شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        چه کتابی بود! چه داستانی! چه ایده ای! هر فصل که میرفتم جلوتر همش با خودم فکر میکردم چطور ممکنه چنین داستانی به ذهن یک نفر برسه اون هم فقط با دیدن یک کلمه روی دیوار کلیسای نتردام.

جزئیات داستان، توصیفات و به اصطلاح مطالب حاشیه ای به نسبت به جا بود و میرفت گوشه ی تصورات یک جای درستی می‌نشست( البته به نظرم اگر علاقه به تاریخ ندارید شاید یکمی طولانی به نظر برسه و میشه که ازشون رد شد و لطمه ی خاصی وارد نمیکنه به ماجرای اصلی ). 

پایان داستان کاملا غیر منتظره بود. برای خودم انواع پایان های خوب و بد رو چیده بودم و باید بگم که این هیچکدوم از اونها نبود. 

کازیمودو نمادِ عشقِ پاک و خالص بود.

فقط یک مسئله برام جالب نبود اون هم ضعف اسمرالد به خصوص وقتی نمادِ زن در داستان بود. و به خاطر همین ازش ستاره کم کردم😅
      

        یکی از بهترین کتاب هایی بود که خواندم.به نظرم خیلی ارزشش بیشتر از اینهاست که من بدون هیچ شناختی توی مغازه برای جلد قشنگش بخرمش.(خوشحالم که این تصمیم رو گرفتم) 
نویسنده خیلی قلم باحالی داره که شمارو وحشتناک جذب میکنه . لا به لای خاطراتش از سفر سعی میکنه تاریخ کانادا و تمام اطلاعات باحالی رو که دارَرو بهتون بده.
بهتر از همه عکس هایی که بین صفحه ها میتونی پیداشون کنی.دیزاین صفحات و جلد انقدر قشنگ و خوشگل بود که من قبل از اینکه بدونم داستان چیه جذبش شدم.شدیداً پیشنهادش میکنمممم.
      

        #کتاب_مامان_و_معنای_زندگی
مجموعه داستان های روان درمانی از یالوم

یه مجموعه از ۶ داستان
اتفاقاتی که شاید لازمه تو از دید یکی دیکه ببینی و همیشه حق به جانب نباشی
خیلی از ما ممکنه  کابوس یکی دیگه باشیم و به اشتباه فک کنیم که قربانی هستیم
ما اغلب از دید خودمون به اتفاقات نگاه می‌کنیم  و حق به جانب هستیم
کمی‌از دید ناظر کل نگاه کردن بد نیست
از نگاه بقیه خودمون رو دیدن بد نیست

همنشینی با بقیه و روابطی که داریم ،برنامه هایی که داریم،کارهایی که میکنیم؛ نباید ارزش‌هامون رو زیر سوال ببره.
این کتاب میخواد به ما یاد بده که اگه با فردی در یک کار شریک میشیم دیدگاه اون رو هم ببینیم
میخواد بهمون یاد بده کمک گرفتن از بقیه بد نیست ،گاهی واقعا لازمه که حتی به زبان بیاری که کمک‌میخوام، من‌ناراحتم ،بیا حالم رو خوب کن.
کسی از درون ما خبر نداره وقتی ظاهر ما خوبه و همه فقط ظاهر رو میبینن‌؛چطور میخواهیم بقیه متوجه بشن از درون نیاز به همدلی داریم؟ جز به زبان آوردن پیش آدم امن زندگیمون

ممکنه گاهی با خودمون فکر کنیم جمع‌هایی که من می‌روم شاید از نظر خودم هیچ نقطه عطفی نداشته باشم و فقط پراز ایراد باشم
ولی ممکنه یه نقطه مثبت از من رو بقیه ببینن و به زبون بیارن
 و   منی که پر از نقص هستم، دارم  از طریق اون نقطه قوت  به بقیه کمک میکنم.

اینکه خودتو بد مطلق ببینی آسون ترین کاره! برای  پذیرش و خود آگاهی رسیدن باید در  مورد خودمون کنکاش کنیم و 
اینجوری فکر کنیم که میخواهیم بهتر بشیم

 چون در یه نقطه ثابت موندن متوالی چیزی جز زوال نداره ،باید قدم به قدم کم کم پیشرفت و بهبود پیدا کنیم 
البته که  هیچ کس یک شبه تغییر نمیکنه ولی با قدمهای کوچیک بعد یه بازه زمانی، تفاوت های بزرگی دیده میشه

