این کتاب رو همراه با یک کلاب کتابخوانی خوندم 
فکر میکنم که در غیر اینصورت سراغ ش نمی‌رفتم با اینکه کتاب فوق العاده ای بود .
کتاب سرشار از تمثیل ها و استعاره های جذابه و بسیار آموزنده. 
روحیه ی استقلال طلب کوزیمو یا بارون بسیار ستودنی است .
 زندگی و روابطی که بعد از ایستادگی در مقابل والدین ش برای خودش ساخت،  علاقه مند شدن ش به کتاب و نویسندگی ، پیدا کردن دوستان مختلف ، ارتباط با فیلسوفان بزرگ ،  عاشق شدن و در نهایت پیری و پایان جاودانه ی داستان با مرگ درخشان ش ، برام جذاب بود و درس های زیادی ازش گرفتم .
و قسمت مورد علاقه ام ، دوستی ش با راهزن و کتاب خوان شدن هر دوشون بود و اینکه راهزن حتی پای چوبه ی دار و در آخرین‌ لحظات زندگی با کوزیمو در مورد کتاب صحبت می‌کرد.
        

          "پسربچه ی 12 ساله ای که یک روز بالای درخت رفت و دیگر هرگز پایین نیامد"
انتظارم به قدری از کتاب بالا بود که بعد از تموم کردنش حسابی سرخورده شدم و به خودم قول دادم که از این به بعد هیچ کتابی رو فقط به صرف بالا بودن امتیازش و تعداد خوانندگانش،انتخاب نکنم.با اینکه ایده ی کتاب ایده ای بکر و دست اول بود اما به قدری غیر قابل باور ،طولانی و گاهی اوقات خسته کننده بود که از حوصله ی من خارج می شد
هر چه نویسنده کتاب بیشتر تلاش می کرد تا این زندگی درختی و جنگلی رو باور پذیر تر جلوه بده، به همون اندازه این داستان برای من پوچ تر ،بی معناتر و حتی بچه گانه تر جلوه می کرد
خلاصه اینکه تمام چیزی که از این کتاب حاصلم شد احساس ترحم برای پسر بچه ای بود که هیچ کس هرگز سعی نکرد مسیر درست و واقعیه زندگی ای که باید می کرد را به او نشان دهد
        

          یک حس دوگانه‌ای در مورد این کتاب دارم، تخیل جاری در داستان و زندگی در درخت‌ها و نام‌های گوناگون آنها و برگ‌ها و تنه‌ها و حیوانات ساکن در آنها برای من بسیار روح‌افزا بود، اما قصه‌ها و داستان‌های کتاب خیلی نه، مخصوصا زمانی که نویسنده نامحسوس بالای منبر می‌رفت، داستان جذابیتش را بیشتر از دست می‌داد و حوصله‌ام سر می‌رفت. سه ستاره برای درخت: توسکا، کاج، ماگنولیا، گردو و زیتون ..
        

          کتاب زیبایی بود و داستان جالب و پرکششی داشت. توصیفاتی که نویسنده از طبیعت کرده‌بود، به دلیل عشقی که به طبیعت می‌ورزم، برایم جذاب و دل‌انگیز بود. خودم را مانند قهرمان داستان تصور می‌کردم که رفته‌ام بالای درخت و از این شاخه به آن شاخه می‌پرم!😅 و با سنجاب‌ها و پرنده‌ها دم‌خورم!

ایتالو کالوینو خوب قصه می‌گوید و خوب روایت می‌کند، به همین‌خاطر کتاب‌هایش پرطرفدار است. پیام کتاب انتقاد از وضع موجود، اعتراض به مناسبات اجتماعی دست و پاگیر و آداب و رسوم متعصبانه و تلاش برای بهتر کردن زندگی مردم است. کوزیمو، قهرمان داستان، روحیه‌ی کنجکاو و آزاداندیشی دارد و بر باورهای خود علی‌رغم مخالفت دیگران پای می‌فشارد.

یکی از بهترین و دل‌چسب‌ترین بخش‌های کتاب که کلی ذوق کردم باهاش، کتاب امانت دادن کوزیمو به بزرگترین راهزن منطقه و گفت‌گوهای کتابی بین این دو نفر بود!😄 واقعاً از صمیم قلب دلم می‌خواست کتاب‌هایی را که راهزن آن‌طور با ولع می‌خواند، ازش بگیرم و من هم بخوانم!😅

با توجه به پیام‌های فلسفی و اجتماعی کتاب و نمادین بودن داستان، کتاب را برای نوجوانان مناسب نمی‌دانم. من با ترجمه‌ی پرویز شهدی از نشر چشمه کتاب را خواندم و ترجمه را قابل قبول یافتم.

