معمولا سفرنامه هارا پیش از سفر میخوانند تا اطلاعلاتی راجع به سفر بهشان بدهد، ولی اینجانب میگویم سفرنامه مکه را بعد از حد اقل یکبار حج رفتن بخوانید، شک نکنید که تا قبل از اینکه بروید مکه فقط برایتان مکه است و خیلی درک درستی ازش ندارید ولی بعد از یکبار رفتن متوجه میشوید که جایی ورای تصور است. 
در خصوص این سفرنامه هم همین است اگر دنبال اطلاعات برای پیش از سفر هستید، فکر نمیکنم خیلی به کارتان بیاید لذا بیشتر برای تازه کردن داغ دل سفر رفته ها مفید است به ویژه اگر خودتان در سفر دست به قلم نشده باشید.
خلاصه سفرنامه حج، بعد از سفر خواندنش لطف دیگری دارد!

مدتی قبل که اصلا نميدونستم حج چیست و مکه کجاست و بنایی بر سفر و بر افزایش اطلاعات در این زمینه  نبود، اولین بار نام کتاب بود که جذبم کرد که ببینم اصلا کتاب موضوعش چیست ، به نظر من بیش از نوشته پشت کتاب، عنوان کتاب هست که گرایش ایجاد میکنه به‌سمت مطالعه آن. خلاصه که نام کتاب رو خیلی دوست دارم، ( گریزی بزنیم به مبحث خال معشوق در ادبیات فارسی و وصف زیبایش و غش و ضعف رفتن کلی شاعر برای این خال) 

حامد عسکری قلم عجیب غریبی داره، مطالب کتاب  طوریه که انگار نوشتار مدرن و سنتی و گویش کرمانی رو ریخته تو مخلوط کن و از محصول بدست آمده این کتاب رو نوشته. در هر صورت  چون  در جوانی حج رو تجربه کرده و به قلم در آورده، این خودش یه باب نزدیکی نسبت به مخاطب و نویسنده ایجاد میکنه . 
ولی خب به نظرم یه مقدار طولانی هم بود که البته خودش  در جایی  متوجه این زیاده گویی شده بابتش حلالیت هم گرفته! 
در کل فکر میکنم که حین خواندش احساس خوبی خواهید داشت.
      

        به طور کلی بخوام بگم، کتاب خوبی بود و به طور جزئی،  میشه گفت شاید کمی شامل تاریخ فلسفه و مابقی، نیمی بیوگرافی و نیمی فلسفی  بود که به نظرم همین از نقاط مثبتش بود چرا که معمولا کتاب های با موضوع فلسفه،  اغلب فقط فلسفه رو بیان میکنند. ولی من فکر میکنم  برای درک درست نظریات یک فیلسوف ما باید اطلاعاتی راجع به شخصیت فیلسوف و تاریخ و شرایطی که در آن میزیسته،  هم  داشته باشیم. 
همچنین  خودم    به عنوان  آدمی که خیلی اهل فلسفه خوانی نیستم  علاقه ای به دنبال کردن آثار فلاسفه، به خصوص فیلسوفان غربی ندارم و سخت میتونم همه نظریه ها و ایده های یک فیلسوف رو بپذیرم و در واقع به دنبال یک آشنایی مختصر و مفید با فلسفه هر فیلسوفی هستم و چیزی که این کتاب ارائه میده دقیقا همینه.
در رابطه با نویسنده ، نام آلن دوباتن رو قبلا در برخی برنامه های انگیزشی شنیده بودم و چیزهایی که ازش می شنیدم اغلب مورد قبولم بود و شاید اساسا به همین خاطر بود که ترغیب شدم این کتاب رو بخونم ، فکر می‌کنم توی این آشفته بازارِ روانشناس ها و انگیزه دهنده ها، به این آقا بیشتر میشه اعتماد کرد و ظاهرا انسان عمیق و متفکری هست ( فعلا نظرم اینه) 
در رابطه با ترجمه، نشر ققنوس و ترجمه عرفان ثابتی ، اولین نکته ای که هنگام مطالعه در مورد ترجمه در ذهنم آمد، ( به طور عامیانه میگم)، سواد مترجم بود و این در استفاده مناسب و زیبا از واژگان مختلف و جمله بندی ها و غیره کاملا مشهود بود  ولی خب فکر میکنم این هم نقطه قوت ترجمه و هم در  برخی موارد که منجر به سختی فهم مطلب می شد، نقطه ضعفش بود ، گاهی برای فهمیدن مطلب ( جمله یا پارگراف) مجبور بودم چند بار بخوانمش.  
در نهایت مطالعه این کتاب رو به کسانی که دغدغه های ذهنی ( نه  فقط دغدغه های اقتصادی ومعیشتی) در باب زندگی دارند، پیشنهاد میکنم.
      

