یک شاهکار. «مکبث» نمایشنامه‌ای است برای چند بار خواندن. فرمانده‌ای که وسوسه می‌شود یا همسری که وسوسه می‌کند یا شاهی که به قتل می‌رسد یا خانواده‌ای که ترک می‌شود یا دلیری که به پا می‌خیزد یا فرزندی ترسو؟ همه‌ی این‌ها؛ همه‌شان می‌توانند شخصیت اول این نمایشنامه باشند؛ چون شکسپیر در شخصیت‌پردازی سنگ‌تمام گذاشته است. این داستان را از هر وری، با هر نگاهی و همراه با هر شخصیتی که بخوانی، مو لای درزش نمی‌رود. 
اما لیدی مکبث؛ آیا من یک نفرم؟ آیا من هستم که فکر می‌کنم و من هستم که هم‌زمان تصمیم می‌گیرم و من هستم که سپس عمل می‌کنم؟ آیا من از خودم می‌گریزم و گریز از خودم به من شهامت می‌دهد؟
من ترجمه‌ی عبوالرحیم احمدی را خوانده‌ام. باقی ترجمه‌ها را هم خواهم خواند. به‌نظرم ترجمه‌ی خیلی خوبی بود و توضیحات کامل در پاورقی هم کمک زیادی می‌کرد برای افتادن همه‌جانبه در میان جهان داستان و شکسپیر. پیشنهاد می‌کنم خواندن «مکبث» را در اولویت‌هایتان بگذارید.
          

            از معروف ترین نمایشنامه های نویسنده انگلیسی شکسپیر هست
به لحاظ زمان نوشتن و واژگانی که استفاده شده، چون قدیمی هست ممکن است سخت خوان هم باشد اما کشش و جذابیت داستان خواننده را تا انتها پیش می برد. موضوع داستان آمیخته ای از رذیلت های اخلاقی شاخص در انسان و امور جادویی و ماورایی هست که پلیدی را به دنبال می آورد.
          

            نمایشنامه ی شاهکار شکسپیر...
تحلیل های زیادی از این نمایشنامه شده شخصیت های  متفاوت که میتونن ابعاد مختلق شخصیت اصلی هم باشند.
به نظرم همزمان با هملت و اتللو خوانده بشه فهم و درکش راحت تر میشه.
          

            
خواندن این تراژدی برایم کُند و بی روح پیش رفت.
علاقه‌ای به درک پاراگراف‌های پایانی نداشتم و شاید اگر خودم را ملزم به اتمام نکرده بودم به یک خلاصه‌ی گوگل شده قناعت می‌کردم.
شخصیت‌ها با اینکه نسبتا شکل گرفته بود اما سیاه و سفید بودن‌شان میل تمجیدم از پرداخت آنها را سرکوب می‌کند.
روح شاعرانه‌ی شکسپیر هم کار ساز نیفتاد و نثر را در نظرم روان نکرد.
مضمون اصلی کار در نقد طمع و زیاده‌خواهیست.
القای اعتقاد به  "حوا منشأ همه بدبختی‌های آدم بود"  در طول کار جریان دارد.






          

            "سرزمین نگون‌بختی که از به یاد آوردن خود نیز بیم‌ناک است! کجا می‌توانیم آن‌ را سرزمین مادری بنامیم که گورستان ماست؟ آن‌‌جا که جز از همه جا بی‌خبران را، خنده بر لب نمی‌توان دید، آن‌جا که آه و ناله‌ها و فریادهای آسمان‌شکاف را گوش شنوایی نیست، آن‌جا که اندوه جان‌کاه چیزی‌ست همه‌جا یاب، و چون ناقوس عزا به نوا درآید کمتر کسی می‌پرسد که از برای کی‌ست؟ و عمر نیک‌مردان کوتاه‌تر از عمر گلی‌ست که به کلاه می‌زنند،
می‌میرند، پیش از آن‌که بیماری گریبان‌گیرشان شود."

