خیلی نثر جالب و جذابی داشت برایم. طوریکه نمیتوانستم کتاب را زمین بگذارم...
        

          آخر نفهمیدیم طنز است یاواقعی؟
انقدر جدی شوخی می کنند:|
من خوشم نیومد اگه واقعی نیست که ارزش تاریخی ندارد اگر قرار است که جنبه طنز داشته باشد که نداشت:((
فقط بخش عکس ها کمی حذاب بود
        

          این کتاب رو بدون قصد قبلی شروع کردم
آدم ابرموفقی ساخته بود که همه‌ی بزرگان کشته و مرده‌ش بودند و او در قله‌ی تواضع! به ذکر دستاوردهایش می‌پرداخت.
کتاب قرار بود طنز باشد اما در طول خواندنش لبخند هم نزدم. 

        

          برای استاد زرویی نصرآباد احترام ویژه ای قائل هستم. ستاره های کمی که دادم نشان از ضعف در کتاب نیست بلکه صرفا عدم علاقه ی من به این تیپ مطلب است و شاید عدم درک من از محتوای این کتاب
        

          چقدر بد که امثال زرویی اواخر عمرشون توی ایران، مورد کم لطفی و کم توجهی قرار میگیرن و رسما فراموش میشن.

این یک کتاب بسیار خاص است. من برداشت خودم را می‌گویم. شاید درست نباشد. ولی کارکتر حسنعلی خان مستوفی، سمبل قهرمان پرستی فرهنگ ایرانی است. کدام قهرمان؟ قهرمانی که در همه ی فنون و علوم در عالی ترین حد تخصص دارد، با سیاسیون تا حد امکان تعامل ندارد و از آنان پرهیز دارد، و در نهایت تواضع و خضوع قرار دارد.
        

          یک کتاب طنز عالی. مرحوم زروئی با ساختن شخصیتی به نام حسن علی خان مستوفی، او را در بسیاری از اتفاقات مهم زمان رضا خان چه در ایران چه در خارج دخیل کرده و نقش های مهمی برای او ساخته.
حسن علی خان دوستان مشهوری مانند اینشتین، چارلی چاپلین، اگزوپری و... دارد که همه مدیون او هستند:))
کتاب بسیار زیبا و خنده آوری است
        

