شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        رشد واقعی فقط با احساس امنیت به وجود می آید. چهار رکن امنیت شامل مادی، عاطفی، معنوی و اجتماعی باید در تمام مراحل زندگی کودکان در نظر بگیریم.
کودکی که می داند وقتی به خانه برگشت غذا دارد، احساس امنیت مادی می کند.
کودک هنگامی که می بیند مورد علاقه پدر و مادر، خواهر و برادرش است و کسی او را دوست دارد و برای فردی دیگر مهم است، احساس امنیت عاطفی را تجربه میکند.
اگر احساس کند می تواند افکارش را بدون بازخواست مطرح کند و یا می تواند درباره موضوعی و یا واقعه ای که پیش آمده پرسش کند و حرف بزند بدون اینکه باز هم تنبیه شود، امنیت فکری پیدا می کند.
      

        این دومین کتابی بود که از فردریک بکمن خوندم و به نظرم بهترین واژه‌ای که میتونه به خوبی توصیفش کنه، «دوست داشتنی»ـه. خیلی دلنشین و صاف و ساده است و طنز به شدت خوبی داره. اوایل تا اواسط کتاب بخش‌های زیادی داشت که با خوندنشون قهقهه زدم و برام بانمک بودن. انقدر کتاب زیبا و نازی بود که تقریباً یکسره خوندمش و تا صفحه‌ی آخر کتاب با لبخند دنبالش کردم. دلم میخواد بیشتر از اینها درباره‌اش بنویسم ولی خب به همین مقدار بسنده میکنم. فقط بگم که شیرین‌ترین کتابی بود که خوندم و خیلی خیلی دوستش داشتم.
      

        "بند ها"

مثل همیشه از همه چیز جذاب تر برام معنای پشتِ عنوان کتابه:
 راستش اولش فک کردم بند به معنای زندانه بعد که توی داستان اشاره ریزی شد فک کردم بندِ کفشه، اما تصورم این بود که بندِ کفشِ دو نفر  به هم گره خورده، اگر اولی به زمین بیفته دومی هم سرنوشت مشابهی داره... درواقع منظور سرنوشت اثر متقابل اشتباه یک نفر بر دیگری به واسطه  وابستگی اونهاست... 

اما آخر کتاب متوجه شدم بند های دو کفشِ یک نفر مدنظره، وقتی به خطا  بند هایِ دو کفش رو به هم بسته و این موضوع باعث میشه در انجام دادن یکی از اولین فعالیت هایی که توی زندگی یاد گرفته، راه رفتن، به مشکل بر بخوره، مشکلی بحرانی و میشه گفت خودخواسته که از بیرون خیلی احمقانه به نظر میرسه، خیلی واضح که نباید بند های دو کفش رو به هم بست! نتیجش سقوطه ولی... شاید خود فرد متوجهش نشه...

این موضع توی سه بخش بودن کتاب از سه زاویه مختلف هم بازتاب داشت... وقتی بخش های مختلف رو میخوندم متوجه میشدم چقدر برای آدم ها با نسبت های مختلف ، با جهان‌بینی های مختلف این مسئله یا درواقع رنج به گونه های مختلف نشون داده شد...

ادامه نمیدم که داستان فاش نشه...
درمورد ساختار داستان باید بگم سبک بود و احتمالا خوندش برای اقشار مختلف مناسب باشه، مختصر اما بسیار مفید بود و شروع جذاب و پایان غیر منتظره باعث میشد ژانر های مختلفی رو همزمان در خود جا بده... حتی شاید پلیسی معمایی!

به کتاب ستاره کامل دادم نه به خاطر اینکه بگم‌ کاملا و ۱۰۰ درصد موردِ "علاقم" بود به خاطر اینکه این داستان رو با یک انتظاری از نویسنده خوندم و در نهایت اون انتظارم کاملا برآورده شد...

