اولین رمان داستایفسکی که به شکل مکاتبه ای و در سن ۲۰ سالگی نوشته و با خوندن همین رمان میتونیم بفهمیم که چه استعداد بزرگی در حال ظهور بوده در روسیه.
رمانی یه که واقعا حس میشه و راحت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد. ترجمه اثر هرچند از زبان انگلیسی یه اما به شدت ترجمه و نثر روونی داره و فرم رمان ( مکاتبه ) میتونه خوندن این رمان رو آسون و سهل کنه.
        

          ‎«بیچارگان»
‎اثری از داستایوفسکی در عنفوان جوانی
‎وقتی دوستان داستایوفسکی نوشته ی او را در طول شب خواندند و فردا صبح به او تبریک گفتند از او به عنوان گوگول جدید ادبیات روسیه نام بردند.
‎بیچارگان اثری است شبیه به «ازبه» رضا امیر خوانی، یعنی کتاب از نامه نگاری های مردی میانسال با دختری است که در نزدیکی خانه ی او زندگی می کند اما از ترس اینکه مبادا دیگران از ارتباط آنها با یکدیگر مطلع شوند به هم نامه می نویسند.
‎محتوای نامه ها شرایط دشوار کار پیرمرد در اداره اش و تمسخر همکارانش نسبت به  سرو وضع اوست. پیرمرد بیشتر پول دریافتی خودش را برای دختر که از قضا بیوه هم هست می فرستد تا مشکلات زندگی کمتر لطافت جسم و جانش  بیازارد، اما کسی از این نکته خبر ندارد و همین مستمسکی برای آغاز تهمت ها و نگاه ها بدبینانه به وی می شود.
‎هرچند که داستان در برخی فصول دچار از هم گسیختگی روایی می شود اما وقتی جمله ای که پشت جلد کتاب نوشته شده را می خوانید از قضاوت زود هنگام خود خجل می شوید!
‎آنجایی که دوستش به وی نهیب می زند:«جوان، هیچ می دانی چه نوشته ای؟... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی.»
‎داستا سی سال بعد این صحنه را «شعف انگیز ترین لحظه ی حیاتش» خواند.
‎سید علی مرعشی
        

          فرم بسیار جالبی داشت کتاب و عجیبه که چطوری میتونه خواننده رو جذب کنه! هرچند من نفهمیدم چرا باید اینقدر تعریفی می بود
        

          دبیرستان که بودم یه دبیری داشتیم می گفت که شما الان باید داستایوفسکی بخونید و خیلی می گفت که بیچارگان را بخونید، از اونموقع فقط اسم کتاب و نویسندش یادم موند تا اینکه پارسال خوندمش، کتاب بیچارگان داستایوفسکی به نظرم تعریف ادبی و زیبایی بود از فقر و بیچارگی 
ولی این وسط بنظرم گاهی میشد گفت که داستان این کتاب زندگی فقیرانه با عقده تجمل برای شخصیت های توی کتاب را نشون داد که البته همین داستان رو زیبا می کرد و بهترین اتفاق داستان، زمانی بود که تو میتونستی وضعیت و مشکلات مالی شخصیت هارو از  تعریفشون از  آدم ها و زندگی خودشون بفهمی و این بنظرم خیلی جالب بود.
        

          کتاب شیوا و خوش‌خوان بود و ساختار آن دلنشین و همراه‌کننده بود. خواننده با پیشروی در کتاب با شخصيت ها همراه می شود و با درد و رنج آنها درد می‌کشد. زیباترین (نه الزاما به معنی شیرین آن) بخش داستان پایان بندی آن بود که مخاطب را با خود به اوج دلتنگی می‌برد و او را در اعماق اشتیاق رها می‌سازد.
        

          «بیچارگان وقتی می‌میرند که همای سعادت بر شانه‌شان می‌نشیند.»

این داستان توجه ویژه‌ای به آبرو، شرم و طبقات فرودست جامعه دارد، جایی که فئودور از آنجا آمده. جایی که فقر همیشه مزاحم است و معشوقی را از آغوش عاشق به دامان بلهوسی می‌اندازد، پدری شیفته فرزند را حسرت به دل می‌گذارد و مرد شریفی را از سر عجز و ناتوانی بی‌آبرو می‌کند.

