سیر داستانی جالب بود ولی زیرکی رو به شیوه های بهتری هم می‌شه نشون داد. موش زیرک داستان، درواقع دروغگو و دغل بازه و با گول زدن دیگران در نهایت پیروز داستان می‌شه. 
      

        از داستان کودک انتظار می‌ره که نکات تربیتی داشته باشه و یا حداقل داستان جالب و شیرینی باشه؛ ولی این کتاب بیشتر ضد تربیت بود. فکر نمی‌کنم مناسب خوندن برای بچه ها باشه. داستان مضمون خاصی نداره و حتی جالب و جذاب هم نیست. پایان معناداری هم نداره. نویسنده می‌تونست هر حیوانی رو به عنوان شخصیت اصلی داستان انتخاب کنه ولی دست گذاشته روی یه موجود خیالی و عجیب غریب که ممکنه حتی برای بچه ها ترسناک باشه! بچه گروفالو به حرف پدرش گوش نمی‌ده و وقتی پدرش خوابه تنهایی می‌ره و توی جنگل می‌گرده و می‌گه من که نمی‌ترسم!! در نهایت هم با موشی مواجه می‌شه که بهش کلک می‌زنه و این خیلی غیر منتظره ست که در کتاب کودک ما شخصیت منفی باهوش و دغل باز ببینیم به طوری که اون از شخصیت اصلی برای کودک جذاب تر به نظر بیاد! نتیجه ی داستان؟ بچه گروفالو "دیگه شجاع نبود" و رفت کنار پدرش خوابید. :|
شاید قصد نویسنده این بود که بگه افرادی که ازشون می‌ترسیم ترسناک نیستن و فقط ما اونها رو  خیلی بزرگ و ترسناک می‌بینیم. ولی روش بیان این مضمون در این داستان روش خوبی نبود. علاوه بر این، فکر نمی‌کنم کوچک نمایی خطرات برای کودک ایده ی خوبی باشه. بچه رو نباید از چیزی ترسوند ولی وقتی بهش بگیم چیزی خطرناکه، نباید تصمیم بگیره که شاید ما داریم سخت می‌گیریم!
      

        همیشه با یاد کودکان قربانی جنگ زندگی می‌کنم و هربار با یادآوری داستان هاشون اشک هام رو پاک می‌کنم. مطمئنم که بعد از رهایی از این دنیای ظالم به جای بهتری رفتن و زندگی بهتر و آسوده تری دارن. دنیای انسان هایی که با یک اشاره صدها و هزاران نفر رو به کشتن می‌دن هیچوقت مناسب رده سنی کودکان نبوده و نیست.
      

        می‌شه گفت یکی از کم محتواترین و سطحی ترین کتاب هایی بود که تاحالا خوندم. وقتی موضوع کتاب انقدر جزئی باشه انتظار می‌ره که به طور ویژه و کامل به موضوع پرداخته شده باشه. ولی این کتاب در ابتدا یه مقدمه ی طولانی درباره ی لزوم ازدواج داشت و بقیه ی کتاب هم توی چندتا موضوع انگشت شمار خلاصه می‌شد. در انتهای کتاب گفته شده که برای رعایت اختصار، فقط ۴ مورد از وظایف همسر رو گفتن. خب چرا؟ نمی‌شه موضوع اصلی کتاب رو داخل کتاب به طور خلاصه توضیح داد! بیشتر حس می‌کردم که یه جزوه ی مختصرِ شب امتحانی برای امتحان های معارف دانشگاه بود تا یه کتابی که بخواد ارزش مطالعه داشته باشه.
      

        این کتاب قرار بود طنز باشه ولی هرچی تلاش کردم حتی نفهمیدم طنزش کجاشه چه برسه به اینکه بخوام کوچیکترین لبخندی تحویل طنزش بدم! فقط زن هایی به تصویر کشیده شدن که حقوق زن رو به طور وارونه باور دارن و انگار تازه فارسی یادگرفتن چون کلمات عربی ای که استفاده می‌کنن از فارسیشون خیلی بیشتره. نه تنها طنز نبود، بلکه حماقت این زن ها اعصاب خرد کن و ناراحت کننده بود. ناراحت کننده تر از اون این که در جامعه ی امروز دقیقا همچین زنانی جمعیت خیلی زیادی رو شامل می‌شن! شما تصور کن یه چیزی رو هرروز در جامعه ببینی و ازش اذیت شی؛ بعدش یه کتاب طنز برداری و بخونی که یکم احوالاتت بهتر شه و ببینی که همین حقایق اذیت کننده ی کف جامعه رو داخل کتاب نوشتن و بهش هم می‌گن طنز!
      

