نوشته ای بر نمایشنامه خانه عروسک

نمایشنامه خانه عروسک نوشته هنریک ایبسن قسمتی از زندگی یک خانواده در قرن نوزدهم رو نشون میده.

نورا، زنی هست که در یک خانواده مرفه، زندگی ظاهراً خوشبختی رو با همسرش توروالد و سه فرزندش داره.
به هر حال پشت ظاهر این زندگی زیبا یک راز بزرگ نهان هست که می‌تونه جون خیلی ها رو  به خطر بندازه،ولی فقط خود نورا در ابتدا نمایش از این راز خبر دارد و کم کم آدم های بیشتری می‌فهمن و زندگی نورا با مشکلات زیادی مواجه میشه.

این نمایشنامه اولین بار سال 1879 در کپنهاگ منتشر شد و اولین نمایشنامه مدرن ایبسن به شمار میاد و بلافاصله توجه هارو به خودش جلب کرد.
اولش منتقدان این نمایشنامه رو یک نمایشنامه تراژدی حساب می‌کردند اما کم کم همه شک کردند که این نمایشنامه تراژدی محسوب می‌شود یا نه و حتی بعضی جاها اون رو طنز حساب می‌کردند.

یکی از دلایل اینکه این نمایشنامه محبوب شده بود دیدگاه فمنیستی اون بود که من هم به شخصه ازش بسیار لذت بردم و در پرده آخر نمایش بیشتر قابل توجهه.
و چیزی که این نمایشنامه در واقع بهش می‌پردازه اهمیت استقلال فردی و حق انتخاب زنانه. و ایبسن با نشون دادن نورا درواقع داره نقش سنتی زنان در خانواده رو نقد میکنه و یکی از تیکه های نمایشنامه که من خیلی دوستش داشتم میگه:

 "هلمر: اما این شرم آور است. پس اینگونه مقدس ترین وظایفت را نادیده می گیری؟ نورا: در نظر تو، مقدس ترین وظایف من چیست؟ هلمر: این را هم من باید به تو بگویم؟ وظیفه ات نسبت به همسر و فرزندانت مقدس ترین نیست؟ نورا: من وظیفه ی دیگری دارم که به همان اندازه مقدس است. هلمر: نمی توانی داشته باشی. منظورت چه وظیفه ای است؟ نورا: وظیفه ام نسبت به خودم."

در همین جهت این نمایشنامه به عنوان آثار پیشگام توی جنبش فمینیسم شناخته میشه.

حالا برین سراغ خود ایبسن.
هنریک یوهان ایبسن،زاده 20 مارس 1828 نمایشنامه نویس و درام نویس نروژی بود.
ایبسن با وقوع انقلاب 1848 در شمال اروپا به سرودن شعر های آزادی خواهانه پرداخت و کلا از اول این بخش آزادی خواهانه در نوشته هاش بود همونطور که توی خانه عروسک هم بود.
        

          نوشتن یک مرور خوب بر یک رمان، نمایشنامه یا جستار، کار من نیست. چون نه می‌توانم درمورد محتوای روایت داستانی چیزی بگویم (اسپویل می‌شود و خلاف قواعد حرفه‌ای است.) و نه توانایی ارزیابی هنری یک اثر را دارم؛ مخصوصا این اثر ایبسن را‌.
صرفا می‌توانم از حس و حالم بگویم و حواشی‌اش.
حین خواندن پرده آخر این نمایشنامه حس کردم دارم وقایع را با چشم خودم می‌بینم. اضطراب و ترس شخصیت اصلی داستان را با تمام وجود حس می‌کردم و دوست داشتم با نورا همدردی کنم.
با اینکه نقطه‌ی کلیدی این نمایشنامه، مربوط به زنان و جنبش آنان است اما حس می‌کنم همه‌ی ما در سطوح مختلفی ممکن است عروسکِ دیگران باشیم. ایبسن خاطرات متعددی را برایم تداعی کرد.
این نمایشنامه جزو آثاری است که  پیشنهاد می‌کنم رفقایم در ابتدای زندگی مشترک حتما آنرا بخوانند (در کنار سعادت زناشویی تولستوی).
        

