شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        این کتاب گزیده‌ای از "قصه‌های جدید برای نینون" است.
در "بهشت گربه‌ها" راوی، گربهٔ آنگورایِ خانگی و بورژوایی است که تصمیم می‌گیرد زندگی گربهٔ خيابانی و آزادی را تجربه کند. داستان کلاسیک هست، مقدمه دارد و بیشترش به تعریف کردن می‌گذرد و خبری از توصیف نیست.
بیشتر داستان‌ها گِرد موضوعاتی چون فقر و طبقات ضعیف جامعه می‌چرخد. گاه زولا با بیانی شاعرانه و پراحساس، فضا و شخصیت را توصیف می‌کند و گاه با تعریف کردن و نوشتاری گزارشی، مسئله‌ای اجتماعی را نقد می‌کند. او پایه‌گذار سبک ناتورالیسم (طبیعت‌گرایی) بود؛ در برخی از داستان‌های این مجموعه رگه‌هایی از این سبک دیده می‌شود.
داستان "بیکاری" خیلی mp3 از نتایج بیکاری و تأثیرش بر خانواده می‌گوید. دردِ گرسنگی به وضوح در داستان دیده می‌شود و چه‌بسا چنین موضوعاتی بازتابی از زیست و دغدغهٔ نویسنده باشند؛ چراکه امیل زولا در دوران جوانی زندگی کولی‌واری داشته است.
داستان "آهنگر" توصیفی است از یک شخصیت و شغلش.
"خاطرات" متن‌های پراکنده‌ و نوعی وقایع‌نگاری است از دیده‌های شهری، مشاهدات، و در توصیف فضا، مراسم‌ها، تخیلات و خاطراتِ راوی. این متن سرشار از نوستالژی، جان‌بخشی‌، تقبیح جنگ و گاه ایده‌های جذاب است مثل بخش چمدان.
      

        دوستش داشتم .
مجموعه مطالعه در وقت اضافه خیلی خوبه .
شاید سلیقه من نیستن ولی وقتی دلت میخواد کتاب بخونی ولی حوصله ی کتابای قطور رو نداری حقیقتا خوبه .
یا برای خوندن آثار نویسندگان بزرگ ولی بخاطر طولانی بودنشون یا سنگین بودن متن نمی‌خونی ، این مجموعه بهترین گزینه است .
دوست داشتنی بود 
امیدوارم بخونید و لذت ببرید 🤍
      

        کتاب با یک روایت ساده و آروم خانوادگی شروع می‌شه و حین نقل داستان اطلاعات بیشتری بهمون میده . اطلاعاتی که مثل پازل تیکه تیکه داده میشن و خودمون باید کنار هم بچینیم ببینیم داستان از چه قراره . نوشتن این شکل از داستان نیاز داره نویسنده ماهر باشه و من هم از خوندنش لذت بردم .
همیشه برام سواله که نویسنده ها وقتی میخوان شروع کنن به نوشتن یک داستان ، کل داستان رو تا آخر تو ذهنشون تصور میکنن یا اینکه مینویسن ببینن چی میشه.  حدس من اینه اینجا نویسنده داستان رو شروع کرد ولی نمیدونست آخرش چی میشه . اینکه داستان هم آخراش مثل فیلم inception  شد این ذهنیت رو برام پررنگ تر کرد . 
درباره خود داستان چیز خاصی ندارم که بگم فقط با اون قسمت هایی که از اصفهان زده شده بود و نمیتونست خاطراتش رو تحمل کنه و می‌خواست از اون شهر فرار کنه همزاد پنداری (شاید هم همذات پنداری ) کردم .
فکر‌ میکنم نسبت به این کتاب کم توجهی شده و نویسنده اثر ارزشمندی رو نوشته . 
یه ذره کتاب بی سر و تهی بود ولی خوندنش رو به همه پیشنهاد می‌کنم.
پدر و زاینده رود نماد بودن و مرگ پدر اوج داستان بود.
رویکردش اسطوره نگاری بود. مبانی اسطوره شناسی عباس مخبر.
پدر زنده اش یک قهرمان مرده است .
      

        نمیگم مثل سلوچ بود، مثل کلیدر بود یا حتی مثل دیگر کتاب های بلند آقای نویسنده.
اما  میشه ازش تقدیر کرد مخصوصا از داستان دوم یعنی [اسم نیست]. واقعا خوب بود واقعا خیلی خوب بود ولی انقدر که از دولت آبادی کتاب های بهتر از این هم منتشر شده که نام بردم، توقع از این نویسنده بالا رفته.
اگر این کتاب روی جلدش اسم هر نویسنده‌ای جز محمود دولت آبادی  را می‌نوشتند قطعا بیشتر از اینها بهش پرداخته میشد.

