کاترین:  بیا موضوع جنگ رو کنار بزاریم. 
هنری: خیلی سخته! چون دیگه هیچ کناری نمونده که جنگ رو اونجا بزاریم

وداع با اسلحه داستان جوانی آمریکایی است که داوطلبانه وارد ارتش ایتالیا شده . عاشق دختری به نام کاترین میشود و سختی های زیادی را تحمل میکند تا از جنگ فرار کند...
داستان عشقیست که در بطن جنگ شکل میگیرد و با پایانی تلخ، تمام میشود
داستان جنگیست که بی رحمانه حتی آنهایی که موفق میشوند از دستش فرار کنند را به کام مرگ میکشد و جز مرده ای متحرک از آنها باقی نمیگذارد.

این رمان دقیقا نقطه مقابل داستان یک انسان واقعی است . پوریس پوله وی در یک انسان واقعی خلبان جوانی را تصویر میکند که علیرغم سختی های فراوان و از دست دادن پایش در میدان جنگ ، تلاش میکند دوباره به میدان باز گشته و یکبار دیگر حمله ی هوایی به دشمن را تجربه کند . 
با اینکه جنگ طلب نیستم و از جنگ دل خوشی ندارم ولی از رمان هایی مثل «داستان یک انسان واقعی» بیشتر خوشم می آید. روح حماسه را بیشتر از ترس و فرار از جنگ دوست دارم.

وداع با اسلحه را بخوانید چون یک شاهکار است. همینگوی با اینکه این داستان را با قلمی بسیار سبک و روان نوشته ولی جنگ را استادانه توصیف کرده و تصاویری خلق کرده که مطمئنا مدتها در ذهن خواننده خواهد ماند.
.
        

          در لینک زیر یادداشتی در خصوص این کتاب برای سایت انسان شناسی و فرهنگ نوشته ام: 
https://anthropologyandculture.com/%d8%b3%d8%b1%da%af%d8%b4%d8%aa%da%af%db%8c-%db%8c%da%a9-%d8%b4%d9%87%d8%b1/
        

          من نسخه ی چاپ ۱۳۴۷ به قبل نشر شعله رو خوندم ولی بنظرم خیلی جاها نویسنده با ساده گذشتن از اتفاقای مهم سعی در نشون دادن اثرات جنگ و سرنخ دادن به ما میشد و این جالبه
        

          کلا اگر عاشق مسافرت کردن و تجربه سایر فرهنگ های دنیا هستید ولی شرایط مناسبی برای از نزدیک دیدن ندارید، ارنست همینگوی کاملا میتونه گزینه مناسبی براتون باشه. با همینگوی در وداع با اسلحه، تجربه زیسته خود نویسنده رو بعنوان امدادگر ارتش ایتالیا در جنگ جهانی اول مشاهده می کنیم. این کتاب بسیار زیبا بود و میشه گفت با تموم شدنش اشک ریختم. همینگوی کلا گرینه مناسبی برای مخاطبانی است که از درشت گویی گریزان اند.
        

          یک. وقتی که در حال خواندن این کتاب بودم، احساسات متنقاصی به من دست می‌داد. گاهی حوصله‌ام را سر می‌برد و گاهی واقعا نمی‌شد کتاب را زمین گذاشت. راوی ماجرا مدام از جنگ و رنج‌هایش به رابطه‌ی عاشقانه و مشروب پناه می‌برد، این هجوم احساسات متناقص به خواننده ناشی از همین دوگانه‌ی آرامش عشق و جنون جنگ بود. دوگانه‌هایی پررنگ: دوستی و جنگ. واقعیت و خیال. آزادی و گرفتاری. و در آخر دوگانه‌ی اصلی: اراده‌ی معطوف به زندگی و هجوم مرگ.
دو. قصه‌ی کتاب به وضعیتی که امروز درگیرش هستیم بسیار نزدیک است. آشوب کرونا. بیرون از خانه آشوبی عظیم برپا است و گویی کاری هم از دست مردمان جهان برنمی‌آید. هر لحظه ممکن است مرگی ناگهانی به سراغت بیاید و امتداد تو را در جهان ناتمام بگذارد. از این آشوب، از این ناتوانی، همه به خلوت خزیده‌ایم و امیدواریم ماجرا به زودی پایان بگیرد. اما خیلی وقت‌ها ماجرا و آشوب دیگر برای ما تمام نمی‌شود. بچه‌ای مرده متولد می‌شود، عزیزی از دست می‌رود، عشقی ناکام می‌ماند و زخمی روی صورتت می‌نشیند که همیشه به یادگار باقی می‌ماند و شرایط دیگر برای تو، نه در خلوت و نه در خیابان عادی نمی‌شود. آشوب برای همیشه در وجودت حکم‌فرما می‌شود.
سه. جنگ و هر چیزی که زندگی آدم‌ها را در دوره‌ای تحت تاثیر قرار می‌دهد شاید به لحاظ تاریخی، در روزی شروع شود و در روزی دیگر متوقف شود. اما هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. تا ابد در وجود آدم‌ها و رنج‌هایشان امتداد پیدا می‌کند. تمام.
        

