شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

         در یک باور غلط،پیروی از فلسفه اپیکور(اپیکوریسم) وابستگی و علاقه مندی به لذت های آنی و لحظه ای تلقی می‌شود. در حالی که ایپکوریسم کاملا در نقطه مقابل این باور قرار دارد.
در این کتاب با پیرمردی ۷۰ ساله همسفر شده  و روزمرگی های او را در یکی از جزایر یونان که محیطی ایده آل برای بازنشستگی است مرور می‌کنیم.
در میان روزمرگی های جذاب پیرمرد ما به چند صد سال پیش از میلاد رفته و با اپیکور و دیدگاه فلسفی او آشنا می‌شویم.
البته این تمام داستان نیست پیرمرد  هر از گاهی سر ماشین را کج می کند و ما را با نقل قول هایی از سایر فلاسفه در مورد اپیکوریسم آشنا میکند‌. 
او از فلاسفه معاصر می‌گوید، ما را با نظریات هندو ها آشنا می‌کند و حتی سری نیز به کنفوسیوس و منسیوس می‌زند.
      

        بنظرم مهاجرت اگر با فرار همراه نباشد، جسارت و شجاعت میخواهد. برای همین دانشجوهای بین الملل را آدم های جسور و متفاوتی می دانم. اولین برخوردم با دانشجوهای خارجی به سال ۹۷ و کلاس زبان عمومی برمی گردد. بعدترها بارها و بارها افراد عرب تبار و افغانستانی را در دانشگاه دیدم. اما نخستین دوستی من با دانشجوی بین الملل در سال ۱۴۰۱ ؤ در سفر اتفاق افتاد. دختری از کشور بحرین که برایم یک آغوش گرم و یک شخصیت باشکوه بود. من دوستم ازهار _نامش شکوفه می شود به زبان ما🌸🪽 _ را بارها و بارها در این کتاب ملاقات کردم! روایت ها جذاب بودند و از دریچه آن ها با زاویه دید متفاوتی دانشجوهای غیر ایرانی و  جامعه ایران  را تماشا کردم‌ ‌در نظرم آمد که انگار بیش از اندازه با سیاست و  رسانه نشست و برخاست کرده ایم و یک قدم دورتر از التهاب ها، زندگی در سرزمین مادری جریان دارد. 
پ،ن: ما که فارسی بلدیم‌حیف است سعدی و حافظ نبلدم باشیم‌...همه فرهنگ و هنر ما یک طرف، شعر فارسی یک طرف دیگر ♡
      

        دلم می‌خواست یه داستان خوب بخونم. یه داستان که مطمئن باشم خوندنش کیف می‌ده. نه اینکه هی بهش مهلت بدم و دندون رو جیگر بذارم و آخرم بگم: "نه. مثل این‌که واقعا مزخرفه!". و ترومن کاپوتی هم منو ناامید نکرد. خوندن «صبحانه در تیفانی» خیلی دلچسب بود. چه پایان تلخ اما خوبی داشت، تو یه فرصت دیگه فیلمش رو هم می‌بینم.


      

        من،گاهی زیر بار آدم‌بزرگ‌بودن خم می‌شوم. نه‌تنها من،که همه گاهی از بزرگ‌بودن به ستوه می‌آیند و باید مجالی برای آسودگی بیابند.
مجال آسودگی من، ادبیات کودک و نوجوان است. آنجا که نقش خیال پررنگ می‌شود و هر چیزی رنگ‌وبوی کودکانه‌ای به خود می‌گیرد.
مجال من کتاب و تصویرهای کودکانه است.
مجال من قصه است. قصه آسودگیِ من است. قصه حکم دامن پرچین و گلدار مادربزرگی را دارد که سرم را روی آن می‌گذارم و ستاره می‌چینم.
بله. من با قصه زنده‌ام‌ و روزی با قصه تمام می‌شوم.
اما به هر حال کاش بچه بودم.
بچه‌ای یازده ساله شاید.
**11که شبیه عدد زوجه ولی فرده!**

✨امتیاز من به کتاب: 4 از 5✨

چون که خیلی چسبید :)
من از نشر پرتقال خوندمش اینجا پیدا نکردم اون نسخشو.
      

