شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        و پایان ماجراجویی با پیپا فیتز آموبی ! 
راستش اگه بخوام به این جلد امتیاز بدم ، ۴ رو درنظر میگیرم ولی این امتیازی که دادم برای کل مجموعه ست .
واقعا اولین مجموعه ایه که آرزو میکنم کاش جلد هاش همچنان ادامه داشت و همچنان می تونستم با گروه پیپ و راوی ماجراجویی کنم . کتاب روون و خوبی بود ، قلم هالی جکسون رو بسیار دوست داشتم و خیلی از خوندن  کتاب لذت بردم .
و بریم سراغ این جلد : 
اگه بخوام کاملا صادق باشم یه حدس هایی درمورد قاتل زده بودم و وقتی که بخش اول تموم شد و قاتل مشخص شد ، یکم ناامید شدم . اما با شروع بخش دوم دوباره اون هیجان قبل رو بدست آوردم و حتی بخش دوم رو بیشتر از بخش اول دوست داشتم،  چون خلاقانه تر و هیجان انگیز تر بود . به نظرم نکته ی ماجرا هم همینه ، ژانر جنایی صرفا اینجوری نیست که قاتل کسی باشه که اصلا ربط آنچنانی ای به ماجرا نداشته و کاملا غیرقابل حدس  باشه. در اصل اتفاقاتی که قبل و بعد از گیر افتادن قاتل میفتن هستن که به داستان شکل میدن . 
در کل خوندن این مجموعه رو پیشنهاد میکنم  و از بهترین مجموعه هاییه که خوندم .

      

        و پایان ماجراجویی با پیپا فیتز آموبی ! 
راستش اگه بخوام به این جلد امتیاز بدم ، ۴ رو درنظر میگیرم ولی این امتیازی که دادم برای کل مجموعه ست .
واقعا اولین مجموعه ایه که آرزو میکنم کاش جلد هاش همچنان ادامه داشت و همچنان می تونستم با گروه پیپ و راوی ماجراجویی کنم . کتاب روون و خوبی بود ، قلم هالی جکسون رو بسیار دوست داشتم و خیلی از خوندن  کتاب لذت بردم .
و بریم سراغ این جلد : 
اگه بخوام کاملا صادق باشم یه حدس هایی درمورد قاتل زده بودم و وقتی که بخش اول تموم شد و قاتل مشخص شد ، یکم ناامید شدم . اما با شروع بخش دوم دوباره اون هیجان قبل رو بدست آوردم و حتی بخش دوم رو بیشتر از بخش اول دوست داشتم،  چون خلاقانه تر و هیجان انگیز تر بود . به نظرم نکته ی ماجرا هم همینه ، ژانر جنایی صرفا اینجوری نیست که قاتل کسی باشه که اصلا ربط آنچنانی ای به ماجرا نداشته و کاملا غیرقابل حدس  باشه. در اصل اتفاقاتی که قبل و بعد از گیر افتادن قاتل میفتن هستن که به داستان شکل میدن . 
در کل خوندن این مجموعه رو پیشنهاد میکنم  و از بهترین مجموعه هاییه که خوندم .

      

        کتاب جالبی بود!
اکثر راهکارهایی که ارائه داده مستند، ملموس و قابل اجراست اما با تعدادی‌شون هم موافق نبودم.

مثلا، صفحه ۱۱۶ یه تکنیکی رو نقل قول کرده که در اون گفته اگر فردی با شما رفتار مثبتی داشت، بگردید و ریشه‌ی اون رفتار رو به یکی از خصوصیات مثبت خودتون ربطش بدید! مشکلش اینجاست که اگر  نوع رفتار دیگران همیشه متاثر از ویژگی‌های درونی ما باشه، پس منطقا رفتار منفی دیگران هم یعنی یه‌جای کار ما می‌لنگه! در حالی که نوع رفتار دیگران با ما، می‌تونه متاثر از عوامل بیرونی زیادی باشه...