      

        کتاب برادران کارامازف ماجرای پدر متمول، بدسرشت و بی‌بندوباری است که دو بار ازدواج کرده است و از ازدواج اولش، یک پسر به نام دیمیتری و از ازدواج دومش، دو پسر به نام‌های ایوان و آلکسی دارد. پسر دیگری که اسمردیاکوف نام دارد نیز گمان می‌رود که فرزند نامشروع این پدر هوس‌ران باشد. در خلال این داستان است که داستایوفسکی مفاهیمی فلسفی را در حوزه‌ی الهیات و اخلاقیات مطرح می‌کند. رمان برادران کارامازوف، با این خط داستانی، مفاهیم عمیقی را درباره‌ی وجود خدا و قدرت اختیار و انتخاب انسان مطرح می‌کند. درواقع، درون‌مایه‌ی این رمان درخشان این پرسش است که آیا خدایی وجود دارد؟ اگر خدایی وجود نداشته باشد، آیا ما مجاز به انجام هر کاری هستیم یا همچنان کارهایی برای ما مجاز هستند و کارهایی غیرمجاز؟ امر مجاز و امر ممنوع را چه کسی تعیین می‌کند؟ چه کسی می‌تواند داوری کند که چیزی درست است و چه چیزی نادرست؟ در خلال بندهای این کتاب است که خواننده عمیقاً به فکر فرو می‌رود و پاسخ مورد نظر خود را از زبان یکی از این شخصیت‌ها می‌شنود، شخصیت‌هایی که هر یک نماد نحله‌ای فکری هستند و در طول این رمان، عقایدشان را در معرض داوری می‌گذارند و از خود و باورهایشان دفاع می‌کنند.
من‌ کتاب را با ترجمه رستگار خواندم.ترجمه بسیار روان و گیرایی بود و با اینکه مفاهیم فلسفی ای را دربرمی گرفت اصلا خسته کننده و سنگین نبود.توضیحات پاورقی مفصل و‌خوبی را نیز دربرگرفته بود.
      

        ۱. برای هر خرس رقصنده‌ی باز‌نشسته لحظه‌ای پیش می‌آید که آزادی دردناک می‌شود. آن وقت چه می‌کند؟ روی پاهای عقبش بلند می‌شود و شروع می‌کند به رقصیدن. همان کاری که کارکنان پارک تمام سعیشان را می‌کنند از سرش بیرون کنند: رفتار اسیران. گویی ترجیح می‌دهد که مربی برگردد و دوباره مسئولیت زندگی‌اش را به عهده بگیرد. انگار می‌گوید که کتکم بزن، با من بدرفتاری کن، اما من را از این ضرورت لعنتی که مسئول زندگی خودم باشم برهان.
.

۲. در این بخش از جهان که ما زندگی می‌کنیم، مردانی با موهای عجیب و غریب که وعده‌های بزرگ می‌دهند، مثل قارچ بعد از باران، فراوان شده‌اند. مردم هم در پی‌شان می‌افتند، مثل خرس‌هایی که دنبال مربیانشان می‌رفتند، چون آزادی، علاوه بر فرصت‌های جدید و افق‌های جدید، مخاطرات جدیدی نیز به همراه دارد. مثل بیکاری که در دوران سوسیالیسم مردم چیزی از آن نمی‌دانستند، یا بی‌خانمانی . سرمایه داری، در وحشی ترین شکلش ، به سراغشان می‌آید و مردم ، مثل خرس‌ها گاهی ترجیح می‌دهند که مربیانشان برگردند و آن‌هارا لااقل از بعضی از این مخاطرات خلاص کنند، و دست کم بخشی از باری را که بر دوششان سنگینی می‌کند بردارند.
.

۳. ولا روزهای متوالی به بینی‌اش پنجه می‌مالید و دنبال حلقه می‌گشت. نمی‌توانست با نبودنش کنار بیاید، با این که حالا که نبود دردی که همه‌ی عمر داشت نیز از بین رفته بود. او که از بچگی به برده بودن عادت کرده بود حالا این آزادی ناگهانی را تهدید تلقی می‌کرد و بیشتر از درد از آن واهمه داشت...
.
پ‌ن:همین!
.
.
.
      