          نمایشنامه‌‌ای زیبا و قابل تامل بود.حکایت زندگی زن و دختری که در تمام عمر عروسکی بیش در دست عزیزانش نبوده است.فرصت رشد فکری و شخصیتی چندانی به او داده نشده و حال برای اثبات خود حرکتی دور از اندیشه انجام می‌دهد که اگر چه تلخ اما همان ماجرا سرانجام باعث به خود آمدن او شد!... "عروسک خانه"از زوایای مختلف جای بسی تامل دارد.
        

          نمایشنامه خوبی بود. شاید بهتر از هر کتاب و دوره آموزشی‌ای، به این آسیب در زندگی مشترک پرداخته بود. نمایشنامه خواندن برایم جذاب تر از همیشه شده.
        

          
"در هر حال باید سعی کنم آدم بشم"

نمایشنامه بی‌نظیر که واقعاً آدم می‌ماند؛ چجور یک نفر توانسته چندین و چند مورد از جوانب زندگی معاصری که ما درون آن زندگی می‌کنیم را ۱۳۸ سال قبل، درش به بهترین شکل ممکن که تا به حال من دیدم، جا بدهد.

زن، خود، وظایف، جامعه، روابط، فداکاری... همه‌ و همه تنها در یک اثر ۱۴۴ صفحه‌ای!

از معضلاتی که انسان اگر به خودش نگه نکند و روراست نباید با آن روبرو می‌شود، نبودن در عین بودن است.

تو هستی اما صرفاً یک عروسک یا شایدم یک حیوان؛
کار می‌کنی، غذا می‌خوری، تفریح می‌کنی، با این و آن صحبت می‌کنی...

اما از چه روی؟ از روی عادت آیا؟
اینجا ما می‌بینیم که نورا از ملوسک بودن در خانه پدرش تبدیل به طوطی، سنجاب یا به قول خود نورا، عروسک در خانه شوهر می‌شه؛
عروسکی که حتی تایید انسان بودنش هم به واسطه تایید حرف شوهر یا "صاحب عروسکه".

اما در آخر می‌بینیم که هرچقدرم عروسک عزیزی باشید، در نهایت عروسکید؛
و در حادثه‌ای، صاحب عروسک شما را می گذارد و می رود، و عروسک بدون صاحب چه معنایی داره؟ هیچ.

بخشی از قصه نورا به خود اشاره دارد، به من، به قالب یک انسان و نه عروسک، ملوسک، طوطی یا سنجاب.

اینکه وظیفه اولیه همه ما نسبت به خودمان وجود داره و خواهد داشت.
اینکه برای اینکه بدهکار خود نباشی باید بشناسی این من را، تا بود و فداکار بود، مادر بود، پدر بود یا همسر و... باید اول بود، وگرنه این بدهی بر گرده انسان تا اخر عمر می ماند و وظایفی که به‌ظاهر به عهده گرفتی، هیچ‌گاه وظایف تو نخواهند بود.

اما در این بین، ایبسن به یک معضل دیگر هم اشاره می‌کند: "فرهنگ عروسک‌پَرور".

فرهنگی که به نظر بنده از طبیعیات اولیه و محیطی که انسان درش زندگی می‌کرده شکل گرفته، اما به‌جای پیش آمدن و عوض شدن در طول روزگار مدرن ما، صرفاً آپگرید شده، و این آپگرید با معضلات مدرنی که در جامعه سنتی ما به وجود آمده اصلاً هم‌خوانی ندارد.

نیاز به خود و این تضاد های مدرن در جامعه ما از اینجا می‌آید که ما امروزه در جامعه خود زنانی داریم که از فمینیسم و زن مستقل و قوی صحبت می‌کنند و دم از آزادی زن می‌زنند، اما حاضر نیستند ذره‌ای از محبّت عروسک بودن آن‌ها کم شود.
اما آیا آن‌ها خود را شناخته‌اند؟ یا از خود در کسب صرفاً ارضای نیازهای اولیه خود با شکل‌های پلید انسان‌گونه است؟

آن‌ها خود را تبدیل به شیاطینی کرده‌اند در قالب عروسک؛ آن‌ها آنابل دنیای امروز ما شده‌اند!
تا مثل یک عنکبوت با ویژگی ها، زیبایی ها و .... و ماسک های خود بندبازی کنند و طعمه‌شان را در پیله بپیچند؛ آن وقت که شیره‌اش تمام شد، استوری کنند و بگویند: Buy Iran, Helo Dubai
تا شاید شیخی شکار کنند یا در همین ایران خودمان به شکار دیگری بپردازند.

