شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        پارودی دیگه ای از کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب
این کتاب در دوران کرونا نوشته شده و ماجرا درباره دختریه که توی دوران قرنطینه داره میره و میگرده تا یه کافه باز پیدا کنه و توی مسیر این سه تا حیوون هم باهاش همراه میشن

توی این کتاب، اون حس و حال بد دوران کرونا با اینکه یه مورد منفیه، خیلی لطیف و تلویحی روایت شده و یه طنز ریزی هم توی دیالوگ ها هست
جنبه نقادانه این پارودی رو هم اینطوری برداشت کردم که، با اینکه کتاب اصلی هم توی کرونا نوشته شده، اما به هیچ کدوم از موارد مرتبط اشاره نشده، و این کتاب خواسته این وجه داستان رو نقد کنه

در کل بر خلاف کتاب «پاندا، گربه و تدی» که اونم یه پارودی دیگه از کتاب «پسرک، موش کور، روباه و اسب» عه، هم خط داستانی منسجمه و هم با طنز اگزجره و اذیت کننده ای مواجه نیستیم

قبل از انتشار این کتاب، نشر میلکان همین کتاب رو با یه ترجمه دیگه منتشر کرده
      

        این کتاب از شادی و ناراحتی، فراز و نشیب زندگی، مشکلات و غم ها ساخته شده بود. کتابی که به من آموخت در لحظه زندگی کنم؛ حتی اگر میدانم فردا قرار است سخت و پر از اندوه باشد. این کتاب به من آموخت که عشق میتواند در عین خوشحالی، دردناک هم باشد و بالعکس. عشق میتواند حلال همه مشکلات باشد یا عامل همه آن ها. کتاب این را نشان داد که در مواقع ناامیدی و یاس فراوان چطور یک فرد دلسوز و مهربان میتواند شما را از گودال تاریکی بیرون بکشد. نشان داد که هر شخص جنبه های تاریک و روشن دارد و ما نیز باید سعی کنیم که هر فرد را با تمامی جنبه های او بپذیریم حتی اگر پذیرش جنبه های تاریک او برای ما کاری طاقت فرسا باشد. کتاب نشان داد که امتحان کردن چیز های جدید ممکن است ترسناک به نظر برسد اما همیشه پایان بدی ندارد و ممکن است ما را به هدف اصلی نزدیک تر کند.
این کتاب کتابی بود که من با شخصیت هاش لحظه به لحظه داستان رو زندگی کردم و درکشون کردم.
      

        روایت سه زن در آستانه سی سالگی ، سه دوست و مرتبط با هم و با اشتراکات زیاد ، اما نقطه مقابل هم . هر کدوم به گونه‌ای برای آینده مبهم و مه گرفته نگران و هر کدوم به نحوی تلاش می‌کنه . 
سه زن و سه مشکل متفاوت ، مشکلاتی که هر کسی در ایران درگیرشه و تجربه می‌کنه . 
با کتاب اونجور که باید انس نگرفتم و محبوبم واقع نشد ، اما از خواندنش پشیمون نشدم . 
برای یک بار خوندن توصیه می‌کنم و البته که ممکنه شخصی بیشتر باهاش ارتباط بگیره و مورد پسندش واقع بشه . 
      

        این نمایشنامه درباره خانواده‌ی معمولی خوشبختی‌ست که با برملا شدن رازی زندگی‌شان دچار دگرگونی می‌شود.داستان در ظاهر همین قدر ساده و به دور از پیچیدگی خاصی ست.اما چیزیکه در انتها ذهن خواننده را درگیر خود میکند این است که آیا گفتن حقیقت همیشه به نفع افراد است؟یا گاهی پنهان کردن حقیقت باعث ایجاد آرامش،هر چند ظاهری، در زندگی اشخاص نمی‌شود؟
بخش زیبای نمایشنامه تقابل دو شخصیت داستان است: یکی اصرار بر بیان حقایق دارد ولو به ضرر، و دیگری بر این نظر است که زندگی گاهی به دروغهایی نیز احتیاح دارد....