        ببینید این کتاب از اوناست که اگر بخواین مفاهیمشو درک کنید باید بالای سه چهار مرتبه بخونیدش 
کتاب سنگینه، جدیه،و قصد داره نهایت مقاومت انسان رو در برابر انتهای غم و درد رو به شما نشون بده 
و اینجوریه که ممکنه بخواین خودتون رو بذارین جای شخصیت‌ها که اگه جای اون‌ها بودید چیکار می‌کردید
 ولی خب هیچ وقت نمی‌فهمید 
همیشه اون چیزی که تصور می‌شه با اون چیزی که در واقعیت وجود داره متفاوته
من نسخه صوتی این کتاب رو گوش دادم 
 خودم یه مقدار دوسش نداشتم ،
ولی آیا خوندنش مفیده؟ بلی
  واقعیت‌ها رو میگه، موقع خوندنش من تاریک‌ترین نقطه‌ها رو  تصور می‌کردم
برای من این کتاب سخت بود، خودم همیشه یک دیدگاه زیبایی نگر نسبت به دنیا و زندگی و همه این مسائل دارم،
ولی این زشتی‌ها ظلم‌ها جنگ‌ها هم وجود داره 
یه جاهایی در زندگی به شما گفته خواهد شد که این قسمت‌های دوست نداشتنی رو هم حداقل یک بار ببینید
چون ما خیلی وقت‌ها از  دور نشستیم و خیلی چیزا رو که نمی‌دونیم قضاوت می‌کنیم
اگه دنبال  یه کتاب درست و حسابی هستین که بخواد به شما حرف حساب بزنه و رک و راست باشه انتخاب خوبی برای شماست
      

        فیلمو چند سال پیش دیدم. واقعیت اینه که بارها تلاش کرده بودم ببینم اما انقدر طولانی بود که حوصله سر می رفت و ولش میکردم. بالاخره یه بار تمام تلاشم رو کردم و تا آخر دیدم. جذاب بود ولی نه اونقدری که بخوام باز تکرارش کنم. راستش چیز زیادی از فیلم یادم نمونده اما از این کتاب جاهای خیلی زیادیش تو فیلم نبود. کتاب خیلی برام فرق داشت. لحظه ای نمیتونستم کنارش بذارم. به شدت جذاب و خواندنی. خیلی خیلی بهتر از فیلم. توصیه میکنم اگر قیلم رو دوست نداشتید کتاب رو بخونید. نظرتون عوض میشه. 
      

        این کتابو من دو سال پیش از کتابخانه به امانت گرفتم و خوندم
داستان یک ماجرای کلیشه‌ای داره
 پسر فقیر و دختر ثروتمند
ولی کمی متفاوت 
تم داستان عاشقانه است  در عصر جدید؛
دو تن ویکتوریا و یوهانس هستند.
با پایان  یک عشق ناکام و غم انگیزه 
 اگه دوست ندارید که ناراحت بشین نخونینش
....
اما درباره نویسنده این کتاب خلاصه بهتون بگم 
کنوت هامسون در ۴ اوت ۱۸۵۹ در خانواده فقیر و روستایی در شمال نروژ متولد شد و در سن ۲۲ سالگی به آمریکای شمالی مهاجرت کرد و سرنوشت او از اینجا تغییر کرد 
قلم خوبی داره این نویسنده می‌تونید آثارش رو مطالعه کنید امکانش وجود داره که بتونید دوستش داشته باشید 
حداقل برای یک بار یشنهاد می‌کنم

      

        سلام سلام 
روایت این نمایشنامه خیلی گوگولیی و جادوییه 
وقتی این کتاب رو می‌خونید احتمال قلبی شدن چشماتون وجود داره 😍
فقط یک امتیاز که کم می‌کنم به خاطر اینه که کوتاه بود و نویسنده می‌تونست بیشتر بهش بپردازه
اسپویل نمی‌کنم ولی در حد اینکه بدونید چی قراره بخونید بهتون میگم 
این روایت درباره فرزندان هیزم شکن هست،
 به نام‌های تیل تیل و می‌تیل که برای پیدا کردن سعادت، 
دنبال پرنده‌ای به رنگ آبی میرن و ماجراهای شگفت انگیزی براشون اتفاق می‌افته...
از اون کتاباست که قوه تخیلتون رو هم تقویت می‌کنه 
بچه‌ها،نوجوونا ،کسایی که می‌خوان از دنیای واقعی فاصله بگیرند و حالشون خوب بشه این کتابو بخونن
      

        جنگ فلسفه و هنر

برای ما تئاتری ها و کسانی که با ادبیات نمایشی سر و کار دارند یا علاقه مند به این حوزه هستند ، معمولا ارسطو رو به عنوان اولین کسی میشناسیم که درباره درام و تراژدی حرف زده و نظریات خودش رو نوشته . اما عجیب اینجاست که کسی درباره افلاطون و نظراتش درباره تراژدی بحث و گفت و گو نمیکنه .