به هر حال کتاب نقاط مثبت زیادی داره و صرفا خواننده باید حواسش جمع باشه با دید انتقادی کتاب رو مطالعه کنه تا فریب این نوع تکنیک‌ها رو نخوره!

در کل از مطالعه‌ی کتاب راضی بودم و تاثیرش رو در خودم حس کردم.
      

        داستان دوست من، دومین کتابیه که از هرمان هسه خوندم.

از اونجایی که ترجمه‌ی خوبی داشت، از نظر ترجمه به مشکلی نخوردم و روان بودن داستان و زیبایی توصیفات حفظ شده بود.

با توجه به تعداد صفحات کتاب (۱۳۰ صفحه)، خودم انتظار داشتم خیلی زود و حداکثر دوروزه تمومش کنم، ولی متأسفانه تو مطالعه یک‌کم کند شدم. هرچند نمی‌دونم خوبه یا بد.

داستان درباره‌ی مردی به نام کنولپه که در دهه‌ی سی و چهل زندگیش، پس از سالیان سال رهاگردی و صحراگردی، بیمار شده و اواخر زندگیش توسط سوم‌شخص روایت می‌شه. کتاب به سه قسمت تقسیم شده: قسمت اول و سوم از دیدگاه راوی/نویسنده و قسمت دوم از دیدگاه یک دوست که مدتی رو همراه کنولپ بوده.

رهاگردی رو می‌شه یک‌جورایی همون بی‌خانمانی تعبیر کرد. البته بی‌خانمانی‌ای که یک‌جانشین نیست و دائماً در حال سفره. احتمالاً این سؤال پیش میاد: سفر؟ با کدوم پول؟ و جواب این سؤال دقیقاً به ویژگی پررنگ و بااهمیت کنولپ در طول داستان اشاره می‌کنه: خوش‌مشرب بودن و داشتن دوست‌های بسیار!

کنولپ بنا به دلایلی (که گفتنش باعث می‌شه هیجان بزرگی رو از دست بدید و ازش صرف‌نظر می‌کنم) از زمانی که خیلی خیلی جوان بوده، به رهاگردی رو میاره، درحالی‌که زمانی در یک مدرسه‌ی خیلی خوب تحصیل می‌کرده و خانوادش دوست داشتن تحصیلات خوبی داشته باشه. شغلی نداره، پولی نداره و خونه‌ای هم نداره؛ اما به‌سبب رهاگردی‌هاش دوستان بسیار، تجربیات بسیار و هنرهای خوبی داره، از جمله شعر گفتن و سوت زدن. به هر روستا یا شهری که می‌رسه، برای کودکان آواز می‌خونه، برای دختران جوان داستان می‌گه و با آدم‌های بسیاری طرح رفاقت می‌ریزه. سبک زندگیش برای برخی احمقانه و برای برخی مایه‌ی حسرته، اما به‌طور کلی روحیه‌ی سرزنده و نشاط‌بخشش در کنار چهره‌ی جذاب و پاکیزگی عجیبش — در مقایسه با صحراگردیش — باعث شده که در خونه‌ی آدم‌ها همیشه به روش باز باشه و پا به هر جا بذاره، ازش بخوان چند روزی رو مهمونشون باشه و از پذیرایی کردن ازش خوشحال بشن. هرچند اکثر شب‌ها رو تو صحرا، تو طویله یا اتاقک نگهبانی صبح می‌کنه.

کنولپ برای سالیان زیادی از سبک زندگی خودش خشنود بود و پیدا کردن شغل، زندگی توی یک خونه و ازدواج کردن رو تنها یک جور قفس تصور می‌کرد. این باعث شده بود که اغلب آدم‌ها اون رو آدم سرخوش و رهایی ببینن که با آزادی تمام و بدون دغدغه‌هایی که زندگی اون‌ها رو سخت کرده (از جمله درآمد، گشنگی و آینده‌ی فرزندانشون)، سبک و شادمان قدم برمی‌داره و از زندگی لذت می‌بره.

