شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        نثر کتاب خوب و ویراستاری هم خوب است؛ جز بعضی چیزهای «نکبتی» و «کوفتی» (!؟) که اضافی است.

ماجرای کتاب از سلول یک زندانی محکوم به اعدام، به نام «هِنِسی» که به قتل محکوم شده ـ ولی او خود را بی‌گناه می‌داند و در برابر زندانبانان و مأموران اعدام که قصد دارند او را برای دارزدن از سلولش خارج کنند، مقاومت می‌کند ـ آغاز می‌شود...

این داستان هم مانند دیگر آثار «مک‌دونا»؛ تلخ و گزنده و نشان‌دهندۀ ناهنجاری‌های رفتاری افراد جامعه است و اینکه هر کسی به میل و خواسته و سلیقۀ خود می‌خواهد کارها را به پیش ببرد و مثلا عدالت را اجرا کند.

روابط آدم‌ها ابدا معمولی و سالم نیست؛ آنها یا از سر اجبار همدیگر را تحمل می‌کنند یا برای گذران وقت، با هم ارتباط دارند و کارهای اخلاقی را کم ارزش می‌شمارند؛ هر چند از آن سخن می‌گویند، اما در عمل کمتر بدان علاقه نشان می‌دهند.

سال‌ها با افراد اعدامی حشر و نشر داشتن و برخورد کردن، از آن مأموران آدم‌هایی گستاخ، حق به جانب و ربات مانند ساخته که همواره حق را به خود می‌دهند و برای احساسات و گفتار و رفتار دیگران، کمتر ارزش قائل می‌شوند.

بدیهی است که روحیات انسان پس از مدتی، تحت تاثیر شرایط محیط‌کار و اطرافیان حاضر در محل، تغییراتی اساسی خواهد کرد و دیگر آن آدم‌های پیشین را نخواهیم دید.

«مک‌دونا» اینجا هم مثل داستان‌های قبلی، حرفش را می‌زند و با دقت شرایطی را برای آدم‌های داستان و نمایشنامه فراهم می‌کند که انسان تصور می‌کند، این بیچاره‌ها در این شرایط، کار دیگری نمی‌توانند بکنند و ناگزیر از انجام این افعال و رفتارها بوده‌اند.

و باز هم یک قصۀ تلخ و غم‌انگیز دیگر به پایان می‌رسد و مزۀ دهان خواننده را هم تلخ می‌کند.
      

        
نیل گیمن توی این کتاب اومده کلی از افسانه‌های خدایای نورس رو با یه چاشنی طنز و نثر ساده تعریف کرده. مثلاً ماجرای لوکی که میخواد با اسبِ غول ها شوخی کنه، یا ثور که همش دنبال بهونه‌ای هست چکشِ معروفشو بِکوبه تو کلهٔ دشمنا... واقعاً خوندنش حال میداد و کلی میخندیدم! 😄 فضاهای اسطوره‌ایِ سنگین رو یه جورایی بامزه و امروزی کرده بود، انگار داریم یه سریال کمدیِ فانتزی میبینیم.  

اما یه مشکلی داشت: بعضی از داستان‌ها انقدر تندتند میومدن و میرفتن که حس میکردم دارم تیزر تبلیغاتی میبینم به جای یه کتاب کامل! مثلاً رگناروک، که قراره تمومِ دنیا رو به آتیش بکشه، توی سه چهار صفحه تموم شد... حالمونو گرفت! 😑 یا مثلاً بعضی از شخصیت‌ها مثل اودین، فقط یه لیسِ کوچیک بهشون زده شده بود. اگه یه ذره بیشتر تو جزئیات غرق میشد و فضاسازی میکرد، حتماً پنج ستاره میگرفت.  
      

