رمانی سرشار از عشق،امید و پذیرش تفاوت ها (به نقل از لایبرری ژورنال)
این کتاب در 34 فصل نوشته شده
قهرمان داستان دختری 7 ساله است به نام السا( پاترهد😍😀) السا با هم سن و سال های خودش متفاوته و همین متفاوت بودنش باعث شده که به غیر مادربزرگش دوستی نداشته باشه😄
السا و مادربزرگش ارتباط خیلی قوی و خوبی دارن
جوری که قهرمان السا مادربزرگشه☺
همه چیز خوب و عالی بنظر میرسه تا اینکه مادربزرگ السا میمیره که السا خیلی از رفتنش عصبانی و ناراحته اما مادربزرگش مثل یک دوست برای السا نامه هایی به جا میگذاره که السا رو وارد یک ماجراجویی میکنه
__________

این کتاب یک ویژگی جالبی داره اینه که شخصیت "بریت ماری"که همسایه مادربزرگ است شخصیت اصلی رمان بعدی بکمن هستش با عنوان #بریت_ماری_اینجا_بود
و دیگه اینکه 
این رمان در فهرست پرفروش ترین کتاب های نیویورک تایمز قرار گرفت و نامزد بهترین کتاب سایت Goodreads نیز شد
        

          یکی می گفت هر رفتار بدی که از آدم ها می بینیم بر می گردد به این که یک مشکلی دارند و این رفتار بد در واقع بهانه گیری شان به خاطر آن مشکل است و حتی ممکن است خودشان هم درست این را ندانند. اگر سعی کنیم آن مشکل را حل کنیم، رفتار بد هم از بین می رود. نمی دانم این موضوع در دنیای واقعی صد در صد درست است یا نه ولی در این کتاب که کاملا صدق می کند. 
 اولش یک سری شخصیت عجیب و غریب می بینیم ولی به مرور که جلو می رویم ماجرای پشت هر کدامشان را می شنویم و آن وقت است که دلیل رفتارهایشان را می فهمیم.

خواندن این کتاب طلسم کتاب های آقای بکمن را بالاخره برای من شکست. قبل از این دوبار مردی به نام اوه را ناتمام رها کرده بودم و یک بار هم همین کتاب را. انگار کلا نوشته های ایشان این طوری است که اگر کسل کننده بودن آغاز کتاب را دوام بیاوریم، بقیه ی کتاب ارزشش را دارد. البته باز هم در ادامه یک سری از افسانه های مادربزرگ را سریع رد می کردم ولی فهمیدن این که هر کدام از این افسانه از زندگی کدام یک از شخصیت ها گرفته شده، دوست داشتنی بود.

فقط بزرگ ترین نقطه ضعف داستان، توجیه اش برای مرگ بود. و این برای داستانی که در پی مردن یک نفر رخ می دهد، خیلی مهم است. می گفت آدم ها می میرند تا جا برای بقیه باز شود. مثل وقتی که از روی صندلی اتوبوس بلند می شویم تا کس دیگری بنشیند. خوب آن کسی که بلند می شود چه می شود؟ اصلا چرا باید کسی که ما دوستش داریم جایش را به کس دیگری بدهد و تنهایمان بگذارد؟ و این یادش در ذهنمان بماند چطوری می تواند کافی باشد؟!
دوست دارم یک نفر یادش بیاید که من وجود داشتم. دوست دارم یک نفر بداند که من این جا بودم.

جملات خوب زیاد داشت:)
داستان ناراحت کننده ای بود ولی این که از نگاه یک بچه ی تقریبا 8 ساله روایت می شد که تحلیل های بامزه ای از شرایط داشت، یک مقدار از غصه ی داستان کم کرده بود.

پی نوشت: سیر اصلی داستان من را یاد بی‌نهایت بلند و به‌غایت نزدیک  می انداخت. ماجراجویی  های بچه ای متفاوت بعد از مرگ عزیزترین کس ش، برای کنار آمدن....
        