        

          دلچسبی همنشینی با یک نویسنده خیال پرداز و صمیمی چیزی بود که آخرین بار با لاگر کوئیست در کوتوله تجربه کرده بودم. تجربه ای که روزها را شیرین می کند و خیال را پرورده.
البته کوزیمو تنها خیال نیست و کنکاش درونی انسان است و شاید هرکس بتواند در مواجه با او بخشی از خود را در آن ببیند؛ میل به آزادی، توجه، شهوت، دانستن و... همه چیزهای مشترک ما و کوزیموست با این تفاوت که او آن ها را به روشی جدید و در قلمرو خود ارضا می کند و این مشاهده را برای ما آسان تر می کند.
حرف هایم درباره این کتاب زیاد است، امیدوارم بعدا بتوانیم بیشتر و مفصل تر بنویسم.
        

          حالا چرا «بارُن» درخت نشین نه؟ اون «و» آدم رو یاد بارون(آبی که از آسمان فرو می‌ریزد!) میندازه. حالا به هر حال داستان در مورد بارن
        

          یکی از جذاب ترین قصه هایی که خوانده ام. 
فلسفه، فکر و جذابیت را همزمان دارد. 
        

          کافیه روحیه‌ی عصیان داشته باشی تا بعد از خوندنش هر وقت به درخت نگاه می‌کنی (و به زندگیت) بخوای بارون باشی.
شاید یاد ماهی‌سیاه کوچولو، جاناتان مرغ دریایی یا کتاب‌هایی مثل این‌ها بیفتید. اما عنصر عصیان در این کتاب خیلی بیشتره. عصیان به صرف عصیان.
        

          کتاب ایده جالبی داره اما اصلا جذاب نیست
        

          داستان درخت نشینی کوزیمو ، داستانی به ظاهر ساده اما پر از استعاره .
استعاره هایی برای انتقال مفاهیم والاتر که به نظرم واقعا موفق و تاثیر گذار است.
        

          مگه باید حتما هر چیزی خوندیم یه نظری هم بدیم؟ خوب بود دیگه، پر از استعاره و کنشها و واکنشهای فرد و جامعه...
        

          نسبت به ویکونت دو نیم شده خیلی بهتر بود. روایت داستان می تونست تا حد خوبی آدم رو جذب کنه
        

          سالها بعد از خواندن کتاب،  هنوز گاهی ناخودآگاه بارون را به یاد می آورم که از روی شاخه های درخت های پرتقال و مگنولیا می پرد.  از رئالیسم جادویی  گریزی نیست! 
        

          ۱٤۰۱/بهمن/۲٤
حوالیِ ساعت ۲بامداد
‌
ماجرای منو و  «بارون کوزیمو دوروندو» تموم شد. از تاریخ آغاز و پایان کتاب، معلومه که خوانشِ چندان جذابی‌ نبود. اما حس خوبی در پایان داشتم. واپسین صفحات کتاب، سلسله افکارم رو منسجم کرد و راضی نگه‌م داشت.
در جایی از کتاب، مکالمه‌ای بین کوزیمو و افسر روسی هست که خیلی تاثیرگذار بود:
«•افسر: جنگ... سال‌های سال است که من در این‌کارم، این کار وحشتناک، یعنی جنگ... و تا آنجا که می‌توانم، از خودم مایه می‌گذارم... همه این کار را هم برای آرمانی می‌کنم که حتی برای خودم نمی‌توانم توجیهش کنم...
•کوزیمو: من هم سال‌هاست که برای آرمانی زندگی می‌کنم که خودم هم نمی‌توانم توجیهش کنم. ولی کاری که من می‌کنم، هیچ بدی ندارد؛ بالای درخت‌ها زندگی می‌کنم.»
‌ 
این مکالمه منو خیلی غمگین کرد، من با کوزیمو نتونسته بودم ارتباط بگیرم اما دلم به حالش می‌سوخت.
هدفی داشت که با موفقیت چندانی همراه نبود، اما تلنگرآمیز بود. جامعه اطراف ما به کوزیموهای زیادی نیاز داره تا بتونه کم‌کم تغییر کنه. یکی دوتا کوزیمو به تنهایی نمی‌تونن کاری از پیش ببرن، طرد میشن، تنها میشن، دیوانه خوانده میشن، خسته میشن، به راهشون شک می‌کنن و درنهایت فراموش میشن.
کوزیموهایی که نیاز به تغییر رو احساس می‌کنن، برای ایجاد این تغییر، همه داشته‌هاشون رو ترک می‌کنن، خودشون رو فدا می‌کنن تا صداشون شنیده بشه، تا ما مغزهای منجمد و اسیر تاریکی راهی به سوی نور پیدا کنیم اما صدحیف که ما راحت‌طلب و فراموشکاریم. 
کوزیموهایی که انقلاب می‌کنند، انقلاب‌هایی که شکست می‌خورند، آرمان‌هایی که در دل تاریخ گم میشن.. 
چه راه طولانی‌ای در پیش داریم برای  «انسان» گونه زیستن...
        