        مجموعه اسپایدرویک 
نویسندگان: هالی بلک و تونی دیترلیزی
ژانر: فانتزی، ماجراجویی، مناسب نوجوانان

مجموعه اسپایدرویک یکی از اون سری‌های فانتزی کوتاه و پرماجراییه که خوندنش خیلی سریع آدمو جذب می‌کنه. داستان درباره‌ی دو برادر و یک خواهر  به نام‌های جارو، ملودی و سیمون که بعد از نقل مکان به یه خونه‌ی قدیمی، متوجه می‌شن که دنیای اطرافشون پر از موجودات جادویی و خطرناک مثل بختک ها، کوتوله ها، پری‌ها و ... هست. همه چیز با یه کتاب عجیب شروع می‌شه؛ راهنمای دنیای جادویی نوشته‌ی آرتور اسپایدرویک.

هر جلد این مجموعه کوتاه و پراتفاقه، و این باعث می‌شه خوندنش خسته‌کننده نشه. داستان‌ها بیشتر از اینکه پیچیده باشن، پرهیجان و سریع‌پیش‌رونده‌ان و بیشتر روی ماجراجویی و کشف تمرکز دارن. تصویرسازی‌های جذابش هم به فضای قصه خیلی کمک کرده.

نظر شخصی من:
من از این مجموعه واقعاً لذت بردم چون هم فضای فانتزی جذابی داشت، هم ماجراهاش هیجان‌انگیز بودن و حوصله‌مو سر نبردن. با اینکه برای سن پایین‌تر نوشته شده، اما دنیای جادوییش اون‌قدر خوب ساخته شده بود که منو هم با خودش برد. مخصوصاً آخرش که همه چیز بهم وصل شد، خیلی راضی‌کننده بود.
اگه من بچه بودم و این مجموعه رو می‌خوندم، بدون شک عاشقش می‌شدم! البته الان هم این مجموعه رو به‌شدت دوست دارم
      

        کتاب داستان تقابل افرادیه که نماینده دو گروه در اجتماعِ شهرِ خیالی به نام عشق آباد هستند؛
خانواده اشرافی نه چندان خوشبخت ادریسی که فقط سه عضو از اون باقی موندن به همراه خدمتکارشون.
 و طبقه ی کارگر ملقب به آتشکارها که به تازگی انقلاب کردن (در واقع چیزی شبیه به انقلاب کمونیستی هست) . و با واژه قهرمان مورد خطاب قرار میگیرن.
خونه ادریسیها تبدیل به خونه اشتراکی میشه و حالا باید با عده ای از این قهرمان ها زندگی کنن.
 همه ی اعضا خانواده ادریسی رویا بین هستن هر کدوم از این ها حسرتی دارن و با یاد و خاطره اون حسرت ها زندگی میکنن. و تمام قهرمان ها سرگذشتشون به طور جداگانه در بخش دوم کتاب تعریف میشه.
تمام آدمها شخصیت پردازی شدن و دارای ویژگی رفتاری خاصی هستن که در نهایت دچار تحول میشن ولی این تحول صرفا در تفکراتشون هست و این ویژگی های رفتاری دست نخورده باقی میمونه.
جزئیات در کتاب زیاده خیلی خیلی زیاده وقتی صحنه ای توصیف میشه جز به جز اون تصویر میشه با جملات کوتاه و شاعرانه. 
لحن کتاب کاملا شاعرانه ست . 
بیشتر از خود بن مایه داستان شکل نگارش اون برام خیلی تحسین برانگیز بود . کلمه به کلمه کتاب با دقت کنار هم قرار گرفته جمله بندی ها همونطور که گفتم کوتاهن و هدف دارن. دیالوگ هایی که غزاله علیزاده تو دهن شخصیت ها میگذاره و موقعیت هایی که خلق میکنه به نظر من جادویی میومدن.
      