در داستان دخترک عزادار، پاکروفسکیِ پدر را چنان شرح می‌دهد و با جزئیات مکتوب می‌کند (خلاف عادت مألوف) که گویی غرق در غم او شده و بیچارگی مشهود او روایتگر بیچارگی درون دخترک است، چنان که وقتی پدر به دنبال جسد پسر می‌دوید و کتاب‌های پسر از جیب‌هایش می‌افتادند، واروارا که شیفته آخرین یادگاران عشقش بود و به آن (کتاب) چنگ می‌زد، در ذهن همراه با پاکروفسکیِ پدر کتاب از زمین برمی‌دارد و به دویدن پشت جنازه‌ی جوان ادامه می‌دهد.

با خواندن این سطور و توجه ویژه به نوشتار مخصوص نویسنده (همچنین بازسازی مترجم) روح انسان مجروح می‌شود و نیاز به به مرهمی غیر روسی (ادبیات) دارد تا کمر راست کند و از زخم و زهر روزگار و حقیقت کلام فئودور میخائیلیویچ داستایوفسکی دور باشد.

داستایوفسکی این ``گوگول`` تازه متولد شده با نخستین داستانش اولین رمان اجتماعی روسی را خلق کرد و دروازه‌های شهرت و ثروت را به روی خود گشود، هرچند که ثروتش پایدار نبود اما شهرتش جاوید ماند.

«تنها روحم درد می‌کند و می‌شنوم که جایی در اعماق وجودم، جانم می‌لرزد و بی‌قراری می‌کند.»

سپهر ناصری - میر
        

          وقتی این رمان کوتاه آماده شد داستایفسکی نسخه دستنویس آن را به دوست و همخانه‌اش ،گریگاروویچ، داد که او نیز آن را نزد کراسوفِ شاعر برد. آنها تمام شب را یک نفس به خواندن «بیچارگان» گذراندند و چنان تحت تاثیر قرار گرفتند که سپیده‌دم داستایفسکی را از خواب بیدار کردند تا به او برای شاهکاری که نوشته تبریک بگویند. نکراسوف با این گمان که گوگول دیگری زاده شده است، او را ببلنسکی معرفی نمود و او نظر نکراسوف را تأیید کرد. بلینسکی در دیدار با داستایفسکی گفت: ای جوان فکر نکنم با بیست سال سن، خودت بدانی چه اثر مهمی نوشته‌ای!
رمانی بیچارگان که در دوره نخست داستان‌نویسی داستایفسکی، یعنی پیش از زندانی و محکوم شدن  به اعدام نوشته شد. شاید این رویارویی وی با مرگ، تاثیر شگرفی بر جهانبینی و تفکر داستایفسکی گذاشت و سبک نگارش او کم‌کم شکل گرفت و به تکامل رسید. 
از متن کتاب:
«... من آن قدر زندگی کرده‌ام که موهایم سفید شده است؛ این تنها گناه من است...»
        

          به عنوان اولین کتابی که از داستایوفسکی خوندم میتونم بگم به شدددت قشنگ بود خیلی‌خیلی دل‌انگیز و جذاب، سرشار از ذکر جزئیاتی که به چشم نمیاد
قشنگتر از هر چیز دیگه که توجهم رو جلب کرد این بود که هر دو شخصیت اتفاقاتی رو برای همدیگه تعریف میکردن که ما حتی رو نداریم به نزدکترین فرد زندگیمون بگیم از ترس اینکه در چشم اونها کوچیک بشیم؛ اینکه آدم بدون شرم بتونه دغدغش رو بیان بکنه از نظرم نکته خیلی مثبت این کتاب بود🤌🏻
خوشحالم که با این اثر وارد دنیای نوشته‌های داستایوفسکی شدم🥹❤️‍🩹
        

          فرم  نامه خیلی برام جذاب بود. از اینکه داستا در اوایل جوانی این رمان نوشته مشخص میشه چه استعداد خارق‌العاده ایی داشته
        

          پایانش مبهم بود
        

          نوشته‌ی پشتِ جلد گویای شاهکار بودن این کتاب هست، پس در این‌باره سکوت می‌کنم.
برای استنباط رویداد‌های داستان باید آنچنان غرق در واج‌ به واجِ نامه‌ها بشوید تا  درک شرایطی خاصی که نویسنده با استفاده از قلم کاراکتر توصیف می‌کند برایتان آسان شود.
با اینکه در انتها، امتداد روزها چون چراغی روشن شد، مخاطب همچنان قادر به پیش‌بینی روزهای آتیه هست که قرار است چه سرنوشتی برای شخصیت‌هایی که مدتی با آنان زندگی کردیم رقم بخورد.
        