آن‌ها استقلال و آزادی و "منم نظر دارم، من دست به سیاه و سفید نمی‌زنم، کلفت گیر آوردی؟" می‌خواهند و می‌گویند، اما نباید ذره‌ای از شیر‌بها، پول توجیبی و ۲۰۲۵ سکه مهریه‌شان کم شود!

شوخی نداریم؛ در جامعه ما هنوز مرد دست برتر را دارد.
اما اینان خود، بزرگ‌ترین ضربه را به زن و جایگاه و ارزشش می‌زنند و جلوی حضور بیشتر زنان را به‌صورت انسان‌گونه در جامعه می‌گیرند.
به زن به‌مثابه انسان، به زن وجودی مستقل از مرد، که با مرد و قوانین نرینه تعریف نمی‌شود؛ به زن به‌مثابه یک انسان، و نه موجودی حریص و آهن‌پرست.

حتماً تا به حال درخواست‌های متعدد کاری زنان را دیده‌اید که کارفرما با بازتعریف درخواست کار در قالب جندگی، آن‌ها را سورپرایز کرده!

و این اصلاً وجود مردانی که در جامعه امروز ما به‌دنبال جنده، بازیچه و عروسک‌بازی‌های زودگذرند را نه‌تنها کم‌رنگ نمی‌کند، بلکه...

اینگونه انسان‌ها، چه مردان و چه زنان، جامعه را تبدیل به جنگلی پر هرج‌ومرج می‌کنند که گاوها همدیگر را شاخ می‌زنند تا ماده از یکی از آن‌ها خوشش بیاید؛ اما با کثافات و پلیدی‌های انسانی.

به‌راستی ایبسن استادگونه مسائل مختلف را به پرده می‌کشد:
از خود، از زن، از عروسکی بیش نبودن، و از اجتماع و دیدگاه‌های اون.

چگونه از دل سرمای سرد نروژ چنین مردی با دنیا آمده؟
        

          اینکه ایبسن در اون جامعه کوچیک و بسته 
با وجود اونهمه مخالفت و اعتراض به کارهاش 
این اثر رو خلق کرده ، خیلی جالبه 👌🏻
نمایشنامه عالیه و حتما فیلم سارا که مهرجویی از روی این نمایشنامه درست کرده رو هم ببینید 
        

