پوست کتاب مهیبی‌ست، عظمتی خاص دارد و سرشار از رنج است. این رنج زاییده جنگ است. اختراعی هراسناک از بشر که حد غایی رذالت است. حال این جنگ جز تصویر کشتار، لحظات تاریکی را بر صحنه تاریخ خلق کرده است. مالاپارته که در بطن همین نمایش عظیم کشتار بوده و در لحظات مرگبار آن زیسته، دست به خلق رمان پوست زده است. داستانی که راوی‌اش هم خودش است و سیری داستان کابوس وار روایت می‌کند. تا خواننده به قسمت می‌رسد که معنی پوست بر او آشکار می‌گردد. پوستی که هم بیرونی‌ترین لایه جسمانی ماست و هم نمادی از کم ارزشی جان در برابر جنگی بزرگ... و گاهی پوست سدی است بر بکارت، نکته‌ای که اساس داستان را شکل می‌دهد. 
      

        موراکامی از نخستین اثرش نشان می‌دهد به چه میزان در ساده نویسی قدرت دارد و تخیل بی‌کرانش را چگونه با زندگی روزمره پیوند می‌دهد. در اولین اثرش که پیوند محکمی با کتاب دوم یعنی پین‌بال ۱۹۷۳ دارد. آدم‌هایی خلق می‌کند که با چند مسئله پرتکرار زندگی درگیرند. اما در میان این سیر نوعی اندوه نهفته است. نوعی تنهایی که در میل به زیستن در میان آدم‌ها نهفته است. فضاهای خلوت، آدم‌های مرموز  در پرسه زنی‌های پرشمار شخصیت‌های داستان چون لحظه‌ای حاضر و لحظه‌ای دگر غایب می‌شوند. اما طنین صدا و حضورشان در سراسر داستان باقی می‌ماند. انگار در میان انبوهی عکس تنها یک یا دو عکس در ذهن می‌مانند و تا ابد اثرشان را بر ضمیر بیننده می‌گذارند.
      

        سرآغاز ورود به کهکشان داستان‌های داستایفسکی...
کتابی در قالب نامه نگاری میان ماکار و واروارا روایتی میان مردی از طبقه کارمندان دون پایه و دختر معصومی که فقر و شرایط بی‌رحمانه آن مجبورش می‌کند تن به ناخواسته‌ای اندوه‌وار بدهد‌ روایت احساسی این سرگذشت در بطن خود بذر اساسی ترین مضامین نویسنده را که در آثار بزرگ بعدی پروش می‌یابد دارد. خواننده با این اثر می‌تواند این سیر را مشاهده کند و به شناختی قابل قبول از اندیشه و زمینه رشد آنان در آثار بعدی آگاهی یابد.