          مگه میشه کتاب های فردریک بکمن بد باشه؟
این کتاب یه کتاب بغل کردنیه؛!
چقدر رابطه السا با مادربزرگش قشنگ بود>>>
زیبایی این کتاب قابل توصیف نیست.
فقط میتونم بگم بخونیدش و باهاش بخندید و گریه کنید و لذت ببرید:)
برای همه یکی از این مادربزرگ‌ها آرزو میکنم🤏🏻🪴
        

          یه کتاب دوست داشتتی با کلی حرف قشنگ!!
"فقط آدم های متفاوت هستن که می تونن دنیا رو تغییر بدن آدمای کوفتی معمولی عرضه ی انجام هیچ کاری رو ندارن"

        

          عالی و واقعی
        

          کتابی جذاب با محوریت موضوع زندگی و مرگ و همچنین همزیستی
ما با السای هفت ساله و مادربزرگش سر و کار دارسم که در یک آپارتمان در کنار دیگر ساکنین که هرکدام مشکلات و ویژگی های خاص خودشان را دارند زندگی میکنند.  مادربزرگ السا زن بسیار عجیب و غریبی است و تلاش میکند تا السا را متفاوت بار بیاورد تا زندگی را بهتر درک کند و السا هم متفاوت از هم سن و سالانش هم باهوش تر و مطلع تر از سنش می شود و همین مسئله برایش دردسر هم درست میکند 
بخصوص وقتی که ماموریتی ویژه از طرف مادربزرگ به او سپرده  میشود!
        

          "مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است" کتاب دیگری از فردریک بکمن بلاگر سوئدی و نویسنده کتاب "مردی به نام اُوِه" است که مدتیه خیلی توی بازار کتاب ایران گُل کرده.
اگه حوصله خوندن کتاب‌های طولانی رو دارید این کتاب ۴۸۷ صفحه است.
داستان مادربزرگ و نوه‌ای که با بقیه مادربزرگ‌ها و نوه‌ها فرق می‌کنن. منقول از کتاب "داشتن یک اَبَرقهرمان حق تمام کودکان هفت‌ساله است و هر کس نظر دیگری داشته باشد عقلش درست کار نمی کند." و این چیزیه که پایه شکل‌گیری کتابه. یه کتاب پُر از تخیل که اول از همه حس حسرت فقدان چنین مادربزرگی رو به آدم القا می‌کنه. 
داستان طولانیه، تعلیقاتش اونقدری قوی نیست که شما رو یه سره پای خودش نگه داره و ایراداتیم داره با این حال یک کتاب کامله، سر و ته داره، داستانی که شروع شده مثل یه کلاف سردرگم به پایان نمی‌رسه، اولش ممکنه حس کنید خیلی از چیزایی که تعریف میشه با اینکه پُرن از تخیل ولی هیچ ربطی به هم ندارن ولی کم کم اون ارتباط نامرئی، پیدا میشه و این خوبه، اینکه آدم بتونه اینارو به هم ربط بده.
        

          داستانی با ماجراهای خواندنی و شخصیت‌هایی در مجموع خاص، همانطور که از فردریک بکمن انتظار می‌رود. داستانی که قدرت تخیل را لازمه‌ی زندگی می‌داند. داستانی که افسانه‌ها و واقعیت، درجایی یکدیگر را ملاقات می‌کنند.

داشتن یک ابرقهرمان حق تمام کودکان هفت‌ ساله است. به همین راحتی. و هر کس نظر دیگری داشته باشد، عقلش درست کار نمی‌کند.
مادربزرگ السا که این‌طور می‌گوید. *

کتاب با این جملات آغاز می‎شود. لحنی طنزآمیز و شیرین. داستان درباره‌ی یک مادربزرگ، یک نوه یعنی السا، مامان، بابا، جرج و ساکنان ساختمانی است که در آن زندگی می‌کنند. به قول السا یک ساختمان در مجموع عادی!

مامان و بابا از هم جدا شد‌ه‌اند و السا دختری تقریبا هشت ساله، که بهترین دوستش، مادربزرگ غیرعادی تقریبا هفتادوهفت ساله‌اش است. آن‌ها با هم خیلی کارها انجام می‌دهند. و مهم‌ترینش رفتن به سرزمین تقریبا هنوز بیدار است. جایی که مادربزرگ اولین بار السا را با خود به آن‌جا برد. این سرزمین هفت قلمرو دارد و افسانه‌های زیادی در آن‌جا شکل می‌گیرند. افسانه‌ها و داستان‌هایی که مادربزرگ برای السا تعریف می‌کند.

مادربزرگ و السا رابطه‌ی خیلی جالبی دارند تا زمانی که مادربزرگ خیلی زود(السا می‌گوید خیلی زود چون فقط تقریبا هشت سال با مادربزرگ زندگی کرده است.) در اثر بیماری، می‌میرد. این اتفاق برای السای تقریبا هشت ساله خیلی دردناک است. او از دست مادربزرگ خشمیگن است و در مراسم خاک‌سپاری‌اش به یاد این جمله می‌افتد: بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند. *

اما پس از مرگ مادربزرگ، ماجراجویی السا آغاز می‌شود. او باید به عنوان یک سوارکار از میاماس(یکی از قلمروهای سرزمین تقریبا هنوز بیدار)، ماموریتی که مادربزرگ به او داده است را انجام دهد. السا در ابتدا چیز زیادی از ماموریت نمی‌داند اما کم‌کم متوجه می‌شود که باید چکار کند. و در این ماموریت السا هم درباره‌ی مادربزرگ و گذشته‌اش، هم درباره‌ی ساکنین ساختمان، ماجراهای زیادی می‌فهمد که دیدگاهش را نسبت به آن‌ها تغییر می‌دهد.

