نابرده رنج گنج میسر نمی شود...وقتی شور زندگی (زندگی نامه ونسان ونگوگ) رو میخوندم هم به همین فکر میکردم...رنج کشیدن و ناامیدی و گمگشتگی بخش جدایی ناپذیر زندگیه حتی اگر ونگوگ یا میکل آنژ باشی...اما اطمینانی وجود نداره که گنج این رنج را ببینی و آرامش بعدش را تجدربه کنی...پس تنها راه شاد بودن یا خوشبختی اینه که ببینی چه چیزی ارزش رنج کشیدن داره تا از رنجی که متحمل میشی لذت ببری... 
(تصویر مجسمه داوود که ابعادش نسبت به انسان مشخصه)
بخشی از کتاب: 

فکر میکنی شبها خانه های مردم را خالی میکند؟
نه پدر کار غیر قانونی دیگری انجام میدهد...سرکرده یکی از دسته های نوجوانان است....آنان جواهرات و زیورآلات زنانی را که فرمان پدر مقدس را درمورد نیاویختن زیور آلات در خیابان رعایت نکنند غارت میکنند...
در دسته های بیست سی نفری در خانه‌ی مردم را میکوبند و اگر فردی رامخالف پدر ببینند آن خانه را غارت میکنند و اگر مقاومتی ببینند چندان ساکنان خانه را سنگباران میکنند که نیمه جان شوند.

        

                متن روونی داره...و درباره نوجوونی میکل آنژه و درباره بستر رشد هنر مند یه سری اطلاعات بدست میاری و از اینکه توی ۱۵ ۱۶ سالگی همچین نقاشیایی میکشید و همچین مجسمه سنگی ساخته بهش حسادت میورزی و به این فکر میکنی تو مدرسه چقدر مارو تباه کردن و وقتمون رو با یه مشت چرت و پرت بدرد نخور که حداقل ۶۰% رو کاملا فراموش کردیم یا ابدا به دردمون نخورد تلف کردن در صورتی که ما میتونستیم تا ۱۶ سالگی تو حرفه مورد علاقمون به همچین سطحی برسیم...
والبته این جلد مقدمه به نظر میرسه چون اصل ماجرا از جلد دوم شروع میشه...

جلد اول: 

از زندگی در کاخ و با تجمل زندگی کردن اجتناب کن...
انسان به زندگی مرفه و تجملی علاقهمند است با خو گرفتن بدین گونه از زندگی فرد به آسانی جیره خوار و مفت خور میشود و به آسانی بال و پر فهم و درک را می‌چیند تا موقعیت خود را حفظ کند گام بعدی تغییر سبک کار در جهت خوشنودی قدرتمندان و زمان مرگ پیکر تراش است... 

میان زندگی برای لذت بردن است و زندگی برای کار کردن است تفاوتی نیست...از مطالعه و اندیشه به هنر لذت میبرد


        

                داستان جالبی بود...
رابطه بین دو نسل و برداشتشون از هم و عدم درک متقابل...
آدمهای خود بزرگ بین و با اعتماد به نفس تاثیر کوتاه مدت دارن روی آدمهای دور و برشون...
به نظرم آدمهای بی چهارچوب ترسناکن...ممکنه آدم خوب هم بینشون باشه اما کسی که به هیچ چیز پایبند نیست قابل اعتماد هم نیست...
اینکه به نسل قبل بگی از کار افتاده کوته فکرانه و احمقانست هر چی تجربه آدم بیشتر میشه به درک بهتری از زندگی میرسه و فکر میکنم هنوز هم کسایی که همه چیز را نفی میکنن و بی چهارچوبن فکر میکنن برتری دارن بر دیگران و روشن فکرن...