          
"عروسک خانه" اثر "هنریک ایبسن ۱۸۲۶-۱۹۰۶" 
ترجمه "منوچهر انور"
یک نمایش‌نامه از نویسنده و شاعر پرآوازه نروژی
برای من اولین تجربه خواندن نمایش‌نامه بود ولی خیلی لذت بردم. انگار تو سالن تئاتر نشستم و دارم بازی ها رو تماشا می‌کنم. خود اثر هم خیلی گیرا بود، چند صفحه اول رو که خوندم دیگه تا انتها ادامه دادم درست مثل اینکه دیدن فیلمی رو شروع کنید و نتونید تا آخر ولش کنید. 
داستان درباره خانمی است بنام "نورا" که با شوهرش "هلمر" و سه تا فرزند کوچک زندگی میکنه. شوهرش وکیل و بتازگی ترفیع مقام گرفته به سمت ریاست بانک. همه اتفاقات طی چند شب ایام کریسمس میچرخه. یک دوست خانوادگی دارن بنام دکتر "رانک" و دوست نورا بنام "خانم لینده" که یکدفعه بعد سالها سر و کله‌اش پیدا می‌شه و یک دشمن مشترک برای نورا و هلمر بنام آقای "کروگستاد".
داستان سه پرده داره و طولانی نیست کلا ۱۱۰ صفحه. موضوع اصلی داستان درباره وضعیت زنان در قرن ۱۹ میلادیه. زمانی که خانمها کم کم داشتن از زیر سلطه مردانه بیرون میومدن و برای خودشون دنبال هویت مستقلی بودن. نام نمایش‌نامه هم برگرفته از همین موضوع هست که خانم‌ها عروسک نیستند تا بازیچه دست مردان باشند. خانم لینده دوست تازه وارد نورا که سرد و گرم چشیده تر هست و تازه معنای زندگی و استقلال رو درک کرده، تلنگری به نورا میزنه تا بخودش بیاد و جدی باشه نه‌اینکه مثل بچه‌ها رفتار کنه.
نورا خطاب به هلمر:"در تمام مدت این هش سال از همون اول آشناییمون تاحالا، هیچ وخ یک کلمه درباره یه موضوع جدی بین من و تو رد و بدل نشده.... خونه ما فقط جای بازی بوده. من اینجا 'عروسک-زن" تو بوده‌م، همون‌جور که تو خونه بابا، 'عروسک-بچه' ش بودم. بچه‌هاام به نوبه خودشون عروسکای من بوده‌ن. این بوده زن و شوهری ما."
هلمر اوایل ازدواجشون دچار مریضی میشه و نیاز به هزینه زیادی داشتن که نورا اون پول رو جور می‌کنه و هلمر مداوا میشه. به شوهرش میگه از باباش قرض کرده ولی درواقع اون پول رو نزول کرده و چون باباش خیلی زود فوت کرده، شوهرش هیچ‌وقت نفهمیده پول از کجا اومده بوده، نورا هم مخفیانه با پس‌انداز از خرجی خونه کم کم اون پول رو پس میداده و از چیزایی که دلش میخواسته صرف‌نظر می‌کرده.
"هلمر:  نورا، من حاضرم روز و شب از جان و دل برای تو کار کنم، به‌خاطر تو زیر بار فقر و پریشانی برم. اما هیچ مردی حاضر نیس حیثیتشو فدای عشقش بکنه.
نورا: صدها هزار زن این کارو کرده‌ن."

البته این کتاب غیر از این نمایشنامه درباره خود نویسنده و چالش‌های ترجمه هم مطالبی بیان کرده که حدود ۱۷۰ صفحه‌ای میشه.

#عروسکخانه #هنریک_ایبسن 



        

          🔹️روابط انسانی همیشه برام جالب و کنجکاوی برانگیزه، درست همون لحظه هایی که انسان دست به انجام کارهای شگفت انگیز میزنه، کارهایی که هیچوقت انتظار انجامش رو نداری.
من نمایشنامه های زیادی نخوندم و میشه گفت این کتاب شروع نمايشنامه خوانی من بود‌ . برام جالب و دوست داشتنی بود.
تغییر شخصیت نورا  در سیر داستان، با توجه به اینکه داستان رو یک مرد نوشته برام قابل تحسین بود.

🔹️اما امان از غلط های بسیار بسیار کتاب ،  من کتاب رو با ترجمه‌ی میر مجید عمرانی از نشر شور آفرین خوندم‌.علاوه  بر اشتباهات فاحش در املای کلمات،  یک سری از کلمات قربانی محاوره نویسی شده بودن که بسیار برام آزار دهنده بود.

🔹️داریوش مهرجویی فیلمنامه‌ی فیلم سارا رو بر اساس این نمایشنامه نوشته. این فیلم در دوره اصلاحات ساخته شده و  شاید بشه گفت از فیلم های مهم اون دوره بوده که به نقش زن و طغیان زن اشاره کرده.

        

          نمایشنامه ای باشکوه از روند سرخورده شدن اکثر زنان جهان 

اوایل خواندن بخاطر واضح بودن داستان احتمالا بنظر کمی زیاده روی می آید ولی با لحظه ای تامل می‌شود فهمید چگونه زنان مختلف به همین شیوه در برهه های گوناگون تاریخی حتی همین امروز تنها «عروسک» اند.
ابتدا عروسکِ پدر که هیچ نظری از خودشان بروز نمی‌دهند
بعد عروسکِ بی زبان همسر که همه بر خامی و سادگی اش اتفاق نظر دارند.
به عنوان تجربه ی اول از آثار ایبسن، بی نظیر بود.
        

