اولین رمان داستایفسکی که به شکل مکاتبه ای و در سن ۲۰ سالگی نوشته و با خوندن همین رمان میتونیم بفهمیم که چه استعداد بزرگی در حال ظهور بوده در روسیه.
رمانی یه که واقعا حس میشه و راحت میشه باهاش ارتباط برقرار کرد. ترجمه اثر هرچند از زبان انگلیسی یه اما به شدت ترجمه و نثر روونی داره و فرم رمان ( مکاتبه ) میتونه خوندن این رمان رو آسون و سهل کنه.
        

          ‎«بیچارگان»
‎اثری از داستایوفسکی در عنفوان جوانی
‎وقتی دوستان داستایوفسکی نوشته ی او را در طول شب خواندند و فردا صبح به او تبریک گفتند از او به عنوان گوگول جدید ادبیات روسیه نام بردند.
‎بیچارگان اثری است شبیه به «ازبه» رضا امیر خوانی، یعنی کتاب از نامه نگاری های مردی میانسال با دختری است که در نزدیکی خانه ی او زندگی می کند اما از ترس اینکه مبادا دیگران از ارتباط آنها با یکدیگر مطلع شوند به هم نامه می نویسند.
‎محتوای نامه ها شرایط دشوار کار پیرمرد در اداره اش و تمسخر همکارانش نسبت به  سرو وضع اوست. پیرمرد بیشتر پول دریافتی خودش را برای دختر که از قضا بیوه هم هست می فرستد تا مشکلات زندگی کمتر لطافت جسم و جانش  بیازارد، اما کسی از این نکته خبر ندارد و همین مستمسکی برای آغاز تهمت ها و نگاه ها بدبینانه به وی می شود.
‎هرچند که داستان در برخی فصول دچار از هم گسیختگی روایی می شود اما وقتی جمله ای که پشت جلد کتاب نوشته شده را می خوانید از قضاوت زود هنگام خود خجل می شوید!
‎آنجایی که دوستش به وی نهیب می زند:«جوان، هیچ می دانی چه نوشته ای؟... تو با بیست سال سن ممکن نیست خودت بدانی.»
‎داستا سی سال بعد این صحنه را «شعف انگیز ترین لحظه ی حیاتش» خواند.
‎سید علی مرعشی
        

          فرم بسیار جالبی داشت کتاب و عجیبه که چطوری میتونه خواننده رو جذب کنه! هرچند من نفهمیدم چرا باید اینقدر تعریفی می بود
        

          قشنگ می‌شه رنج رو لابه‌لای نامه‌هاش حس کرد، و چه هنری داره که تونسته با این شیوه این حس رو انتقال بده. هرچند که یه جاهایی اثر افت می‌کنه و انگار فقط باید بخونی تا رد بشه. اما ارزش داره؛ پایان داستان جبرانش می‌کنه.
        

          سلام
رمان بیچارگان اولین رمان داستایفسکی همچون آثار دیگرش مانند مهد زندگیش بوده؛ سرزمینی خشن در توندرا و همیشه سپید.
آثار داستایوفسکی همچون بورانی از برف غم می‌مانند که بر سر خواننده می‌بارد باران برفی که از اشک‌های خود نویسنده و کاراکترهای داخل رمان ایجاد شده.
خواننده باید به طرز طبیعی پوتینی از دستانش، دست‌کشانی از جنس روحش و کتی از جنس قلبش را به تن کند و با عینک ایستادگی و درک وارد آثارش شود، دردی که خود رمان نویس درک کرده و به تحریر درمی‌آورد را نمی‌توان تنها با چشمان و کاغذ فهمید، زمانی که با پوتین‌هایتان بر برف‌های تجربه های غمناک قدم می‌گذارید آثاری از خود به جا می‌نهید، به آنان بی اعتنایید اما داستایوفسکی  این اجازه را به شما نمی‌دهد.
هر لحظه که پیش می‌روید عشق بین دو شخص اصلی رمان که از درد حاصل نشدن وصال خود می‌غلتند و می‌رنجد آثار زندگی افراد اطرافشان را به رخ می‌کشند و تلاش می‌کنند، همانند حرف ریش سفیدان که می‌گویند همه بیچارگان درد یکدیگر را می‌فهمند، زمانی که دیگر انتهای ردپاهای خود را نمی‌یابید و در کولاک فیودور داستایوفسکی غرق شده‌اید رنج‌های خود را باری دیگر به حالت چهره‌ای زیبا می‌بینید؛ این چهره‌ی زیبا،  تجربه است که داستایوفسکی شما را وادار می‌کند به اون خیره شوید، لبخند بزنید، اشک بریزید و راه برگشت را گم کنید چون دردتان را در آغوش گرفته‌اید در حالی که او ازآن شما نیست.  به همین خاطر است که با وجود بغض هم نمی‌توانید او را انکار کنید عقلتان اجازه نمی‌دهد.
        