چند جمله از کتاب: 

چرا وقتی از یک منظره قشنگ،مصاحبتی لذت بخش یا قطعه موسیقی زیبایی لذت میبریم حس میکنیم اینا گوشه‌ای از سعادت بزرگ دور و دست نیافتنیه چرا هیچ وقت فکر نمیکنیم شاید خوشبختی همینیه که نصیبمون شده 

خوشبختی جاییه که ما نیستیم 

مرگ شوخیه کهنه‌ایه اما برای همه تازگی داره
        

                تجربه جدیدی بود از آفریقا... 
دیدن دنیا و تجربه های جدید و رفتن به سمت ناشناخته ها رویای هر نوجوونیه و هرکس بنا به توان و اعتماد به نفس و جسارت و انتخابش به سمت این تجربیات میره و گاهی منجر به ترک روستا شهر و یا کشور میشه...
توی این داستان سلیم به شهری جهان سومی و جنگ زده و درحال توسعه میره و با آدمهایی آشنا میشه و معاشرت میکنه که هر کدوم داستان خودشونو دارن و شاید از دور خیلی خوب  و موفق به نظر برسن اما از نزدیک هرکدوم با مشکلاتی مواجه هستند...و فکر میکنم همه ما یک سلیم درونمون هست که گاهی فکر میکنه دیگران خیلی پیشرفت کردن و اون جا مونده ....همه ما گاهی دچار این توهمات میشیم اما وقتی به اون آدما نزدیکتر میشی میبینی اونقدرام اوضاعشون بر وفق مراد نیست...زندگی هیچ کس عالی و بی نقص نیست... 

جمله‌ای از کتاب: 

میدونستم دولتی که قوانین خودش را زیر پا بزاره من را هم خیلی راحت زیر پا میزاره، شریک کسب و کار امروزم میتونه زندان بان فردام باشه(کار با دولت و دولتی ها)


        

                چه توصیف قشنگی داشت از فراموشی ،بارونی که خاطراتو میشورن و پاک میکنن...زخمی درون ذهن...بکمن خیلی قشنگ پیر مرد های دوست داشتنی را توصیف میکنه و احوالاتشون رو به تصویر میکشه تو کتاب مردی به نام اوه اما‌بهتر عمل کرده بود و اون کتاب قطعا دوست داشتنی تر بود...قبلا درباره آلزایمر یه سریال کره ای و یه فیلم آمریکایی دیده بودم و از هر زاویه که به این بیماری نگاه میکنی قلبت فشرده میشه و دردی روی سینت سنگینی میکنه... 

جمله‌ای از کتاب: 

معنی زندگی چیست؟ همراهی
یه جواب طولانی تر...
همراهی و بستنی
چه جور بستنی؟
درک شدن خیلی حس شیرینیه 

عصبانی شدن از جهان بی فایده است نمیشه باهاش جنگید بخواهیم یا نخواهیم زورمون به بعضی چیزها نمیرسه
        

                تقریبا اولین رمانی بود که توی این ژانر خواندم(جنایی ترسناک روانشناختی)...روون و گیرا بود...یه جاهایی واقعا استرسزا میشد...اوایل داستان مدام فکر میکردم چقدر شبیه فیلم ترسناکاییه که دیدم و یه وجه کلیشه‌ای توش هست...اما بازم جذاب بود...و یه جاهایی هم فکر میکردم قرار داستان خیلی فانتزی و غیر منطقی بشه اما اصلا اینطور نشد... 

خیلی خوب نقش رفتار والدین بر کودکان و انتخاب خوب و بد را توی زندگی نشون میده پسری که انتخاب میکنه مثل پدرش باشه و پسری که انتخاب میکنه مثل پدرش نباشه و از اون رابطه درس میگیره و رابطه بهتری با خانوادش میسازه و در نهایت سرانجام هر انتخاب...حتی اگر انتخابت خوب بودن باشه بازم قرار نیست بهت آسون بگذره و همه چیز گل و بلبل باشه... 

نویسنده تاکید زیادی داشت روی آموزش نحوه صحیح برخورد با کودک در موقعیت های تنشزا...
برای مثال چه طور به بچه‌ها یاد بدیم در عین حال که از دستشون عصبانی هستیم عاشقشون هم هستیم و دوستشون داریم حتی وقتی با هم دعوامون میشه یا دعواشون میکنیم...

