یادداشت مهدی کربلایی

        موراکامی از نخستین اثرش نشان می‌دهد به چه میزان در ساده نویسی قدرت دارد و تخیل بی‌کرانش را چگونه با زندگی روزمره پیوند می‌دهد. در اولین اثرش که پیوند محکمی با کتاب دوم یعنی پین‌بال ۱۹۷۳ دارد. آدم‌هایی خلق می‌کند که با چند مسئله پرتکرار زندگی درگیرند. اما در میان این سیر نوعی اندوه نهفته است. نوعی تنهایی که در میل به زیستن در میان آدم‌ها نهفته است. فضاهای خلوت، آدم‌های مرموز  در پرسه زنی‌های پرشمار شخصیت‌های داستان چون لحظه‌ای حاضر و لحظه‌ای دگر غایب می‌شوند. اما طنین صدا و حضورشان در سراسر داستان باقی می‌ماند. انگار در میان انبوهی عکس تنها یک یا دو عکس در ذهن می‌مانند و تا ابد اثرشان را بر ضمیر بیننده می‌گذارند.