اما — این دقیقاً همون قسمتیه که نباید ازش مطمئن بود. چون کنولپی که به آخر خط زندگیش رسیده، سخت دچار تردید می‌شه و دائماً خودش رو در این مورد مورد بازخواست قرار می‌ده و گذشته رو کندوکاو می‌کنه تا مطمئن بشه تصمیم درستی داشته؟ بهترین تصمیم همین بوده؟

و همین موضوع باعث می‌شه یک تضاد در شخصیت کنولپ برای منِ خواننده ایجاد بشه: رهاگردی که از درون زنجیر شده. کنولپ به اون اتفاق دوران نوجوانیش زنجیر شده و کل زندگیش تا پایان، به‌خاطر اون اتفاق دستخوش تغییر قرار گرفته. مردی که از نظر بعضی آدم‌ها باید خوشبخت باشه، خودش هم مطمئن نیست که واقعاً خوشبخت بوده یا نه. و این تضاد و درگیری ذهنی باعث می‌شه آخر عمرش یک‌جور توهم صحبت با خدا داشته باشه — که من اون رو یک مکالمه با خود، هنگام مرور گذشته در واپسین لحظات زندگی تعبیر کردم که به شکل یک توهم جلوه داده شده. کنولپ از خدا می‌شنوه که:

> "من تو را جز این‌طور که هستی، نمی‌خواستم. تو به نام من صحراگردی کردی و پیوسته اندکی میل به آزادی در دل اسیران شهرها پدید آوردی. به نام من دیوانگی کردی و تمسخر دیگران را برتافتی. تو فرزند منی و جزئی از منی و هر لذتی که بردی یا رنجی که تحمل کردی، من در آن شریک بودم."




---

سبک زندگی کنولپ در ابتدا برای من جالب بود. در وهله‌ی اول به این فکر کردم که اگه من جای کنولپ بودم، می‌تونستم چنین سبک زندگی‌ای داشته باشم؟ که جوابش با توجه به شخصیت من، یک «نه» مطلق بود. که علتش هم تضاد شخصیتی من و کنولپ هستش.

دومین چیزی که بهش فکر کردم این بود که رهاگردی مثل کنولپ در زمان حال چطور به نظر میاد؟ هیچ ایده‌ای در مورد زمان حال آلمان ندارم، ولی در ارتباط با زمان حال ایران و همین‌طور تفکر جاری در جامعه، نتیجه یک‌جورایی پرطعنه بود؛

رهاگردی به تعبیری همون بی‌خانمانی هستش. تو جامعه‌ای که کنولپ زندگی می‌کرد، افراد تا پایان نوجوانی در مدرسه درس می‌خوندن، به‌عنوان شاگرد یک حرفه مشغول به کار می‌شدن و پس از تعداد سال‌های مشخصی (یک‌جورایی مثل دانشگاه)، حرفه‌ای می‌شدن و به‌تنهایی کار می‌کردن. پس از سال‌ها استاد می‌شدن و چرخه‌ی گرفتن شاگرد ادامه پیدا می‌کرد. در مقایسه با زمان حال ایران، که تنها رشته‌های علوم پزشکی و بعدش مهندسی و احتمالاً حقوق مورد توجه هستن و رشته‌ای غیر از این‌ها اصلاً رشته حساب نمی‌شه، بی‌خانمانی و شغل نداشتن، فرد رو در قعر می‌ندازه. بی‌خانمانی یا سبک زندگی کنولپ رو تشویق نمی‌کنم، سوءتفاهم نشه. صرفاً واسم جالب بود که شخصیت اصلی تو چنین جایگاهی توصیف شده، عجیب به نظر نمیاد و در این حد دوست‌داشتنیه.

