هیچوقت دوست نداشتم درباره‌ی زندگی شخصی دیگران چیزی بدونم و شاید مهمترین دلیلم برای دوست نداشتنِ این کتاب، همین بود.
      

        عموما وقتی میگیم یک داستانی به حادثه‌ی کربلا و جریان مسلم بن عقیل پرداخته، تو ذهنمون یک شرح تاریخی نقش میبنده با چاشنی احساسات.
اما این کتاب، از زاویه‌ی دیگه‌ای به ماجرا نگاه کرده و نقش خواص کوفه رو نشون داده و سعی کرده به این سوال مهم جواب بده که چرا مردم کوفه به امام و مسلم پشت کردند؟ توی هر جامعه‌ای، خواص، عمومِ مردم رو به سمت و سوهای مختلف می‌کشونند و وقتی خواص، زمان‌شناس نباشند و دنیاطلبی رو برای خودشون عیب ندونند، در موقعیت‌های حساس(مثل ماجرای مسلم) تصمیم اشتباه می‌گیرند و مردم رو هم به اشتباه می اندازند.
      

        اولین باری که درباره‌ی "تنها مادر شهید ژاپنی" شنیدم، سعی کردم مجذوبِ کلمه‌ی "ژاپنی" نشم و در مقابل خوندن کتاب مقاومت میکردم.(مثل کتاب تنها گریه کن. با این تفاوت که در اون مورد، بخاطر عکس جلدش مقاومت میکردم)
یکبار دوستم درباره‌ی خانم یامامورا صحبت کرد و گفت همسرش چندبار ایشون رو "زن مسلمان ایرانی" خطاب کرده، با اینکه در ابتدا مسلمان نبوده و ایرانی هم نبوده. این نقل قول از کتاب، باعث شد توی نمایشگاه بخرمش و بخاطر حجم کمش، جزو اولین کتاب‌هایی بود که خوندم.
اینجا هم مثل "تنها گریه کن"، فهمیدم با یک کلیشه طرف نیستم و با خوندنش هم انگیزه گرفتم و هم غبطه خوردم.
تنها چیزی که ناراحتم کرد نپرداختن به جزئیات بود چون مشتاقِ بیشتر دانستن بودم  و هر کدوم از فعالیت‌های مهم و اثرگذار خانم یامامورا، میتونست تفصیل داده بشه تا امکان الگوبرداریِ بیشتری داشته باشه.
      

        این جلد توی فضای جنگ جهانی اول میگذره و با فضای رنگی رنگیِ جلدهای قبلی فرق داره. بزرگ شدن و بلوغ ریلا بخاطر مسئولیت‌ها و سختی‌هایی که در طول جنگ کشید، کاملا مشهود بود.
خوندن این هشت جلد پشت سر هم کار سختی بود ولی انجام شد. فکر می‌کنم از اونجایی که فضای داستان به سمتِ محوریتِ بچه‌ها و عوض شدنِ نسل رفت، باید مجموعه‌ی آنی شرلی تموم میشد. چون دیگه داستان، داستانِ آنی نبود. میشه گفت بقیه‌ی جلدها یه اسپین آف از آنی شرلی بود.
      

        همچنان داستان‌های بامزه‌ی بچه‌ها ولی این جلد، بچه‌های کشیش
      

        خوندن ماجراها و افکار بچه‌ها توی این جلد خیلی بامزه بود، گرچه دیگه داستانِ آنی نبود و آنی به حاشیه کشیده شده بود.
      

        قبل از خوندن کتاب، درباره آبلوموف میدونستم. پارسال که درگیر ملال شده بودم شروعش کردم و با آبلوموف ارتباط گرفتم. وسطهای داستان بودم که رهاش کردم چون ملالم تموم شده بود و به بخش فعال زندگیم برگشته بودم.
یک هفته‌ی پیش دوباره برگشتم و تمومش کردم.
برام جالب بود که خط داستان رو فراموش نکرده بودم و با وجود وقفه‌ی یکساله به پایان رسوندمش.
جدا از کشش داستان و جذابیت توصیفها، من آبلوموف رو برای همذات‌پنداری و عبرت گرفتن خوندم و به هدفم رسیدم. 
      

        نسبت به جلدهای قبلی، به واقعیت نزدیکتر بود و بیشتر دوستش داشتم.
بعد از جلد اول، این جلد رو دوست دارم. البته فعلا.
      

        موقع خوندنش مثل تشنه‌ای در حال سیراب‌شدن بودم. نمیتونم بگم چقدر خوب بود. بهترین مدل شخصیت‌شناسی، همینه که توی بستر زمان و موقعیت‌های مختلف انجام بشه که این کتاب از پسش براومده.
منتظر جلدهای بعدی هستم.
      

        خیرخواهی برای دیگران کار خوبیه ولی واقعا بعضی کارهای آنی، دخالت محسوب میشه
اوایل کتاب که کاملا مدل نامه‌ای داشت رو دوست نداشتم و به نظرم خسته کننده بود
      

        از دست آنیِ این جلد، خیلی حرص خوردم البته همین که قبل از اینکه دیر بشه متوجه اشتباهش شد، جای شکرش باقیه.
      

        باید اعتراف کنم با اینکه خیلی از داستان لذت میبرم اما آنیِ نوجوان رو بیشتر دوست داشتم
      

        قبل از خوندنش فکر نمیکردم ازش خوشم بیاد. اما اواسط کتاب، فهمیدم چرا اینقدر محبوبه. آنی شرلی دختر امیدوار و پرانرژی و با اراده ایه و سیر رشدش در طول داستان محسوسه.
تقریبا هر اتفاقی که برای پایان داستان مناسب بود توی همین جلد اول افتاد و کنجکاوم بدونم ۷ جلد بعدی قراره به چه چیزی بپردازه.
      

        جا داشت مطالب، ساختارمندتر و منظم‌تر نوشته بشن.
      

        همیشه دوست داشتم توی ماه رمضان، قرآن رو ختم کنم. خوشحالم که امسال تونستم این کار رو بکنم.
امیدوارم این ختم، شروعی باشه برای بیشتر دوست شدن با قرآن.