السا تصمیم می‌گیرد سعی کند انسان‌هایی را که در واقع دوست‌شان دارد ولی قبلا آشغال بوده‌اند، را دوباره دوست داشته باشد. اگر آدم بخواهد کسانی را که قبلا آشغال بوده‌اند، از رده خارج کند، دیگر آدم‌های زیادی باقی نمی‌مانند. *
السا که این‌طور فکر می‌کند.

درباره‌ی نویسنده و آثارش:
فردریک بکمن، وبلاگ‌نویس و نویسنده‌ی جوان و بسیار موفق سوئدی، سال ۱۹۸۱ در استکهلم به دنیا آمد. وی با خانمی به نام ندا، متولد ایران ازدواج کرد و از او دو فرزند دارد. مردی به نام اوه اولین اثر این نویسنده است.**

مردی به نام اوه، تمام آنچه پسرکوچولویم باید درباره‌ی دنیا بداند، و من دوستت دارم، مردم مشوش، مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است، آثاری است که از این نویسنده خونده‌ام. سبک منحصربه فردی که فردریک بکمن برای خودش دارد در تمام کتاب‌هایش قابل مشاهده است. شخصیت‌پردازی قوی و خط داستانی‌ای که در عین عادی بودن، مفاهیم عمیق و گاه طنزگونه‌ای را در دل خود جای می‌دهد، از توانایی‌های این نویسنده‌ی سوئدی است که باعث می‌شود بخواهم آثار بیشتری از او بخوانم و لذت ببرم.

* از متن کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است، نویسنده فردریک بکمن، ترجمه‌ی حسین تهرانی از نشر کوله پشتی
** متن پشت کتاب
        

          وقتی میخوندمش حس میکردم دارم یه کتاب بچگونه میخونم امااا
نکته مثبت کتاب برام این بخشش بود که کم کم نویسنده مخاطب رو با جنبه های مختلف شخصیت اشنا میکنه و میبینی چقدر اشتباه قضاوت کرده بودی  درموردش
و فک میکنم این مهمترین درسیه که از این کتاب هرکسی باید بگیره ! 
شما ظاهر ادم ها رو میبینید اما نمیدونید چه رنجی کشیدن و این شکلی شدن
جمله محبوبم از  کتاب این جمله اس:
همه هیولاها از اول هیولا نبوده اند ، بعضی‌هایشان از غم هیولا شده اند.
        

          بدنبود 
ب قشنگیه مردی ب نام اوه نبود ولی ارزش خوندن داشت
        

          تمام
دوست دارم تمام شخصیت های کتاب رو بغل کنم. من داستان رو دوس داشتم. به نظرم افسانه ای بود مثه قصه های سرزمین نیمه بیداری!
        

          فردریک بکمن یکی از نویسندگان مورد علاقه ی من است بسیار قلم خوبی داره و تخیل قوی داره و هر کتاب اون به نظرم ارزش چندبار خوندن هم داره. 
این داستان ماجرای دختری است که به دنبال راز مادربزرگ خود تکه تکه پازل زندگیش را کنار هم میچیند و رازهای زیادی را کشف میکند، قصه ی عشق، امید و نا امیدی است
        

          الان حتی درست یادم نیست که داستان کتاب چی بود ولی یادمه برای اسماءِ ۱۴ ساله انقدری جذاب و ارزشمند بود که چند تا از صحنه های کتاب رو نقاشی کردم. و مامان و بابا و داداشم رو مجبور کردم که بخوننش. حتی توی کلاس کتابخوانی مدرسه هم معرفی اش کردم یه دور همه‌ی کلاس با خوندیمش.
        

          بااینکه نزدیک یک‌سال پیش خوندمش یادمه سرش خیلی گریه کردم.
        