مورد دیگه این‌که می‌شه گفت همه‌ی دوستان کنولپ بسیار دوستش داشتن، و اون‌هایی که زندگی و درآمد قابل قبولی داشتن، برای چندین روز مهمونش می‌کردن و از حضورش خوشحال می‌شدن. باعث شد به این فکر کنم که در حال حاضر چند درصد از آدم‌ها جرئت می‌کنن یک نفر رو — حتی آشنای نزدیک نیست و ممکنه چند سالی یک‌بار ببیننش — به خونه دعوت کنن تا چندین روز بمونه؟ جدا از بحث امنیت، بحث مالی هم مطرحه.


---

در نهایت، خوندن این کتاب یک تجربه‌ی خوب بود و سبک زندگی‌ای رو بهم نشون داد که خیلی بهش فکر نکرده بودم و چندین سؤال و دغدغه هم توی صد و سی صفحه به‌جا گذاشت :)

کتابی که من خوندم، ترجمه‌ی سروش حبیبی بود از نشر ماهی.

و نمره‌ای که من به این کتاب می‌دم، ۴ هستش. نه اون‌قدر شاهکار که دلم بخواد ۵ بدم و نه دلم میاد نمره‌ای کمتر بهش بدم. شاید روزی نظرم عوض شد.

از منبر میام پایین و این ریویو رو به انتها می‌رسونم :)

اگه خوندینش، امیدوارم مفید بوده باشه^^

دوشنبه شانزدهم تیرماه ۱۴۰۴
      

        سومین اثری که از کراوچ میخوندم و  از دوتای قبلی بیشتر دوستش داشتم 

به جرات میتونم بگم بلیک کراوچ در ایده نابغه است و با همون جرات میتونم بگم اصلا نویسنده خوبی نیست و درست از ظرفیت ایده و شخصیت پردازی و فضا سازی استفاده نمیبره 
ایده های کراوچ از بس شاهکارند که به دست هر نویسنده حتی نابلد هم این ایده ها بیفتن کتاب بدی تحویل مخاطب نمیده 
ولی فکر کنید اگر همین ایده به دست کاردانش بیفته چه ابر رمانی قراره بخونیم؟ 
کراوچ در همه کتاب هاش از ایده های فوق‌العاده اش تغذیه میکنه و با اینکه قلم آنچنان قوی ای نداره و نمیتونه شخصیت هارو بسازه ولی در پایان به دلیل همین ایده هاش لایق سر پا ایستادن و دست زدنه 
و موضوع سفر در زمان هم که به خودی خود جذاب و معمولا پیچیده هست و این کتاب هم نه به پیچیدگی سریال دارکه که رشتهٔ داستان از دست در بره و نه اونقدر داستان ساده ای داره که یکنواخت و خسته کننده بشه 
بر خلاف دو کتاب قبلی این کتاب توضیحات علمی خیلی کمتری داده و به نظرم توی این قضیه لنگ میزنه چون من هنوزم که هنوزه چگونگی طرز کار دستگاه رو به صورت شفاف علمی متوجه نشدم و با اینکه توی کتاب ارتقا بسیار عالی توی دادن اطلاعات عمل میکنه به نظر میاد اینجا درحال شانه خالی کردنه 
اواسط کتاب هیجان بسیار بالاست و کشش بسیار زیادی ایجاد میکنه ولی در پایان افت میکنه و کمی کسل کننده میشه و این بماند که پایان کتاب به نظر من غیر منطقی و پر از باگه 

🔴 « ادامه یادداشت داستان کتاب را افشا میکند »  