        کتاب "نود و سه" آخرین رمان ویکتور هوگو است که در سال ۱۸۷۴ منتشر شد و به عنوان یکی از برجسته‌ترین آثار او شناخته می‌شود این کتاب حماسه انقلاب فرانسه، به ویژه دوران ترور در سال ۱۷۹۳ را به تصویر می‌کشد و با شخصیت‌های اصلی چون مارکی دو لانتوناک، گووَن و سیموردن، تقابل ایدئولوژی‌ها و وقایع پرآشوب آن دوره را بررسی می‌کند.
اولین نویسنده ای که عاشق آثارش هستم و پایان تمام کتاب هایش اشک‌ می ریزم هوگو است.در بین آثاری که ازش خوانده ام بدون‌ استثنا تمامی آنها نثری زیبا و تاثیرگذار دارند و پایان شگفت انگیزی را رقم می زنند.شاید حتی به ذوق خواندن پایان های دور از انتظار اوست که سراغ کتاب هایش می روم.
کتاب نود و سه شاید در ابتدا به خاطر تشریح صحنه های نظامی و اسامی مختلف از انقلاب فرانسه که برای ما ناآشناست کمی توی ذوق بزند اما از اواسط آن درگیر سه شخصیت کتاب می شویم و شرح شخصیت هریک ما را به دنبال کردن داستان وا می دارد.
و طبق معمول باقی آثارش پایان دور از انتظاری را به تصویر می کشد.
      

        کتاب نسبتا خوبی بود نویسنده داستانو توی ی هاله پیش میبرد
داستان از زبون اول شخص بود و دقیقا همونجوری ک اون فرد دچار آلزايمر و زوال عقل شده بود اون حس گیجی رو ب مخاطب هم منتقل میکرد ک من دوست داشتم  
درکل‌تجربه خوبی بود :) و من صوتی این کتابو گوش دادم با صدای هوتن شکیبا که صدای گیرای ایشون  کتابو زیباتر میکرد، پیشنهاد میکنم
      