          این کتاب من رو به دنیای کتاب خوانی بازگرداند. شایدم به زندگی. اره زندگی ،خاطرات کودکی ام که از درخت ها بالا میرفتم و شاد بودم و می خندیدم رو برام زنده کرد و نسیم حیات بخش سبز رنگی رو در زندگیم جاری کرد و تمام رنگ هاخاکستری زندگیم رو تو اون زمان شست وبرد. از کسی که این کتاب رو بهم معرفی کرد و امانت داد صمیمانه متشکرم.
        

          نقاط مثبت: شخصیت اصلی دختر و پسر داستان و راوی‌مون که برادرشه. بخش‌هایی از داستان.

نقاط منفی: نمی‌تونم بگم اتفاق خاصی میفته چون اکثر تایم کتاب خوندن رو منتظر بودم یه چیزی بشه. به موضوعات مختلفی سرک می‌کشه ولی عمیق نمی‌شه و بیشتر گذر می‌کنه.  اینکه می‌خواد استقلال رو نشون بده ولی از دید من اون استقلال نبود و بیشتر شبیه حماقت بود.
        

          نگاهی به رمان «بارن درخت‌نشین»
 اثر ایتالو کالوینو
که عشق آسان نمود اول...
مطهره مظهری: همه چیز از ساعت دوازده شب شنبه شروع شد. همان شبی که دخترکم در تب می‌سوخت و من کنار تختش بیدار بودم. ایبوبروفن داشت نرم‌نرمک کار خودش را می‌کرد و تب از وجود دخترم مانند خواب از چشمان من رخت بر می‌بست. در آن شرایط هیچ چیز مثل خواندن یک کتاب نمی‌توانست آرامش را به من برگرداند و چه کتابی به‌تر از آن‌چه جناب ح‌ق بارها سفارش به خواندنش کرده و اخیرا هم خواسته بودند که نقدش کنیم. کتاب بارن درخت‌نشین ایتالو کالوینو.
▪️▪️▪️
کتاب با یک شورش سر میز ناهار شروع می‌شود. از همان دست اتفاقاتی که در هر خانه‌ای ممکن است رخ دهد. به ویژه خانه‌ای که هم پسری نوجوان دارد و هم قانون‌های سخت و کهنه‌ی خانوادگی. درست همان لحظه که «کوزیمو لاورس دوروندو»ی دوازده ساله در اولین حرکت خیره‌سرانه‌اش بشقاب حلزون روی میز را کنار می‌زند، گویی زمان متوقف می‌شود. خواننده مجالی می‌یابد تک‌تک افرادی که سر میز نشسته‌اند را از نظر بگذراند و رد پای‌شان را در این رفتار غیر قابل پیش‌بینی کوزیمو ببیند. رد پای پدری که زندگی‌اش یک‌پارچه پیرو فکرهای کهنه است و مادری که «ژنرال» صدایش می‌کنند. شخصیت عجیب «باتیستا» خواهر به ظاهر راهبه‌ی کوزیمو، «پدر فوشلافور» کشیش متعصب خانواده و «انئاس» وکیل و عموی ناتنی کوزیمو هم تاثیرشان را بر تصمیم عجیب او در همان اولین صفحات کتاب نشان می‌دهند. در ابتدا چنین به نظر می‌رسد که نوجوانی فقط به نشانه‌ی اعتراض به غذایی که دوستش ندارد خانه را به مقصد شاخه‌های درخت بلوط ترک کرده است. اما در ادامه با شخصیتی روبه‌رو هستیم که از چنگال قید و بندها گریخته و به آغوش سبز درختان پناه برده است. او در طول پنجاه و سه سال زندگی بر فراز درختان تلاش می‌کند در عین فاصله گرفتن از آدمیان و قراردادهای دست و پاگیر دیرینه‌شان، برای آنان و به کمک خودشان زندگی تازه و نظم نوینی را جستجو کند. ارتباط کوزیمو با آدم‌های مختلفی که در ظاهر هیچ سنخیتی با او ندارند و کمک به آن‌ها در حل مشکلاتشان، همه نشانه‌های روشنی از نزدیک شدن اشراف‌زاده‌ی درخت‌نشین به نظم نوین مورد نظرش است. کوزیمو از همان ابتدا می‌داند که به دنبال چیست. برای همین به شکست حتی فکر هم نمی‌کند و از لاف زدن درباره‌ی آمالش می‌پرهیزد. از نیمه‌های کتاب، آن‌جا که خواننده گمان می‌کند دنیای کوزیمو در همان درختان بلوط و افرا و زبان‌گنجشک‌ خلاصه می‌شود، ایتالو