در ادامه به چندتا حفره داستانی که برای خودم به شخصه جای سوال بود اشاره میکنم 
۱) پایان کتاب بری از زبان اسلید چگونگی پایان این چرخه و به یاد نیاوردن خط های زمانی توسط دیگران رو میفهمه و متوجه میشه که باید به یک خاطرهٔ مرده و اولین خط زمانی بازگرده و ما از زبان اسلید میشنویم که خودشون در آزمایش ها به این قضیه پی بردن و خودش به اولین خط زمانی برگشته و مانع شده بقیه راه حل رو به یاد بیارن اینجا باگ شروع میشه، در خط زمانی اولیه اسلید یک زیر دست ساده آزمایشگاهه و هلنا رو میکُشه ، حالا چگونه اسلید به خط زمانی اولیه برمیگرده و طوری سناریو رو میچینه که دیگه هلنا و بقیه یادشون نیاد چطور میشه از به یاد آوری خط زمانی جلوگیری کرد؟ درحالی که هلنا مرده و اسلید یک دستیار سادست؟ هلنایی اصلا وجود نداره و کلا عدمه پس چطوری اسلید خط زمانی رو دوباره به همون آزمایشگاه بزرگ توی اون جزیره کشونده و حافظه هلنا رو از راه حل پاک کرده ؟ اصلا فرض کنیم اسلید به خط زمانی اصلی برمیگرد و با صندلی به گذشته بر میگرده و دوباره میشه همون اسلید مشهور و پول دار ( که الظاهر باید همین باشه) پس دیگه چه نیازی به هلنا داره؟ وقتی خودش طرز ساخت دستگاه بازسازی خاطره رو کامل با تمام جزئیات بلده، چرا باید دوباره به سراغ هلنا بره؟ 
--------
۲ ) از اینکه چرا برخلاف چندین دفعه قبل بری حرف های خودش و اسلید که پایان خط زمانی قبل بوده رو خیلی دیر بیاد میاره بگذریم این سوال رو باید بپرسم که بری چطور به خط زمانی اصلی برگشت درحالی که منطقی این بود که به دلیل خاطرهٔ کشته شدن به دست اسلید که فقط در اولین خط زمانی وجود داره و فقط مختص به خط زمانی اولیه ست فقط هلنا میتونست به خط زمانی اصلی دسترسی پیدا کنه  ولی بری دقیقا سر از خط زمانی اصلی در میاره با خاطره ای که اصلا مختص به خط زمانی اولی نیست ولی با ناباوری تمام با یاداوری خاطره سالگرد تولد فرزندش دقیق به خط زمانی اصلی برمیگرده، درحالی که این خاطره مختص به خط زمانی اصلی نیست و میتونست از خط های زمانی دیگه سردربیاره مثل خط زمانی ای که اسلید پس از کشتن هلنا ایجاد میکنه و به گذشته بر میگرده و پولدار میشه یا به خط زمانی ای که هلنا ایجاد میکنه برای فرار از اسلید اما دقیقا با یاداوری این خاطره سر از خط زمانی اصلی در میاره که به نظرم باگ بزرگیه 
--------
۳) یک بار روی اون فرد معتاد بازگشت به یک خاطرهٔ مرده رو امتحان کردن و انجام نشد و اون فرد مرد و خود اسلید هم در پایان موقع اعتراف به بری اذعان میکنه که خیلی کار سخت و پیچیده ایه و یک نقشهٔ دقیق نورونی و چه و چه و چه نیاز داره ولی بری در سی دقیقه مونده به پایان خط زمانی حرف اسلید یادش میاد و درحالی که با قرص خودکشی کرده و احتمالا درحال ورود به خلسه است ( درحالی که تو خط زمانی قبلی دیده بودیم هلنا از زدن مورفین امتناع میکنه چون باعث اختلال در ترشح اون ماده در مغز میشه ) با این حال بازسازی خاطره انجام میشه اونم نه به همین خط زمانی فعال بلکه به یک خط زمانی مرده! 