          سلام و نور 
گاهی پیش میاد که به یک شوک نیاز داریم‌تا بفهمیم تمام راهی رو که اومدیم اشتباه بوده و باید برگردیم و همه چیو از نو بسازیم.
گاهی پیش میاد یک حرفی ، چیزی باعث میشه بفهمیم باید جلوی چرخه ی غلط تربیتیمونو بگیریمو دیگه اشتباهاتمون رو به نسل بعد منتقل نکنیم.
شاید گاهی یک اتفاقی باعث میشه خودمونو اطرافیانمون رو بهتر ببینیم ، بهتر بشناسیم .
عروسک خانه رو دوست داشتم . میشه ساعتها نشست و راجع به جزء به جزئش حرف زد و با بعضی قسمتهای داستانش که مناسب با ماست  همذات پنداری کرد .
        

          کارها ایبسن همیشه در نوع خودش ساختارشکنند. او  در این نمایشنامه سراغ کاری زنانه رفت.
        

          اولین نمایشنامه‌ای  از ایبسن بود که می‌خوندم. بیشتر از هزار کلمه ازش گزارش نوشتم برای استادم اینجا دیگه نمی‌دونم چی بنویسم :) چیز جالب در مورد عروسکخانه ملموس بودنش بعد از این همه سال بود. دوستش داشتم. ایبسن واقعاً از گنده‌‌های نمایشنامه‌نویسی دنیاست. باید بیشتر بخونم. 
        

          زن‌ها، دیوارها، درها

یکی از جذاب‌ترین ویژگی‌های یک داستان، رخدادی اپیفانیک است. رخداد اپیفانیک یعنی تجلی چیزی که قبلاً در مورد واقعیت نمی‌دانستیم و یکهو بر ما آشکار می‌شود. در بعضی آثار بزرگ لحظاتی اپیفانیک هست که یکی از شخصیت‌ها در اثر تجلی ناگهانی واقعیت، تغییر می‌کند. نه تغییری عادی، بلکه تغییری که زندگی او را به دو بخش قبل و بعد از آن تقسیم می‌کند. این لحظات اپیفانیک از آنجا که به اصالتی فکری گره می‌خورند، عمق پیدا می‌کنند و گاهی به لحظاتی تاریخی مبدل می‌شوند و نسلی را وادار به اندیشیدن و تغییر رویه می‌کنند. شاید خیلی از آدم‌ها در زندگی خود چنین لحظاتی را تجربه کرده باشند و چیزهایی برایشان به ناگهان فرو ریخته باشد و پرده‌هایی کنار رفته باشد که بعد از آن بازگشت به عقب غیرممکن بوده باشد. همه چیز در یک طرف این رخداد رنگ می‌بازد و در طرف دیگر به شکلی تازه نمایان می‌شود. دری بسته باز می‌شود. درست مثل لحظه‌ای که «نورا» در را باز می‌کند و می‌رود. در نمایشنامۀ «خانۀ عروسک»، ایبسن، این شخصیت را طوری از این رخداد عبور می‌دهد که گویی تنی را غسل تعمید می‌دهد. لحظه‌ای که نورا در را باز می‌کند و می‌رود، لحظه‌ای‌ست که به نورا و داستان او ختم نمی‌شود و پشت سر او زن‌های زیادی درها را باز می‌کنند و از لابیرنت‌های طراحی‌شده برای به بازی کشاندنشان بیرون می‌روند تا زندگی را به شکلی تازه و با تکیه بر نیروی خویش بیازمایند. نورا که در تمام طول نمایش زنی‌ست به‌ظاهر بوالهوس، در لحظه‌ای که فکرش را نمی‌کنیم، درست وقتی که از یک فروپاشی حتمی بیرون آمده، در عین ناباوریِ مخاطب در را باز می‌کند و می‌رود و این لحظه، لحظه‌ای تاریخی‌ست. لحظۀ طغیان علیه نظم موجود، علیه حفظ ظاهر، علیه هرچه مصلحت می‌خوانیمش. چه چیزی چنین طغیانی را در نورا ایجاد می‌کند؟ چرا در لحظه‌ای که از مهلکه گریخته، در لحظه‌ای که تمام مسائل‌شان حل شده و نجات یافته‌اند، چنین تصمیمی می‌گیرد؟ او برای برگشتن دوباره، به هلمر امید می‌دهد که اگر معجزه‌ای رخ دهد شاید آنها باز با هم زندگی کنند و همین نشان می‌دهد که چطور با تصمیم به طغیان ورق را به نفع خودش برگردانده است. او در را می‌بندد اما درهای زیادی پس از آن در تاریخ گشوده می‌شوند.
        