البته طبیعی هم هست چون افلاطون اینقدر فلسفه وسیعی داره و اثر ارسطو درباره تراژدی به قدری کامله که شاید خیلی نیازی دیده نشده که به آرای افلاطون در این باب توجهی بشه. اما کتاب حاضر قصدش اینه که به نظریات افلاطون درباره تراژدی نگاهی داشته باشه .

این کتاب رو سعید شاپوری نوشته ، کسی که در دوره فوق لیسانس باهاش کلاس داشتم و علاقه زیادی به افلاطون داشت. گرچه بهمون گفت از این کتاب امتحان میگیره و مارو مجبور کرد بخریم ، تهش از این کتاب یه دونه هم سوال نیاورد که باعث عصبانیت بچه های کارگردانی شد :))

اون زمان خیلی سرسری این کتاب رو فقط برای امتحان خونده بودم ولی امروز دوباره بازخوانی کردم تا ببینم چی نوشته در این کتاب. 

کتاب از چند فصل تشکیل شده ، فصل اول به معرفی افلاطون و زندگی نامه ش میپردازه و اینکه چه شواهدی از زندگینامه افلاطون وجود داره. در همین فصل به بررسی شکل و درون مایه آثار و فلسفه افلاطون پرداخته میشه . دلیل این که چرا این رساله ها به شکل گفت و گو بوده . چند تا این اثار واقعا مال افلاطونه؟ ترتیب نوشتار این آثار به چه شکل بوده و...

همونطوری که میدونیم افلاطون آثارش رو به صورت مکالمه و گفتگو و دیالوگ نوشته . نقش اصلی این گفتگوها هم سقراطه که سعی داره با گفت و گو کردن با مردم کوچه و خیابون درباره مفاهیم مختلف تفحص و گفتگو کنه و نادانی و جهل مردم رو بهشون یادآوری کنه و وادارشون کنه بیشتر درباره چیزهایی که فکر میکنن میدونن ، تعمق کنند. همین رساله ها باعث شد که افلاطون تبدیل به کسی بشه که دربارش گفتن " فلسفه افلاطونه و پاسخ به افلاطون ".

تا قبل از سقراط و به پیرو  اون شاگردش افلاطون ، معمولا فلسفه به بررسی علوم طبیعی می پرداخت ولی بعد از سقراط بود که اخلاقیات هم وارد فلسفه شد. تراژدی هم همونطوری که می دونیم وظیفه تربیت اخلاقی جامعه رو به عهده داشت و تاثیر گذاری زیادی رو در جامعه یونانی باعث می شد. این تاثیر و همه گیری تراژدی به قدری بود که حتی خود افلاطون هم گویا دست به خلق تراژدی برای شرکت در دیونوسای شهر زده بوده که بعد از اولین برخورد و شنیدن صحبت های سقراط ، تراژدی شو آتیش میزنه. 

در بخش بعدی وارد تراژدی در آثار افلاطون می شیم. نویسنده در این بخش رد پای تراژدی و جاهایی که افلاطون درباره تراژدی در سی و چند رساله خودش صحبت کرده رو پیگیری می کنه و به تفکیک نشون میده که در هر رساله ، افلاطون کجا درباره تراژدی بحث کرده. 
جالب اینجاست که وقتی رساله های افلاطون رو می خونیم میبینیم که خیلی زودتر از ارسطو به ریخت شناسی تراژدی دست زده بوده و قبل تر از ارسطو به تعریف درام " که تقلیدی از اعمال و حرکات شخصیت هاست " پرداخته.

چیزی که از این رساله ها میفهمیم اینه که افلاطون با اذعان به اینکه تراژدی چقدر می تونه در جامعه تاثیرگذار باشه ، معتقده  تراژدی نویس ها ( افلاطون ، هومر رو هم تراژدی نویس میدونه ) اصلا آدم های درست و خوبی برای رهبری اخلاقی جامعه نیستند و جایی در آرمانشهر اون ندارند. 