چند جمله از کتاب: 

فکرهای بد برای ذهن های خالی است 

زندگی همیشه و تحت هر شرایطی ادامه دارد 

هیچوقت آدم بزرگها به حرفهای بچه ها خوب گوش نمیدهند


        

                بلخره تمومش کردم...نه اونقدر خسته کننده بود که ولش کنم و نه اونقدر میخکوب کننده که یکسره بخونمش اما  روون بود و پر از پیچیدگی (در گفت وگو) و جذابیت ...در کل خیلی لذت بردم...همونقدر که ایرانی ها تو شعر گفتن عالی و بی نظیرند روسها در رمان نوشتن کم نظیرن...قبلا چهار تا کتاب از این نویسنده خوندم که قطعا برادران کارامازوف(آخرین کتاب نویسنده قبل از مرگ) بهترینش بود...داستانی فلسفی روانشناسی که حول جنایت و عذاب روانی و نجات روح انسان...و اعتراض به بی خدایی و فساد اخلاقی که داستایوفسکی معتقد بوده دلیل افزایش خودکشی های اون زمان روسیه بوده...داستان پدر و سه پسر که هرکدوم شخصیتی کاملا متفاوت دارند و گویی از نظر فکری و رفتاری در سنین متفاوتی هستن...دیمیتری در سن نوجوانی ایوان در سن میان سالی و آلیوشا در پیری...کتاب پر از داستان های فرعی جذابه که به موقع و به جا بهشون پرداخته میشه و اجازه نمیده حوصلت سر بره و نصفه ول کنی قصه رو...تنها بخش‌ ناراحت کننده برای من این بود که به شخصیت آلیوشا اونقدر که توقع میره پرداخته نمیشه... 

از یه جایی به بعد یادم رفت جمله های مورد علاقمو بنویسم ولی چندتاشو اینجا میزارم: 

هر وقت بحث میکنم از کوره در میروم وهم خودم را کوچک میکنم و هم افکارم را 

راهب مقدس در زندگی با تقوا باش چرا خودت رادر صومعه جایی که نهار و شامت رو به راه است زندانی میکنی و درون اجتماع نمیروی تا برایشان مفید واقع شوی بدون اینکه انتظار پاداشی را داشته باشی در این صورت انجام وظیفه دشوارتر خواهد شد... 

چه کسی اینها را تهیه کرده است؟(اشاره به میز غذایی مفصل در صومعه) روستایی بینوای روسی کارگرهایی  که چند کوپک دستمزدشان را با دست های پینه بستشان از دهان زن و فرزنداشان و نیازهای دولت بیرون میکشند و میآورند اینجا تقدیم میکنند چون شما مردان مقدس خون آدم‌های فقیر بیچاره را میمکید...


        

                نمیدونم ترجمه بد بود،من حواسم پرت بود یا اصلا متن همینجوری بود اما مدام رشته داستان از دستم در میرفت...بعضی قسمتا به نظرم خیلی بی ربط بود وسط توضیح درباره یه موضوع یه دفعه درباره گل و گیاه حرف میزد یا یه سری توصیفات بی ربط و بی سر و ته داشت که ازشون سر در نیاوردم ... از این شاخه به اون شاخه پریدن ها  و جملات بی سروته اصلا جذابیت و گیرایی کافی برای ادامه دادن نداشت......خلاصه که اصلا ازش لذت نبردم


        

                داستان عجیب و شوکه کننده‌ای بود برای من البته بخش شوکه کنندش خیانت اون مرد نبود اصرار اون خانم به موندن بود...یعنی جدایی بین گزینه هایی که بهش فکر میکرد نبود...چی میشه که آدم خودش را تا این حد بی ارزش میکنه‌...اگر کسی دوستت نداره یا بودنت براش مهم نیست و مدام احساس اضافه بودن بهت میده چرا باید بخوای اون آدم را توی زندگیت نگهداری... 

رهاکردن خود و فکرکردن به اینکه دیگه پیر شدم و دیگه دیره واقعا اشتباه بزرگیه، عدم اعتماد به نفس ،خود مقصر پنداری،سردرگمی اینا احساسات یک خیانت دیده است که تا حدی طبیعیه ولی اگر نتونی از این احساسات عبور کنی آسیب میبینی... 

