هملت داستان یه شاهزاده دانمارکی نابغست که به دنبال انتقام گیری از قاتل پدرش ینی عموی خودش و پادشاه کنونی دانمارکه. انتهای غم انگیز این نمایشنامه مسلما هرکسی رو تا مدتها در شوک فرو خواهد برد و اون شخص رو از فکر به در نخواهد آورد.هملت ارزش بارها خوندن رو داره و توصیه میکنم افراد اهل مطالعه اون رو توی اولین آثاری بذاره کا قصد مطالعه کردنشون رو داره.
      

        این کتاب رو اوایل سربازی خوندم... میشه گفت که کتابیه که ارزش مطالعه رو داره ولی خیلی مطالب و محتوای مدنظرش رو ساده سازی کرده... زندگی اونقدر پدیده پیش افتاده ای نیست که بشه ساده سازیش کرد. ولی نگاه اگزیستانسیال به زندگی میتونه یه راه مناسب برای غنی تر کردن زندگی ما آدما باشه.
      

        حسرت نخوردن برای بخش عظیمی از گذشته و مفهوم اصلی موجود در فلسفه سارتر ینی آزادی ذاتی انسان، جزو درون‌مایه های اصلی این نمایشنامه هستن. و البته که در جریان مکالمه اژیست با ژوپیتر، سارتر یه جورایی به مذهب بعنوان عامل اصلی محدود کننده آزادی انسان هم اشاره میکنه که خواننده به صورت ناخودآگاه  شاید به مفهومش پی ببره. در کل نمایشنامه نسبتا جالبیه و خوبی که داره اینه که نیاز نیست زیاد به مغزمون فشار بیاریم تا به کنه و مفهوم اصلی این نمایشنامه پی ببریم.
      

        یه مقدار سخته که کلیت کتاب رو توضیح بدم، ولی من بیشتر با بخش دوم کتاب ینی آزادی و زندگی ارتباط بیشتری برقرار کردم. همین که درباره میل پیدا کردن به زندگی حتی در اوج ناامیدی صحبت کرد و اینکه به فرد میگه که برای امور مختلف، به نتیجه چندان توجهی نکن و فقط انجامش بده ، مطالب دلگرم کننده ای بودن که من از این کتاب یاد گرفتم. امیدوارم یخ بار دیگه وقت پیدا کنم و این کتاب رو بخونم.
      

        هنری چیناسکی، یه دائم الخمر خانم باز بی هدف و متخصص شرط بندی روی مسابقات اسب سواری که از سر ناچاری تصمیم میگیره وارد اداره پست لس آنجلس بشه و شروع به کار کنه و این میشه داستانی که به مدت ده سال طول کشید. انگار چارلز بوکوفسکی توی این کتاب که به هیچکس هم تقدیم نشده، زندگی خودش رو داره روایت میکنه. این نویسنده رک ساده نویس دهه پنجم زندگی خودش رو بعنوان کارمند پست گذروند و همین دوران الهامی بود برای نوشتن این کتاب. با خوندن این کتاب یاد دورانی افتادم که آثار همینگوی رو میخوندم و از صداقت کلامش لذت می بردم. کلا اولین بار بود که بوکوفسکی خوندم و از پایان کتاب هم به شدت خوشم اومد؛ میشه حتی وقتی نمیدونی زندگیت چطوری جلو میره و به قولی از خودت بدتم میاد، روزنه امید و کاری که براش ساخته شدی رو هم پیدا کنی و در اون شروع کنی به درخشش😃.
      

        در غرب خبری نیست کتابی کاملا رک و بی پرده درباره واقعیات جنگه و به نوعی داریم از زبان نویسنده می بینیم که در قالب جنگ، آرزوهای چه انسان‌هایی درباره آینده زندگی به باد میره و دیگه نمیتونن اون جور که میخوان به زندگی نظر داشته باشن. با خوندن این کتاب واقعا به این حرف ایمان آوردم که با کتاب و ادبیات میشه هزاران هزار زندگی رو تجربه کرد و فهمید... شدیدا ارزش خوندن رو داشت.
      

        پیش فرض اصلی کتاب اینه که شما بد نیست نگاهی هم به گذشته فیلسوفانی داشته باشین که حرفهای جذاب و بزرگی رو میزنن چون که شخصیت اصلیشون و گذشتشون ممکنه تو عقایدشون تاثیراتی داشته باشه.... ولی این‌کتاب یه دلگرمی خیلی بزرگ به من داد و اون دلگرمی این‌بود که انسانهای نابغه هم موجوداتی عادی مثل ما هستن و اونها هم پشت نبوغشون زخم‌های عمیقی خوابیده و هیچ‌فرقی با ما انسانهای عادی ندارن. پس بهتره که از بابت‌ زخم‌هامون خجالت زده نباشیم و واقعا سعی کنیم به پتانسیل واقعیمون برسیم.
      

        ورتر جوانی باهوش، خوش ذوق و خلاق اما شدیدا دل نازک، عاشق پیشه و حساسه که عاشق زنی به نام لوته شده و این عشق سرآغازی هست برای نگارش نامه های متعدد به دوستش ویلهلم. رنج‌های ورتر جوان کتابی‌ست سرشار از توصیفات زیبا و بدیع از طبیعت و بیان حالات متفاوت انسانی و در میانه آه و ناله های عاشقانه ورتر نسبت به لوته و توصیفات بسیار رمانتیک از طبیعت، میشه به شخصیت خلاق و عاشق پیشه نابغه فرانکفورت ینی گوته می برد. به شخصه کتاب‌های پر حس و حال رمانتیک رو چندان نمی‌پسندم و اگر بخوام واقعیت رو بگم، رنج های ورتر جوان برای ذائقه من که با نویسندگان آمریکایی و انگلیسی جور درمیاد مناسب نیست، ولی اسم یوهان ولفگانگ فون گوته کافیه در جهت ندید گرفتن  این معایب و خوندن این کتاب کم حجم ولی نغز و پرنکته.
      