          به نام او

کمتر نویسنده ای به مانند همینگوی پیدا میشود که اینقدر تجربه زیستی داشته باشد و تمام این تجربه ها در آثارش منعکس باشد ، سفر، جنگ، ورزش ، شکار، 
عشق و ... واقعا از این منظر همینگوی بی نظیر است
 وداع با اسلحه هم یکی از رمانهای بسیار زیبای همینگوی است که حاصل همین تجربه ها ست، جنگ، عشق به عبارتی عاشقی در جنگ

یکی از چالشهای من در رمان خوانی این است که در بعضی مواقع آخر رمانها از خاطرم می رود. این علاوه بر حافظه نه چندان قوی من میتواند علتهای دیگری داشته باشد ولی آنچه که در اینجا میخواهم بگویم این است که پایان بندی وداع با اسلحه را هیچ زمان فراموش نخواهم کرد و تلخیش در جانم باقی خواهد ماند و همین پایان بندی است که وداع با اسلحه را از یک اثر ادبی خوب به یک شاهکار بدل میکند

ترجمه اثر هم حرف ندارد بسیار شیرین و خواندنی ست

خلاصه اگر میخواهید یک رمان عاشقانه دوست داشتنی بخوانید وداع با اسلحه را از دست ندهید
        

          اگه دنبال کتابی هستید که نویسنده در 400 صفحه شمارو مسخره کنه و بعد از تمام شدندکتاب بنشینید و حرص بخورید، کتاب خوبی رو انتخاب کردید!

ایده ی داستان شاید فقط به درد فیلم‌نامه شدن میخوره و ماجرای عشقی داستان و حتی ماجرای جنگی بسیار آبکی و وحوصله‌سربره.
پس وقتتان را تلف نکنید، فیلم رو ببینید و سمت این داستان نروید
:|
        

          اگر میخواهید با انواع شراب و نوشیدنی‌های سکرت‌آور محبوب سده بیستم آشنا بشید!!! کتاب بدی نیست.
نویسنده در بیان زشتی‌ها و تلخی‌های جنگ و تطبیق آن با تباهی  ملت‌ها، نابودی نسل‌ها و پناه بردن مردم به چیزهایی که روانشان آسوده سازد، 
تلاش فراوان و البته ناموفق داشته است.
همچنین توصیفات پیرامون ملل، پیشینه‌های جنگ اول جهانی، جدال مذهب و تجدد نیز سر در گم و آشفته است.
        

          برای کسی که همینگوی را عاشقانه دوست دارد این کتاب یک نوش داروست، داستان جنگ و عشق شخصیت رمان که درمیانه تلاش های تیر. و فشنگ و اسلحه جایی در دلش میلرزد اما چگونه به پیش میرود را باید بخوانید تا این شاهکار به تمام معنا را درک کنید.
        

          باورم نمی‌شد همینگوی بخواهد کتابش را اینگونه تمام کند و این بهت و شوک را در مخاطب به جا بگذارد.
 وداع با اسحله ارنست همینگوی را بسیار روان، لطیف و تمیز یافتم. راستش اولش از اینکه رمان جنگی می‌خوانم ناراحت بودم ولی همینگوی با استادی تمام هنرش را به رخ کشیده بود که چگونه می‌شود از جنگ گفت ولی روی تعداد توپ و تانک‌ها و گلوله‌ها تاکید نکرد. 
 شخصیت داستان خودش رفتن به جنگ را انتخاب کرده بود ولی خداحافظی‌اش با جنگ انتخاب خودش نبود. تا پایان آخرین کلمه نگران این بودم که این خداحافظی برایش گران‌تر از این حرف‌ها تمام شود. 
 در این کتاب همینگوی زیاده‌گویی نمی‌کند. خیلی کوتاه و موجز حرفش را می‌زند و می‌گذرد و اجازه می‌دهد خودت از احساسات پشت جمله‌ها و کلمه‌ها با خبر شوی. 