          سرآغاز ورود به کهکشان داستان‌های داستایفسکی...
کتابی در قالب نامه نگاری میان ماکار و واروارا روایتی میان مردی از طبقه کارمندان دون پایه و دختر معصومی که فقر و شرایط بی‌رحمانه آن مجبورش می‌کند تن به ناخواسته‌ای اندوه‌وار بدهد‌ روایت احساسی این سرگذشت در بطن خود بذر اساسی ترین مضامین نویسنده را که در آثار بزرگ بعدی پروش می‌یابد دارد. خواننده با این اثر می‌تواند این سیر را مشاهده کند و به شناختی قابل قبول از اندیشه و زمینه رشد آنان در آثار بعدی آگاهی یابد.
        

          وقتی مردم فقیر یا بیچارگان را خواندم و آن واکنش دوستان داستایفسکی در مورد این کتاب را، با خودم گفتم اگر قصه گفتن، کتاب نوشتن، داستان سرایی اینه، پس چرا چیزی نمی نویسی؟ یعنی تو کمتر از بیچارگان نویسی؟ یعنی اینقدر مایه نداری که کتابی قد و اندازه اش بنویسی؟ با خودم عهد کردم که کتابی بنویسم و دوستانم سراسیمه بیاند سراغم و بگویند:

پسر! چه نوشته ای! چه رنجی کشیدی!


        

          روند تکامل داستایوفسکی رو میشه تو این کتاب ، همزاد، شب های روشن و در نهایت جنایت و مکافات دید...
        

          یه کتاب پرررر از غم و اندوه و جذاب
کتابی بود ک فهموند بهم اجتماع چقد میتونه زندگی یه آدمو تلخ بکنه و تلخ نگه داره...
        

          چه عشق پاک و بی آلایشی... چقد تمیز و صاف... 
چه توصیفات قشنگی... چقد قشنگ خطاب میکردن هم رو.‌
چه کتابی... داستایفسکی عزیزم چه قلمی داره. با اینکه اولین کتابشه ولی همیشه تا عمق قلب و روح آدم نفوذ میکنه🥹🤌
        

          شاید بشه گفت معدود نویسنده‌هایی هستند که می‌توانند از قالب نامه‌نگاری درست استفاده کنند و مفهوم مورد نظر خودشان را به خواننده منتقل کنند.
در داستان بیچارگان، فرم نامه‌نگاری خودش شیوه‌ی درست انتقال رنج و بدبختی شخصیت‌های کتاب است. کارمند فقیر و  ساده‌ی دون‌پایه‌ای  که هیچ ندارد جز نوشتن برای کسی که دوستش دارد. و  تلاش  می‌کند هربار بهتر بنویسد .

اوایل کتاب کمی گیج شدم اما کم‌کم وارد فضای داستان و خانه‌ی شخصیت‌ها شدم و حتی با آن‌ها خو گرفتم.  هربار، ماکار، کارمند پیر را تصور کردم با لباسهای وصله‌دار و اتاقی خالی، که نشسته و می‌نویسد.
داستایوسکی در جوانی چنین داستانی نوشته و شاهکار کرده.
        

          "ممکن است آدم یک عمر زندگی کند و نفهمد که کنار دستش یک کتاب هست که کل زندگی‌اش را به سادگی یک ترانه بیان می‌کند. وقتی آدم شروع به خواندن چنین داستانی می‌کند کم کم خیلی چیزها یادش می‌افتد، حدس می‌زند، آنچه تا به حال برایش مبهم و گنگ بوده روشن می‌شود."

کتاب اولی که از داستایفسکی خوندم کتاب آخرش به نام "یادداشت‌های زیرزمینی" بود و بعد اون کتاب اولش "بیچارگان" (poor folk) رو خوندم. یکسری جاها شنیده بودم که داستایفسکی بعد از افتادنش به زندان تغییرات بزرگی کرد و جهان بینیش خیلی تغییر کرد و بهترین کتاب‌هاش هم برای همون دوره است، فکر می‌کنم الان می‌تونم این موضوع رو بهتر درک کنم.

