- جای افسوس است که آدم کارنامه‌ی زندگی‌اش را سر پیری مرور کند، اینگرید!
وقتی که دیگر زمانی برای راست و ریس کردن کارها نیست.
- گذشته را نمی‌شود تغییر داد، اما شاید بدترین خاطره‌ها رفته‌رفته حذف بشوند.
- مهم‌ترین اتفاق‌ها، آن‌هایی که سرنوشت را رقم می‌زنند، تقریبا همیشه به طور کامل از اختیار ما خارج‌اند. خود من وقتی حساب می‌کنم، می‌بینم زندگی‌ام را توی جوانی جنگ داخلی رقم زد، بعدش هم کودتای نظامی و اردوگاه‌ها و تبعیدها. هیچ‌کدام از این‌ها انتخاب من نبود، منتها به سرم آمد.

به نظرم رمان متفاوتی از آلنده بود که تصویر زیبایی از دنیای آدم‌ها در زمان جنگ و درآمیخته شدن آن با جنگ و سیاست و تبعید را نشان داد.
        

          این کتاب یک عاشقانه‌ی جنگی متفاوت بود که علاوه بر عشق، به موضوع مهاجرت نیز پرداخته بود.
 روایت احساسیش بسیار واقعی و ملموسه خواننده رو درگیر می کنه.
 خواندنش کمی زمان برد، اما دلیلش تنها این بود که می‌خواستم هر لحظه از داستان را با دقت لمس کنم و لذت ببرم.
و در نهایت، این کتاب آغازی بود برای آشنایی من با الیزابت آلنده و از این بابت خوشحالم.
        

          گلبرگِ برافراشتۀ دریا یک اثر داستانی است. نام‌ها، شخصیت‌ها، مکان‌ها و حوادث’ حاصل تخیل نویسنده هستند یا استفادۀ خیالی از آن‌ها می‌شود. هرگونه شباهت به وقایع واقعی، محل‌ها یا اشخاص، زندگی یا مرگ، کاملاً تصادفی هستند. داستان این کتاب در مورد پزشک جوانی به نام ویکتور دالمائو است که وقتی درگیر جنگ داخلی اسپانیا می‌شود، یک تراژدی از خود به‌جا می‌گذارد که زندگی و همچنین سرنوشت کشورش را تا ابد تغییر داد. به همراه زن‌برادرش، روسر بروگوئرا نوازنده پیانو، به‌اجبار از بارسلونای عزیزش خارج‌ شده و ترک وطن می‌کند. هنگامی‌که فرصت پناهندگی در شیلی پیش می‌آید، سوار کشتی می‌شوند که شاعر پابلو نرودا برای «گلبرگِ برافراشتۀ دریا و شراب و برف» وعده داده‌ شده، کرایه کرد. آنجا گرفتار یک دسته شخصیت‌هایی می‌شوند که طی چهار نسل با عشق و تراژدی مواجه می‌گردند و تقدیرشان این بود تا شاهد آزادی و سرکوبی باشند که سرتاسر دنیا روی می‌دهد.
        

          ۳۳۲ صفحه در ۹ ساعت و ۱۰ دقیقه.
‌
یکی از کشورهایی که نگرانی رژیم‌های اقتدارگرای پوپولیستی، کودتا علیه مشروعیت‌های مردمی، امید به مقاومت و نیروی مقاومت عشق را به خوبی درک کرده، شیلی‌ست و اگر نویسنده‌ای وجود داشته باشد که استعداد و داستان‌هایش چون مَلات سخت پیونددهنده‌ی قاره‌ها باشد، آن نویسنده «ایزابل آلنده» است و «گلبرگ بلند دریا»یش، از آن داستان‌سرایی‌های ناب است؛ داستانی که تنها یک داستان زیبای خوب گفته شده نیست، آرامش حکمتی‌ست پیچیده شده در یک داستان عاشقانه و همان‌طور که یک عشق پایدار همیشه این‌گونه است، آن فیض نیز شکل‌های مختلفی به خود می‌گیرد که هسته‌اش نه باور، که حقیقت است.
‌
در اواخر دهه‌ی ۱۹۳۰، جنگ داخلی اسپانیا شکل می‌گیرد و این فاجعه هزاران انسان بی‌گناه را با خود به کام مرگ می‌کشاند. هنگامی که ژنرال فرانکو همراه با نیروهای سرکوبگر فاشیست موفق به سرنگونی دولت می‌شود، صدها هزار نفر دست به فراری مخاطره‌آمیز می‌زنند و بر فراز کوه‌ها تا مرز فرانسه پیش می‌روند. در این میان «روزه» و «ویکتور» هم به همراه دو هزار پناهنده دیگر به شیلی می‌روند و زندگی خود را در تبعید آغاز می‌کنند و انتظار روزی را می‌کشند که بالاخره بتوانند به سرزمین مادری بازگردند. این زوج جوان که قرار است شاهد نبردی میان آزادی و سرکوب در سراسر جهان باشند، درمی‌یابند خانه ممکن است از آنچه تصور می‌کردند نزدیک‌تر باشد.
‌
«گلبرگ بلند دریا» در حقیقت برگرفته از داستانی واقعی‌ست که در آن «پابلو نرودا»، شاعر فقید شیلیایی کشتی «وینی پِگ» را مأمور آوردن ۲۲۰۰ پناهجوی اسپانیایی به شیلی می‌کند. «آلنده» با خلق شخصیت‌هایی فوق‌العاده داستانی خلق می‌کند که هرکدام به شیوه‌ای خاص دوست‌داشتنی و شجاع هستند و دنبال کردن آن‌ها از اسپانیا تا شیلی، ونزوئلا، پرو، اروپا و آمریکا، سفری ارزشمند است. خطرات فرارهای سیاسی و متعاقب آن زندانی شدن، چالش‌های بقا، لذت دیدارهای مجدد، جست‌وجوی مستمر برای تعلق و هویت، و کشف چیزی که به قول پدر «ویکتور» از همه‌چیز مهم‌تراست، که همانا عشق باشد.

«آلنده» چه با به اشتراک گذاشتن قطعه‌ای از تاریخ و چه با به تصویر کشیدن مضمون این کتاب داستانی از طریق کلمات یک شخصیت، تسلطش بر نثر و معنای داستان خود را به زیبایی آشکار می‌کند. «آلنده» خود درباره‌ی کتابش می‌گوید: "من همیشه یک خارجی بوده‌ام؛ ابتدا به عنوان فرزند یک دیپلمات، سپس به عنوان یک پناهنده سیاسی و اکنون به عنوان یک مهاجر که در آمریکا زندگی می‌کند. و شاید به همین دلیل است که حسّ مکان در نوشته‌های من بسیار مهم و ملموس است. من به کجا تعلق دارم؟ ریشه‌ها من کجایند؟ آیا قلبم تکه‌تکه شده و یا بزرگ‌تر شده است؟ و این‌ها سؤال‌هایی هستند که «ویکتور دالمائو»، شخصیت اصلی کتابم «گلبرگ بلند دریا» که عنوانش را از شعری از «پابلو نرودا» وام گرفته‌ام با آن‌ها روبروست. شعر «نرودا» همیشه در وجود من خانه به دوش همراهم بوده است".