**از یک آدم معمولی دروغ زندگیش رو بگیر اونوقت خوشبختی یک دفعه در وجودش میشکنه**

      

        اگر براتون مهمه بدونید که فضای مجازی (مثل اینستاگرام، توییتر، اسنپ‌چت، یوتیوب، تلویزیون و…) چطور سبک زندگی آدم‌ها رو زیر و رو می‌کنه و به‌تدریج قدرت تعقل، تمرکز و تحلیل رو از بین می‌بره، خوندن کتاب «سرگرمی تا سرحد مرگ» از نیل پستمن می‌تونه براتون مفید باشه.
پستمن در این کتاب، با نگاهی انتقادی و دقیق، نشون می‌ده که رسانه‌های سرگرم‌کننده چطور نه فقط محتوا، بلکه مدل دانستن، فکر کردن و درک ما از جهان رو تغییر دادن — و چرا این تغییر، خطرناک‌تر از اون چیزیه که در نگاه اول به نظر می‌رسه.

بستمن بارها و بارها درطول كتاب، از زواياى مختلف نشون مى ده كه آسيب رسانه ها فقط در محتوايى كه عرضه مى كنن نيست؛ بلكه شكل و شيوه‌ی ارائه ى اون ها هم به شدت آسيب زاست.
تلويزيون و ساير پلتفرم هاى تصويرى، فارغ از اينكه موضوع مورد بحث چى باشه - چه ادبيات، سياست، تاريخ، آموزش، يا مذهب - همه چيز رو در قالبى ساده سازى شده، تكه تكه، كوتاه وباحداكثر جذابيت بصرى به مخاطب منتقل مى كنن.
نتيجه؟ ما با نسلى از مخاطبان روبه رو مى شيم كه بيشتر از اينكه «ياد بگيرن»، سرگرم مى شن! سرگرمى اى كه توهم دانايي ايجاد مى كنه، اما در واقع، عميق ترين لايه هاى تفكر و تحليل رو تضعيف مى كنه.
اطلاعات با چنان سرعت وسطحى نگرى اى منتقل مى شن كه فرصت انديشيدن از بين ميره و در نهايت، اگر موضوعى مهم ولى غير سرگرم كننده باشه، طرد مى شه؛ چون براى ذهن عادت كرده به هيجان هاى لحظه اى، «كسالت آور» محسوب مى شه.

ممکنه این سؤال مطرح بشه که «خب چه اشکالی داره موضوعات سخت و گاهی خشک مثل سیاست یا تاریخ با زبان سرگرمی ارائه بشن؟ مگه این‌طوری دانش عمومی مردم بالا نمی‌ره؟»
پاسخ اما اینه که سرگرمی به‌خودی‌خود بد نیست، ولی وقتی به اصل تبدیل می‌شه، مشکل شروع می‌شه.
یعنی وقتی سرگرم‌کننده بودن از یه ویژگی جانبی، تبدیل بشه به پیش‌شرط دیده و شنیده شدن هر چیزی.
از اون لحظه به بعد، هر چیزی که تحریک‌کننده، سریع، بدون پیچیدگی و ترجیحاً با چاشنی شوخی یا جذابیت تصویری نباشه، به حاشیه می‌ره حتی اگر مهم‌ترین مسئله‌ی قرن باشه .

در نهایت، «سرگرمی تا سرحد مرگ» کتابیه برای هر کسی که می‌خواد بفهمه چطور رسانه‌ها بی‌صدا، اما مؤثر، ذهن ، سبک زندگی و ارزش های ما رو شکل می‌دن. 

پ.ن ۱ : کتاب برای من خیلی سخت خوان بود در حدی که اوایلش خواستم رهاش کنم
چون اطلاعات زیادی از آمریکای زمان خودش می داد که برای من اصلا قابل لمس نبود و حتی اصل حرفش رو هم مستقیم نمی گفت ، خودم باید فکر می کردم الان از همه ی حرف هاش باید چه نتیجه ای بگیرم ، این شکلی خوندمش

پ.ن ۲ : پستمن به اینستاگرام و فضای مجازی اشاره ای نمی کنه و تمرکزش روی تلویزین هست(چون آخر پیشرفت زمانش تلویزیون بوده) اما با تغییر تلویزیون به فضای مجازی کتاب زمان حال رو در بر می گیره