        واقعا تکان دهنده بود.
هرگز برای مطالعه پیش از خواب انتخابش  نکنید.
      

        فکر نمیکنم هیچ سفرنامه ای بتونه جای سفر را  برای کسی پر کند. تجارب  آدم ها  از سفر ، مثل اثر انگشتشون  متفاوت از هم دیگر است اما ... اما زمانی که به هر دلیل دستمون کوتاهه و نمیتونیم تجربه های  خودمون رو از سفر  داشته باشیم  اونوقته که شنیدن و خواندن سفرنامه ها  پرنده خیال رو راهی میکنه تا گام به گام  همراه مسافر بشه و داستان سفرش رو حس کنه . 
تا حالا مراکش نرفتم و تا قبل از اینکه کتاب رو بخونم اطلاعات چندانی ازش نداشتم ولی نمیدونم چرا شنیدن نام کشور مراکش برام یه حس خوب  متفاوت ایجاد میکرد که البته در حین خوندن کتاب  یه جورایی فهمیدم حسم درست بود ، الان خیلی بیشتر از قبل دوست دارم مراکش رو ببینم .
و اما راجع به کتاب باید بگم اولین اثری بود که از آقای ضابطیان خوندم و نمیدونم طرز دیدشون به سفر در همه سفرنامه هاشون  یکیه یا نه ولی من خودم به شخصه زاویه دیدشون رو دوست داشتم و چیزی که میخواستم  از مراکش بدونم رو بهم ارائه داد منظورم تقریبا فرهنگ و جو غالب مراکشه  ، نه صرفا یکسری اطلاعات گردشگری  ! 
و البته لزومی نداره اینو بگم ولی شیوه سانسور مطالبشون  هم خلاقانه بود .
      

        ترجمه ای که از این کتاب خوندم  خیلی ضعیف بود  و من نتونستم تشخیص بدم که  این حس  اتلاف وقتی که نسبت بهش داشتم به خاطر ترجمه بد بود یا خود کتاب !!!
البته به طور کل توی لیست روانشناسی زرد میگذارمش و  پیشنهاد مطالعش رو به کسی نمیدم.
      

        میدونید این کتاب پر از کلیشه ست   اما  به نظرم لحظات نزدیک به مرگه که کلیشه ها  واقعا معنا پیدا میکنند  . چیزی که این کتاب رو متفاوت میکنه همینه  ، مفاهیم   همه در باب ستایش عشق ، محبت و خانواده و ... هست ولی تفاوتش با سایر محتواهای مشابه  اینه که واقعیه ...
اگر مثل من لحظه به لحظه این کتاب رو زندگی کرده باشید ، این کتاب رو همیشه گوشه ی کتابخونه تون نگه میدارید تا هر از گاهی  مجددا مطالعش کنید . 
      

        به اندازه ای که تبلیغ و  ازش تعریف شده بود ، جالب نبود ، سیر داستانی مشخصی داشت و کاملا قابل پیش بینی بود . از ابتدا که شروع کردم انگیزه ای برای ادامه دادنش نداشتم و با امید به بهتر شدن و اوج گرفتن داستان ادامه اش دادم ولی با تاسف به پایان رسوندمش . 
      

        این کتاب از اون کتاب هایی نیست که بشه برای همه تجویزش کرد و اصلا شاید خیلی ها نباید بخواننش چون محتوا در برخی موارد کاملا ضد انسانیت هستش  ودر  مطالب کتاب صراحتا تشویق به دروغگویی و دورویی  شده .
همانطور که از اسمش پیداست محوریت اصلی کتاب قدرت طلبی هست  و لزوما چیزی نیست که بدرد زندگی روزمره هر آدمی بخوره ولی خب متاسفانه در جهانی که تقریبا قانون جنگل بر اون حاکم هست ( بخور که خورده نشی)، اگر انسان بخواهد بر مبنای انسانیت زندگی کنه بعضا آسیب میبینه، انسان وظیفه داره که انسان وار زندگی کنه ولی شناخت و اگاهی از اینکه افراد قدرتمند یا قدرت طلب  ممکن هست  چه بلایی سرش بیارن از  آسیب های احتمالی کم میکنه.
پس این کتاب رو نه به عنوان سلاحی برای حمله  بلکه  برای  دفاع   پیشنهاد می کنم. کتاب کتابی هست که باید با آگاهی خوانده شود.
کتاب رو با ترجمه و انتشارات دیگری  خواندم .