این کتاب درمورد پذیرش سوگ هم حرف هایی برای گفتن داره 
به ما یاد میده اتفاقاتی انکار نکردنی در دنیا هست.  مرگ جزئی از زندگیه و تو نمیتونی اونو حذف کنی!
یاد میده که اگر سوگ را تجربه کردی، بپذیریش. و آموزش میده که باید مراحل رو پیش بری تا به آرامش برسی.
با جنگیدن با سوگ، یا با نگه داشتن وسایل ، یا با ارتباط نگرفتن با خاطره‌شخصی که رفته،  زندگی اون فردی که به سمت مرگ‌رفته هرگز برنمیگرده.
در ضمن سوگ هر فرد با دیگری متفاوت و منحصر بفرد هست
باید  حال شخص سوگوار رو پذیرفت. نباید بهش فشار آورد.
 بهترین رفتار با فرد سوگوار اینه که  رفتار متقابل باشه و به سوگوار کمک کنه
البته گاهی شخصی توی سوگواری خودش غرق شده گچون نمیتونه حتی به مرگ خودش هم فکر کنه و میخواد زمان ایست کنه.

این کتاب همچنین به ما یاد میده وقتی من از مشاور کمک‌میخوام‌، پس باید با خودم و مشاور رو راست و صادق باشم، باید بخوام و سعی کنم‌تا تغییر کنم، باید به پذیرش برسم.

با کارهای تکراری قبلی به آدم بهتری تبدیل نمیشم.
نظر خواستن برای پیشرفت و  تلاش کردن و به سمت بهبود رفتن،، نیاز به زمان و تعهد و ادامه دادن دارد

نباید  فقط اطلاعات را جمع و احتکار کرد .باید از اون اطلاعات استفاده کنیم و  در مسیر حرکت کنیم. نباید برای بهترین اتفاق صبر کرد.  شاید وقتی  اقدام نکردن خودمون و ضعف خودمون رو نبینیم و غر و شکایت داشته باشیم که چرا این اتفاقات برا من میفته و شرایطمون بهتر نمیشه؟!
اما واقعیت اینه تا خودمون تغییر نکنیم و اقدام نکنیم شرایط عوض نمیشه!
از درون باید تغییری باشه تا شرایط بیرونی عوض شه 

باید به این باور رسید من یک زندگی بیشتر ندارم: ۱چه این زندگی رو دست نخورده باقی بزارم
۱چه زندگی کنم حتی پر از اشتباه
۳چه تلاش کنم در کنار اشتباهاتم به سمت بهبود و پیشرفت برم

در تمام این موارد زندگی میگذره و عمر انسان تمام می‌شود
کسی از زمان سنج پایان مرگش خود و بقیه خبر نداره

پس باید پذیرفت که مرگ‌هست و زندگی کردن رو آموخت
زندگی کردن رو نباید برای بعد گذاشت

جایی که من باشم مرگ نیست
جایی که مرگ باشد من حضور ندارم و دیگه چیزی رو حس نمیکنم و در موردش فکر و رفتاری ندارم
نزار زندگیت دست نخورده باقی بمونه و با هیچ و پوچ زندگی کنی که اون مدل زندگی کردن  هیچ ارزش و معنایی نداره
      

        اولین کتابی که از خانم مک‌فادن خوندم و به قلم قدرتمندش ایمان آوردم.
داستان کشش فوق‌العاده ای داره و از اون دسته کتاب‌هایی است که یه شبه می‌تونید تمومش کنید.
نویسنده به خوبی با ذهن خواننده بازی می‌کنه و جوری پاز‌ل‌های مرتبط رو کنار هم می‌ذاره که امکان حدس انتهای کتاب نا‌ممکنه!!
هنگام مطالعه هرگز به حدس و گمان خودتون راجع به داستان اعتماد نکنید! 
پ.ن: ۴ ستاره دادم تا حق تقدم مجموعه‌ی راهنمای کشف قتل رعایت بشه.
      

        «جنگی که نجاتم داد»،کتابی سرشار از حادثه، هیجان و احساس است؛ کتابی که قلب نوجوانان را می‌رباید و آن‌ها را به دنیای شجاعت و مبارزه می‌کشاند. من، به‌عنوان یک نوجوان عاشق داستان‌های پرهیجان، این کتاب را دوست دارم؛ چرا که هر صفحه‌اش پر از تلاش و امید است!

زندگی سخت و تلخِ «ادا»—شخصیت اصلی داستان— مانند آتشی بود که او را پخته و مقاوم کرد.رنج‌های زندگی گاهی آدمی را می‌شکند، اما ادا ثابت کرد که می‌توان از این شکست‌ها، پلی برای پیروزی ساخت. او هرگز تسلیم نشد؛ ایستاد، جنگید و بالاخره پیروز شد.

ادا، قهرمان این داستان، در برابر تمام ناملایمات زندگی مقاومت کرد. او برای به‌دست‌آوردن حق‌اش، حتی وقتی همه چیز علیه‌اش بود، مبارزه کرد و به دنیا نشان داد که محدودیت‌ها فقط در ذهن ما هستند.«من هم می‌توانم!»
این شعاری بود که ادا با وجود تمام دشواری‌ها، هرگز فراموش نکرد.