این وسط باید یادآوری کرد که محاورات افلاطون خودشون واقعا شاعرانه و زیبان اما دراماتیک نیستند و فقط بحث و گفت و گو هستند . شاید اگر افلاطون به جای فلسفه به هنر رو می آورد می تونست یکی از بزرگترین تراژدی نویس های تاریخ بشه. 

برگردیم به بحث . در اینجا دیگه جنگ بین فلسفه و تراژدی ( هنر ) آغاز میشه. افلاطون معتقده که فلسفه باید هدایت اخلاقی جامعه رو بر عهده بگیره . سیاستمدارها باید فیلسوف بشند یا فیلسوف ها سیاستمدار. 

افلاطون دست به کوبیدن تراژدی می زنه . به دلایل مختلف. 
اول از همه معتقده که خدایان منشا نیک و خیر هستند. اینکه در هومر و بقیه تراژدی نویس ها خدایان گناه میکنند یا باعث عذاب و اذیت و آزار میشند حقیقی نیست و باعث انحراف جوانان میشه. 

دوم اینکه تراژدی نویس ها گاه انسان های خیر و نیک و پهلوانان رو دچار سرنوشت شوم می کنند. اگر کسی ببینه که یک آدم خوب بدبخت میشه پس چرا باید خوبی کنه؟ این هم از نظر افلاطون منطقی نیست. 

سوم اینکه تراژدی نویس ها درباره چیزی که ازش تقلید می کنند علم ندارند. شاید بهتر باشه اینجا بگیم هنرمندان . مثلا کسی که نعل اسب رو میسازه میتونه درباره نعل اسب نظر بده نه کسی که از روی نعل اسب نقاشی کشیده. 

* ما اینجا فقط داریم نظریات افلاطون رو نقل می کنیم و قصدم نقد کردن نیست چون مشخصه که خیلی جاها افلاطون در حال سفسطه کردنه. مثلا در همین نکته سوم ، امروز هم مشخصه که هنرمند برای خلق یک اثر هنری باید برخورد نزدیک با سوژه داشته باشه و اونو زیست کرده باشه وگرنه اثرش بی معنی خواهد بود. یا درباره نکته دوم باید گفت که انسان ها همه سفید سفید یا سیاه سیاه نیستند و...

بگذریم ... نکته بعدی از همون تاثیرگذاری میاد. ارسطو میگه تراژدی باعث کاتارسیس میشه و لذت به همراه داره. این برای افلاطون یک نکته منفیه. افلاطون میگه ما از دیدن تراژدی و مصائب بقیه قهرمان ها دچار لذت میشیم. اما اگر خودمون در اون وضعیت قرار بگیریم شرم می کنیم و حس دیگه ای بهمون دست میده ، پس این یک لذت حقیقی نیست و باعث فاسد شدن انسان میشه.

و در نهایت کل حرفی که میزنه برمیگرده به نظریه مثل. هرچیزی که در این جهان هست در عالم مثل به بهترین شکل خودش ساخته شده و چیزی که در این دنیاست تقلیدی از اون چیزیه که در عالم مثله. پس هنرمند با تقلید از تقلید ، دو بار از حقیقت دور شده.

در فصل بعدی هم نظریات افلاطون به طور کلی مرور میشه و در اخر نتیجه گیری رو داریم. 

اثر ارسطو یعنی بوطیقا در واقع پاسخی به همین مسائل طرح شده از سوی افلاطونه. این مباحث رو میشه کاملا نقد کرد ولی خیلی از چیزهایی که من به صورت مختصر اینجا بیان کردم رو هنوز جواب درستی براشون پیدا نشده.

هرچی که هست افلاطون شعرا رو از آرمانشهر خودش بیرون میکنه و به کسانی که بتونن از تاثیر این تراژدی ها دور بمونن و روح خودشون رو پاک نگه دارند وعده زندگی و جاودانگی روح رو میده. ( نظریه تناسخ ).

توصیه می کنم اگر به تراژدی علاقه دارید ، ابتدا این اثر و سپس بوطیقای ارسطو رو مطالعه کنید و بعد خود تراژدی ها رو بخونید و نتیجه گیری خودتون رو داشته باشید.