          اوایل که شروعش کردم برام گیج کننده بود. انگار جملاتش سر و ته نداشتن. شاید هم من خیلی پرش افکار داشتم. داستان میاماس و باقی قلمروهای سرزمین نیمه بیداری اوایلش برام خیلی جالب بودن ولی بعد که دیدم بخش زیادی از داستان رو به خودشون اختصاص دادن یکم برام خسته کننده شد ولی هرچی بیشتر رفت جلو بیشتر فهمیدم شخصیت‌های میاماس در اصل همون شخصیت‌های آپارتمان بودن. شخصیت‌هایی که طبق معمولِ فردریک برات مجهولن و از بیشترشون خوشت نمیاد و با جلوتر رفتن داستان یکی یکی می‌شناسیشون و نمی‌تونی دوستشون نداشته باشی حتی یکی مثل بریت ماری رو...
و اسم‌هایی که برای هر قلمرو انتخاب شده بود... وای از معانیشون؛ ساده اما عمیق...
و همین جریان باعث می‌شه شاید بعدا یه بار دیگه بخونمش تا بیشتر به میاماس توجه کنم و ماجراهاش رو تطبیق بدم با داستان اصلی.
کتاب دقیقا مثل اوه بود که یه سری جملات توش تکرار می‌شدن و هر بار از دفعه قبل تاثیر بیشتری روت می‌ذاشتن. حرف‌های ساده‌ای که با فضاسازی داستان هر دفعه بیشتر روی دلت سنگینی می‌کردن.
ولی با وجود همه این‌ها بازم من دلم می‌خواست اگر داستان‌های میاماس کمتر نمی‌شدن حداقل اندازه همون‌ها شخصیت‌ها بیشتر و بیشتر باز می‌شدن. شاید اشتباه منه که هنوز هم دارم با اوه مقایسه‌اش می‌کنم اما من با تک تک جملات اوه زندگی کردم. حسشون کردم و وقتی تموم شد تا مدت‌ها، حتی هنوز هم، دلتنگی می‌کنم براش.
این کتاب اینطور نبود. باهاش خیلی جاها لبخند زدم و خیلی جاها مخصوصا آخرهاش گریه کردم ولی حس وابستگی خاصی بهش پیدا نکردم. جوری نبود که توی دلم حکش کنم و چند وقت یه بار با به یاد آوردن شخصیت‌هاش و داستان‌هاش لبخند بزنم. فقط می‌تونم ازش به عنوان کتاب شیرینی که خوندنش  لذت‌بخش  بوده و تو رو از دنیای واقعی به دنیای خیال  می‌بره یاد کنم.
این بشر من رو ناامید نکرده تا الان. بعید می‌دونم شما هم ناامید بشین از داستانش پس حتما بخونینش و از تخیلات بی‌انتهای فردریک لذت ببرین.
        

          بیایید همین اول اعتراف کنم که با زجر تمامش کردم! چندبار خواستم بی‌خیالش شوم ولی نتوانستم، درواقع نوع قصه‌گویی و کشف روابط شخصیت‌هایش نگذاشت کتاب را کنار بگذارم و تمامش کردم. یک ستاره‌ام هم برای همین روابط بین آدمها و شخصیت‌های داستان است که بکمن نشان داده، استاد درآوردن این روابط است
اگر "مردی به نام اوه" ابتدایش برایم سخت‌خوان بود و از اواسطش جذاب شد این کتاب تا آخر نتوانست زیاد نظرم را جلب کند و کش آمدن داستان، اذیتم کرد و مدام چک میکردم چقدر مانده تا تمام شود
اما همانطور که گفتم، شخصیت‌ها و رابطه‌شان باهم که نویسنده قدم به قدم برای مخاطب رونمایی میکرد، را دوست داشتم و قدرت قلم بکمن در چنین قصه‌گویی 

"ببخشید که مُردم السا"
        

          زیبا، لطیف و بسیار دلنشین.

بکمن در این اثر از عشق سخن میگوید و از امید و پذیرش تفاوت ها. او شخصیت های داستان را به وسیله دختربچه ای هشت ساله با شخصیت و احساسات پنهانیشان مواجه ساخته و آن را به نحوی روایت میکند که خواننده عاشق شخصیتی میشود که تا همین چند صفحه قبل از آن متنفر بوده است.
        

          " اگه نتونی از شر خاطره های بد خلاص بشی ، مجبوری اون ها را با چیز های شیرین تر بپوشونی.."

کتاب فانتزی و بسیار جالبی بود 
پر از نکات آموزنده و به زبان جدید (میشه گفت کودکانه)
        

          باید بگم که عاشق این کتابم. واقعا از بین کتاب‌های فردریک بکمن نمیتونم کتاب خاصی رو انتحاب کنم ولی این کتاب صددرصد از اولویت‌هام خواهد بود.