          نمایشنامه خانه عروسک ازهنریک ایبسن نویسنده نروژی که اورا پدر نمایشنامه نویسی مدرن میدانند.ایبسن این نمایش نامه را باالهام از زندگی یکی از دوستان خود به رشته تحریر درآورده است.نمایشنامه ای جذاب که در۳پرده روایت میشودودرژانر رئال نوشته شده است ؛درپایان نمایش نامه احساس میکردم یک تراژدی خوانده ام.
نمایشنامه زندگی آقاوخانم هلمر را روایت میکند.خانم نورا در گذشته به خاطرفداکاری درحق شوهر بدون مشورت با وی مبلغ زیادی را قرض کرده وامضای پدر بیمار خود راجعل کرده است واینکار تبعاتی برایش به همراه خواهد داشت.
هلمر مردی با جایگاه اجتماعی خوب که باهمسر خود همچون عروسک ،رفتاری مالکانه دارد.توروالدهلمر مردی که به همسرخود به دید کودک نکاه میکند که نیاز به امرونهی وآموزشهای اخلاقی دارد مثلِ آموزشهای اخلاقی پدر وفرزندی  ازجمله اینکه مدام به همسر خود گوشزد میکند شیرینی نباید بخوری،سرزنش کردن نورا درمورد نداشتن مدیریت مالی وخطاب او به سنحاب من،موشی من و....
توروالد هلمر موفقیت وخوشبختی ظاهری را برپیوند واقعی بین انسانها مقدم میداند.
واما نورا دختری که درکودکی جامانده دومرد اصلی زندگی وی با او رفتاری این چنینی داشته اند،دختری ساده ودهان بین ومطیع که خوشبختی را در ولخرجی کردن میبیند.نورا هرگر فرصت کشف زندگی ورشد شخصیتی پیدا نکرده است.درک درستی از جامعه ندارد ودرزمان تصمیمات مهم زندگی تنها به هدف فکر میکند واصلا توجه نمی کند که انتخاب وسیله نادرست دراین راه چه ضربه سختی به او وارد خواهد کرد.
شناخت لایه های درونی شخصیت زنان برای مردان غالبا سخت خواهد بود(همینطور شناخت مرد برای زن).ولی آقای ایبسن چقدررر زیبا وماهرانه دراین وادی پای گذاشته اند.چقدر زیبا دختری که درکودکی خود جامانده دختری که به اوفرصت رشدوترقی داده نشده است دختری بی روح ومنفعل که حتی زمان طغیانش هم تصمیمی کودکانه میکیرد.تصمیم ترک همسر وفرزندانش.(به جای ماندن وساختن وبه دست اوردن عزت نفس نداشته اش).نورا توقع داشت همسرش سینه سپر کند وهمه چیز را به گردن بگیرد ولی شاهزاده سوار بر اسب نورا به جای حمایت از همسر اورا مورد سرزنش قرار میدهد.
طرح جلدزبان اصلی کتاب ،طرحی از قفس است ودر آن چندین خطاب دیگر از همسر نورا به او وجود دارد که در ترجمه ها محذوف شده است،که در آنها نگاه شی بودن به غیرازنگاه کودک بودن به او بیشتر نمایان میشود.
تکان دهنده ترین جمله کتاب ونه زیباترین:
هیچ مردی ،شرفش رو فدای کسی که دوستش داره نمیکنه
نورا:هزاران زن اینکار رو کرده اند.




        

          پدر و همسر نورا در تربیت او اشتباهات فاحشی مرتکب شده‌اند که غیرقابل بخشایش است. از طرفی همان پدر و همان همسر هم خودشان درست تربیت نشده‌اند که چنین رفتار اشتباهی را با نورا دارند و آن را بهترین رفتار می‌دانند.

نورا با فداکردن خود، مسئولیت زندگی را به تنهایی بر دوش گرفته و از این راز یعنی نجات زندگی خانواده و همسرش، به قیمتی گزاف و بدون اطلاع اطرافیانی که حق آنها است که با خبر باشند، لذت می‌برد.