به نظرم عاقلانه تر اینه که آدم تمام خودش و خوشیهاش را به کسی گره نزنه و برای شاد بودن به شخصی وابسته نباشه که با نبودن اون آدم از پا دربیاد...سخته قطعا...البته نه به این معنی که دست از دوست داشتن آدما برداریم فقط گاهی باید تنها بودن و لذت بردن از تنهایی را تمرین کرد ...

یک جمله از کتاب: 

آدم زندگیش را بدون تغییر دادن خودش تغییر نمیدهد 


        

                این کتاب مناسب سنین ۱۶تا ۲۳ ساله حدودا...روند داستان خطی و بدون فراز نشیب زیاده...دلیل اینکه رفتم سراغ این کتاب این بود که میخواستم سریالشو ببینم و میخواستم قبلش کتابشو بخونم اما بعد خواندن کتاب به این نتیجه رسیدم این داستان سلیقه من نیست و از دیدن سریال منصرف شدم ...موضوع اصلی داستان درباره از دست دادنه...و نحوه برخورد نوجوانان و احساساتشان درباره مرگ و از دست دادن و عواقب تصمیمات اشتباه و به ظاهر کوچیک در زندگی و تاثیر آن بر دیگران... 

 جمله ای از کتاب: 

چگونه از لابیرنت و راه پیچ در پیچ رنج بیرون میروید؟


        

                خوب بود از خوندنش لذت بردم مشقت های کتاب قبلیو شست برد 😊...یک کتاب تاریخی تحلیلی خوب ، واضح و بدون حاشیه های اضافه...و کلیت داستان درباره اینه که چی شد که واقعه کربلا رخ داد...چه اتفاقاتی باعث شد که ماجرا به کربلا کشیده بشه...البته بخش هایی با حدث و گمان همراهه اما نویسنده تلاش کرده منطقی ترین روایات را در نظر بگیره و خودش برخی روایات را رد میکنه...همین که ماجرا رو احساسی نکرد خیلی خوب بود...من از خواندنش لذت بردم...


        

                اصلا رمان نبود...منسجم نبود...و شروع خوبی هم نداشت...ترکیبی از سخنرانی و مرثیه بود...ولی بعضی از بخش های ادبیش زیبا بود...گیرایی متن اونقدری نبود که بتونی یکسره بخونی...توقع خیلی بیشتری داشتم واسه همین یکم تو ذوقم خورد...و به سختی به خواندنش ادامه دادم 

نوشتن درباره عاشورا کار سختیه چون خواننده ایرانی خیلی دربارش شنیده و درجریان بیشتر ابعاد واقعه هست و توقعش زیاده... وقتی سراغ کتاب میاد توقع یک نگاه متفاوت و یا زاویه دید جدید و یا حتی تحلیل خاصی داره نه اینکه هر چه درباره این واقعه شنیده و میدونه را در قالب کتاب و تعداد کلمات زیاد تحویلش بدن....


        

                خیلی برام جدید بود اصلا نمیدونستم این بچه های اوتیسم تو ذهنشون چی میگذره...و چقدر باهوشن...البته قطعا این داستان تمام ابعاد ماجرا را نمیتونه روایت کنه و سختیای این بچه ها و خوانوادشون خیلی بیشتر از این حرفاست...روایت و شخصیت سازی عالی بود... 

دروغ دقیقا همین بلا رو سر هممون میاره فقط آدمای عادی از نظر ظاهری نحوه برخورد متفاوتی دارن و میتونن وانمود کنن که فراموش کردن یا باهاش مشکل ندارن ولی از درون ما هم مثل کریستوفر بهم میریزیم...


        

                ایمان واقعی عجب چیز عجیبیه...
اگر میخوای کسی را هدایت کنی خودتو درست کن...اگر میخوای کسی را از اشتباهش برگردونی خودتو درست کن...اگر میخوای در جامعه تغییری ایجاد کنی خودتو درست کن...اگر میخوای خدا رو به کسی بشناسونی خودتو درست کن... آدما با حرف و زور و دشنام و پلیدی هدایت نمیشن...بجای تغییر دیگران باید خودمون را تغییر بدیم تا بتونیم بر دیگران اثر بگذاریم...این چیزیه که از تام یاد گرفتم... 