در کل کتاب هیجان انگیز و جذابی بود و طوری کشش داره که میشه در مدت زمان کوتاهی کتاب رو تموم کرد 
به هرحال کتابی با این چنین موضوعی کاملا بدون حفره نمیتونه باشه و نمیشه از این بابت سرزنشش کرد 
      

        🔹 نزاعی که پایان ندارد؛ نگاهی به جهان بی‌معنای گوگول

در داستان کوتاه اما پُرمایه «نزاع ایوان ایوانویچ و ایوان نیکفورویچ»، نیکلای گوگول با نگاهی طنزآمیز اما بی‌رحم، سقوط رابطه‌ای انسانی را در بستری از کینه‌توزی، لجاجت و پوچی ترسیم می‌کند. روایت از آن‌جا آغاز می‌شود که دو دوست، تنها به‌واسطه یک توهین – واژه‌ی ساده‌ی «غزل» – به دشمنانی قسم‌خورده بدل می‌شوند. گوگول این تحول را نه با غافلگیری‌های روایی، بلکه با تکرارهای روزمره، جزئیات ظاهراً بی‌اهمیت و منطق سرد بوروکراتیک به تصویر می‌کشد؛ گویی خود جامعه نیز در حفظ و گسترش این کینه، نقش فعالی دارد.

داستان در ظاهر، شرح یک مشاجره‌ی روستایی ساده است، اما در باطن، ساختاری روان‌شناختی دارد. ایوان‌ها به‌مرور به موجوداتی گرفتار در چرخش میل و نفرت بدل می‌شوند؛ میل نه برای آشتی یا پیروزی، بلکه برای تداوم نزاع. در این‌جا با چیزی مواجهیم که روان‌کاوی لاکانی آن را «ژوئیسانس» می‌نامد: لذت بیمارگونه‌ای که از رنج، تکرار و شکست حاصل می‌شود. تفنگی که در ابتدا موضوع نزاع است، به ابژه‌ی میل تبدیل می‌شود؛ چیزی که معنای خود را از دست داده اما همچنان محور نزاع باقی مانده است.

در نهایت، جامعه، قانون، دین و حتی خاطرات دوستی هیچ‌کدام قادر نیستند این چرخه‌ی خودویرانگر را بشکنند. دو شخصیت اصلی داستان به کاریکاتوری از خود بدل می‌شوند: موجوداتی که تنها با نفرت معنا پیدا می‌کنند. گوگول با طنز تلخ و نثری سرد، جهانی را به تصویر می‌کشد که در آن نه خیر و شر، بلکه پوچی و تکرار، ساختار روابط انسانی را شکل می‌دهند.

«نزاع ایوان ایوانویچ و ایوان نیکفورویچ» نه‌تنها هجویه‌ای بر جامعه‌ی بوروکراتیک روسیه‌ی تزاری‌ست، بلکه پیش‌درآمدی‌ست بر بحران معنا و هویت در انسان مدرن. داستانی کوتاه، اما سرشار از تأمل‌برانگیزترین پرسش‌های روان‌شناختی و فلسفی درباره خشم، زبان و میل انسان به ویرانی.
      