        ‌
🔶۹۵ صفحه در ۴ ساعت و ۱۰ دقیقه.
‌
🔶در شهر بارانی آلویویل، مردم شروع کرده‌اند به فراموش کردن جزئیات اخیر زندگی‌شان. این پدیده به‌تدریج آغاز شده بدون آن‌که کسی متوجه شود، تا این‌که وقوع مکرر این اتفاقات بخش‌های بیشتری از حافظه‌شان را پاک کرده و در نهایت کسی متوجه شده که دلیل آن چیزی‌ست که در آب باران است. تماس با آب در این شهر باعث فراموشی می‌شود اما نه به‌صورت ناگهانی: یک‌قطره فقط یک دقیقه‌ی آخر را از حافظه می‌برد. اما اگر مراقب نباشید، اگر به‌خوبی پوشیده نباشید یا دقت نکنید، یک رگبار می‌تواند تمام هویت شما را پاک کند.
‌
🔶رمان کوتاه «باران فراموشی» اثر «نائومی سلمان»، به‌صورت مجموعه‌ای از یادداشت‌های روزانه روایت می‌شود، نوشته‌ی دکتری سالخورده به نام «لاوِرن»، که با ناامیدی تلاش می‌کند آن‌چه را که ارزش به خاطر سپردن دارد حفظ کند؛ دفترچه‌ی یادداشتش به نوعی جایگزین حافظه‌اش شده است. او دیگر نمی‌داند شهر آلویویل چه مدت است که در معرض این باران بی‌پایان فراموشی قرار گرفته است. شایعات، نظریه‌های نیمه‌فراموش‌شده، و حقایق بارها کشف‌شده‌ای وجود دارند که هرگز تصویر کاملی از وضعیت‌شان به دست نمی‌دهند. او می‌داند که ارتباط شهر با دنیا قطع شده، هیچ سیگنال تلفنی یا اینترنتی وجود ندارد، کمک غذایی گه‌گاه از هوا ارسال می‌شود و نگهبانان مسلح مانع خروج هر کسی از شهر می‌شوند. علت این اتفاق‌ها چیست؟ چرا آن‌جا؟ چرا آن‌ها؟ اگر روزی هم حقیقت کشف شده، حالا دیگر گم شده است. رطوبت موجود در هوا به‌تنهایی کافی‌ست تا باعث شود نسبت به گذر زمان تردید کنید و در نتیجه به زمان حال ابدی محکوم شوید.
‌
🔶«باران فراموشی» مجموعه‌ای کوتاه از وقایعی در زندگی «لاورن» را روایت می‌کند که حول ارتباطات او با خانواده‌های همسایه شکل گرفته‌اند، کسانی که با هم شبکه‌ای از حمایت متقابل را ساخته‌اند. گرچه «لاورن» ذاتن فردی منزوی‌ست، اما هنوز به سوگند پزشکی‌اش پایبند است و مسئولیت خود را برای زنده نگه داشتن آلویویل انجام می‌دهد. اما ورودی‌های پی‌درپی دفترچه‌اش، خطراتی را نشان می‌دهند که او قبلن فراموش‌شان کرده، و همچنین پشیمانی‌هایی را که سرسختانه از فراموش کردن‌شان امتناع می‌ورزد. جامعه‌ای که از تاریخش محروم شده، و در نتیجه از هویتش نیز، به ابتدایی‌ترین وظایف مربوط بقا بازمی‌گردد. بجنگ یا فرار کن، بخور یا خورده شو. هیچ قطعیتی وجود ندارد. زندگی به فوری‌ترین نیازها تقلیل یافته، چون دیگر فایده‌ای در تسویه‌ی بدهی‌ها یا برنامه‌ریزی برای آینده نیست. بدون حافظه، شأن انسانی نیز از بین می‌رود.
‌
🔶این کتاب کوچک سریع خوانده می‌شود اما تأثیر عمیقی بر جای می‌گذارد. هرچند که ممکن است راوی کتاب غیرقابل اعتماد بنمایاند، اما در این داستان کوتاه، دلیل نبود جزئیات و برداشت‌های جانبدارانه کاملن باورپذیرند. مسئله این نیست که راوی در روایتش هدف یا نیتی پنهان دارد، بلکه واقعیت این است که نمی‌تواند حتی به نسخه‌ی خودش در داستان اعتماد کند. به همین دلیل، هیچ برتری‌ای نسبت به خواننده ندارد: او هم به اندازه‌ی ما سردرگم است؛ چیزی برای پنهان کردن ندارد فقط بخش‌های زیادی از حافظه‌اش را از دست داده. این انتخاب نویسنده باعث می‌شود بی‌اعتمادی خودکار نسبت به راویان غیرقابل‌اعتماد از بین برود و به‌جایش همدلی‌ای صادقانه شکل بگیرد. ما نمی‌توانیم بیش از آن‌چه خودش نشان می‌دهد، از «لاورن» بدانیم، اما این آزاردهنده نیست، چون این دقیقن همان میزان و مقداری‌ست که خودش از خود می‌شناسد. نتیجه‌ی این امر، لحنی صادقانه است که به‌ندرت در داستان‌های آخرالزمانی دیده می‌شود. حتی وقتی که احساس خستگی یا بدبینی دارد، این احساس از دل توجه و دل‌سوزی می‌آید، نه از سر بدبینی یا پوچ‌گرایی. استفاده‌ی او از طنز، خواننده را به داستان نزدیک‌تر می‌کند و نه دورتر.
‌
🔶«لاورن» در دفترچه‌اش به انتخاب‌های غیرممکنی اعتراف می‌کند که شرایط غیرممکن می‌توانند بر ما تحمیل کنند. هدف این داستان یافتن پاسخ این نیست که چه چیزی باعث باران شده، بلکه واکاوی این است که از روح انسان چه باقی می‌ماند وقتی همه چیزهایی را که تعریفش می‌کرده از دست بدهد.
      

        روایتی از خون دل خوردن های یک زن برای زندگی اش...
برای شوهر آزادی خواهَش که خود را در راه آزادی و ایستادگی در برابر ظلم فدا کرد...
شوهری که فقط "حق" خود و مردمش را می‌خواست...
که عقیده اش "زیر بار اجنبی نرفتن" بود...
تلاش شوهر برای حفظ سرزمینش، خاکش، وطنش...
و دلهره های زن بابت عشقش، مردش، بچه هایش...
چه دوران سختی؛ که نمی‌گذارد زنی سر راحت به بالشت بگذارد که مبادا اتفاقی بیفتد، که نکند مَردَم چیزیش بشود...
چه دورانی! فقر، قطحی، جنگ، هجوم اجنبی، آشوب...
"در خانه‌ات درختی خواهد رویید و درخت‌هایی در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت. و باد پیغام هر درختی را به درخت دیگر خواهد رسانید و درخت‌ها از باد خواهند پرسید: در راه که می‌آمدی سحر را ندیدی...؟!"