        تجربه ی یه آدم آتئیست از افسردگی. نه تجربه و نه توصیه هاش ذره ای به کار افرادِ خداباور نمیاد. 
      

        با ذهنیتی که از کتاب شازده کوچولو داشتم خوندنش رو شروع کردم؛ ولی علیرغم کوتاه بودن داستان، به سختی کتاب رو به پایان رسوندم. 
به شدت کلیشه ای و بی معنی بود. نویسنده عقاید شخصی خودش رو در قالب گفتگو با شازده کوچولو نوشته و خوندن کتاب بهتون حس گوش دادن به نصیحت های بی پایان پدربزر‌گ ها رو می‌ده. 
      

        ژانر کتاب، داستان کودک و نوجوان معرفی شده ولی به شخصه هیچوقت حاضر نیستم همچین کتابی رو برای بچه ای بخونم. به شدت غم انگیز و به شدت مفهومی. اگه این کتاب رو برای یه بچه بخونید حالاحالاها تو فکر فرو می‌ره!
تصاویر کتاب، بیش از حد و کاملا بی ربط به داستان بودن‌. اگه کلمات زمین و کوه و مینیمال و ... رو داخل پینترست سرچ کنید یه عالمه از این تصاویر براتون میاد! 
      

        فکر نمی‌کردم در یه کتاب مناجات انقدر محتوای عقیدتی و سیاسی ببینم. حالا دارم به این فکر می‌کنم که انسان ها با مناجات هاشون چقدر خوب و دقیق شناخته می‌شن.
این اولین کتابم از دکتر شریعتی بود و خوشحالم از اینکه باهاش مواجه شدم. درباره ی خوندن کتاب های ایشون دودل بودم ولی دیگه نه. همه ی کتاب های دکتر رو به لیست مطالعه م اضافه می‌کنم. 
      

        خیلی وقت بود که کتابی تا این حد جذبم نکرده بود. از صفحه به صفحه ش لذت بردم‌. با تک تک جملاتش ناراحت شدم، خوشحال شدم، ذوق کردم و افسوس خوردم. قلم کودکانی که در شرایط جنگی زندگی می‌کنن همیشه برام جذاب بوده و هست. این کتاب تبدیل به یکی از مورد علاقه هام شد. شدیدا پیشنهاد می‌کنم.
      