 کتاب تلخ تمام شد ولی فکر می‌کنم قصد همینگوی هم همین بود. می‌خواست تلخی اتفاق‌ها را حس کنی و تو را با همان حال بد رها کند و بگوید جنگ چیز خوبی نیست و همه چیز در زندگی هم تحت کنترل ما نیست. 
 کتاب را دوست داشتم و خواندن وداع با اسحله را به هر کسی که می‌خواهد یک اثر فاخر بخواند و از داستان‌گویی همینگوی لذت ببرد پیشنهاد می‌کنم.
        

          واقعا دلیل استقبال از این کتاب را نمیفهمم. احتمالا صرف اینکه اسم همینگوی روی کتاب است یک عده را مجبور به توصیفات عجیب و غریب از کتاب کرده. شاید اگر نام نویسنده روی جلد تغییر میکرد نظرات منفی بیشتری به چشم می‌آمد.
حتی ترجمه جناب نجف دریابندری، که حقیقتا احترام ویژه‌ای برایشان قائل هستم، در این کتاب خیلی تو ذوق می‌زد.
        

          صرفا برای درک بهتر نسبت به جنگ جهانی دوم پیشنهاد میشه
غالب داستان رو خوندم ولی نتونستم کتاب رو به پایان برسونم شاید چون فیل سفید رو نباید به هر دلیل نگه داشت!

        

          در این کتاب نویسنده با قلمی ساده‌ و روان هم به توصیف جنگ و واقع آن و هم عشقی بی‌ بدلیل و جاودان می پردازد،مانند دیگر آثار همینگوی خواننده خود را درون داستان تصور می کند و حضوری بسیار نزدیک را همراه با شخصیتهای داستان احساس می کند و این یکی از خصوصیات برجسته این نویسنده تواناست.
        

          به نام او

عزیزی از من پرسید که چرا بعضی از کتابها یا رمانها را بیش از یکبار می‌خوانی؟ گفتم که وقتی تو به مسافرت، مثلا شمال می‌روی و طبیعت و منظره‌هایش را می‌بینی. همان یکبار برای تو کافی‌ست اگر برای بار دوم یا چندم بروی برایت ملال‌انگیز است؟ گفت که نه. یک اثر ادبی خوب هم همین است آن را باید بیش از یکبار خواند آن‌هم در فواصل زمانی متفاوت. اول‌بار که در بیست و یکی دوسالگی «وداع با اسلحه» را خواندم تجربه زیستی و همچنین تجربه کتابی، یعنی کتابهایی که تا آن‌موقع خوانده بودم، بسیار اندکتر از الان بود. پس این کتاب آن کتابی که آن روزها خواندم نیست. داستان همینگوی در گوش من زنگ و صدای دیگری دارد. و همین‌که بعد از این‌همه سال و با تجربه‌هایی که عرض کردم نه تنها در چشم من ساده و یا معمولی نشده بلکه باشکوه‌تر جلوه می‌کند نشان می دهد در انتخاب این کتاب به‌عنوان یک شاهکار ادبی اشتباه نکرده‌ام.

پیش از این گمان می‌کردم کتابهایی که ساختاری پیچیده دارند مثلا رمان‌هایی که مربوط به گونه رئالیسم جادویی هستند یا روایت آنها بر مبنای جریان سیال ذهن است مناسب معرفی کردن به خوانندگان تازه‌کار و نوجوان نیست. مثلا هنوز هم عقیده دارم نمی‌شود در یکی دو سال اولِ رمان‌خوانی فرد، «صد سال تنهایی» را به او معرفی کرد. الان که خاطراتم را مرور می کنم حس می‌کنم از آن‌طرف هم برخی کتابهایی را که بسیار ساده نوشته شده و در نظر اول پیچیدگی داستانی خاصی ندارد، هم نباید معرفی کرد چرا که آن فرد تازه‌کار از عهده درک عمق و عظمت داستان برنمی‌آید. خاطرم هست «مرگ ایوان ایلیچ»ِ تالستوی و «پیرمرد و دریا»ی همینگوی برای من که آنها را در هفده هجده‌سالگی خواندم چنین حالتی داشت با خودم می‌گفتم این داستان که خیلی ساده بود چرا به آن شاهکار ادبی می گویند. الان هم که برخی از مرورهایی را که دوستان جوان‌تر بر این کتابها یا همین «وداع با اسلحه» نوشته‌اند، می‌خوانم می‌بینم که آنها هم همین حس آن‌سال‌های مرا دارند.

