما از یک سو، شرح وظایف متعارف برای مسئولان «دولت/شهر» در این گفتمان را نمی پسندد، و از سوی دیگر، رفتار و تلقیات فرد روشنفکر را برای خروج از این کلان روایت و ورود به مدرنیته ای بر اساس «بازی متقابل» ، کارآمد و به روز نمی ماند. به همین دلیل، و عمدا، این اثر ظرافت های دیگر آثار رئالیستی ایبسن را ندارد. دوم این که، علیرغم عنوان فریبنده این نمایشنامه که ذهن را مهیای یافتن «آدم بده» و «آدم خوبه» های رایج می کند، ایبسن در دام شخصیت پردازی های کلیشه ای نمی افتد، زیرا اصولا با سیاه و سفید میانه خوبی ندارد. سوم این که، به همین دلایلی که در بالا آوردم، این اثر آمیزه تراژدی و کمدی غریبی است. برای درهم شکستن مرزهای «سیاه» و «سفید» ، نویسنده خطر می کند و این دو گونه را از آغاز تا پایان اثر به موازات هم می آورد. از این نظر نیز، دشمن مردم تجربه موفق و چشمگیری است.