        در اینترنت اصطلاحی به اسم کلیک بیت (click bait) وجود داره. این اصطلاح زمانی به کار می‌ره که فرد با کاور و ظاهر محتوایی که تولید کرده مخاطب رو گول بزنه و جذبش کنه درحالی که محتوای تولید شده با عکس کاور و توضیحاتی که درباره ی اثر داده شده مغایرت داره. 
این کتاب به معنی واقعی کلمه یه کلیک بیت بزرگ بود؛ حس می‌کنم با خریدن و خوندنش سرم کلاه رفته و پول و وقتم تلف شده!
عکس جلد و توضیحات مربوط به کتاب به ما می‌گن که این کتاب یه رمان درباره ی یه دختر آمریکاییه که با اسلام آشنا می‌شه. 
ولی محتوای کتاب به شدت نا امید کننده ست!
کل محتوای داستانی کتاب رو اگه جدا کنید مجموعا به دو فصل نمی‌رسه! تمام اون قطر زیادی که از کتاب می‌بینید فقط سلسله جلساته! اونم نه جلسات منطقی و اصولی! انگار نویسنده کلماتی مثل "زن" و "حجاب" و "نظام سرمایه داری" رو سرچ کرده و هررررچیزی که پیدا کرده رو توی متن کتاب در قالب سلسله جلسات جا داده!
تحلیل ها و منطق ها آبدوغ خیاری و در حد مسجد محله ن و نه مرکز اسلامی نیویورک!!!!
اول جلسات گفته می‌شه که ما بی طرفیم و فقط قراره زنان رو با جایگاهشون در جامعه آشنا کنیم ولی از یه جایی به بعد کلا بحث می‌ره روی ایران و چادر و انقلاب اسلامی و حتی همین حرف ها هم کم کم به قدری بی معنی و بی محتوا میشن که انگار حتی سرچ های نویسنده هم تموم شدن و مطالب از اوایل کتاب هم بی محتوا تر می‌شه!
این داستان از اول تا آخرش دروغه! هر فرد مسلمان شده ای در سرتاسر دنیا می‌شناختن و هرکسی که درباره ی پوشش زن اقدامی داشته رو توی جلسه آوردن. از طرفی یه عده آدم اسلام ستیز که از اسلام فقط داعش می‌شناسن و به مسلمونا می‌گن تروریست، با شنیدن دوتا تحلیل بی معنی و مسجد محله ای، بدون اینکه ذره ای سوال و شبهه براشون ایجاد بشه یهو می‌بینید که مسلمون شدن!😂
یعنی داستان حتی برای فانتزی ذهنی بودن هم سطحش پایینه!
جدا از زیاد بودن و حوصله سربر بودنِ "سلسله جلسات"، درباره ی بخش داستانی کتاب می‌تونم بهتون بگم که اگه سریال های ایرانی رو دیده باشید هیچ نیازی به خوندن کتاب ندارید چون دقیقا همونه.
شخصیت پردازی ۰/۱۰ به معنی واقعی کلمه! شخصیت سارا مثل برق و باد تغییر می‌کنه و کلا یه آدم دیگه می‌شه. ماشا فقط خلق شده که دنبال سارا بره. پدر و مادر سارا از خود سارا هم فازشون نامشخص تره. درباره ی بقیه ی شخصیت ها هم چیزی نمی‌گم که اسپویل نشه.
در سرتاسر داستان هرجایی که قصد نشون دادن صمیمیت داشتن شوخی های مسخره و بی معنی و بیش از حد داشتن که آدمو یاد شوخی های حوزه علمیه می‌نداخت. نویسنده ذره ای شناخت از غرب و فرهنگش نداره و اینو در جای جای داستان می‌تونید ببینید!
و اینکه فکر کنم نویسنده ی گرامی اهل اصفهان هستن، این رو هم توضیح نمی‌دم که چرا ولی از خود متن کتاب به راحتی می‌تونید متوجه بشید. :)
      

        کتابچه ای از بیانات رهبران انقلاب درباره ی مقام و جایگاه و مسئولیت های زن. شاید بشه گفت برای یک بار خوندن بد نیست ولی حتی برای یک بار خوندن هم خیلی کتاب های بهتر از این وجود داره.
مطالب، خیلی حداقلی و خلاصه و تقطیع شده هستن و همین مطالبِ حداقلی هم بارها و بارها در کتاب تکرار شدن به طوری که از نیمه ی کتاب که بگذرید کتاب کمی براتون خسته کننده می‌شه.
      

        کتاب زیبا و دلنشینی بود و نکات و جزئیات جذابی داشت. اما کم بود. هم از لحاظ تعداد صفحات و هم از لحاظ محتوا.
      

        در مقدمه ی کتاب ، درباره ی محتوای آن اینطور گفته شد که گویا نویسنده می‌خواهد از خاطرات خویش در دوران انقلاب برای نسل جوان بنویسد تا آنها بدانند که این انقلاب چه مسیری را طی کرد و چطور به پیروزی رسید. اما در ادامه، در سرتاسر کتاب شاهد خاطرات خانوادگی خواهید بود و نه خاطرات انقلاب! نویسنده از جزئیات روابط خانوادگی و دوست و آشنا و همسایه ها حرف زده اما خاطره ی "انقلاب" بدین صورت است که با خانواده به فلان محل برای تضاهرات رفته، چندی بعد برمی‌گردند! همین! هیچ جزئیاتی از تضاهرات ها و "مسیر انقلاب" گفته نشده. بیشتر درگیر دوستی های کودکانه و نظرات خانواده درباب موضوعات سیاسی می‌شوید تا جزئیات انقلابی. انگار سعی بر نوشتن کتابی قوی داشته اند اما چیزی جز دفتر خاطرات منتشر نکردند...
      

        علاوه بر قلم خوب نویسنده و روند جذاب داستان، این کتاب اطلاعات خیلی خوبی درباره ی بیماری فیبروز کیستیک (CF) به ما می‌ده. اینکه مطالعه ی فیبروز کیستیک در این کتاب مصادف با آشنایی با این بیماری در دروس دانشگاهیم شد این کتاب رو برام خیلی جذاب کرد. البته بیاید از اینکه در یکی دو نقطه از داستان ایرادات علمی ریزی به چشم می‌خوره صرف نظر کنیم. :)