        اسم حبیبه جعفریان را اولین بار در دوره‌ی نویسندگی خلاق مدرسه مبنا شنیدم. وقتی که در پیاده‌روی صبحگاهی داشتم فایل‌های صوتی آموزشی آن هفته را گوش می‌دادم و رسیدم به روایت: اسبی بود در اسپانیا ، که با صدای خود نویسنده ضبط شده بود. فقط دو سه دقیقه طول کشید تا شیرینی این روایت به جان من که دیوانه‌ی قالب روایت نویسی و جستار نویسی هستم بنشیند و اسم حبیبه جعفریان حک شود در ذهنم با این توضیح: بهترین روایت/جستار نویسی که شناخته‌ام! شاید در شکل گیری علاقه‌ی اولیه‌ام هم‌ذات‌پنداری من با او در روایت اسبی بود در اسپانیا بی‌تأثیر نبود ، چرا که از یک دغدغه‌ی مشترک نوشته بود اما در پایان روایت ، خودافشایی‌اش بود که مرا شیفته‌اش کرد. صداقت جاری در متنش. و از همان موقع چشم انتظار چاپ مجدد این کتاب بودم. کتابی روی جلدش نوشته (در ستایش تنش‌های درونی) و نویسنده آن را در پیشگفتار اینطور معرفی می‌کند: این متن‌ها تلاشی برای گزارش تناقض ذاتی حی و حاضر در بسیاری از حس‌ها موقعیت‌ها و تصمیماتی است که در زندگی تجربه شان می‌کنیم به سراغشان می‌رویم و در تنشی می‌افتیم که برایمان می‌سازند. خواندنش را خیلی توصیه ‌می‌کنم اگر اهل روایت و یا جستار خوانی هستید.
      

        این کتاب مجموعه داستانهای کوتاه از هاروکی موراکامیه، که احتمالا با خودتون فکر میکنید که براساس اسم کتاب قراره راجع به گربه ها باشه ، ولییی مثل من سخت در اشتباهید . باید بگم عنوان کتاب برگرفته از عنوان داستان اول هستش که من خودم زیاد جذبش نشدم.
ایده داستان سوم فوق‌العاده بود . موراکامی  خواسته ادامه داستان مسخ از کافکا رو بنویسه .  گریگور سامسا  دوباره به پیکر انسانیش برمیگرده ولی روانش هنوز در مرحله عبوره و بنظر من به همین علته که عاشق دختر تعمیرکار میشه ( خود گریگور اونو به سوسک مرداب تشبیه میکنه)  درحقیقت مجذوب موجودی میشه که ناخودآگاهش اون رو آشنا و نزدیک میدونه.
داستان چهارم هم با عنوان کینو خیلی خیلی قشنگ بود:))

درکل بخونیدش خیلی خوبه.
      

        ژانر رئالیسم جادویی بود یا نه را خوب نفهمیدم. نیگل اما شبیه همه ماها کار نیمه تمامی داشت و می‌دانست مسافر است آن هم به زودی ... ما هم خیلی وقت ها فکر میکنیم زمان همیشه هست ، همیشه میتوانم خانه مادربزرگم بروم ، همیشه با دوستانم میتوانم جمع بشوم ، همیشه میتوانم یک دل سیر با فرزندم وقت بگذارم ... اما آنها را به زمان های بعد موکول میکنیم ... شاید اما دیگر زمان ها تمام شوند ... 
      