          واقعا به عنوان اولین کتاب داستایفسکی قلم قدرتمند این نویسنده رو نشون میده 
حالا با توجه به این که زیاد این کتاب در اون دوره زیاد مورد استقبال قرار نگرفت ولی وقتی توسط دو تا از بهترین نقاد های روسیه نقد شد ارزش این کتاب بعد تر ها پیدا شد 
        

          قلم داستایفسکی عجیب و قشنگه . کتابی که غم و امید و مهربانی در هم آمیخته اند.
        

          و باز هم داستایوفسکی من رو مات و مبهوت ولم کرد به حال خودم...
عجب روایتی، عجب شروع و پایانی...
به نظرم از اون کتابایی شد که در زمان و مکان مناسب خوندمش و ازش خیلی یادم میمونه
        

          شیوه بیان داستان بسیار خاص و منحصربه‌فرد است. تمام داستان به جز بخش کوچکی از آن در قالب مکاتبات دوستانه‌ای میان مردی میانسال و دختری جوان بیان شده و جالب اینکه همین مکاتبات حاوی خرده روایات و شخصیت‌های جانبی جذابی است که گاها گوی سبقت را در زیبایی و انسجام از اصل روایت می‌دزدد. برخلاف اکثر آثار داستایوفسکی در این داستان چندان خبری از شخصیت‌های مالیخولیایی نیست و بدبختی و نکبتِ منجلابی که هر دو شخصیت اصلی را دربرگرفته بار تاریکی اثر را به دوش می‌کشد. نکته قابل تامل دیگر در مورد داستان این است که این اثر اولین نگاشته جدی داستایوفسکی در سن بيست سالگی است و سبک روایت آن حکایت از عمق نبوغ او حتی در اوج جوانی و خامی دارد. با وجود اینکه در میانه کار ریتم داستان کمی کند و کشدار به نظر می‌رسد، اما با این حال در پایان خواننده حال و هوای نسبتا مثبتی از کتابی که خوانده در دل احساس می‌کند.
        

          نوع رمان که مکاتبه‌ای و به صورت نامه نویسی بود 
شروعی جالب و به وجد آورنده داشت 
ولی پایان غیرقابل انتظارش رو بیشتر از همه چیز 
بهش علاقه‌مند شدم
این کتاب رو میشه یک شاهکار تلقی کرد 
        

          اینکه این کتاب رو داستایفسکی بزرگوار در سن بیست سالگی نوشته برام عجیب و باورنکردنی بود.
همیشه شیفته قلمش هستم، شیفته دقت و وسواسی که در توصیف حالات روحی شخصیت های داستان داره.  این کتاب  در قالب مکاتبه است و خوندنش برام جالب و لذت بخش بود ؛ مثل  بقیه آثارش📚


شروع ۱/۱۰/۱۵
پایان ۱/۱۰/۲۰
        

          روند تکامل داستایوفسکی رو میشه تو این کتاب ، همزاد، شب های روشن و در نهایت جنایت و مکافات دید...
        

          داستایوفسکی همیشه خوب است.
کتاب متفاوتی بود و دوستش داشتم 
فراز و فرود نداشت ، همه‌اش نامه‌نگاری بود و خودت باید به خیلی اتفاقات پی میبردی.  اینها ضعف نیست فقط دارم مشخصاتش را مینویسم. اتفاقا متفاوت و جذاب بود.
        

          «گاهی پیش می‌آید که زندگی میکنی و نمیدانی که در یک قدمی است کتابی هست که تمام زندگی تو موبه مو در آن آمده است.»

غم، فقر و بیچارگی! موضوع مشترک تمامی داستان‌های داستایفسکی (:

این کتاب نسبت به کتاب‌های دیگه‌ای که از داستایفسکی خوندم‌ سطح پایین‌تری داشت به نظرم
منو با خودش همراه نمی‌کرد و گاهی برام خسته کننده می‌شد؛

پنجمین کتاب از داستایفسکی 
و شصت‌وهشتمین #کتاب۱۴۰۳