      

        داستان درباره‌ی پسر ۹ ساله‌ای به نام پالمره که توی شهری زندگی می‌کنه که یه رسم وحشیانه دارن:
هر سال مسابقه‌ی شلیک به کبوترها برگزار می‌شه، و پسربچه‌ها وقتی به ۱۰ سالگی می‌رسن، قراره بشن "کفترکُش" یعنی همون‌هایی که بعد از تیر زدن به کبوترها، میرن و با دست خودشون سر پرنده‌ی زخمی رو می‌پیچونن تا کارشو تموم کنن.
پالمر اما دلش با این کار نیست، ته دلش از این رسم متنفره، ولی بین فشار دوست‌هاش و جامعه گیر افتاده.
این کتاب داستان مبارزه‌ی پالمر با خودشه... با ترس‌هاش، عرف‌های اشتباه، و بالاخره انتخاب بین "قبول شدن توسط دیگران" یا "درست عمل کردن"
واسه خوندن این داستان هفت سال امروز فردا کردم و بابتش خوشحالم چون ۱۰ سالگیم همچین داستانی قطعا روحم رو آزار میداد
      

        پر از جزئیات تاریخی و ارجاعات علمی
برای من زیاد طول کشید تا تموم بشه شاید برای بقیه طول نکشه، اما خب دلیل من برای طول دادن کتاب ارجاعات بسیارشه، کتابی نیست که بشه از ارجاعات بسیارش گذشت، باید ارجاعات موضوعاتی که برام جذاب می‌اومدن رو مطالعه می‌کردم و این حداقل به حجم کتاب 100 درصد اضافه کرد، هرچند ناشی بودن من هم درش بی‌تاثیر نبود
کتابی بود که خیلی ازش لذت بردم، اگر دوستان هم به سیر روشنفکری ایران و اون نقاط کوری که کمتر بهشون پرداخته شده علاقمند هستن بهشون پیشنهاد می‌کنم مقدمه کتاب که شرحی بر فصل‌ها هست رو یک نگاه بندازن، پشیمون نمی‌شن
      

        ﴿در سایهٔ تاج و تخت، قلب‌هایی می‌تپید که تاریخ فراموششان کرد...﴾

این کتاب روایتی انسانی و مستند از زندگی چهار شاهزاده خانم روسی است که در آستانهٔ انقلاب بلشویکی، نه به عنوان نمادهای نظام تزاری، بلکه به عنوان دخترانی جوان با رویاها و ترس‌های خودشان زندگی می‌کردند
 نویسنده با تکیه بر «نامه‌های خصوصی، خاطرات خدمتکاران و اسناد تازه‌یاب» ، پرده از جنبه‌های ناشناخته‌ای برمی‌دارد که:

نقاط برجسته کتاب:
«روابط خواهرانه» آنها در حباب طلایی کاخ (از بازی‌های کودکانه تا رقابت‌های نوجوانی)  
«فداکاری‌های جنگ جهانی اول» (کار در بیمارستان‌های صحرایی به عنوان پرستار)  
«جزئیات تکان‌دهندهٔ ۷۸ روز آخر» در تبعیدگاه سیبری  

چرا این روایت متفاوت است؟
(تمرکز بر انسانیت) به جای سیاست: «آنها قربانیانی بودند بیش از آنکه مجرم باشند» 
«نقش مادرشان» (الکساندرا فیودوروفنا) که معمولاً در تاریخ‌نگاری‌ها به حاشیه رانده می‌شود  
«تحلیل روانشناختی» از تاثیر فشارهای سیاسی بر رشد شخصیت هر یک از خواهران  

۳ نکته کمتر گفته شده:
۱. «اولگا»، خواهر بزرگتر، از افسردگی شدید رنج می‌برد و به شعرهای یاسمنوف علاقه داشت  
۲. «تاتیانا» به طرز عجیبی شبیه مادرش بود و مسئولیت‌پذیرترین خواهر محسوب می‌شد  
۳. «آناستازیا» با بازیگوشی‌هایش تبدیل به نماد امید خانواده در روزهای تاریک شد  

در یک نگاه:
این کتاب نه توجیه‌گر نظام تزاری است، نه تبلیغ‌کننده انقلاب؛ فقط روایتگر تراژدی انسانی است که در چرخ‌دنده‌های تاریخ له شد.  

پ.ن (آیا ارزش خواندن دارد؟):  
پاسخ کوتاه: بله، اگر...  

علاقه‌مندید به: تاریخ زنده (نه خشک سیاسی) • روایت‌های انسانی از دل رویدادهای بزرگ • روانشناسی شخصیت در شرایط بحران  

شاید نپسندید اگر: دنبال تحلیل سیاسی عمیق هستید • از جزئیات زندگی روزمره خسته می‌شوید  

توصیه ویژه: بهتر است همراه با عکس‌های منتشرشده از آلبوم خانوادگی رومانف خوانده شود  
      

         نمیدونم چی بگم راجبش. هیچ وقت وقتی چیزی رو نمیدونم به خودم زحمت نمیدم راجبش فکر کنم، فقط میگم نمیدونم. یوزو جان تو وقیح ترین و بی مغز ترین و پردیدگاه ترین و قابل بحث ترین شخصیت دنیای کتاب ها هستی. 
اگه یه روزی همو دیدیم کاری می‌کنم نقابت رو از رو  چهرت برداری. کاری میکنم دلقک بازی رو تموم کنی و خودت باشی. کاری میکنم بفهمی زندگی کردن یعنی چی‌...
دوست دارم چون آدم هایی که زندگی بدی داشتن از دانا ترین ها‌ن.
دوست دارم.
      

        مرگ روی دیگه ماجراست، اما چقدر در فاصله بین مرگ و زندگی، زندگی می کنیم؟ 
اتفاقی که برای ایوان ایلیچ در شرف وقوع بود اما توانایی رویارویی باهاش رو نداشت و تصور می کرد همه بی مهر و نامهربان شدن یا حتی بودن و او تازه متوجه شده بود. 
زندگی تنها موفقیت های فیزیکی نیست و هرکسی باید ببینه چقدر روح برنده ای داره، روح برنده یعنی توجه ای که به خودت معطوف میشه و ارامشی که بدست میاری. 
این کتاب صفحات کمی داره و داستانش آموزنده هست، منتها حتما تا پایان کتاب پیش برید و وسط راه رهاش نکنید.