کالوینو در دنیای دیگری را به روی بارن باز می‌کند. دنیایی بنا شده بر پایه‌ی آگاهی که حتی کشیش پیر خانواده‌ی دوروندو را وا می‌دارد با قدم‌های لرزان به دنبال کوزیمو برود و در گشت و گذار بر فراز درختان همراه او باشد. دنیایی که «جووانی خلنگ» راه‌زن هم به آن راه می‌یابد و دیگرگون می‌شود؛ دنیای کتاب. پس از هم‌نشینی طولانی مدت با کتاب است که پیش‌نویس قانون اساسی کشوری آرمانی بر فراز درختان را می‌نویسد و از جمهوری درختستان نام می‌برد؛ جایی که فقط انسان‌های درست‌کار در آن زندگی می‌کنند. کوزیمو غرق در خواندن و نوشتن است که عشق بی‌خبر از راه می‌رسد و او شگفت‌زده می‌بیند عشق چیز زیبا و ساده‌ای است و گمان می‌کند همواره نیز چنان خواهد بود. زیباترین فصل زندگی‌اش آغاز می‌شود اما دیری نمی‌پاید که باز خود را در پیچاپیچ شاخه‌های لرزان تنها می‌بیند. کوزیموی دوازده ساله رفته رفته تبدیل به پیرمردی خمیده می‌شود. جوانی در روی زمین زود می‌گذرد تا چه رسد به روی درختان که هر چیز چه برگ و چه میوه از آن بالا افتادنی است...
▪️▪️▪️
کتاب بارن درخت‌نشین از آن کتاب‌هایی است که اگر سردبیر حق معرفی‌اش نکرده بود احتمالا تا آخر نمی‌خواندمش! چون در همان چند صفحه‌ی اول احساس کردم خیلی با ذائقه‌ام سازگاری ندارد. مثل یک غذای مفید و حتی شاید خوش‌مزه که همه‌ی اعضای خانواده می‌گویند بخور! ولی تو دوستش نداری. مثل همان بشقاب حلزونی که کوزیمو نخورد! من عاشق کتاب‌هایی هستم که وقتی شروع به خواندن می‌کنم مانند یک جریان نرم و زلال مرا با خود می‌برد. آن کتاب‌ها را اگر ساعت دوازده شب بر بالین دخترکی تب‌دار به دست بگیرم قطعا تا خود صبح کنار نمی‌گذارم و نه تنها تب، که زمان و مکان را هم فراموش می‌کنم. راستش هنگام خواندن کتاب سرعت بالا برایم مهم است و اصولا از آن لذت می‌برم. درست مثل راننده‌ای که سرعت را دوست دارد هر چند می‌داند که ممکن است بعضی از زیبایی‌های مسیر جاده را از دست بدهد. معمولا کتاب‌ها را یک‌نفس می‌خوانم اما تمام کردن این کتاب حدودا سیصد صفحه‌ای برایم چند روز طول کشید. یک علتش شاید اسم‌های عجیب و غریب و طولانی آدم‌ها و شهرها بود که مثل یک دست‌انداز بر سر راه خواندنم قرار می‌گرفت. البته که من هم‌چون یک راننده‌ی حرفه‌ای دست‌اندازها را رد می‌کردم و تا آخر کتاب اسامی را آن‌طور می‌خواندم که برایم راحت‌تر و خوش‌آهنگ‌تر بود نه آن‌طور که در کتاب آمده! مثلا نیمی از کتاب را خوانده بودم که فهمیدم اسم شهری که داستان در آن اتفاق می‌افتد «اومبروزا» است نه «اومبرازو»! علت دیگر شاید برادر کوزیمو باشد. من او را هم در این احساسم به کتاب مقصر می‌دانم. چون او درحالی در نقش دانای کل قصه اتفاقات بالا و پایین درختان را روایت می‌کند که همه‌جا با کوزیمو نبوده و آن‌چه بر او گذشته را ندیده است. برای همین مرتب یادآوری می‌کند که آن‌چه را می‌گوید بعدا یا کوزیمو برایش تعریف کرده یا از این و آن شنیده و یا خودش حدس زده است! شاید اگر خود کالوینو در جایگاه راوی می‌نشست نتیجه روان‌تر و یک‌دست‌تر می‌شد. شاید هم این شگرد ایتالوی ایتالیایی بوده است برای خاص و متفاوت کردن کتابش! اما از حق نگذریم کالوینو در بیان احساسات و درونیات افراد بسیار موفق عمل کرده و من عاشق توصیفات خاص و عمیقش از شادی، حیرت، مرگ و عشق شدم...