تو چنین خوب چرایی آقای شکسپیر؟!؟
مکبث یکی از بهترین، جذاب‌ترین و قوی‌ترین نمایشنامه‌هایی بود که تا به امروز خواندم. آن‌قدر عالی که بود ارزش بارها خواندن و لذت بردن از آن را دارد.
ترجمه‌ی آقای داریوش آشوری هم ترجمه‌ای غنی و کامل بود. مقایسه‌ای که به لطف دو زبانه بود کتاب با متن انگلیسی به خصوص در بخش‌هایی که زنان جادو حرف‌شان را با وزن شعر بیان می‌کردند، انجام دادم... در فارسی نیز اشعار مورد اشاره وزن دار بودند که به این ترجمه اعتبار زیادی بخشیده.

نوزدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد و یک
          

            یادم می‌آید قدیم‌ها مدام پی فهرست‌های مطالعاتی بودم. خصوصاً آن‌هایی که دیدگاه جهان‌شمول‌تری داشت؛ مثلاً آن‌ها که کتاب‌های مشهور جهان را یا پرخواننده‌های کنونی را پیش می‌نهاد. هدف تنها نزدیک‌شدن به خط مقدم اهالی اندیشه بود. خلاصه یکی از عناوین قطعاً ازآن شکسپیر و آثار اوست. بعداً بیشتر خواهم نوشت.
          

            واقعا چه کلمه‌ای برای این شخصیت‌هایی که شکسپیر با خرد و تفکر زیاد ساخته و پرداخته میشه به کار برد.
واقعا چطور میشه لیدی مکبث شرور ترین زن تاریخ درام شناخته بشه و در عین حال ما در آخر نمایشنامه برای جنون خودکشی او دلسوزی کنیم.
یکی از ماندگار ترین و تصویری ترین صحنه‌ای که در این اثر هست همون پاک نشدن خون از دست لیدی مکبث زنی که به دنبال به قدرت رسیدن همسرش بود هست.
و اما مکبث چه میشه گفت؟ مردی جاه طلب؟ مغرور؟ قدرت طلب یا حتی یک قربانی؟ 
او قربانی لیدی مکبث بود و یا لیدی قربانی عشق و علاقه به همسر و قدرت و جایگاه همسر؟
زبان و تفکر قاصره از توصیف و تشخیص هدف و منظور کاراکترها و فقط باید خوند و به این که چرا شکسپیر هنوز هم مقام والایی داره پی برد.
          

            Oftentimes, to win us to our harm,
The instruments of Darkness tell us truths;
Win us with honest trifles, to betray us 
In deepest consequence. 

Stars, hide your fires! Let not light see my black and deep desires.

کاش می‌تونستم منطقم رو خاموش کنم و بیشتر ازش لذت ببرم. ولی سهمگین بود و در عین وحشتناکی، زیبا و باشکوه. 
بخش زیادی از زیبایی‌اش به‌خاطر شاعرانگی و موسیقی زبان شکسپیره که متأسفانه وقتی متن ترجمه رو می‌خونیم - با اینکه در ترجمه هم تلاش به حفظ این ویژگی شده - از دستش می‌دیم. من موقع دیدن فیلم متوجه موسیقیایی بودن زبان شکسپیر شدم و مدام بیشتر و بیشتر شگفت‌زده شدم نسبت به وقتی که متن ترجمه رو خوندم.
          

            شاهکار .. غوغا .. ظریف .. آشنا 
شخصیت‌پردازی‌های ظریف این نمایشنامه عجیب و فوق‌العاده بود ... آدما خیلی خوب میتونن رنگ عوض کنن و تبدیل شن به آدمی که اصلا فکرشم نمیکردی .
با شکسپیر همراه بشین تا با تمام وجود این چند خط رو لمس کنین .
بخش‌های سه جادوگر یه شاهکار ادبی بود و من رو حسابی جذب کرد .
خوشحالم که بالاخره خوندمش ...