          سر حسنعلی خان مستوفی در این کتاب، از خاطرات خود و از دیدارها و دوستی‌هایی که با مشاهیر جهان داشته می‌گوید، و تاثیر راهنمایی‌هایش را بر بسیاری از این مشاهیر بیان می‌کند و از حق عظیمی که در خلق بسیاری از شاهکارهای جهان و کشفیات بزرگ داشته است مثال‌هایی می‌زند. از مبلغی که به طور ناشناس به چارلی چاپلین داد تا فیلمش را بسازد، و کمکی که به انیشتین برای خروج از آلمان کرد، تا هدیه دادن باغچه‌ای از املاکش جهت احداث و تاسیس دانشگاه تهران. جهت تشویق پیکاسو و قوت قلب او، شعری برایش ارسال می‌کند و البته این شعر را حک شده بر صفحه‌ای دو کیلویی از جنس طلا برایش می‌فرستد تا پیکاسو را از مضیقه‌ی مالی دربیاورد.
شنیده‌ام برای بنده تابلو کشیده‌ای 
چه زحمتی شما، جناب «پابلو»، کشیده‌ای
و البته که این مشاهیر هم از افتخار دوستی حضرت استاد به خود می‌بالیده‌اند و به این امر مباهات می‌کرده‌اند و احساس خود را نسبت به ایشان به صورت‌های گوناگون بیان می‌کرده‌اند: از شعری که آندره مالرو در مهمانی‌ای که دوگل به افتخار ایشان برگزار کرده بود در وصف ایشان خواند تا اشعاری که تاگور برای ابراز ارادتش برای ایشان می‌فرستاد.
*
نمی‌دانم چرا خیال می‌کردم که مطالب این کتاب را قبلاً در روزنامه‌ی شرق می‌خوانده‌ام، اما طبق آن چه که در ابتدای کتاب تحت عنوان پیش‌گفتار و مثلاً به قلم میرزا حسین، پیشکار سر حسنعلی خان مستوفی آمده است، معلومم شد که این مطالب پیش از این در روزنامه‌ی همشهری و هفته‌نامه‌ی مهر چاپ می‌شده و من هم قاعدتاً در روزنامه‌ی همشهری می‌خوانده‌ام. 
تفاوتی که خواندن این مطالب در روزنامه با کتاب دارد در این است که اینجا، نویسنده در مقدمه‌هایی که با عنوان‌های مختلف آورده شوخی بودن مطالب را نشان داده – البته نه صراحتاً ولی از لحن متن، شوخی بودنش پیداست- و اولین خاطراه‌ای هم که از سر حسنعلی خان مستوفی می‌آید آن چنان تابلو است که دیگر خواننده دوبه‌شک نمی‌ماند. امّا چون در روزنامه این مقدمه‌ها نبود و این پیوستگی که در کتاب هست هم در روزنامه وجود ندارد، و به خاطر این که این خاطرات لحن جدی دارند و ما هم بی‌اطلاع از وقایع تاریخی هستیم، مطالب شدیداً واقعی می‌نماید و مای مخاطب می‌مانیم که این شخصیت برجسته کیست که تا به حال هیچ از او نشنیده‌ایم. 
من همان موقع‌ها از کسی شنیدم که برادر (یا برادرزاده؟) صادق هدایت این خاطرات را تکذیب کرده بود. یعنی این خاطرات را تا این حد جدی گرفته بودند. 
*
نکته‌ای که در مورد چاپ این کتاب هست این که از 224 صفحه، 68 صفحه را به عکس‌های سر حسنعلی خان مستوفی و وقایع گفته‌شده در کتاب تخصیص داده‌اند که «یک کمی خیلی» زیاد است. خواننده وسط کار، یکهو، با پایان کتاب مواجه می‌شود. 
*
قسمتی از متن: «اصالتاً مملکتی که ابن‌سینا، ابوریحان، رازی، پسران هیثم، غیاث‌الدین جمشید کاشانی، حضرت استادی سر پروفسور حسنعلی خان مستوفی، خوارزمی، خواجه نصیر و بسیاری عالمان گران‌قدر دیگر به جهان هدیه کرده است، چه نیازی به جعل افتخارات دارد؟»
        

          طنز کتاب تا مقداری خوب بود ولی بعد از اون دیگه تکراری به نظر میومد.
شخصیتی که همه مدیونش هستند.
طنز قوی ای نداره.
قسمت عکس ها کمی جالب بود که انگار به همه مشاهیر نامدار جهان افتخار داده که باهاش عکس بگیرند.
        

          كتابى كه به سختى میشود فهميد طنز است.اين كتاب نه وجه تاريخى داشت نه  شوخى .آنقدر مايه‌ى طنزش پايين است كه  برخى آنرا جدى گرفته و باور كرده‌اند.اشاره به ديدگاههاى خوانندگانش در  بهخوان و گودريدز 
        

          هدف این کتاب خنداندن بود که نخنداند. نه اینکه دل و دماغ خندیدن نداشته باشم، نه، این کتاب واقعاً مطلب خنده‌داری نداشت.
نویسنده کتاب‌های تاریخ صد سال گذشته را باز کرده و تمامی شخصیت‌های بزرگ را با کاراکترهای خیالی داستان خودش نسبت داده. نسبتی که ممکن است در چند صفحه اول کتاب بامزه به نظر برسد اما در ادامه تنها تکرار می شود.

این کتاب را به دو دلیل خواندم:

اول: پیشکش سخاوتمندانه کتاب توسط فیدیبو
دوم: نثر قدیمی کتاب که به نظرم جالب بود.