        لطفا اگر فیلم رو کامل ندیدید یا کتاب رو کامل نخوندید این یادداشت رو رد کنین
 .
.
اوه ناخدا، ناخدای من ! 
خیلی وقت بود با هیچ چیزی این طور اشک نریخته بودم. 
شاهکار خالص .
تازه داشتم خودم رو در درون مایه داستان غرق میدیدم ... من حدفاصل نیل و تادم ... گاهی اونقدر پرشور که جسورانه ترین ها ازم سر بزنه ، گاهی اونقدر ناتوان در بیان که شبیه تاد جلوه کنه
نیل ... نیل عزیزم 
 شخصیتی که انقدر برام ملموس باشه کم دیده بودم 
انقدر از عمق درکش کنم و در عین نزدیک بودن برام جذاب باشه 
 به این میگن شخصیت پردازی 
تاد ... 
...
نیل و تاد به چشم هر بیننده ای متضاد کاملن 
ولی هردو تحت فشار بودن 
و هر دو آخر شخصیتشون فروپاشی کرد و خودشون شدن ... 
تاد که روی میز ایستاد و نگذاشت ناخدا در بدترین شرایط ممکن از اونجا بره 
و نیل .... آخ .... 
اصلا شرایط مناسبی برای آشنایی با این داستان و فیلم نبود :) ولی از اونجایی که از مدتها قبل میدونستم بهترین فیلم و کتاب زندگیم میشه بالاخره دووم نیاوردم و اومدم سراغش 
و با این پایان ... با این اوصاف ... :)) 
فعلا نمیتونم قضاوتی درمورد امتیازی که بهش میدم بکنم 
لحظه ای که تاد درمورد برف گفت : چقدر زیباست ! 
و لحظه ای بعد خم شد و حالش به کل بد شد از ته ته قلبم .... 
همراه با کیتینگ گریه کردم 
معلمی که انسان بود 
انسانیت یاد می‌داد و جرئت پاره کردن برگه هایی که چیزی جز مزخرفات و تلف کردن ذهن شاگرد ها نبودن رو داشت
این داستان به معنی واقعی کلمه شخصیت پردازی بی نظیری داره 
روندش فاقد هرگونه ایرادیه
دیالوگها سنجیده و پر مفهومن
و بی نهایت زیباست ...... 
مطمئنم یادداشت های بیشتری درموردش خواهم نوشت 
و بیشتر از همه چیزی که الان - در لحظه پایان - به ذهنم میاد 
قساوت قلبه :) 
شکسپیر ( بله نویسنده نمایشنامه ای که نیل توش بازی کرد ) مینویسه : اگر انسان یقین داشته باشد که با یک خنجر برهنه می‌تواند خود را آسوده کند، 
کیست که در مقابل ظلم ظالم 
تفرعن جابر 
آلام عشق مردود 
و رنج هایی که لایقان صبور از دست نالایقان می‌بینند 
تن به تحمل دهد ؟! 

و این تحمل پایانی داشت که قلب من رو شکست 
نیل برای من در یک کلام " شور زندگی " بود 
نوری که خاموش شد ... 

نه، خاموش نشد !! 
بعضی نورها هیچوقت خاموش نمیشن 
نیل پری شخصیتی بود، انسانی بود که تاثیرش رو روی دوستانش، دبیرانش، و شاعران و مشتاقان آینده گذاشت 
کارپه دیم ! :) وقتی اونطور مشتاقانه و باورمندانه به استادش نگاه می‌کرد پس چرا ما باورش نداشته باشیم ؟! 

و در پایان، 
انجمن شاعران مرده، 
زنده ترین اسطوره فراموش نشدنی  
      

        اتاق افسران اثر مارک دوگن.
من این کتاب رو با بچه ها همخوانی کردم.
۱۴۲ صفحه‌س از نشر چشمه و مربوط میشه به دوران جنگ جهانی اول و در مورد یک مهندس نظامیی که راهی جنگ میشه و یک سری اتفاقات براش میوفته. 
این کتاب یه دیدگاه ضدجنگ داره و نویسنده در خلال ۱۴۲ صفحه خیلی خوب تونسته چهره وحشتناک و زشت جنگ رو به نمایش بزاره. 
و خب باعث میشه از یه دیدگاه جدیدتری به بعضی از مسائل نگاه کنید، از مسائل کوچیک گرفته تا بزرگ.
و خب نویسنده کاراکتر پردازیه قوی داشت و فضاسازیش عالی بود . 
به نظرم افرادی که به بحثای سیاسی، نظامی، تاریخی و جنگی علاقه دارن حتما باید این کتاب رو بخونن.
      

        ما معمولاً عادت داریم داستان لیلی و مجنون را به‌عنوان یک منظومه‌ عاشقانه بخوانیم؛ روایت دلدادگی، دلتنگی، جدایی، و مرگ. اما اگر کمی دقیق‌تر، و با دید اجتماعی‌ به ماجرا نگاه کنیم، با داستانی بسیار پیچیده‌تر روبه‌رو می‌شویم. این فقط قصه‌ دو نفر نیست که عاشق هم می‌شوند و به هم نمی‌رسند؛ بلکه افشای یک نظام قدرت است، که چطور عشق را مهار، زن را از صحنه حذف و فردیت را انکار می‌کند.
در دنیای «لیلی و مجنون»، عشق نه یک احساس بی‌خطر، که نوعی شورش است. عشق، وقتی از کنترل قبیله خارج می‌شود، تبدیل می‌شود به چیزی خطرناک. چیزی که باید با طرد، تبعید، یا انگ زنی، خنثی‌اش کرد.