این کتاب نه‌تنها یک داستان جذاب و پرکشش است، بلکه درس‌های بزرگی دربارهٔ پشتکار، امید و مقاومت به ما می‌آموزد.سرگذشت ادا مانند چراغی است که به ما یادآوری می‌کند حتی در تاریک‌ترین لحظات، می‌توان با اراده و تلاش، راهی به سوی روشنایی یافت.ادا به همه ثابت کرد که هیچ مانعی نمی‌تواند رویاهای یک انسان مصمم را متوقف کند!

✨ این کتاب فقط یک داستان نیست—یک تجربهٔ الهام‌بخش است! ✨
      

        اولین کتابی است از خالد حسینی و ادبیات افغان خوندم  اوضاع افغانستان سال‌های سال است آشفته است زمانی در اشغال روس بود  بعد آمریکا و بعد هم طالبان 
به نام دین جنایت ها شد در حق مردم افغانستان بخصوص زنان و کودکان 
برداشتی فردی از دین باعث فاجعه شد و مصیبتی به نام طالبان ظهور کرد ابلهانی که از دین فقط،نکاح را بلدن اون هم نه به روش درست  بلکه وحشیانه  متوسل به زور و تجاوز به کودکان و زنان شدند این گروه منفور بزرگترین ضربه را به دین زدند 
کجای دین بیان شده نسبت  کسانی که ایدئولوژی مثل شما ندارند را سرکوب کنید و در حقشون مرتکب خشونت بشید  سو استفاده از دین   آدم را به بیراه می کشه 
در اوضاع نابسامان یک کشور اونی که اوضاع مالی خوبی داره مهاجرت می کنه و اونی که وضع خوبی نداره محکوم به ماندن و فدا شدن  طالبان قاتلان زنان و کودک شیعه هستند 
امید است روزی برسد تمام ملت های جهان در رفاه و آزادی به سر ببرن  و ظلم ریشه کن بشه..

      

        خب خب من اومدم
یه چیز خیلی جالب راجب این کتاب اینه که کل کتاب توی پنج روز روایت میشه
یعنی تو پنج سال و از هر سال یک روز معین و فقط و فقط اون روزها روایت شدن و هیچ چیز دیگه ای نبوده که بتونی به داستان بهتر پی ببری
با این حال،
همین پنج روز برای اینکه از این داستان یه کتاب نسبتا خوب بسازن  کافی بودن
مباحثی هم مثل خودشناسی و دونستن ارزش زیبایی های خود و قضاوت نکردن از روی ظاهر هم توی کتاب بودن و به نظرم خوب هم توی جریان داستان به کار برده شده بود
از همه بیشتر از اون نیمچه حس معمایی آخر کتاب خوشم اومد و به نظرم در کل کتاب بدی نبود:)
      

        فوق العاده بود! به طرز باورنکردنی ای عمیق بود. کتاب تراز برای جمع خوانی بوک کلاب ها. میشه  ساعت‌ها راجع بهش بحث کرد و از اون گفت و گوهای عمیقی داشت که تا مدت‌ها ذهنتون رو مشغول میکنه. 
پر بود از ایده‌های بکر و بدیع! ایده‌هایی که امروز با هرکدومشون به تنهایی مجموعه های علمی تخیلی چندجلدی نوشته میشن و مووی فرنچایزهای تموم نشدنی کلید میخورن. 
شاید تنها ایرادی که بتونم بهش بگیرم کوتاهیش بود.  پتانسیلشو داشت که چندصفحه طولانی تر باشه و سرگذشت هر کدوم از شخصیت‌ها و  تاملات فلسفی نویسنده راجع به هر کدوم از جزئیات جامعه ای که به تصویر کشیده رو عمیق‌تر بخونیم.
      

        گتسبی بزرگ برام داستانِ رویایی بود که تا آخرین لحظه براش جنگیدی، ولی تهش دیدی که اصلاً واقعی نبوده. گتسبی نماد آدمیه که همه‌چیو برای عشق، برای گذشته، برای یه تصویر طلایی از زندگی خرج می‌کنه اما آخرش با دست خالی می‌مونه.
به نظرم این کتاب خیلی قشنگ نشون می‌ده که بعضی رویاها قشنگ‌تر از واقعی شدنشونن... و بعضی آدما رو نباید دنبال کرد، حتی اگه تموم دنیا رو واسه‌شون ساختی.
( در نهایت باید بگم خیلی رمان جذابی بود و خیلی کنجکاوی آدم و برمی انگیخت که زودتر ببینه نتیجه چی میشه)