پ.ن ۳ : کاش یکی پیدا بشه یه کتاب با همین موضوع ولی به زبان ساده و ملموس تر بنویسه 
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴
      

        چقققدر خوندن این کتاب برام لذت‌بخش بود😍
اولش فکر کردم با یک کتاب روانشناسی زرد طرفم؛ ولی هر چی جلوتر می‌رفتم از شدت غنی‌بودن مطالبش بیشتر به وجد می‌اومدم.
تو این کتاب شما با مفاهیم و درک جدیدی از مهم‌ترین ابعاد شخصیت و احساسات انسان مواجه می‌شید.
راجب ترس می‌خونید
راجب اضطراب
راجب مواجهه و کنترل شرم ناشی از اشتباه کردن
راجب سوگواری و مراحل اون 
راجب نکات مهم یه رابطه سالم
راجب انواع دلبستگی‌ها و اثر اون در روابط بزرگسالی ما

تو نوت گوشیم کلللی جملات جذاب و مهم از نکات این کتاب نوشتم که دلم می‌خواد هر چند وقت یه بار بهشون برگردم و به خودم یادآوری کنم.

شدیدااا پیشنهاد میشه
و ترجیحا آهسته و پیوسته بخونید و همراه جملاتش عمیق فکر کنید تا به جونتون بشینه..🥰
      

        در تمام مدتی که مسخ رو می‌خوندم حالت تهوع داشتم و هر لحظه منتظر بودم سوسکی از یه جایی بیاد بیرون. یه مدت سوسک یکی از کابوسای تکرار‌شونده‌م بود. سوسکای بالدار حتی بزرگ‌تر از خودم و این کتاب هی آخرین و وحشتناک‌ترین کابوس سوسکی‌مو یادم میاورد.

آخرش احساس غم شدیدی داشتم. نباید اینجوری تموم می‌شد. هر لحظه، تا آخرین خط منتظر بودم برگرده به حالت عادی، ولی دنیای واقعی خیلی وقتا مثل این داستانه، اما من هیچ‌وقت دلم نمی‌خواد نویسنده‌ای مثل کافکا باشم. توی یه دنیای سیاه، دلم می‌خواد با کتابام امید بدم، امیده که آدما رو به حرکت درمیاره. از سیاهی نوشتن فقط این باورو تقویت می‌کنه که همینه که هست و من هم کاری نمی‌تونم بکنم.

درباره‌ی مسخ خوندم و الان می‌دونم منظورش چی بوده ولی نمی‌تونم درکش کنم، نمی‌تونم بپذیرمش، باورش ندارم. آدما اینقدر پلید نیستن. دنیا اینقدرا هم زشت نیست.

حالا که مسخ، معروف‌ترین شاهکار کافکا، این بود، دلم نمی‌خواد بقیه‌ی داستانای این مجموعه رو بخونم. همین یکی کافیه. با روحیات من جور نیست. ترجیح می‌دم توی دنیای کتابای موردعلاقه‌ی خودم غرق بشم.
      

        [ آن روز من و “او” با هم پنجه در انداختیم و “او” مرا از آسمان‌ها به زیر انداخت. اما چه کسی شما را سرشت؟ مگر من و “او” با هم نبودیم؟ “او” از رازی که من در شما به جای نهادم چیزی نمی‌دانست. یَکُلیا “او” نمی‌دانست که در زمین پسر انسان چه می‌خواهد. چرا شما را از من رم می‌دهد؟ گو اینکه من اسیری هستم و در اینجا تنهای تنها، مثلِ تو یَکُلیا، گذشت زمان را تماشا می‌کنم. 
من با او از جهانی صحبت کردم که من و “او” در پشتش پنهان باشیم و انسان در آن مطمئن و بی‌تزلزل زندگی کند. اما “او” عوض هرچیزی به تماشاچی احتیاج داشت…]

داستان با شرحِ تنهاییِ یکلیا، دخترِ پادشاه، شروع می‌شه.
یکلیا تنها بود که عاشق چوپانی شد، ولی این عاشقی باعث شد حتی تنهاتر از قبل بشه. 