هر آسایش و حق انتخاب کوچکی که الان داریم (ما خانم ها- رنگین پوستان و قشر متوسط جامعه )حاصل تلاش نسل های مختلف و مقاومت و جنگیدن های بسیار هست... رنج ها کشیده شده اشکها ریخته شده و هنوز هم جای زخمها باقیست...همیشه یک عده احمق که پول و قدرت دارن زندگی بقیه را به لجن میکشن...والبته چه مردهایی که به خاطر بار سنگین توقعات و مشکلات بردوششان آسیب دیدند و آسیب زدند...

جمله‌ای از کتاب: 

هر کس هرطور عمل میکند گمان میکند کار او درست است 

خدایا روحم را به تو میسپارم


        

                اسم کتاب خیلی جذاب بود و جالب و کنجکاوم کرد... اولین سفرنامه‌ای بود که خواندم...خیلی از خواندنش لذت بردم... 

وقتی یک چهارم اول کتابو رد کردم منتظر بودم درباره خودش هم حرفی بزنه اینکه چه احساسی داره و چی فکر میکنه(نه اینکه نگه ها گفت اما جا خوردم از صداقتش)توقع داشتم خیلی معنوی احساسی باشه...بعد تو ادامه کتاب هم فضا اصلا معنوی افراطی نشد... فکر کردم شاید واقعا حس و حالش همینقدر عادی بوده و هیچ احساس خاصی نداشته...که تو جملات انتهایی کتاب جوابم را گرفتم: 

"من در این سفر بیشتر در جستجوی برادرم بودم -و همه آن برادران دیگر-تا به جستوجوی خدا. که خدا برای آن که به او معتقد است همه جا هست" 

و راستش خوشحال شدم که خیلی احساسی و جوگیرانه فضا را معنوی و آدما رو بی عیب توصیف نکرده(منظورم صرفا وجه خوب آدمهاست)...توصیف شخصیت ها و فضا خیلی خوب بود...
اونجایی که لجش گرفته از این که مردم در خانه خدا از دلتنگی کربلا میگن رو با پوست و گوشت و استخوان درک میکنم 😂... 

چند جمله از کتاب: 

بزرگترین غبن سالهای بی نمازی از دست دادن صبح ها بوده با بویش با لطافت سرمایش با رفت و آمد چالاک مردم
پیش از آفتاب که برمیخیزی انگار پیش از خلقت برخواسته‌‌ای و هر روزشاهد این تحول روزانه بودن از تاریکی به روشنایی از خواب به بیداری و از سکون به حرکت 

و دیدم که تنها خسی است و به میقات آمده است و نه کسی به میعادی و  دیدم که وقت ابدیت است یعنی اقیانوس زمان و میقات در هر لحظه ای و هر جا و تنها با خویش چرا که میعاد جای دیدار توست با دیگری اما میقات زمان همان دیدار است و تنها با خویشتن... 

مگر حاصل یک عمر چیست؟ اینکه در صحت و اصالت و حقیقت بدیهی‌های اولیه که یقین آورند یا خیال انگیز یامحرک عمل شک کنید و یک یکشان را از دست بدهید و هرکدامشان را بدل کنید به یک علامت استفهام...یک وقتی بود که گمان میکردم چشمم غبن همه عالم را دارد.و حالا که متعلق به یک گوشه دنیا‌ام اگر چشمم را پر کنم از تصاویر همه گوشه های دیگر عالم پس مردی خواهم شد همه دنیایی. 

یک آدم فقط یک جفت چشم نیست و در سفر اگر نتوانی موقعیت تاریخی خودت را هم عین موقعیت جغرافیایی عوض کنی،کار عبثی کرده‌ای. 

من در این سفر بیشتر در جستجوی برادرم بودم -و همه آن برادران دیگر-تا به جستوجوی خدا. که خدا برای آن که به او معتقد است همه جا هست