اگر نورا جرات و جسارت آن را داشت که با پدر یا همسرش سخن بگوید و آنان را متقاعد سازد که این کار درست است، آن وقت دیگر مجبور نبود کار را پنهانی انجام دهد و فرد مقابل از او سوء استفاده کند و سال‌ها او را تحت ستم و آزار قرار دهد.

تمام آدم‌های این قصه از هم جدا و رهایند و هر یک در جزیره‌ای تنها زندگی می‌کنند و شاید بهتر باشد بگوییم که زنده‌مانی می‌کنند نه زندگانی! همه مغرورند و تنها خود و رفتار خود را درست می‌دانند و برای دیگران نقش بازی می‌کنند.

هر یک برای خود سرگرمی و اسباب‌بازی‌ای دارد که با آن مشغول است و به ویرانی پایه و اساس زندگی‌شان توجهی ندارند. درست مثل بچه‌ای که زیر پایش خالی شده و در حال افتادن در چاله‌ای است، اما همچنان غرق بازی با اسباب‌بازی و جقجقۀ خود است. 

از بین این افراد، خانمِ تازه‌وارد (دوست نورا) در دوستی صداقتش را ثابت کرد ـ هر چند به نظر می‌رسد، قدری خودخواهی هم با آن همراه بود ـ و سنگ تمام گذاشت و نورا را وادار کرد که با همسرش روراست باشد.
        

          برای باشگاه نمایشنامه خوانی ، یک بار دیگه این اثر زیبا مرور شد...
خانه عروسک بدون شک یکی از آثار ماندگار و تاثیرگذار در تاریخ ادبیات نمایشی جهانه... 
نمایشنامه ای که تا مدتها اجرا و حتی صحبت کردن درباره ش ممنوع بود...
خیلی ها معتقد بودند که باعث پر رو شدن زنها شده و در جهانی که به نقش زن اهمیت کمتری داده می‌شد،  نوشتن چنین نمایشنامه ای مثل کوبیدن یک سیلی بر صورت جامعه اون زمان بود...
نورا و بالطبع همه زنان جهان به اندازه مردها حق دارند ، نقشی که اون ها در زندگی ایفا میکنن از مردها اگر بیشتر نباشه کمتر هم نیست...
زن عروسک نیست ، برای ناز و نوازش کردن و یا حتی برای کتک زدن و تحقیر کردن نیست... زن یک انسانه و باید مثل یک انسان باهاش برخورد بشه...
اون هم سهمی از این جهان و جامعه داره که باید به این سهم احترام گذاشت...
در آخر اجازه بدید ایستاده برای ایبسن دست بزنیم...
زنده باد همه زنها و مادران این سرزمین...
زنده باد ایبسن
زنده باد تئاتر 
        

          یه کم زیادی شفاف و رو بودنش تو ذوقم می‌زد ولی از فمینیست بودن آقای ایبسن لذت بردم.
        

          "عروسک خانه "
داستان دقیقا داستانِ عنوان کتاب است. 
داستانِ نورا، دختری که مثل عروسک باهاش رفتار می‌شده.
خیلی فکر کردم که باید چه یادداشتی بنویسم  اما واقعیت اینه که باید فقط خواند و فکر کرد...
یکی از  موضوعاتی در ارتباط با ساختار نمایشنامه برام خیلی جالب بود و این بوده که  نمایشنامه در سه پرده و بسیار کوتاه نوشته شده، در پرده یک و دو یک چیزی خیلی تکرار میشد و اونم انتظار های همسر نورا از اون و طوری که دلش می‌خواست باشه بود و عنوان های متفاوتی که برای خطاب کردن نورا از آنها استفاده می‌کرد. اولش برام اینهمه تکرار عجیب بود آن هم برای یک نمایشنامه کوتاه اما وقتی به پرده ی سوم و آخر داستان رسیدم متوجه شدم کل این زمان ذهنم داشت برای این آماده میشد که در آخر تصمیمِ نورا رو تا حد زیادی درک کنم و تصاویر مغزش رو تصور کنم و با خودم بگم  مدت ها قبل ذهنش برای آن آماده بود.