یکلیا بعد از رسوایی و طرد از جانبِ پدرش و مردم، یک شب تو تاریکی و سکوتِ بیابان با شیطان ملاقات می‌کنه.
اصل داستان از این دیدار و شنیدنِ داستانی از زبان شیطان آغاز می‌شه؛ یعنی به شکل جالبی راوی شیطانه!
این داستانِ دوم درباره‌ی میکاه، پادشاهِ قدرتمند و محبوبه که دل به زنی می‌سپره که فرستاده‌ی شیطان بوده و با انتخابِ این عشق، یَهُوه، خدای قدرتمند اسرائیل، رو خشمگین می‌کنه و مردمش رو به خطر می‌ندازه…
اینجاست که باید تصمیم بگیره اولویتش خودش باشه یا مردمش، شیطان رو انتخاب کنه یا یهوه، به سمت خیر قدم برداره یا شر رو در آغوش بگیره…

فضای داستان اسطوره‌ای و باستانیه که همین می‌تونه باعث بشه خوندنش برای همه راحت نباشه. ولی تجربه‌ی زیباییه که با این داستان با قلمِ شگفت‌انگیز تقی مدرسی آشنا بشیم.

قبلا هم‌ گفته بودم چه لذتی داره وقتی که از طریق یک کتاب با کتابِ دیگه‌ای آشنا می‌شم؛ این‌سری هم به لطف ملکوت با یکلیا آشنا شدم!
ولی راستش اونقدری که از ملکوت لذت بردم از یکلیا لذت نبردم. هنوز ملکوت برای من ارزشمندتر و ماندگارتره…(شاید این مقایسه‌کردن کار غلطی باشه.)
سعی می‌کنم بیشتر درباره‌ش بخونم، لطفا اگه تحلیلِ درست و خوبی ازش دیدین برای من هم بفرستین🤝🏽✨

پی‌نوشت اول:
شیطانِ این قصه زیادی پخته و خردمند بود!

پی‌نوشت دوم:
من متنِ چاپ قدیمِ این کتاب رو به لطف یکی از دوستانم داشتم و تا جایی‌که با چاپِ نشر فرهنگ جاوید مقایسه کردم چیز خاصی حذف نشده.
      

        زبان روایت و نثر کتاب خوب و طنزآمیز است.

مانایاد «غلامحسین ساعدی» در این نمایش‌نامۀ کوتاه، داستان حاکمی را نقل می‌کند که از بیکاری و پرخوری خسته شده و برای گذران وقت، به جلادش دستور می‌دهد؛ مُجرمی را پیدا کند و چشمش را دربیاورد تا حوصله‌شان سر نرود و حالشان بهتر شود.

در همین هنگام، دزد جوانی برای دادخواهی مراجعه می‌کند و می‌گوید که یک چشمش موقع دزدی از خانۀ یک پیرزن، به میلۀ دوکِ‌نخ‌ریسیِ پیرزن خورده و در آمده است.

حاکم قصد درآوردن چشم دیگرِ دزد را دارد که او پیرزن را مقصر معرفی می‌کند و پیرزن پس از حضور، آهنگر را مقصر می‌شمارد.

آهنگر پس از حضور می‌گوید که برای خدمت به حاکم، به دو چشمش نیاز دارد و بهتر است، یک چشم میرشکار را درآورند؛ چون هنگام شکار و تیراندازی، یک چشمش را می‌بندد و بدان نیاز ندارد.

میرشکار پس از حضور در برابر حاکم، می‌گوید که نوازندۀ نِیِ دربار، موقع نِی‌زدن دو چشمش را می‌بندد و بدان‌ها نیاز ندارد و اگر یک چشمش را از دست بدهد، هنرش بیشتر رشد می‌کند، چون نوازنده‌های نابینا، مهارت بیشتری در نِی‌زدن دارند.

پس به دستور حاکم؛ دو چشم نِی‌زنِ بیچاره و بی‌گناه را در می‌آورند و خوشحال می‌شوند که عدالت به درستی اجرا شده است!

این نمایش‌نامه، مرا به یاد این بیت و ضرب‌المثل معروف انداخت:

«گُنَه کرد، در بَلخ آهنگری          به شوشتر زدند، گردن مِسگری!»