در این داستان، صرفِ عاشق شدن جرم است. نه چون کسی کار ناپسندی کرده، بلکه چون دل بستن، بدون اجازه‌ خانواده، بدون حساب و کتاب قبیله‌ای، یک نوع نافرمانی است. مجنون فقط چون شعر عاشقانه گفته، از مدرسه بیرون انداخته می‌شود. لیلی چون کنار مجنون دیده شده، در خانه حبس می‌شود. هیچ‌کس نمی‌پرسد احساس‌ این دو نوجوان چیست. فقط خودمختاری خطرناک آنهاست که مهم است.
در چنین جامعه‌ای، همه با هم هم‌دست‌اند برای سرکوب اختیار این دو نفر.
مدرسه، که عشق را انحراف از علم‌اندوزی می‌داند؛
خانواده، که بدن دختر را به‌عنوان سرمایه‌ ناموس و شرافت حفظ می‌کند؛
و درنهایت ازدواج، که ابزار سیاسی قبیله‌ست، نه راهی برای پیوند قلب‌ها.
در واقع، عشق در این فضا، یک مسئله‌ سیاسی و اجتماعی است و عاشق شدن بدون درنظر گرفتن این امر، تهدیدی علیه ساختار موجود بشمار می‌رود.

در این منظومه، قبیله فقط یک محیط زندگی نیست؛ دستگاه کنترل و سرکوب است. قدرتی است که با سنت، آبرو، و ترس از رسوایی، همه‌چیز را مدیریت می‌کند. آن‌چه از بیرون شبیه مخالفت با عشق به‌نظر می‌رسد، در واقع نوعی دفاع از توازن قدرت بین دو خاندان است.

عشق، باعث بی‌نظمی می‌شود؛
عشق، معادلات را به‌هم می‌زند؛
عشق، به قاعده‌ ازدواج‌های براساس سود و زیان پشت پا می‌زند.

برای همین است که لیلی و مجنون، حتی اگر هیچ کاری نکنند، حتی اگر پاک‌ترین عشق را داشته باشند، باز هم تهدیدند. چون آزادند.

ما به‌سادگی مجنون را «دیوانه» می‌نامیم. اما مگر در جامعه‌ای که عشق را جرم می‌داند، عقل سالم را می‌توان تعریف کرد؟ شاید مجنون، دیوانه نیست؛ فقط تنها کسی‌ست که به خودش دروغ نمی‌گوید.
جامعه از او می‌خواهد عاقل باشد: یعنی احساسش را سرکوب کند، ازدواجی منطقی بکند، و شعر نگوید. او اما این معامله را نمی‌پذیرد.
و وقتی نمی‌پذیرد، جامعه به او انگ می‌زند و او را «مجنون» می‌نامد. چون برای این دنیا، کسی که طبق قواعدش بازی نمی‌کند، باید بنوعی حذف شود.

«لیلی و مجنون» دقیقاً نشان می‌دهد که عشق، هرچقدر هم خصوصی شروع شود، اگر از حد تعیین‌شده‌اش بیرون برود، تبدیل به بحران عمومی می‌شود.
عشق تا وقتی در دل عشاق باقی بماند، قابل تحمل است. اما همین که بیرون بریزد، جامعه را متشنج می‌کند. .
در این منظومه، مجنون نه فقط یک عاشق شکست‌خورده، بلکه شاهدی‌ست از ناکامی جامعه در فهم آزادی.
و لیلی، نه زنی تسلیم، بلکه روایتی زنانه از مقاومت در سکوت است.