- ادامه در شماره یازدهم روزنامه‌دیواری حق
        

          حالا نمیدونم،شاید من با ترجمه ی بدی خوندم،شاید تو وقت مناسبی نخوندم،نمیدونم
دلی اصلا با انتظاراتم یکی نبود.خیلی کتاب حوصله سر بری بود،اصلا دلم نمی‌کشید برش دارم یه صفحه ی دیگه بخونم،انقدری که فکر کنم دوهفته طول کشید کتابی که خیلی هم طولانی نیست رو تموم کنم.
        

          {در وصفِ بارون درخت نشین} 

چند صفحه اولش را که خواندم فکر کردم که به زودی قرار است نیمه‌کاره رهایش کنم. مثل خیلی از کتاب‌های دیگر که همان چهل پنجاه صفحه‌ی اول قیدشان را زدم و برِ شان گرداندم به قفسه‌های کتاب‌خانه تا خاک بخورند.
اما هرگز چنین اتفاقی برای بارون، نیفتاد و من میان کلاس‌های درس، وسطِ شلوغی‌های مترو و داخل خیابان های آلوده‌ی تهران خواندمش.
شاهکاری از ایتالو کالوینو. شاهکاری که بعد از مدتی دیگر نمی‌توانستم آن را زمین‌ بگذارم.
غرقش شدم، دیوانه‌اش شدم ...
روزها و هفته‌ها دائما دنبال فرصتی می‌گشتم تا بیشتر بخوانمش و بیشتر مجذوبش شوم، 

بارون درخت نشین داستانِ عجیبی داشت برای من. داستانی که در اوج واقعی بودن طعمی از جادو را زیر زبان مخاطب می‌نشاند و  می‌گذاشت اشک بریزد در پی این عشق نافرجام. عشق یک نوجوان اشراف زاده به دخترکی دیوانه که فقط از رنجاندن آدم‌ها لذت می‌برد. 
و این جنونِ او بود که سرایت می‌کرد به قهرمان اصلی داستان. قهرمانی که تمام عمرش، کاری را کرد که هیچکس حاضر به انجام آن نبود. او مقابل تمام آدم‌ها و حرف ها ایستاد. مقابل پدر و مادرش...

بارون درخت نشین از همه لحاظ، بی‌نظیر است.
تعلیق دارد، شخصیت می‌سازد و ماجرا خلق می‌کند. پیرنگش آدم را همراه می‌کند از فرم خودش بیرون نمی‌زند.
آدم‌های داستانش واقعی هستند و می‌شود لمس‌شان کرد و سال‌های سال، با آن‌ها زندگی کرد. در بارون درخت نشین به‌نوعی با یک رئالیسم جادویی مواجه‌ایم که پا نه در مرز سورئالیسم می‌گذارد و نه احساس کامل رئالیستی به مخاطب می‌دهد.
کالوینو با کلماتش جادو می‌کند، درون مایه‌اش رو خوب به ناخودآگاه مخاطب می‌رساند و خوب یقه مخاطبش را میگرد.

کالوینو نویسنده باهوشی است برای حرف زدن، قصه گفتن عجله‌ای ندارد، او می‌خواهد اثری خلق کند که در تاریخ ماندگار باشد. اگر حوصله غرق شدن در یک داستان کلاسیک و زندگی کردن با کارکترهای تاریخی را ندارید سراغش نرود. اما اگر سرتان درد می‌کند برای یک جسارت تاریخی، برای یک عشق نافرجام، برای پیروزی‌ای همراه با شکست، بارون درخت نشین برای شماست.
        

          اولین رمانی که در زندگیم و در سال‌های نوجوانی خوندم، همین اثر از نویسنده ایتالیاییش بود. و قطعا تا همیشه یکی از بهترین‌ها. هنوز نگاه کردن به جلد کتاب، حس خوبی رو که در زمان خوندنش داشتم واسم تداعی می‌کنه.