من این‌بار «وداع با اسلحه» را با ترجمه خانم نازی عظیما خواندم. اول‌بار با قلم سحرانگیز مرحوم دریابندری خوانده بودمش. ولی این‌دفعه بعد از آن تجربه شیرینی که از خواندن «پیرمرد و دریا» با ترجمه خانم عظیما داشتم با خودم عهد کردم برای دیدن حاصل کار خانم عظیما هم که شده این رمان را بار دیگر بخوانم. باید بگویم از این به بعد مرددم که کدام ترجمه را به دوستانم معرفی کنم. در اینکه نجف حرف ندارد و تمام کتابهایش خواندنی‌ست بحثی نیست ولی به نظر من خانم عظیما در رسیدن به لحن ساده و شیوای همینگوی موفق‌تر عمل کرده. البته اینکه ایشان حاصل کار نجف را دیده و کتاب را سالها بعد (چاپ اول این ترجمه برای سال 96 است) ترجمه کرده و زبانش به زبان ما در این روزگار نزدیک‌تر است در موفقیت او بی‌تاثیر نیست. ولی اینکه بتوانی بر روی بیست کسی چون دریابندری بیست و یک بیاوری کار بزرگی کرده‌ای که تنها از مترجمی دانا و توانا برمی‌آید.

کوتاه سخن اینکه «وداع با اسلحه» را بخوانید با دنیای ساده و در عین حال پیچیده همینگوی در این رمان و دیگر آثارش آشنا شوید و از زندگی لذت ببرید. من کتاب را به‌تازگی تمام کرده‌ام و هنوز تحت تاثیر پایان‌بندی شاهکار آنم و نه دوست دارم و نه می‌توانم درباره خود داستان سخنی بگویم.
        

          فضای ضد جنگ پیوند خورده با فضای عاشقانه، نهایتا پایانی زیبا و غمگین. قطعا ارزش خوندن داره.
        

          بخشي از كتاب
اينطوري است. مي ميري. نمي داني موضوع از چه قرار است. هرگز فرصتش را نداشته اي كه بداني. تو را مي اندازند وسط بازي و قوانين را به تو مي گويند و با اولين خطايي كه از تو بگيرند تو را مي كشند. يا تو را بي جهت مي كشند. اما در نهايت تو را مي كشند. از اين بابت خاطرت جمع باشد. كمي صبر كن تو را هم مي كشند
        

          
وداع با اسلحه. برنده جایزه نوبل ادبیات دهه نود. اثری از ارنست همینگوی.
داستان افسری آمریکایی که همزمان با جنگ جهانی در ارتش ایتالیا خدمت می کند و کم کم دلبسته پرستاری انگلیسی می شود...
بعد از پیرمرد و دریا این دومین رمان از همینگوی آمریکایی بود که خواندم.
نویسنده به طرز اعصاب خرد کنی، اصرار دارد از جزئیات  بنویسد. شاید بخاطر همین ویژگی، جزء نویسندگان بزرگ محسوب می شود! 
ضرباهنگ کتاب بواسطه ترجمه نه چندان دلچسب نجف دریابندری کند و خسته کننده است. مخصوصا در مواقعی که داستان در میدان جنگ روایت می شود. شاید هم این ضرباهنگ لایتچسبک  محصول حاصلضرب جزئی نگری همینگوی و سبک و سیاق ترجمه دریابندری باشد. 
علی ای حال داستان اینقدر جاذبه دارد که شما را تا پایان میخکوب کند... 
از درگوشی های این کتاب هم همین بس که با انواع مسکرات و اسامی آنها،  آشنایی پیدا می کنید. بس که میگساری می کنند شخصیت های داستان.
        

          سبک نوشتاری این کتاب راجب جنگ و توصیف محیط خیلی خوبه به قدری ک ی تصویر ذهنی ایجاد میشه اما از نظر من از جنبه عشق خوبه به تصویر کشیده نشده و خواننده درک نمیکنه ک چیشد ک عاشق هم شدن ؟! 🙁 نکته منفیش ک باعث میشه خواننده نتونه خیلی ارتباط بگیره با این کتاب اینه ک واقعا ترجمه اش واقعا بده 

پابان تلخش واقعا قلبمو شکوند 💔🥲فکر نمیکنم بتونم بار دیگه این کتابو بخونم 💔
        

          با اختلاف به نظرم بهترین اثر همینگوی هستش. من این کتابو  15سال پیش خوندم ولی هنوز هم اثرش در روح و روانم باقی مونده.
        

          کتاب عجیبی بود برای من. گاهی حس میکردم اصلا متوجه نمیشم داستان داره چطور پیش می‌ره و انگار از نظر علی معلولی یه ایرادی داشت و گاهی هم خیلی غرقش شدم. جاهایی کند بود و جاهایی کاملا آدم رو همراه می‌کرد. در عین حال به عنوان یک رمان جنگ خیلی خوب بود و فضایی از جنگ جهانی و نیروهای نظامی رو برام ترسیم کرد.