        من تا قبل از خوندن آثار نیچه، صرفا به خاطر شایعات بدی که دربارش شنیده بودم قضاوتش میکردم و نهایت سعی ام این بود که به آثارش هیچ جوره نزدیک نشم. ولی بعد از موارد مقدماتی که درباره این آدم فهمیدم، تصمیم گرفتم که برخی آثارش رو بخونم و ببینم حرف حسابش چیه... دیدم که حتی اون جمله معروفش درباره مرگ خدا هم استعاریه و چیز دیگه ای رو میخواسته بگه... چنین گفت زرتشت کتابیه که معتقدم هرکی اون رو خونده باید دربارش گفت خوش به حالش؛ چرا که بخش عظیمی از برهوت زندگی رو به نوعی متوجه شده. در کل من بعد از خوندن این کتاب بود که ارادتمند نیچه شدم😄 و ارادت اینجانب بعد از غروب بت‌ها هم دوچندان شد البته لازمه اشاره کنم که وقتشو داشتین یه سر شارحان نیچه رو هم نگاهی بندازین تا راحت تر متوجه این کتاب بشین.
      

        آن سوی رودخانه زیر درختان یه کتاب به شدت غریبه. یه سرهنگ آمریکایی که آخرای عمرشه و یهو توی ایتالیا به یه دختر هیجده ساله اصیل و زیبای ایتالیایی دل میبنده و جالبه که این ارتباط هم دو طرفست و هردوطرف یکدیگر رو عاشقانه دوست دارن. کاملا از محتوای داستان میشه حال روحی که بر همینگوی بزرگ حاکم بوده رو متوجه شد و میشه فهمید که همینگوی اون زمان چقدر دچار بحران های روحی بوده و  خودش رو یه جورایی در قالب سرهنگ آمریکایی نشون داده. این اثر بین آثار همینگوی چندان بهش پرداخته نشده ولی گیرایی و بی آلایشی متن کتاب شما رو مجذوب داستان میکنه.
      

        نوشته های جک لندن یه ویژگی جالبی که به نظر من دارن اینه که اغلبشون در ستایش قوی بودن و مذمت ضعیف بودن نوشته شدن و اینکه ضعیف باشی، توسط قوی خورده خواهی شد و این قانون زندگیه...البته سپید دندان  در کنار اینها از مزایای متمدن شدن هم صحبت میکنه... سپید دندان یه موجود نیمه سگ و نیمه گرگه که از همون کودکی وارد یه قبیله سرخ پوست میشه که قبلا محل‌زندگی مادرش بوده و توی همین قبیله با توجه به قانون قوی، ضعیف رو میخوره تبدیل به گردن کلفت ترین موجود بین همنوعان خودش میشه... در کل، به شخصه کتبی رو دوست دارم که به ما یاد میدن چجوری توی شرایط بی‌رحمانه زندگی ازضعف اجتناب کنیم و شرایط قوی بودن و به دنبالش زندگی کردن رو برای خودمون مهیا کنیم.
      

        اشعار لطیف، نغز و زیبا از نابغه اهل فرانکفورت... 
      

        چند لحظه پیش توی نظری که درباره کتاب کاندید یا خوش بینی نوشتم، گفتم که خوش به حال اونی که آثار ولتر رو میخونه. اگر میخواید تفکر نقادانه رو از طریق ادبیات یاد بگیرید، توصیه میکنم حتما آثار ولتر رو مطالعه کنید؛ این مجموعه داستان از ولتر منو به شدت به فکر انداخت و همش به خاطر حرفای ولتر و این داستان ها یاد این بیت سعدی می افتادم:
گهی بر درد بی درمان بگریم/ گهی بر حال بی سامان بخندم
      

        یه پیرمرد صدساله سوئدی بازیگوش که تحمل زندگی توی خانه سالمندان رو نداره و فرار میکنه و در ادامه زندگی این آدم از اوایل قرن بیستم تا سال ۲۰۰۵ رو مشاهده میکنید. آقای آلن کارلسون شدیدا شبیه فارست گامپه چرا که مثل فارست گامپ توی رویداد های مهمی تاثیر داشته اون هم به خاطر تخصصش در زمینه مواد منفجره. ولی مثل فارست دچار کند ذهنی نیست فقط یه آدم ساده گیره که جز یه بطری عرق و یه کار برای گذران زندگی چیز دیگه ای نمیخواد. کلا این کتاب به ما یاد میده که هیچوقت برای شروع دوباره دیر نیست و کلا زمانی دیره که ما روی این زمین دیگه نیستیم.
      

        ولتر نویسنده ای بود که به خاطر حساسیت های موجود در زمان حیاتش، مجبور بود با زبان کنایه و توی لفافه صحبت کنه. این داستان کوتاه که پره از هجویات طنز آمیز درباره خوب بودن ذاتی جهان ما و همچنین داغون بودن محیط دینی زمان ولتر، آدم رو مجبور به تفکر درباره عقاید دینی و همچنین تعصبات فکری خودش میکنه. کلا خوش به حال اونی که آثار این نویسنده بزرگ عصر روشنگری رو بخونه.