        حس میکنم با خوندن این کتاب فقط وقتمو هدر دادم. 
این کتابم مثل خیلی از کتابای دیگه بود که یهویی ترند میشن و معمولا نوجوونا تحت تاثیر بوک بلا گرایی که ازش تبلیغ های الکی میکنن اونارو میخرن و میخونن ولی از نظر من واقعا هیچ نکته مثبتی ندارن
اگر دوست دارید یه کتاب تماما فانتزی و غیر واقعی و کلیشه ای بخونید که یه داستان خیلی سطحی داره و یه عاشقانه غیر واقعی میتونید این کتابو بخونید در غیر اینصورت به نظرم خوندن این کتاب واقعا تلف کردنه وقته. 
اینجور کتاب ها بیشتر از اینکه تو از خوندنشون لذت ببری باعث میشن که خیلی از نوجوون هایی که میخوننش بخاطر داستان عاشقانه غیر واقعیش فقط خودشونو سرزنش کنن و با خودشون بگن خب چرا کسی منو اینجوری دوست نداره و مدام توی ذهنشون و ناخوداگاهشون خودشونو سرزنش کنن درحالی که همچین چیزی نمیتونه توی دنیای واقعی اتفاق بیفته. 
اگر دنبال یه کتابی هستید که هم ازش لذت ببرید و هم مفید باشه اصلا سمت اینجور کتاب ها نرید چون همونجور که گفتم این کتاب بیشتر مخصوص نوجوون هاییه که فقط دنبال خوندن کتاب های ترندن با یه داستان کلیشه ای یا اینکه میخوان خوندن کتاب های فانتزی رو برای اولین بار شروع کنن. 
درکل من اصلا دوسش نداشتم و به نظرم ارزش وقت و هزینه تون رو نداره و میتونید به جای این کتاب وقتتون رو روی کلی کتاب بهتر و مفیدتر بذارید و یه محتوای خوب بخونید. 
البته بگم که کتاب شخصیت پردازی نسبتا خوبی داشته توصیفاتش هم خوب بود و حوصله سر بر نبود اما محتوای جالب و مفیدی نداشت. 
      

        کتاب "خاطراتِ کتابی" به قلمِ احمد اخوت، چونان طوماری لطیف از بویِ کاغذهای کهنه و واژه‌های خوش‌نشین بر دل، پلی‌ است میان ادبیات و زندگی. از خاطراتِ عامِ کتابی از لابه‌لایِ کتاب و حاشیه نویسی‌ها و بویِ کتاب‌ها.  احمد اخوت در این اثر نه‌ تنها از کتاب‌ها حرف می‌زند، بلکه از نحوه زیستن با کتاب‌ها، از حافظه‌ای که با کلمات شکل می‌گیرد و از لحظاتی که در لابه‌لای هر سطر گم و دوباره پیدا می‌شود می‌گوید.  نثرِ او روان و صمیمی است، اما در عین حال لبریز از ظرافت‌های ذهنی؛ مثل دویدن آرام نسیمی در کتابخانه‌ای قدیمی با بویِ کتاب‌های کهنه . در این کتاب نویسنده نه مرشد است و نه راوی مقتدر. او همان خواننده‌ای‌ست که ما نیز هستیم؛ با همان شگفتی‌ها، کنجکاوی ها، دل‌سپردگی‌ها و دلبستگی‌ها. کتاب‌های کودکی‌اش، ترجمه‌هایی که خوانده، نویسندگانی که ستایششان کرده و حتی کتاب‌هایی که هرگز نخوانده، همه بخشی از پازلی‌اند که در نهایت چهره‌ی یک جانِ عاشقِ خواندن را می‌سازند.
خاطرات کتابی یادداشتی عاشقانه است به حاشیه‌ی یک دفتر کهنه. کتابی‌ست که نه فقط به یاد کتاب‌ها، که به یادِ "بودن با کتاب و زندگی با کتاب" نوشته شده؛ همان لحظه‌ی آشنای ورق زدن، بوی کاغذ، نور کم‌رنگ کنار تخت، و دل‌تپشی شیرینِ آغاز یک فصل تازه.
باتوجه بخشِ خاطرات کتابیِ عام قسمتِ و بوهایِ کتابی، این کتاب برایِ من رایحه‌ی کتاب فروشی ای دنج و صمیمی را داشت که با نورِ آفتاب روشن شده‌ .  
به عنوانِ کسی که با کتاب‌ها زندگی می‌کنه، این بهترین تجربه‌ی من برایِ خوندن بود. :")