کتاب بیچارگان کتاب غم‌ انگیزی بود که بازه‌ای از زندگی مردی به نام ماکار آلکسییویچ و دختری به نام واروارا آلکسییونا رو در قالب نامه‌هایی که به همدیگر میفرستادن بیان می‌کرد. داستان خیلی آروم جلو میره، با این حال وقتی به اواسط کتاب می‌رسید خیلی جذاب میشه چون اتفاقات آروم آروم پشت هم از راه می‌رسند و آروم آروم نتیجه نهایی داستان رو رقم میزنن. رابطه ماکار و وارارا هم مثل همه رابطه‌های دیگه فراز و نشیب زیادی داره ولی تنها چیزی که همیشه ثابت بود، عشق و علاقه معصومانه این دو نفر به همدیگر بود که همیشه در عمق وجودشون زندگی‌ می‌کرد.
خیلی دوست دارم وقتی داستایفسکی  خیلی زیبا زشتی جامعه و ظلم  مردم‌ به همدیگر رو به نمایش می‌گذاره.
همونطور که از اسم این کتاب مشخصه، قرار نیست داخلش خوشبختی باشه. بخت و اقبال هرازچندگاهی به شخصیت‌های داستان رو می‌کنه اما در اصل ماجرا تفاوتی نمی‌کنه، اونها بیچارگانی هستند که محکوم به تحمل‌اند.
        

          اگر مثل من با گرسنه‌ی کنوت هامسون حالتون بد شد، بیچارگان داستایوفسکی هم بیش از همیشه غصه‌دارتون خواهد کرد...
        

          به مانند یک فیلم بد، خیلی بد، سطحی و ملال اور.
        

          کتابش رو دوست داشتم. کتاب پر از احساساتی بود و فقر رو طوری توصیف کرده بود که گویا نویسنده با فقر زندگی کرده و همین احساس رو هم به خواننده منتقل میکرد؛ همینطور نشون میداد که انسان وقتی کسی رو دوست داشته باشه؛ حتی اگه توی بدترین شرایط هم باشه، تمام تلاشش رو میکنه تا اون فرد زندگی بهتری داشته باشه تا اینکه خودش زندگی بهتری داشته باشه.
        

          بیچارگان یا مردمان فرودست یکی از اولین (شاید هم اولین مطمئن نیستم) رمان های داستایوفسکی هست. کتاب تشکیل شده از نامه‌های رد و بدل شده بین یک مرد و دختری که عاشقش شده هرچند جای دخترشه از نظر سنی. نامه ها شامل شرح زندگی گذشته (نه کامل) و حال و اتفاقاتی که می‌افته هست و فقر و بیچارگی که دو طرف درگیرش هستند و حتی بیچارگی همسایه ها و اطرافیان. اگه کتاب رو به چهار قسمت تقسیم کنیم قسمت اول کمی کسالت بار و خسته کننده هست، بعد کمی بهتر میشه و در نهایت با تلخی تمام میشه.ه
به نظر من یک کتاب معمولی هست برای زمان حاضر‌.ه
        

          دروود / داستان جالبی داشت با ادبیات بسیار بسیار قوی با اینکه ترجمه شده ،  میتوان قدرت ادبیات داستایفسکی را به ادبیات قوی ایران مثال زد که هر چند مترجم عالی باشد باز هم نمیتواند مطلب را به ان خوبی ادا کند .
زیاد کتاب های داستایفسکی رو نخوندم ولی با همین کتاب اش پی بردم که چه نویسنده ی بزرگ و قویی هست .
روند کلی کتاب بر محور زندگی چند ادم که بسیار زندگی سختی داشتن میچرخد و بین انها نامه هایی رد و بدل میشود .
بیشتر شیفته ی ادبیات کتاب شدم و روند متن کتاب برایم کمی کند بود و بیشتر به اشخاصی توصیه میکنم که به ادبیات علاقه داشته باشند ،
        

          کتاب در سبک نامه نگاریه و قابل قبوله.از کتاب های کوتاه خوب داستایفسکیه.
        

          راستش اصلا دوسش نداشتم و به زور تمومش کردم. شاید یکی دیگه با سلیقه دیگه از این کتاب خوشش بیاد و عاشقش بشه اما من اصلا باهاش حال نکردم و کنار نیومدم.